ryzyka raka piersi, które było jednak mniejsze niż u pacjentek stosujących estrogen w połączeniuz progestagenem (patrz punkt 4.8)..
Zwiększone ryzyko staje się widoczne w ciągu kilku lat stosowania, lecz zanika w ciągu kilku lat(najwyżej pięciu) po zaprzestaniu leczenia.
HTZ, zwłaszcza złożone leczenie estrogenowo–progestagenowe, zwiększa gęstość obrazówmammograficznych, co może utrudnić radiologiczne stwierdzenie raka piersi.
Rak jajnika występuje znacznie rzadziej niż rak piersi.
Z danych epidemiologicznych z dużej metaanalizy wynika nieznacznie zwiększone ryzyko, któreuwidacznia się w ciągu 5 lat stosowania i zmniejsza się w czasie po odstawieniu tych środków ukobiet przyjmujących HTZ w postaci samych estrogenów lub skojarzenia estrogenów iprogestagenów.
Z niektórych innych badań, w tym badanie WHI, wynika, że stosowanie skojarzonej HTZ możewiązać się z podobnym lub nieznacznie mniejszym ryzykiem (patrz punkt 4.8).
Żylna choroba zakrzepowo–zatorowa HTZ jest związana z większym ryzykiem 1,3-3 krotnie rozwoju żylnej choroby zakrzepowo–zatorowej (ŻChZZ), np. zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Wystąpienie takiegozdarzenia jest bardziej prawdopodobne w pierwszym roku HTZ niż później (patrz punkt 4.8).
Do ogólnie uznawanych czynników ryzyka ŻChZZ należą: stosowanie estrogenów, podeszły wiek,rozległe zabiegi chirurgiczne, długotrwałe unieruchomienie, otyłość (WMC >30 kg/m2), ciąża orazokres poporodowy, toczeń rumieniowaty układowy (SLE) i rak. Nie ma zgodności na tematewentualnej roli żylaków w ŻChZZ. Jak u wszystkich chorych po operacji, należy przykładaćszczególną uwagę do działań profilaktycznych zapobiegających ŻChZZ po zabiegach chirurgicznych.Jeśli prawdopodobne jest długotrwałe unieruchomienie pacjentki po zabiegach planowych, należyrozważyć czasowe wstrzymanie HTZ na 4 do 6 tygodni przed operacją. Nie należy wznawiać leczeniaprzed powrotem pacjentki do sprawności ruchowej.
Pacjentki z potwierdzonymi skłonnościami do trombofilii są w grupie zwiększonego ryzykawystąpienia ŻChZZ, przy czym HTZ może dodatkowo zwiększyć to ryzyko. HTZ u tych pacjentekjest przeciwwskazana (patrz punkt 4.3).
Kobietom, które dotychczas nie chorowały na ŻChZZ, ale choroba ta wystąpiła w najbliższej rodziniew młodym wieku , można zaproponować badanie przesiewowe, mając na uwadze ograniczeniatakiego badania (podczas badań przesiewowych jedynie odsetek zaburzeń zakrzepowo-zatorowychmoże zostać zidentyfikowany). W przypadku wykrycia zaburzeń wskazujących na skłonność dozakrzepicy, związanych z występowaniem zakrzepów u bliskich krewnych lub gdy zaburzenia sąpoważne (np. niedobór białka C, białka S, antytrombiny lub kombinacja tych zaburzeń) HTZ jestprzeciwwskazana.
Kobiety już stosujące leczenie przeciwzakrzepowe wymagają starannego rozważenia korzyścii ryzyka związanych z HTZ.
Jeśli po rozpoczęciu leczenia rozwinie się ŻChZZ, produkt należy odstawić. Pacjentka powinnanatychmiast skontaktować się z lekarzem w razie podejrzenia wystąpienia u niej objawów chorobyzakrzepowo–zatorowej (np. bolesny obrzęk podudzia, nagły ból w klatce piersiowej, duszność).
Badania randomizowane nie dostarczyły dowodów, że stosowanie estrogenowo-progestagenowej lubestrogenowej HTZ, u kobiet z chorobą wieńcową lub bez niej, chroni przed zawałem serca.
5