Leczenie hipotensyjne i obniżające stężenie lipidów w celu zapobiegania występowaniu zawałów serca (ALLHAT)Przeprowadzono randomizowane, kontrolowane metodą podwójnie ślepej próby badanie, dotyczącezachorowalności i śmiertelności, zatytułowane „Leczenie hipotensyjne i obniżające stężenie lipidów wcelu zapobiegania występowaniu zawałów serca” (ang. Antihypertensive and Lipid-LoweringTreatment to Prevent Heart Attack - ALLHAT), w celu porównania nowych metod leczenia:amlodypiną 2,5-10 mg/dobę (antagonista wapnia) lub lizynoprylem 10-40 mg/dobę (inhibitor ACE) -jako leczenia pierwszego rzutu, z leczeniem tiazydowym lekiem moczopędnym chlortalidonem 12,5-25 mg/dobę, w łagodnym lub umiarkowanie nasilonym nadciśnieniu tętniczym.
Do badania włączono ogółem 33 357 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku powyżej 55 lat,których obserwowano średnio przez 4,9 roku. U pacjentów występował co najmniej jeden znastępujących czynników ryzyka rozwoju choroby wieńcowej: przebyty zawał serca lub udar mózgu(ponad 6 miesięcy przed włączeniem do badania) lub wywiad dotyczący innego epizodu związanego zmiażdżycą tętnic (choroba sercowo-naczyniowa) (ogółem 51,5%), cukrzyca typu 2. (36,1%), stężenieHDL-C <35 mg/dl (11,6%), przerost lewej komory stwierdzony elektro- lub echokardiograficznie(20,9%), palenie papierosów (21,9%).
Pierwotnym punktem końcowym była łączna liczba zgonów z powodu choroby wieńcowej orazzawałów serca niezakończonych zgonem pacjenta. Nie obserwowano istotnej różnicy w częstościwystąpienia pierwotnego punktu końcowego pomiędzy leczeniem z zastosowaniem amlodypiny ichlortalidonu: RR 0,98, 95% CI (0,90-1,07), p=0,65. Spośród drugorzędowych punktów końcowychbadania, częstość występowania niewydolności serca (część złożonego punktu końcowego sercowo-naczyniowego) była znacząco większa u pacjentów w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu dogrupy leczonej chlorotalidonem (10,2% vs. 7,7%, RR 1,38; 95% CI (1,25 – 1,52), p < 0,001). Cowięcej, nie obserwowano różnic w śmiertelności ogólnej (bez względu na przyczynę) pomiędzygrupami, w których stosowano amlodypinę i chlortalidon: RR 0,96 95%, CI [0,89-1,02], p=0,20.
Dzieci i młodzież (w wieku 6 lat i starsze)
W badaniu obejmującym 268 dzieci w wieku 6-17 lat, przeważnie z wtórnym nadciśnieniemtętniczym, porównanie amlodypiny w dawce 2,5 mg i 5,0 mg z placebo wykazało, że obie dawkizmniejszały ciśnienie skurczowe znacząco bardziej niż placebo. Różnica pomiędzy tymi dwiemadawkami nie była statystycznie istotna.
Nie badano długoterminowego wpływu amlodypiny na wzrost, dojrzewanie i rozwój ogólny. Nieokreślono również długoterminowego wpływu amlodypiny podawanej w dzieciństwie na zmniejszeniechorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych po osiągnięciu dorosłości.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Lizynopryl
Lizynopryl jest inhibitorem ACE nie zawierającym grupy sulfhydrylowej, czynnym po podaniu doustnym.
Po podaniu doustnym lizynoprylu, maksymalne stężenie w surowicy jest osiągane w ciągu około 7godzin, chociaż obserwowano tendencję do niewielkiego wydłużenia czasu do uzyskaniamaksymalnego stężenia w surowicy u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego. Średniewchłanianie lizynoprylu wynosi około 25% (na podstawie zawartości w moczu), przy zmienności dlaposzczególnych pacjentów wynoszącej 6-60% dla badanego zakresu dawek (5-80 mg). U pacjentów zniewydolnością serca całkowita dostępność biologiczna ulega zmniejszeniu o około 16%. Pokarm niema wpływu na wchłanianie lizynoprylu.
Lizynopryl wiąże się z białkami surowicy innymi niż krążący enzym konwertujący angiotensynę (ACE). W badaniach na szczurach wykazano, że lizynopryl słabo przenika przez barierę krew-mózg.
20