CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

ARKETIS TABLETKI 20 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

ARKETIS TABLETKI 20 mg: Każda tabletka zawiera 20 mg paroksetyny (w postaci paroksetyny chlorowodorku bezwodnego).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka.

20 mg: okrągła, płaska tabletka o skośnie ściętych brzegach, w kolorze złamanej bieli, z wytłoczonym„20” po jednej stronie i rowkiem dzielącym. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie:

• epizodu depresyjnego,

• zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego,• lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii,• fobii społecznej,

• zespołu lęku uogólnionego,• zespołu stresu pourazowego.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

EPIZOD DEPRESYJNY

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Ogólnie, poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się po jednym tygodniu, ale widoczna staje się od drugiego tygodnia terapii.

Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, dawkowanie należy zweryfikowaći jeśli to konieczne dostosować do potrzeb klinicznych po upływie 3 do 4 tygodni od rozpoczęcialeczenia, później zaś ponownie ocenić i modyfikować na podstawie wyników leczenia. U niektórychpacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawka leku może być stopniowozwiększana o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę.

Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, co najmniej 6 miesięcy, abyzapewnić ustąpienie objawów.

ZABURZENIE OBSESYJNO-KOMPULSYWNE

Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Pacjenci powinni rozpoczynać leczenie od dawki 20 mg nadobę. Dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do dawki zalecanej. Jeśli po kilku tygodniachstosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy

pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę.

Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym powinni być leczeni przez dostatecznie długiokres, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrzpunkt 5.1).

LĘK NAPADOWY

Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobęi zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta na leczenie, aż do dawki zalecanej.Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej zalecane jest w celu zredukowania do minimumpotencjalnego zaostrzenia objawów lęku napadowego, które, jak ogólnie się uznaje, występujew początkowym okresie leczenia choroby. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść zestopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę.

Pacjenci z lękiem napadowym powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).

FOBIA SPOŁECZNA

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść zestopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałaterapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

ZESPÓŁ LĘKU UOGÓLNIONEGO

Zalecana dawka wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowanareakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowegozwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwała terapia powinnabyć regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

ZESPÓŁ STRESU POURAZOWEGO

UWAGI OGÓLNE

OBJAWY OBSERWOWANE PODCZAS ODSTAWIANIA PAROKSETYNYNależy unikać nagłego przerywania leczenia (patrz punkt 4.4 i punkt 4.8). W przeprowadzonychbadaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszanodobową dawkę paroksetyny co tydzień o 10 mg. Jeżeli po zmniejszeniu dawki leku lub po przerwaniuleczenia pojawią się objawy niepożądane, należy rozważyć powrót do uprzednio stosowanej dawkii następnie kontynuować bardziej stopniowe odstawianie leku.

Szczególne populacje pacjentów:

 Dzieci i młodzież (7-17 lat)

Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży. W kontrolowanych badaniachklinicznych zastosowanie paroksetyny związane było ze zwiększeniem ryzyka zachowańsamobójczych i wrogości. Ponadto w badaniach tych nie wykazano odpowiedniej skutecznościparoksetyny (patrz punkt 4.4 i punkt 4.8).

 Dzieci w wieku poniżej 7 lat

Zastosowanie paroksetyny nie było badane u dzieci w wieku poniżej 7 lat. Nie należy stosowaćparoksetyny w tej grupie wiekowej, dopóki nie zostaną przeprowadzone badania bezpieczeństwai skuteczności leku.

 Pacjenci w podeszłym wieku

U osób w podeszłym wieku obserwuje się zwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu, ale zakresstężeń pokrywa się z obserwowanym u osób młodych. Dawkowanie należy rozpoczynać od dawkipoczątkowej zalecanej u dorosłych. U niektórych osób może być korzystne zwiększenie dawki.Nie należy przekraczać maksymalnej dawki 40 mg na dobę.

 Niewydolność nerek/wątroby

Zwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu występuje u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek(klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub u pacjentów z niewydolnością wątroby. Z tegopowodu dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek.

Sposób podawania

Produkt przeznaczony do podawania doustnego.

Zaleca się podawanie paroksetyny raz na dobę, rano w trakcie posiłku. Tabletkę należy raczej połykać;nie żuć.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Paroksetyna jest przeciwwskazana w skojarzeniu z inhibitorami monoaminooksydazy (MAO).W wyjątkowych okolicznościach w skojarzeniu z paroksetyną można podać linezolid (antybiotykbędący odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO), pod warunkiem że możliwa jest ścisłaobserwacja pacjenta pod kątem objawów zespołu serotoninowego i monitorowanie ciśnieniatętniczego (patrz punkt 4.5).

Leczenie paroksetyną można rozpocząć:

 po 2 tygodniach od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO, lub co najmniej po 24 godzinach od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO [np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioniny (błękit metylenowy - środek stosowany w przedoperacyjnej wizualizacji, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO)].Co najmniej jeden tydzień powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcialeczenia którymkolwiek inhibitorem MAO.

Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną, gdyż podobnie jak inne leki hamująceaktywność enzymu wątrobowego cytochromu P-450 (CYP 2D6), paroksetyna może powodowaćzwiększenie stężenia tiorydazyny w osoczu (patrz punkt 4.5). Podanie samej tiorydazyny możeprowadzić do wydłużenia odstępu QT i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu,takich jak torsades de pointes i nagłej śmierci.

