kod ATC: L02BG04.Eliminacja stymulacji estrogenowej jest wstępnym warunkiem odpowiedzi na leczenie nowotworów, u których wzrost komórek zależy od obecności estrogenów.
U kobiet po menopauzie estrogeny powstają głównie w wyniku działania enzymu aromatazy, któryprzekształca androgeny (głównie androstenedion i testosteron) do estronu i estradiolu. Hamowaniebiosyntezy estrogenów w komórkach obwodowych i w samych komórkach nowotworowychmożna uzyskać dzięki zahamowaniu aktywności enzymu aromatazy.
Letrozol jest niesteroidowym inhibitorem aromatazy. Wpływa na aromatazę poprzez odwracalnewiązanie z cytochromem P-450 tego enzymu, w wyniku czego hamuje syntezę estrogenów wewszystkich tkankach, w których one występują.
U zdrowych kobiet po menopauzie pojedyncze dawki 0,1 mg, 0,5 mg lub 2,5 mg letrozoluzmniejszały stężenie estronu i estradiolu w osoczu odpowiednio o 75%, 78% i 78% w porównaniudo stężenia początkowego. Maksymalne zmniejszenie stężenia zarejestrowano w okresie 48-78godzin od podania.
U kobiet po menopauzie z zaawansowanym nowotworem piersi, dobowe dawki letrozolu obniżałystężenia estradiolu, estronu i siarczanu estronu o 75% do 95%. Podczas stosowania dawek letrozolu0,5 mg i większych, stężenia estronu i sulfonianu estronu były w wielu przypadkach poza granicąwykrywalności, co wskazuje na silniejsze hamowanie syntezy estrogenów po takich dawkach.Hamowanie estrogenów było utrzymane przez cały okres terapii letrozolem.
U zdrowych kobiet po menopauzie pojedyncze dawki 0,1 mg, 0,5 mg lub 2,5 mg letrozolu niepowodowały żadnych zmian w stężeniu androgenów (androstendionu i testosteronu), co wskazuje,że blokada syntezy estrogenów nie prowadzi do kumulacji prekursorów androgenowych. StężeniaLH i FSH w osoczu również nie ulegały zmianie po podawaniu letrozolu podobnie jak czynnośćtarczycy, oceniana testami TSH, T4 i T3.
Przedłużenie leczenia uzupełniającego
- w wieloośrodkowym, podwójnie ślepym, randomizowanym badaniu kontrolowanym placebo, zudziałem ponad 5100 pacjentek po menopauzie chorych na raka piersi z receptorami hormonówlub o nieznanym statusie receptorowym. Pacjentki pozostające w okresie remisji po ukończeniuterapii uzupełniającej tamoksyfenem (4,5-6 lat), losowo przydzielono do grupy letrozolu lubplacebo.
Analiza przeprowadzona po medianie obserwacji wynoszącej około 28 miesięcy (25% pacjentekpozostawało pod obserwacją do 38 miesięcy) wykazała, że leczenie letrozolem zmniejszyło ryzykonawrotu o 42% w porównaniu z placebo (wskaźnik ryzyka 0,58,; p=0,00003). Analiza czułościtestu potwierdziła rzetelność danych. Statystycznie istotną przewagę letrozolu nad placebo wzakresie długości przeżycia w okresie remisji obserwowano niezależnie od stanu węzłówchłonnych – pacjentki bez przerzutów do węzłów chłonnych, wskaźnik ryzyka 0,48, p= 0,002;pacjentki z przerzutami do węzłów chłonnych, wskaźnik ryzyka 0,61; p=0,002.
W analizie kryterium drugorzędowego czyli całkowitego przeżycia, odnotowano 113 zgonów (51w grupie letrozolu, 62 w grupie placebo). Nie stwierdzono istotnej różnicy w zakresie całkowitegoprzeżycia pomiędzy obiema grupami (współczynnik ryzyka 0,82; p=0,29). U pacjentek z zajęciemwęzłów chłonnych, letrozol powodował istotne zmniejszenie ryzyka zgonu o około 40% (wskaźnikryzyka 0,61; p=0,035), natomiast nie odnotowano istotnych różnic w przypadku pacjentek bezprzerzutów do węzłów chłonnych (wskaźnik ryzyka 1,36;P= 0,385), u pacjentek poddanychczęściej chemioterapii oraz u pacjentek nie otrzymujących chemioterapii przed badaniem.Podsumowanie uzyskanych wyników - Tabela 1 i 2.
Tabela 1 Przeżycie w okresie remisji i przeżycie całkowite ( zmodyfikowana populacja ITT)
5