Paroksetyny nie należy stosować w skojarzeniu z pimozydem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Leczenie paroksetyną należy rozpoczynać ostrożnie dwa tygodnie po zakończeniu leczeniaz zastosowaniem nieodwracalnych inhibitorów MAO lub 24 godziny po zakończeniu leczeniaodwracalnymi inhibitorami MAO. Dawki paroksetyny należy zwiększać stopniowo, aż do uzyskaniaoptymalnej reakcji na leczenie (patrz punkt 4.3 i punkt 4.5).

Dzieci i młodzież

Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniachklinicznych u dzieci i młodzieży otrzymujących leki przeciwdepresyjne częściej obserwowanozachowania związane z samobójstwem (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość(przeważnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) w porównaniu do tychprzyjmujących placebo. Jeśli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęta jednak zostaniedecyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawówsamobójczych. Ponadto brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania

leku u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania (patrz punkt 4.8).

Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeniaoraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawamoże nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddaćścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzykosamobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest paroksetyna, mogą być również związane zezwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych.

Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tymu pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych, należy podjąć takie same środkiostrożności jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciemleczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpieniamyśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.

Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi,stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone(w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat,stosujących leki przeciwdepresyjne (patrz również punkt 5.1).

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśleobserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka.

Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objawklinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowychzmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia o konieczności niezwłocznego zwrócenia się dolekarza.

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Zastosowanie paroksetyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, która charakteryzuje się poczuciemwewnętrznego niepokoju i pobudzeniem psychomotorycznym z niemożnością spokojnego stania lubsiedzenia, zazwyczaj związaną z subiektywnie odczuwanym wyczerpaniem. Objaw ten najczęściejwystępuje w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększanie dawki u pacjentów z objawamiakatyzji może być szkodliwe.

Zespół serotoninowy/Złośliwy zespół neuroleptyczny

W rzadkich przypadkach w związku z leczeniem paroksetyną, szczególnie podczas stosowaniaw skojarzeniu z innymi lekami serotoninergicznymi i (lub) neuroleptykami, może rozwinąć się zespółserotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny. Ponieważ zespoły te mogą stanowić potencjalnezagrożenie życia, w przypadku ich wystąpienia (grupa objawów takich jak hipertermia, sztywnośćmięśniowa, drgawki kloniczne mięśni, zaburzenia wegetatywne z możliwością szybkich zmianw zakresie czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego, w tym splątanie, drażliwość,ekstremalne pobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączka) należy przerwać leczenie paroksetynąi rozpocząć objawowe leczenie wspomagające. Z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowegonie należy stosować paroksetyny w leczeniu skojarzonym z prekursorami serotoniny (takimi jakL-tryptofan, oksytryptan) (patrz punkt 4.3 i 4.5).

Mania

Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, należy zachować ostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z manią w wywiadzie.

Należy przerwać leczenie paroksetyną u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna.

Niewydolność nerek i (lub) wątroby

Zalecana jest ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub z niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.2).

Cukrzyca

Leczenie pacjentów z cukrzycą selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny(ang. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor, SSRI) może zmieniać stopień kontroli stężenia glukozywe krwi. Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych lekówprzeciwcukrzycowych. Ponadto, istnieją badania sugerujące, że łączne podawanie paroksetynyi prawastatyny może powodować wzrost poziomu glukozy we krwi (patrz punkt 4.5).

Padaczka

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, należy zachować ostrożność podczasstosowania paroksetyny u pacjentów z padaczką.

Napady drgawkowe

U pacjentów leczonych paroksetyną częstość występowania napadów drgawkowych jest mniejsza niż0,1%. Lek należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpił napad drgawkowy.

Leczenie elektrowstrząsami

Doświadczenie kliniczne dotyczące równoczesnego stosowania paroksetyny i leczeniaelektrowstrząsami jest bardzo małe.

Jaskra

Paroksetyna, podobnie jak pozostałe leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnegoserotoniny, może powodować rozszerzenie źrenic i dlatego należy zachować ostrożność stosującparoksetynę u pacjentów z jaskrą z zamkniętym kątem przesączania lub jaskrą w wywiadzie.

Zaburzenia serca

U pacjentów z zaburzeniami serca należy zachować zwykłe środki ostrożności.

Hiponatremia

Hiponatremię obserwowano rzadko, głównie u osób w podeszłym wieku. Należy zachować środkiostrożności u pacjentów z ryzykiem wystąpienia hiponatremii, np. z powodu jednocześniestosowanych leków i marskości wątroby. Hiponatremia zazwyczaj ustępuje po odstawieniuparoksetyny.

Krwawienia

Istnieją doniesienia o nieprawidłowych krwawieniach w obrębie skóry, takich jak wybroczynyi plamica, podczas stosowania leków z grupy SSRI. Opisywano również inne krwawienia, np.krwawienia z przewodu pokarmowego i dróg rodnych. U pacjentek w podeszłym wieku ryzykowystąpienia krwawienia niezwiązanego z miesiączką może być zwiększone.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI z doustnymilekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub innymi lekamizwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina,fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy,niesteroidowe leki przeciwzapalne, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z zaburzeniamikrwawienia w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia (patrz punkt

4.8).

Interakcje z tamoksyfenem

Paroksetyna, silny inhibitor CYP2D6, może prowadzić do zmniejszenia stężenia endoksyfenu,jednego z najważniejszych aktywnych metabolitów tamoksyfenu. Dlatego, w miarę możliwości należyunikać jednoczesnego stosowania tamoksyfenu i paroksetyny (patrz punkt 4.5).

Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny

Objawy niepożądane podczas odstawiania paroksetyny występują często, szczególnie w przypadkunagłego przerwania leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych objawy niepożądane podczasprzerywania leczenia występowały u 30% pacjentów leczonych paroksetyną w porównaniu do 20%pacjentów przyjmujących placebo. Występowanie objawów odstawienia nie oznacza, że lek uzależnialub wywołuje zależność.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od wielu czynników, w tym od czasutrwania terapii, stosowanej dawki leku i szybkości zmniejszania dawki.

Zgłaszane były zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucie porażenia prądemi szumy uszne), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk, nudności,drżenie, stan splątania, pocenie się, ból głowy, biegunka, palpitacje, chwiejność emocjonalna,drażliwość, zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednaku niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj występują w ciągu kilku pierwszych dni poodstawieniu leku, ale istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów,którzy przez nieuwagę pominęli dawkę leku.

Na ogół objawy te ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tygodni, chociaż u części osób mogąutrzymywać się dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego zaleca się podczas odstawiania paroksetynystopniowe zmniejszanie dawki przez okres kilku tygodni lub miesięcy w zależności od potrzebpacjenta (patrz „Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny”, punkt 4.2).

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Leki serotoninergiczne

Podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny,jednoczesne podawanie paroksetyny i leków serotoninergicznych może prowadzić do występowaniaobjawów związanych z 5-HT (zespół serotoninowy: patrz punkt 4.4). Wymagana jest ścisła kontrolai zachowanie ostrożności podczas skojarzonego leczenia paroksetyną i lekami serotoninergicznymi[takimi jak , L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, chlorek metylotioniny (błękit metylenowy),leki z grupy SSRI, sole litu, petydyna i preparaty zawierające ziele dziurawca - Hypericumperforatum]. Należy także zachować ostrożność w przypadku stosowania fentanylu w znieczuleniuogólnym lub w leczeniu bólu przewlekłego. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i inhibitorów MAOjest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego (patrz punkt 4.3).

Pimozyd

W badaniu z zastosowaniem pojedynczej małej dawki (2 mg) pimozydu podawanej równocześniez 60 mg paroksetyny, wykazano średnio 2,5 krotne zwiększenie stężenia pimozydu. Można towyjaśnić znanymi właściwościami hamującymi CYP2D6 paroksetyny. Ze względu na wąski przedziałterapeutyczny pimozydu i stwierdzoną zdolność tego leku do wydłużania odstępu QT, równoczesnestosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Enzymy metabolizujące leki

Metabolizm i farmakokinetyka paroksetyny mogą być zaburzone przez indukcję lub hamowanieaktywności enzymów metabolizujących leki.

W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu z lekami hamującymi aktywność enzymówmetabolizujących leki, należy pamiętać, aby zalecane dawki paroksetyny mieściły się w dolnymzakresie dawkowania.

Nie uważa się za konieczne dostosowanie początkowej dawki leku, jeśli ma być on podawanyjednocześnie z lekiem indukującym enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepina, ryfampicyna,fenobarbital, fenytoina) lub z fosamprenawirem/rytonawirem. Wszelkie zmiany dawki paroksetyny(zarówno po rozpoczęciu lub po odstawieniu induktora enzymatycznego) powinny być dokonywanena podstawie oceny jego działania klinicznego (tolerancja i skuteczność).

Związki blokujące przewodnictwo nerwowo - mięśniowe

Produkty lecznicze z grupy SSRI mogą zmniejszać aktywność cholinesterazy osoczowej, powodującwydłużenie bloku nerwowo–mięśniowego wywoływanego przez miwakurium i suksametonium.

Fosamprenawir/rytonawir

Jednoczesne podawanie fosamprenawiru/rytonawiru w dawce 700/100 mg dwa razy na dobę zparoksetyną w dawce 20 mg na dobę zdrowym ochotnikom przez 10 dni, obniżyło poziomparoksetyny w osoczu o około 55%. Stężenia fosamprenawiru/rytonawiru w osoczu podczaspodawania paroksetyny było podobne do wartości referencyjnych z innych badań, wskazując, żeparoksetyna nie miała istotnego wpływu na metabolizm fosamprenawiru/rytonawiru. Brak dostępnychdanych na temat wpływu długotrwałego (powyżej 10 dni) stosowania paroksetynyi fosamprenawiru/rytonawiru.

Procyklidyna

Leczenie paroksetyną powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny w osoczu. Jeśli dojdziedo wystąpienia objawów cholinolitycznych, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć.

Leki przeciwpadaczkowe: karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu. U pacjentów z padaczkąjednoczesne podawanie produktu nie wpływało na parametry farmakokinetycznei farmakodynamiczne leków przeciwpadaczkowych.

Hamowanie CYP2D6 przez paroksetynę

Podobnie jak pozostałe leki przeciwdepresyjne, w tym inne selektywne inhibitory wychwytuzwrotnego serotoniny, paroksetyna hamuje aktywność izoenzymu CYP2D6 wątrobowego cytochromuP-450. Może to prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków,metabolizowanych przez ten izoenzym. Dotyczy to atomoksetyny, niektórych trójpierścieniowychleków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków z grupypochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny, patrz punkt 4.3), rysperydonu, niektórychleków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenon i flekainid) i metoprololu. Nie zaleca sięjednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności serca ze względuna wąski indeks terapeutyczny metoprololu w tym wskazaniu.

W literaturze opisywano interakcje farmakokinetyczne pomiędzy inhibitorami CYP2D6i tamoksyfenem, wykazujące 65-75% zmniejszenie stężenia w osoczu jednej z najbardziej aktywnychpostaci tamoksyfenu, tj. endoksyfenu. W niektórych badaniach obserwowano zmniejszonąskuteczność tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania niektórych leków przeciwdepresyjnychSSRI. Ponieważ nie można wykluczyć zmniejszonego działania tamoksyfenu, w miarę możliwościnależy unikać jego stosowania w skojarzeniu z silnymi inhibitorami CYP2D6 (w tym z paroksetyną)(patrz punkt 4.4).

Alkohol

Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych należy doradzić pacjentowi, aby unikałspożywania alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny.

Doustne leki przeciwzakrzepowe

Może dochodzić do interakcji farmakodynamicznej między paroksetyną i doustnymi lekamiprzeciwzakrzepowymi. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i doustnych leków przeciwzakrzepowychmoże prowadzić do nasilenia działania przeciwzakrzepowego i zwiększenia ryzyka krwawienia.Z tego powodu, podczas stosowania paroksetyny u pacjentów otrzymujących doustne lekiprzeciwzakrzepowe, należy zachować szczególną ostrożność (patrz punkt 4.4).

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) i kwas acetylosalicylowy oraz inne leki przeciwpłytkowe

Może dochodzić do interakcji farmakodynamicznych między paroksetyną a niesteroidowymi lekamiprzeciwzapalnymi/kwasem acetylosalicylowym. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i NLPZ/kwasuacetylosalicylowego może prowadzić do zwiększenia ryzyka krwawienia (patrz punkt 4.4).Ostrożność zalecana jest u pacjentów stosujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnegoserotoniny jednocześnie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi naczynność płytek krwi lub zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe neuroleptyki, takie jakklozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwasacetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z zaburzeniami krwawieniaw wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia.

Prawastatyna

W badaniach zaobserwowano interakcję pomiędzy paroksetyną i prawastatyną sugerującą, żejednoczesne podawanie paroksetyny i prawastatyny może prowadzić do wzrostu stężenia glukozy wekrwi. U pacjentów z cukrzycą przyjmujących zarówno paroksetynę i prawastatynę może byćwymagane dostosowanie dawek doustnych leków przeciwcukrzycowych i/lub insuliny (patrz punkt

4.4).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Niektóre badania epidemiologiczne sugerują zwiększenie ryzyka wystąpienia wad wrodzonych,szczególnie układu sercowo-naczyniowego [np. ubytków przegrody międzykomorowej (większośćprzypadków) i międzyprzedsionkowej] związanych ze stosowaniem paroksetyny w pierwszymtrymestrze ciąży. Mechanizm tego zjawiska nie jest znany. Dane wskazują, że ryzyko urodzeniadziecka z wadą wrodzoną układu krążenia przez matkę przyjmującą paroksetynę jest mniejsze niż2/100 w porównaniu z przewidywaną częstością występowania tego typu wad wynoszącą około 1/100w całej populacji.

Paroksetynę można stosować w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją ścisłe wskazania do jej stosowania.Lekarz przepisujący lek musi rozważyć możliwość zastosowania alternatywnego leczenia u kobietplanujących ciążę i kobiet, które zaszły w ciążę podczas leczenia paroksetyną. Należy unikać nagłegoprzerywania leczenia paroksetyną podczas ciąży (patrz „Objawy obserwowane podczas odstawianiaparoksetyny”, punkt 4.2).

Należy obserwować noworodki, których matki przyjmowały paroksetynę w późnym okresie ciąży,zwłaszcza w trzecim trymestrze.

U noworodków, których matki stosowały paroksetynę w późnym okresie ciąży mogą wystąpićnastępujące objawy: zespół zaburzeń oddechowych, sinica, bezdech, drgawki, niestałość temperaturyciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, hipotonia, hipertonia, hiperrefleksja, drżenie,zdenerwowanie, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności ze snem. Powyższe objawy mogąbyć zarówno spowodowane działaniem serotoninergicznym, jak i odstawieniem leku. W większościprzypadków powikłania rozpoczynały się bezpośrednio albo wkrótce (<24 godzin) po porodzie.

Dane epidemiologiczne sugerują, że stosowanie leków z grupy SSRI w ciąży, zwłaszcza w późnym jejokresie, może zwiększyć ryzyko wystąpienia zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnegonoworodków (ang. Persistent Pulmonary Hypertension of the Newborn, PPHN). Obserwowaneryzyko wynosiło około 5 przypadków na 1000 ciąż. W ogólnej populacji występuje od 1 do2 przypadków PPHN na 1000 ciąż.

Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję, ale nie wykazały bezpośredniegoszkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka i (lub) płodu, przebieg porodu lub rozwójpourodzeniowy (patrz punkt 5.3).

Karmienie piersią

Mała ilość paroksetyny jest wydzielana do mleka kobiecego. W opublikowanych badaniach stężenieparoksetyny w surowicy niemowląt karmionych piersią było niewykrywalne (<2 ng/ml) lub bardzomałe (<4 ng/ml). U tych niemowląt nie obserwowano objawów działania leku. Ponieważ nieprzewiduje się wpływu na dziecko, można rozpatrywać karmienie piersią.

Płodność

Badania kliniczne na zwierzętach wykazały, że paroksetyna może wpływać na jakość spermy (patrzpunkt 5.3). Wyniki badań in vitro ludzkiego materiału genetycznego mogą sugerować pewien wpływna jakość spermy, jednak w oparciu o doniesienia o działaniach niepożądanych u ludzi, w przypadkuniektórych leków z grupy SSRI (w tym paroksetyny) wydaje się, że efekt ten może być odwracalny.Do tej pory nie obserwowano wpływu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Doświadczenie kliniczne wykazało, że w czasie leczenia paroksetyną nie występuje zaburzenieprocesów poznawczych i czynności psychoruchowych. Mimo to, podobnie jak w przypadkuwszystkich leków wpływających na czynności psychiczne, pacjenci zażywający paroksetynę powinnizachować ostrożność w trakcie kierowania pojazdami i obsługi urządzeń mechanicznych.Mimo że paroksetyna nie zwiększa wywołanych przez alkohol zaburzeń sprawności umysłoweji motorycznej, to jednoczesne stosowanie paroksetyny i alkoholu nie jest zalecane.

4.8 Działania niepożądane

Nasilenie i częstość występowania niektórych z wymienionych poniżej działań niepożądanych mogązmniejszać się w miarę trwania leczenia i na ogół nie prowadzą do przerwania terapii. Działanianiepożądane wymienione poniżej zostały pogrupowane według układów i narządów, którychdotyczyły oraz częstości występowania. Częstość występowania określono w następujący sposób:Bardzo często (≥1/10) Często (≥1/100 do <1/10)

Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000) Bardzo rzadko (<1/10 000),

Częstość nieznana (nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie w obrębie skóry i błon śluzowych (w tymwybroczyny oraz krwawienia z dróg rodnych).

Bardzo rzadko: trombocytopenia.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: ciężkie i potencjalnie śmiertelne reakcje alergiczne (w tym reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy).

Zaburzenia endokrynologiczne

Bardzo rzadko: zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. syndrome ofinappropriate anti-diuretic hormone secretion, SIADH).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Często: wzrost poziomu cholesterolu, zmniejszenie apetytu.

Niezbyt często: u pacjentów z cukrzycą odnotowano zaburzenia kontroli glikemii (patrz punkt 4.4). Rzadko: hiponatremia.

Hiponatremia obserwowana była przeważnie u osób w podeszłym wieku i czasami związana była z zespołem niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).

Zaburzenia psychiczne

Często: senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe sny (w tym koszmary senne). Niezbyt często: splątanie, omamy.

Rzadko: mania, pobudzenie, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja (patrz punkt 4.4). Częstość nieznana: myśli samobójcze i zachowania samobójcze*, agresja**.

*Podczas leczenia paroksetyną lub we wczesnym okresie po przerwaniu leczenia donoszonoo przypadkach wyobrażeń i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).

**Przypadki agresji odnotowano podczas stosowania po wprowadzeniu produktów do obrotu. Objawy te mogą być także spowodowane chorobą podstawową.

Zaburzenia układu nerwowego

Często: zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji.Niezbyt często: objawy pozapiramidowe.

Rzadko: drgawki, zespół niespokojnych nóg (ang. Restless Legs Syndrome – RLS).Bardzo rzadko: zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować: pobudzenie, splątanie, pocenie się,omamy, hiperrefleksję, mioklonie, dreszcze, tachykardię i drżenie).

Doniesienia o objawach pozapiramidowych obejmujących dystonie ustno-twarzowe otrzymywanoniekiedy od pacjentów ze współistniejącymi chorobami narządu ruchu lub od pacjentów, którzystosowali leki neuroleptyczne.

Zaburzenia oka

Często: niewyraźne widzenie.

Niezbyt często: rozszerzenie źrenic (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko: ostra jaskra.

Zaburzenia ucha i błędnika Częstość nieznana: szumy uszne.

Zaburzenia serca

Niezbyt często: tachykardia zatokowa. Rzadko: bradykardia.

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: przemijające podwyższenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, hipotonia ortostatyczna.

Przemijające podwyższenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego krwi zgłaszano po leczeniu paroksetyną, zazwyczaj u pacjentów z wcześniej istniejącym nadciśnieniem lub lękiem.

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia Często: ziewanie.

Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często: nudności.

Często: zaparcia, biegunka, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Bardzo rzadko: krwawienia z przewodu pokarmowego.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby (takie jak zapalenie wątroby, czasami związanez żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby).

Zgłaszano występowanie zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych. Po wprowadzeniu leku doobrotu doniesienia o zaburzeniach czynności wątroby (takich jak zapalenie wątroby, czasami związanez żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby) otrzymywano bardzo rzadko. W przypadku długotrwałegozwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy rozważyć odstawienie paroksetyny.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: pocenie się.

Niezbyt często: wysypka, świąd.

Bardzo rzadko: ciężkie skórne działania niepożądane (w tym rumień wielopostaciowy, zespółStevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka), pokrzywka, nadwrażliwość na światło.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo często: zaburzenia czynności płciowych.

Rzadko: hiperprolaktynemia/mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym krwotoczna miesiączka,nieprawidłowe krwawienie z macicy, brak miesiączki, opóźniona miesiączka i nieregularnamiesiączka)

Bardzo rzadko: priapizm.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko: ból stawów, ból mięśni.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podaniaCzęsto: osłabienie, zwiększenie masy ciała.Bardzo rzadko: obrzęki obwodowe.

Efekt klasy

Badania epidemiologiczne, prowadzone głównie u pacjentów w wieku 50 lat i starszych, wskazują nazwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI i trójpierścieniowychleków przeciwdepresyjnych TLPD). Nie jest znany mechanizm prowadzący do tego ryzyka.

OBJAWY OBSERWOWANE PODCZAS ODSTAWIANIA PAROKSETYNY Często: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowy.

Niezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, stany splątania, pocenie się, chwiejność emocjonalna,zaburzenia wzroku, palpitacje, biegunka, drażliwość.

Przerwanie leczenia paroksetyną (zwłaszcza nagłe) zwykle prowadzi do wystąpienia objawówodstawiennych. Zgłaszane były zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucieprzechodzenia prądu, szumy uszne), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenielub lęk, nudności, drżenie, stany splątania, pocenie się, ból głowy, biegunka, palpitacje, chwiejnośćemocjonalna, drażliwość i zaburzenia wzroku.

Zwykle dolegliwości te są łagodne do umiarkowanych i ustępują samoistnie. Jednak u częścipacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się, aby w przypadkach, gdy nie jestkonieczne dalsze leczenie paroksetyną, lek odstawiać stopniowo poprzez zmniejszanie dawek (patrzpunkt 4.2 oraz punkt 4.4).

OBJAWY NIEPOŻĄDANE OPISANE NA PODSTAWIE BADAŃ KLINICZNYCHPRZEPROWADZONYCH U DZIECI I MŁODZIEŻY Obserwowano następujące objawy niepożądane:

Nasilenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze),samouszkodzenia i zwiększoną wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano główniew badaniach klinicznych przeprowadzonych u młodzieży z epizodem depresyjnym. Zwiększonawrogość występowała zwłaszcza wśród dzieci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi,szczególnie wśród młodszych dzieci w wieku poniżej 12 lat.

Dodatkowe obserwowane objawy to: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza,pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość i wahania nastroju), działania niepożądanezwiązane z krwawieniem głównie w obrębie skóry i błon śluzowych.

Zdarzenia obserwowane po odstawieniu/zmniejszeniu dawki paroksetyny: chwiejność emocjonalna(w tym płaczliwość, wahania nastroju, samookaleczenia, myśli samobójcze i próby samobójcze),nerwowość, zawroty głowy, nudności i ból brzucha (patrz punkt 4.4).

Aby uzyskać więcej informacji na temat pediatrycznych badań klinicznych, patrz punkt 5.1.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:

Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail:

[email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Objawy

Dostępne dane dotyczące przedawkowania świadczą o szerokim marginesie bezpieczeństwa paroksetyny.

W wyniku przedawkowania paroksetyny, oprócz objawów opisanych w punkcie 4.8. Działanianiepożądane, stwierdzano: gorączkę, i mimowolne skurcze mięśni. Objawy przedawkowania pozażyciu do 2000 mg paroksetyny ustępowały bez poważnych następstw. Śpiączka i zmiany w EKGwystępowały rzadko, a zgony opisywane były bardzo rzadko i zwykle wówczas, gdy paroksetynaprzyjęta była jednocześnie z innymi lekami psychotropowymi, z alkoholem lub bez alkoholu.

Leczenie

Nie jest znana specyficzna odtrutka.

W przypadku przedawkowania należy prowadzić leczenie zgodne z ogólnie przyjętymi zasadamipostępowania po przedawkowaniu innych leków przeciwdepresyjnych. Jeżeli jest to możliwe, należyrozważyć podanie 20 do 30 g węgla aktywowanego w ciągu kilku godzin po przedawkowaniu leku,w celu zmniejszenia wchłaniania paroksetyny. Wskazane jest stosowanie leczenia podtrzymującegoz wnikliwą obserwacją pacjenta i monitorowaniem podstawowych czynności życiowych.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki przeciwdepresyjne – selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, kod ATC: N06AB05

Mechanizm działania

Paroksetyna jest silnym i selektywnie działającym inhibitorem wychwytu zwrotnego5-hydroksytryptaminy (5-HT, serotoniny). Uważa się, że przeciwdepresyjne działanie paroksetynyoraz skuteczność w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego, fobii społecznej, zespołu lękuuogólnionego, zespołu stresu pourazowego oraz lęku napadowego jest związane z wybiórczymhamowaniem wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgu.

Pod względem budowy chemicznej paroksetyna nie należy do grupy trójpierścieniowych,czteropierścieniowych oraz innych dostępnych leków przeciwdepresyjnych.

Paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do receptorów cholinergicznych typu muskarynowego,a badania na zwierzętach wykazały jej słabe właściwości przeciwcholinergiczne.Zgodnie z wybiórczym działaniem, badania in vitro wykazały, że w odróżnieniu odtrójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, paroksetyna ma niewielkie powinowactwo doreceptorów: adrenergicznych alfa-1, alfa-2 i beta, dopaminergicznych (D2), serotoninergicznych5-HT1, 5-HT2 i histaminergicznych (H1). Ten brak interakcji z receptorami postsynaptycznymiin vitro potwierdziły badania in vivo, które wykazały, że paroksetyna nie wpływa hamująco naośrodkowy układ nerwowy i nie ma właściwości hipotensyjnych.

Działanie farmakodynamiczne Paroksetyna nie zaburza funkcji psychomotorycznych i nie nasilahamującego działania etanolu. Podobnie jak inne selektywne inhibitory wychwytu zwrotnegoserotoniny, paroksetyna wywołuje objawy nadmiernego pobudzenia receptorów serotoninergicznychpo zastosowaniu jej u zwierząt uprzednio otrzymujących inhibitory monoaminooksydazy (MAO) lubtryptofan.

Badania dotyczące zachowania i EEG wykazują, że paroksetyna w dawkach powyżej tychwymaganych do zahamowania wychwytu zwrotnego serotoniny ma słabe działanie aktywujące.Własności aktywujące są podobne do właściwości amfetaminy.

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazują dobrą tolerancję paroksetyny przez układ krążenia.Po podaniu zdrowym osobom paroksetyna nie wywołuje mających znaczenie kliniczne zmianciśnienia krwi, czynności serca i EKG.

Badania wykazują, że w przeciwieństwie do leków przeciwdepresyjnych hamujących wychwytzwrotny noradrenaliny, paroksetyna ma znacznie zmniejszoną tendencję do hamowania działaniaprzeciwnadciśnieniowego guanetydyny.

W leczeniu zaburzeń depresyjnych paroksetyna wykazuje skuteczność porównywalną do skuteczności standardowych leków przeciwdepresyjnych.

Istnieją również dowody, że paroksetyna może mieć wartość terapeutyczną u pacjentów, którzy nie zareagowali na standardowe leczenie.

Stosowanie paroksetyny rano nie ma żadnego szkodliwego wpływu ani na jakość, ani na długość snu. Co więcej, pacjenci reagując na leczenie paroksetyną doświadczają poprawy snu.

Analiza samobójstw u dorosłych

Analiza dotycząca paroksetyny badań kontrolowanych placebo u dorosłych z zaburzeniamipsychicznymi, wykazała większą częstość zachowań samobójczych u młodych osób dorosłych(w wieku 18-24 lat) leczonych paroksetyną niż placebo (2,19% vs 0,92%). W starszych grupachwiekowych nie obserwowano takiego wzrostu. U osób dorosłych z zaburzeniami depresyjnymi(wszystkie grupy wiekowe) nastąpił wzrost częstości zachowań samobójczych u pacjentów leczonychparoksetyną w porównaniu z placebo (0,32% vs 0,05%); wszystkimi zdarzeniami były próbysamobójcze. Jednak większość z tych prób (8 do 11) dotyczyła młodych osób dorosłych stosującychparoksetynę (patrz punkt 4.4).

Reakcja na dawkę

W badaniach z zastosowaniem stałej dawki leku krzywa odpowiedzi na dawkę była płaska, co niesugeruje większej skuteczności podczas stosowania dawek większych niż zalecane. Jednakże, istniejąpewne dane kliniczne wskazujące, że zwiększenie dawki może być korzystne dla niektórychpacjentów.

Skuteczność długoterminowa

Długoterminową skuteczność paroksetyny w leczeniu depresji wykazano w trwającym 52 tygodniebadaniu dotyczącym leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. Nawroty depresji wystąpiłyu 12% pacjentów przyjmujących paroksetynę (20-40 mg na dobę) w porównaniu do 28% pacjentówprzyjmujących placebo.

Długoterminową skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsywnegoobserwowano w trzech 24 tygodniowych badaniach dotyczących leczenia podtrzymującegoi zapobiegania nawrotom. W jednym z trzech badań osiągnięto znaczne różnice w liczbie nawrotówpo paroksetynie (38%) w porównaniu do placebo (59%).

Długoterminową skuteczność paroksetyny w leczeniu lęku napadowego wykazano w trwającym24 tygodnie badaniu dotyczącym leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. Nawrotywystąpiły u 5% pacjentów przyjmujących paroksetynę (10-40 mg na dobę) w porównaniu do 30%pacjentów przyjmujących placebo. Wyniki zostały poparte przez trwające 36 tygodni badaniedotyczące leczenia podtrzymującego.

Długoterminowa skuteczność paroksetyny w leczeniu fobii społecznej, zespołu lęku uogólnionegoi zespołu stresu pourazowego nie została wystarczająco udowodniona.

Zdarzenia niepożądane z badań klinicznych u dzieci

W krótkotrwałych (trwających do 10-12 tygodni) badaniach klinicznych u dzieci i młodzieżyprzyjmujących paroksetynę obserwowano z częstością co najmniej 2% i występujące co najmniej dwarazy częściej niż w grupie placebo następujące zdarzenia niepożądane: nasilenie zachowańsamobójczych (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samookaleczenia i nasilenie wrogości.Myśli samobójcze i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych u młodzieżyz dużą depresją. Nasilenie wrogości występowało szczególnie u dzieci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi, a zwłaszcza u młodszych dzieci w wieku poniżej 12 lat.

Dodatkowe zdarzenia występujące częściej w grupach paroksetyny niż w grupach placebo:zmniejszenie łaknienia, drżenie, pocenie się, hiperkinezy, pobudzenie, chwiejność emocjonalna(w tym płacz i zmiany nastroju).

W badaniach, w których stopniowo zmieniano dawkę leku, następujące objawy zgłaszano w faziestopniowego zmniejszania dawki albo po zakończeniu podawania paroksetyny (z częstością conajmniej 2% i co najmniej dwa razy większą w porównaniu do grup placebo): chwiejnośćemocjonalna (w tym płacz, zmiany nastroju, samookaleczanie, myśli samobójcze i próby samobójcze),nerwowość, zawroty głowy, nudności i bóle brzucha (patrz punkt 4.4).

W pięciu równoległych grupach w okresie od ośmiu tygodni do ośmiu miesięcy badań, u pacjentówleczonych paroksetyną obserwowano działania niepożądane związane z krwawieniem główniew obrębie skóry i błon śluzowych, występujące z częstością 1,74% w porównaniu do 0,74% w grupieotrzymującej placebo.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym i podlega efektowipierwszego przejścia. Z powodu efektu pierwszego przejścia ilość paroksetyny dostępna w krążeniuukładowym jest mniejsza niż ilość wchłonięta z przewodu pokarmowego. Częściowe wysycenieefektu pierwszego przejścia i zmniejszony klirens osoczowy występuje przy zwiększającym sięnasyceniu organizmu lekiem, po zastosowaniu większych pojedynczych dawek lub po podaniuwielokrotnym. Powoduje to nieproporcjonalne zwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu i dlategoparametry farmakokinetyczne nie są stałe, co powoduje, że kinetyka leku jest nieliniowa. Jednakżenieliniowość ogólnie jest nieznaczna i ograniczona do tych osób, u których stężenie w osoczu pozastosowaniu małych dawek jest małe.

Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po około 7 - 14 dniach od rozpoczęcia leczenia. Farmakokinetyka leku nie zmienia się podczas długotrwałego stosowania.

Dystrybucja

Paroksetyna jest w znacznym stopniu rozprowadzana do tkanek, a obliczenia farmakokinetyczne wskazują, że tylko 1% paroksetyny znajduje się w osoczu.

Około 95% paroksetyny w stężeniach terapeutycznych jest związane z białkami.Nie wykazano zależności pomiędzy stężeniem paroksetyny w osoczu krwi a działaniem klinicznym(działania niepożądane i skuteczność).

Metabolizm

Główne metabolity paroksetyny są polarne i są skoniugowanymi produktami oksydacji i metylacji.Metabolity te są łatwo usuwane z organizmu. Biorąc pod uwagę względny brak aktywnościfarmakologicznej metabolitów paroksetyny, jest mało prawdopodobne, aby przyczyniały się one doterapeutycznego działania paroksetyny.

Metabolizm nie zaburza selektywnego działania paroksetyny na neuronalny wychwyt zwrotny 5-HT.

Eliminacja

64% dawki paroksetyny jest wydalane z moczem w postaci metabolitów, mniej niż 2% w postaciniezmienionej. Około 36% dawki jest wydalane z kałem, prawdopodobnie za pośrednictwem żółci(w postaci niezmienionej mniej niż 1% dawki). Jak stąd wynika, paroksetyna wydalana jest prawiewyłącznie na drodze przemiany metabolicznej.

Wydalanie metabolitów jest dwufazowe: początkowo jest wynikiem metabolizmu pierwszegoprzejścia, a następnie układowej eliminacji paroksetyny.

Okres półtrwania paroksetyny w fazie eliminacji jest zmienny, ale najczęściej wynosi około 1 doby.

Specjalne populacje pacjentów

Osoby w podeszłym wieku i osoby z niewydolnością nerek i (lub) wątrobyU osób w podeszłym wieku i osób z ciężką niewydolnością nerek lub niewydolnością wątrobywystępuje zwiększone stężenie paroksetyny w osoczu, ale zakres stężeń pokrywa się z zakresemstężeń u zdrowych dorosłych.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania toksykologiczne przeprowadzone na małpach Rhesus i na szczurach albinosach wykazały, żeszlak metaboliczne paroksetyny jest podobny do opisywanego u ludzi. Jak oczekiwano w przypadkuamin lipofilnych, w tym trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, u szczurów wykrytofosfolipidozę. Fosfolipidozy nie obserwowano w badaniach u naczelnych, trwających do jednegoroku, z zastosowaniem dawek 6 razy większych niż dawki z zalecanego zakresu terapeutycznego.Rakotwórczość: W trwających dwa lata badaniach przeprowadzonych na myszach i szczurachparoksetyna nie wykazała działania rakotwórczego.

Genotoksyczność: Nie obserwowano genotoksyczności w szeregu badań in vitro i in vivo. Badaniatoksycznego wpływu na reprodukcję u szczurów wykazały, że paroksetyna wpływa na płodność u obupłci poprzez zmniejszenie współczynników płodności i ciąży. U szczurów obserwowano zwiększonąśmiertelność młodych i opóźnienie kostnienia.

Drugie z wymienionych działań było prawdopodobnie związane z toksycznym działaniem na matkę i nie jest uznane za wynik bezpośredniego wpływu na płód lub noworodka.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Celuloza mikrokrystaliczna (E 460)Wapnia wodorofosforan dwuwodny (E 341)Kroskarmeloza sodowa (E 468) Krzemionka koloidalna bezwodna (E 551)Magnezu stearynian (E 470b).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.

Dostępne są opakowania zawierające 10, 14, 28, 30, 56, 60, 90, 120, 180 lub 500 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Brak szczególnych wymagań dotyczących usuwania.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU