CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Efevelon SR, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeEfevelon SR, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeEfevelon SR, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Efevelon SR, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde:

Jedna kapsułka zawiera chlorowodorek wenlafaksyny, co odpowiada 37,5 mg wenlafaksyny.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:

Sacharoza (maksymalnie 46,35 mg) Czerwień koszenilowa (E124) 0,0267 mg

Efevelon SR, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde:

Jedna kapsułka zawiera chlorowodorek wenlafaksyny, co odpowiada 75 mg wenlafaksyny.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:

Sacharoza (maksymalnie 92,69 mg) Żółcień pomarańczowa (E110) 0,0006 mg

Efevelon SR, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde:

Jedna kapsułka zawiera chlorowodorek wenlafaksyny, co odpowiada 150 mg wenlafaksyny.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:

Sacharoza (maksymalnie 185,38 mg) Żółcień pomarańczowa (E110) 0,0183 mg

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda.

Efevelon SR, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde:Białe do prawie białych peletki w kapsułce rozmiar „3” z pomarańczowym wieczkiem iprzezroczystym korpusem.

Efevelon SR, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde:Białe do prawie białych peletki w kapsułce rozmiar „1” z żółtym wieczkiem i przezroczystymkorpusem.

Efevelon SR, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde:Białe do prawie białych peletki w kapsułce rozmiar „0” z płowożółtym wieczkiem i przezroczystymkorpusem.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

1

- Epizody dużej depresji.

- Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.- Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.- Leczenie fobii społecznej.

- Leczenie napadów paniki z agorafobią lub bez agorafobii.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Epizody dużej depresji

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może byćzwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększaćstopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych kliniczniewynikających z ciężkości objawów, zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, alenie krótszych niż 4 dni.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wielkością dawki,zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie trwa zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowe leczenie może być również odpowiednie w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większości przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama jak dawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy odczasu osiągnięcia remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Wprzypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może byćzwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wielkością dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie trwa zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia,traktując indywidualnie do każdego pacjenta.

Fobia społeczna

Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należyrozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

2

Leczenie trwa zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia,traktując indywidualnie do każdego pacjenta.

Napady paniki

Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni.Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących nadawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj.225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wielkością dawki,zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie trwa zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, traktując indywidualnie do każdego pacjenta.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta. Należy jednak zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwa przekaźnikównerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjencipowinni być uważnie monitorowani, gdy konieczne jest zwiększenie dawki.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.4 i 4.8).

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały ustalone.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki, zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca sięzachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczeniapacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć możliwe korzyści względemryzyka.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Chociaż zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji kłębuszkowej (ang. „glomerular filtration rate”, GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności. W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów zciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerywania terapii wenlafaksyną

Należy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku przerywania terapii wenlafaksyną, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres co najmniej jednego do dwóch tygodni, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jeżeli jednak, pozmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia, wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez

3

pacjenta, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Niedzielić ich, nie kruszyć, nie żuć ani nie rozpuszczać.

Pacjenci leczeni wenlafaksyną w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu dawki równoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg jeden raz na dobę. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta.

Kapsułki wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawierają granulki, z których substancja czynnajest powoli uwalniana do przewodu pokarmowego. Nierozpuszczona część tych granulek jest wydalanai może być widoczna w kale.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jestprzeciwwskazane z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jakpobudzenie, drżenie i hipertermia.

Nie rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.

Przyjmowanie wenalfaksyny musi być przerwane co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia

nieodwracalnymi IMOA (patrz punkt 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeniaoraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnejremisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się na wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również związaneze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Co więcej, zaburzenia te mogąwspółistnieć z epizodami dużej depresji. Dlatego też u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeńpsychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności jak u pacjentów z epizodami dużej depresji.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpieniamyśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.Meta-analiza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących leków przeciwdepresyjnychstosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone(w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 latstosujących leki przeciwdepresyjne.

4

Podczas leczenia, zwłaszcza na początku i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należyuprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowańlub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Dzieci i młodzież

Lek Efevelon SR nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew) obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie otrzymującej placebo. Jeżeli mimo to, w oparciu o wskazania kliniczne, podjęta zostanie decyzja o leczeniu, pacjentpowinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brakdługoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży w odniesieniudo wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego.

Zespół serotoninowy

Tak jak w przypadku innych produktów leczniczych działających serotoninergicznie, także w trakcieleczenia wenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życiazwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi produktami leczniczymi mogącymioddziaływać na system neuroprzekaźników serotoninergicznych (w tym tryptany, inhibitory zwrotnegowychwytu serotoniny (ang. SSRI), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI), lit, sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanyl i jego analogi,tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna) z produktami leczniczymiosłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO na przykład błękit metylenowy), zprekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub leki przeciwpsychotyczne lub inniantagoniści dopaminy (patrz punkt 4.3 i 4.5).

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia),aberracje neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy ze strony żołądka i jelit (np. nudności, wymioty, biegunka). Najcięższa postać zespołu serotoninowego może przypominać złośliwy zespół neuroleptyczny (ang. NMS), z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznej z możliwymi szybkimi wahaniami objawów życiowych i zmianami stanu psychicznego.

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na systemneuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione, zalecasię uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu)nie jest zalecane.

Jaskra z wąskim kątem przesączania

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowaniepacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym ryzykiemwystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).

Ciśnienie tętnicze krwi

U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Opisywano przypadki podwyższonego ciśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia, po wprowadzeniu produktu do obrotu. U wszystkich pacjentów leczonych wenlafaksyną zaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi, a przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy uzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów,u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnieniatętniczego krwi, np. pacjentów z zaburzeniami czynności serca.

5

Częstość akcji serca

W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą się zaostrzyć w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko niemiarowości

Nie poddano ocenie stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego lub niestabilną chorobą wieńcową. Dlatego też w przypadku tych pacjentów należy zachowaćostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano, przypadki wydłużenia odstępu QT, zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes (TdP), częstoskurcz komorowy i przypadki zaburzenia rytmu sercazakończone zgonem podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lub upacjentów z innymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT / TdP. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzenia rytmu serca lub wydłużeniem odstępu QT należy przed przepisaniemwenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Drgawki

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku wszystkich lekówprzeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadziei pacjentów tych należy ściśle monitorować. W przypadku pojawienia się drgawek leczenie należyprzerwać.

Hiponatremia

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowanoczęściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpieniapowyższych przypadków jest większe u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących lekimoczopędne, pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.

Nieprawidłowe krwawienia

Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek krwi. Krwawienia związane z przyjmowaniem produktów leczniczych z grupy SSRI i SNRI to wybroczyny, krwiaki, krwawienie z nosa, krwawienia z przewodu pokarmowego i krwawienia zagrażające życiu. Ryzyko krwawień może się zwiększyć u pacjentów przyjmujących wenlafaksynę. Podobnie jak wprzypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosowaćostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących antykoagulanty iinhibitory płytek.

Cholesterol w surowicy

W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy u 5,3% pacjentówprzyjmujących wenlafaksynę i 0,0% pacjentów przyjmujących placebo. W przypadku leczeniadługoterminowego należy okresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy.

Jednoczesne podawanie z produktami zmniejszającymi masę ciała

Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z produktami zmniejszającymi masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała nie jest zalecane. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniu otyłościzarówno w monoterapii jak i w terapii skojarzonej z innymi produktami.

Mania, hipomania

U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki

przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak wprzypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.

6

Zachowania agresywne

U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogą wystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczęcia leczenia, zmiany dawki i przerwania leczenia.

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia

W przypadku przerwania leczenia występują często objawy odstawienia, zwłaszcza po nagłym przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano działania niepożądane związane z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może być uzależnione od różnych czynników, w tym od czasu trwania leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tymbezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy.Ogólnie, objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednakże u niektórych pacjentów mogą mieć ciężkiprzebieg.

Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni od przerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadko przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę. Zwykle objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednak u niektórych osób mogąwystępować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku przerwania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodni lub miesięcy w zależności ododpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja - niepokój psychoruchowy

Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często z niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku pierwszych tygodnileczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Suchość w ustach

Suchość w ustach zgłasza 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to zwiększać ryzyko

wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca

U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii. Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Wyniki badań diagnostycznych

Fałszywie pozytywne wyniki badań przesiewowych moczu wykrywających obecność fencyklidyny(PCP) i amfetaminy były zgłaszane u pacjentów przyjmujących wenlafaksynę. Jest to spowodowanebrakiem specyficzności testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich wyników można spodziewać sięw wynikach testów wykonanych kilka dni po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Testypotwierdzające, takie jak chromatografia gazowa i spektrometria masowa odróżniają wenlafaksynę odfencyklidyny i amfetaminy.

Efevelon SR, 37,5 mg

Substancja pomocnicza czerwień koszenilowa pąs 4R (E124) zawarta w otoczce kapsułki może byćprzyczyną reakcji alergicznej.

Efevelon SR, 75 mg i Efevelon SR, 150 mg

Substancja pomocnicza żółcień pomarańczowa FCF (E110) zawarta w otoczce kapsułki może być przyczyną reakcji alergicznej.

7

Produkt leczniczy zawiera sacharozę

Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy,zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)

Nieodwracalne, nieselektywne IMAO

Nie stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie rozpoczynać stosowaniawenlafaksyny przez okres co najmniej 14 dni od zakończenia podawania nieodwracalnych IMAO.Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczeniawenlafaksyną (patrz punkt 4.3 i 4.4).

Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)

W związku z ryzykiem zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksyny zodwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, nie jest zalecane. Po zakończeniuleczenia odwracalnym IMAO przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może być krótszaniż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni odzakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4)

Odwracalne, nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)

Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać

pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie wenlafaksyną rozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie IMAO rozpoczęto bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane obejmowały drżenia mięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, zaczerwienienie twarzy, zawrotygłowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki oraz zgon.

Zespół serotoninowy

Tak jak w przypadku innych produktów leczniczych działających serotoninergicznie, także w trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, stan zagrożenia życia, zwłaszcza wprzypadku jednoczesnego stosowania z innymi produktami leczniczymi mogącymi oddziaływać nasystem serotoninergicznych neuroprzekaźników (w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytuserotoniny (ang. SSRI), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI), lit,sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanyl i jego analogi, tramadol,dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna) z produktami leczniczymiosłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO na przykład błękit metylenowy), zprekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub leki przeciwpsychotyczne lub inniantagoniści dopaminy (patrz punkt 4.3 i 4.5).

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego (tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku zwiększania dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie zprekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).

Substancje oddziaływujące na OUN

Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN niebyło systematycznie oceniane. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowaniawenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN.

Etanol

Wenlafaksyna nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanych przez etanol.Jednak podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziaływujących na OUN, należy poradzićpacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.

8

Leki wydłużające odstęp QT

Ryzyko wydłużenia odstępu QT i (lub) komorowych zaburzeń rytmu serca (np, TdP) jest większe podczas jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QT. Należyunikać jednoczesnego stosowania tych produktów leczniczych z wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Produkty lecznicze wydłużające odstęp QT:

- leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (np chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid)- niektóre leki przeciwpsychotyczne (np tiorydazyny)- niektóre makrolidy (np erytromycyna)

- niektóre leki przeciwhistaminowe

- niektóre leki z grupy chinolonów (np Moksyfloksacyna)

Powyższa lista nie jest wyczerpująca i należy unikać innych specyficznych leków znacznie wydłużających odstęp QT.

Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny

Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)

Badania farmakokinetyki ketokonazolu u pacjentów intensywnie (ang. „extensive metabolisers”, EM) i słabo metabolizującymi (ang. „poor metabolisers”, PM) z udziałem CYP2D6 wykazały zwiększeniewartości AUC wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla O- demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu.Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol,worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) iwenlafaksyny może zwiększać stężenie wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.

Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych

Leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450

Badania in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest stosunkowo słabym inhibitorem CYP2D6.Wenlafaksyna nie hamuje CYP3A4 (alprazolam i karbamazepina), CYP1A2 (kofeina) i CYP2C9 (tolbutamid) lub CYP2C19 (diazepam) w warunkach in vivo.

Lit

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego(patrz Zespół serotoninowy).

Diazepam

Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu ani jego aktywnego metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetyczne i(lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.

Imipramina

Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowanozależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczas podawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i imipraminy.

Haloperydol

Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego

klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmiany okresu

9

półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowania

haloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Rysperydon

Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznieoddziaływuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon i9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Metoprolol

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników w badaniach interakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych wykazało zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu nie uległozmianie. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane.Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny ani jej aktywnego metabolituO-demetylowenlafaksyny. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnegostosowania wenlafaksyny i metoprololu.

Indynawir

Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszenie wartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny iO-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Doustne środki antykoncepcyjne

Po wprowadzeniu produktu do obrotu odnotowano przypadki nieplanowanych ciąż u kobietprzyjmujących doustne środki antykoncepcyjne równocześnie z wenlafaksyną. Nie ma jasnychdowodów, że ciąże te były wynikiem interakcji środków antykoncepcyjnych z wenlafaksyną. Nieprzeprowadzono badań na interakcję wenlafaksyny z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w przypadku, gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem.

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI),także stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem może wywołać objawy odstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksyny w końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające zastosowania wspomagania oddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania mogą wystąpić natychmiast po porodzie.

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnegoserotoniny (SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze, może zwiększać ryzykowystępowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN - ang. persistentpulmonary hypertension in the newborn). Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących związkuPPHN z leczeniem inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), nie możnawykluczyć ryzyka stosowania wenlafaksyny, biorąc pod uwagę powiązany mechanizm działania(hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny).

Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następujące objawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności z ssaniem lub spaniem. Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami ekspozycji na produkt. W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin po porodzie.

10

Karmienie piersią

Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka ludzkiego. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki płaczu, drażliwości oraz zaburzeń rytmu snu u niemowląt karmionych piersią. Po zaprzestaniu karmienia piersią zgłaszano również objawy odpowiadające objawom przerwania leczenia wenlafaksyną. Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia wenlafaksyną, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia wenlafaksyną.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Wszystkie leki psychoaktywne mogą zaburzać zdolność oceny, myślenie i zdolnościpsychomotoryczne. Z tego powodu należy ostrzec pacjentów o możliwości zaburzeń zdolnościprowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych (>1/10) podczas badań klinicznych należały

nudności, suchość w ustach, ból głowy, pocenie się (w tym poty nocne).

Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układ/narząd i częstością występowania.

Częstość występowania została określona według następującej konwencji: bardzo często (≥1/10),często (≥l/100 do <l/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000),częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfikacja

układów i

narządów

Bardzo

często

Często Niezbyt często Rzadko Częstość

nieznana

Zaburzenia

krwi i układu

chłonnego

trombocytopenia,

zaburzenia krwi (w

tym agranulocytoza,

niedokrwistość

aplastyczna,

neutropenia i

pancytopenia)

Zaburzenia

układu

immunologii

-cznego

reakcje

anafilaktyczne

Zaburzenia

endokrynologi

-czne

zespół

nieprawidłowego

wydzielania

hormonu

antydiuretycznego

(SIADH)

Zaburzenia

metabolizmu i

odżywiania

zmniejszenie

apetytu

hiponatremia

11

Zaburzenia

psychiczne

stany splątania,

depersonalizacja,

brak zdolności do

osiągnięcia

orgazmu,

zmniejszenie

libido, nerwowość,

bezsenność,

nietypowe sny

omamy, poczucie

utraty kontaktu z

rzeczywistością,

pobudzenie,

zaburzenia

orgazmu

(kobiety), apatia,

hipomania,

bruksizm

Mania myśli samobójcze i

zachowania

samobójcze **,

delirium, agresja ***

Zaburzenia

układu

nerwowego

zawroty

głowy

pochodzenia

ośrodkowego,

ból głowy*

senność, drżenie,

parestezje,

hipertonia

akatyzja -

niepokój

psychoruchowy,

omdlenia, skurcze

miokloniczne

mięśni, zaburzenia

koordynacji

ruchów,

zaburzenia

równowagi,

zaburzenia smaku

drgawki złośliwy zespół

neuroleptyczny (ang.

NMS), zespół

serotoninowy,

reakcje

pozapiramidowe (w

tym dystonia i

dyskineza),

dyskineza późna

Zaburzenia

oka

zaburzenia

widzenia, w tym

niewyraźne

widzenie,

rozszerzenie

źrenic, zaburzenia

akomodacji

jaskra z zamkniętym

kątem przesączania

Zaburzenia

ucha i

błędnika

szum w uszach zawroty głowy

pochodzenia

błędnikowego

Zaburzenia

serca

kołatanie serca tachykardia migotanie komór,

tachykardia

komorowa (w tym

torsade de pointes)

Zaburzenia

naczyniowe

nadciśnienie

tętnicze,

rozszerzenie

naczyń (głównie

uderzenia krwi do

głowy)

hipotonia

ortostatyczna

niedociśnienie

tętnicze, krwawienie

(krwawienie z błony

śluzowej)

Zaburzenia

układu

oddechowego

klatki

piersiowej i

śródpiersia

ziewanie duszność eozynofilia płucna

Zaburzenia

żołądka i

jelit

nudności,

suchość w

ustach

wymioty,

biegunka,

zaparcia

krwawienie z

przewodu

pokarmowego

zapalenie trzustki

12

Zaburzenia

wątroby i

dróg

żółciowych

zapalenie wątroby,

nieprawidłowe

wyniki badań

czynności wątroby

Zaburzenia

skóry i

tkanki

podskórnej

nadmierne

pocenie się

(w tym

poty

nocne)

obrzęk

naczynioruchowy,

reakcje

nadwrażliwości na

światło,

wybroczyny,

wysypka, łysienie

rumień

wielopostaciowy,

martwica toksyczno-

rozpływna naskórka,

zespół Stevensa-

Johnsona,

świąd, pokrzywka

Zaburzenia

mięśniowo-

szkieletowe i

tkanki

łącznej

Zaburzenia

nerek i dróg

moczowych

problemy z

oddawaniem

moczu

(głównie

trudności z

rozpoczęciem

mikcji),

częstomocz

zatrzymanie

moczu

nietrzymanie

moczu

rabdomioliza

Zaburzenia

układu

rozrodczego i

piersi

zaburzenia

miesiączkowania

związane ze

zwiększonym lub

nieregularnym

krwawieniem (np

krwotok

miesiączkowy,

krwotok

maciczny),

zaburzenia

ejakulacji,

zaburzenia erekcji

Zaburzenia

ogólne i stany

w miejscu

podania

astenia

(osłabienie),

zmęczenie,

dreszcze

Badania

diagnostyczne

zwiększenie

stężenia

cholesterolu

we krwi

zmniejszenie lub

zwiększenie masy

ciała

wydłużenie odstępu

QT w

elektrokardiogramie,

wydłużony czas

krwawienia,

zwiększenie stężenia

prolaktyny we krwi

* Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy wynosiła 30,3% dla wenlafaksyny vs. 31,3% dla placebo.

** W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki

wystąpienia myśli i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).

13

*** Patrz punkt 4.4.

Zakończenie stosowania wenlafaksyny (szczególnie, kiedy jest nagłe) zazwyczaj prowadzi dowystąpienia objawów odstawienia. Do najczęściej opisywanych reakcji należą zawroty głowy,zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność lub koszmary senne),pobudzenie lub niepokój, nudności i (lub) wymioty, drżenia, zawroty głowy pochodzeniabłędnikowego, ból głowy i objawy grypopodobne. Na ogół objawy te są łagodne lub umiarkowane iustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być silne i (lub) utrzymywać się przezdłuższy czas. Dlatego też, jeśli leczenie wenlafaksyną nie jest już dłużej konieczne, zaleca sięwycofywanie leku stopniowo poprzez zmniejszanie dawki (patrz punkty 4.2 i 4.4).

Dzieci i młodzież

Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych) u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profilu występującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu, zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (patrz punkt 4.4).

W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie takiego działania niepożądanego, jakmyśli samobójcze. Obserwowano również zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz,zwłaszcza w przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczania się.

U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa i bóle mięśni.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +4822 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309, e-ma

il: [email protected].

4.9 Przedawkowanie

Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny głównie w skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszano następujące objawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki), rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), tachykardię komorową, bradykardię, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.

Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązać zwiększym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków przeciwdepresyjnychSSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Badania

epidemiologiczne pokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniu zwiększone ryzyko zgonumoże być przypisane toksyczności wenlafaksyny po przedawkowaniu, a w jakim stopniu innymcechom pacjentów leczonych wenlafaksyną. Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem, tak aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania.

Zalecane leczenie

Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innychważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołaniewymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone wkrótce poprzyjęciu produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanego możerównież zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i

14

transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane swoiste antidotum dla

wenlafaksyny.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjnekod ATC: N06AX16.

Mechanizm działania

Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega na wzmocnieniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badania niekliniczne pokazały, że wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna (ODV) są inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabym inhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszają odpowiedź ß-adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniuwielokrotnym. Wenlafaksyna i ODV wykazują bardzo podobne działanie w odniesieniu do ich całkowitego wpływu na wychwyt zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie się z receptorami.

Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,cholinergicznych, H1-histaminowych ani α-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Aktywność farmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi leków przeciwdepresyjnych, takimi jak działanie antycholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na układ sercowo-naczyniowy.

Wenlafaksyna nie wykazuje zdolności hamowania monoaminooksydazy (MOA).

W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów opioidowych ani benzodiazepinowych.

Epizody dużej depresji

Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresji została potwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek do 375 mg na dobę. Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych została potwierdzona w dwóch kontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających 8 lub 12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek w zakresie od 75 do 225 mg na dobę.

W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowymotwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu (75, 150 lub225 mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksyny oprzedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzenia obserwacjinawrotów choroby.

Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu nawrotom epizodów depresyjnych przez okres 12 miesięcy potwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z podwójnie ślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi nawracającymi, którzy zareagowali podczas ostatniego epizodu depresji na leczenie wenlafaksyną (od 100 do 200 mg na dobę, wg schematu dwa razy na dobę).

Uogólnione zaburzenia lękowe

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionych zaburzeń lękowych została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych kontrolowanych placebo badaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę), w jednym 6-miesięcznym kontrolowanymplacebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę) oraz w jednym

15

6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem zmiennych dawek (37,5, 75 i150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.

Mimo dowodów potwierdzających nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo, dawka ta nie byłaza każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.

Fobia społeczna

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobii społecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawek oraz w jednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą z grupą kontrolną z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych. Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę.

Badanie trwające 6 miesięcy nie wykazało wyższej skuteczności w grupie pacjentów stosującej dawkiod 150 do 225 mg na dobę w porównaniu z grupą przyjmującą dawkę 75 mg na dobę.

Napady paniki

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lęku napadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanychplacebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z napadami leku ztowarzyszącą agorafobią lub bez. Dawka początkowa w tym badaniu wynosiła 37,5 mg na dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75 do 150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.

Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom potwierdzono również w jednym długoterminowym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo z grupą kontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie w fazie otwartej. Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu,jak na końcu fazy otwartej (75, 150 lub 225 mg).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do czynnego metabolitu

O-demetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (ang. SD) wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5±2 godz. i 11±2 godz. Stężenia wenlafaksyny i ODV osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu. Wenlafaksyna iODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.

Wchłanianie

Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulega

wchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40 do 45% w zależności od metabolizmu

ogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godz. W przypadku podawania równoważnych dobowych dawek wenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej, ale stopieńwchłaniania jest taki sam, jak w przypadku tabletek o natychmiastowym uwalnianiu.

Pokarm nie wpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.

Dystrybucja

Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przez białka osocza (odpowiednio 27 i 30%). Po podaniu dożylnym objętość dystrybucji w staniestacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4±1,6 l/kg.

Metabolizm

16

Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego metabolitu ODV przy udziale CYP2D6. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do ubocznego mniej aktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy udzialeCYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6.Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.

Eliminacja

Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jest wydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaci niesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%), jak i innych ubocznych nieczynnych metabolitów (27%). Średni klirens ± SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu wynosi odpowiednio 1,3±0,6 l/h/kg i 0,4±0,2 l/h/kg.

Szczególne grupy pacjentów

Wiek i płeć

Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.

Osoby o szybko i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6

Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6 niż u osób szybko metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksyny i ODV jest podobna wobu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schemat leczenia wenlafaksyną.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U osób z lekkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwania wenlafaksyny i ODVbyły wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Po podaniu doustnymzarówno klirens wenlafaksyny jak i ODV był zmniejszony. Zaobserwowano duży stopień zmiennościosobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone(patrz również punkt 4.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirenszmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentówwymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).

5.3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczego wenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działaniamutagennego.

Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na rozród wykazały u szczurów zmniejszenie masy potomstwa i zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie śmiertelności potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów. Zdarzenia te wystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej dawki wenlafaksyny stosowanej u ludzi 375 mg (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka niewykazująca działania w przypadku tych zdarzeń wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jestznane.

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci były poddanedziałaniu ODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawcestosowanej u ludzi, 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jestznane

17

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych Zawartość kapsułki:

Sacharoza ziarenka Hydroksypropyloceluloza (HPC-LM)Hypromeloza (6 cps) Talk

Hypromeloza (E-15) Surelease E-7-7050:

− Dibutylu sebacynian− Kwas oleinowy

− Krzemionka koloidalna bezwodna− Etyloceluloza (20 cP)

Otoczka kapsułki:

Efevelon SR 37,5 mg

korpus:

żelatyna

sodu laurylosiarczan wieczko:

czerwień koszenilowa (E124)żółcień chinolinowa (E104)tytanu dwutlenek (E171)żelatyna

sodu laurylosiarczan

Efevelon SR 75 mg

korpus:

żelatyna

sodu laurylosiarczan wieczko:

żółcień pomarańczowa (E 110)żółcień chinolinowa (E 104)tytanu dwutlenek (E171)żelatyna

sodu laurylosiarczan

Efevelon SR 150 mg

korpus:

żelatyna

sodu laurylosiarczan wieczko:

żółcień pomarańczowa (E110)żółcień chinolinowa (El04)błękit patentowy (E131)tytanu dwutlenek (E171)żelatyna

sodu laurylosiarczan

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

18

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

7, 10, 14, 20, 28, 30, 50, 98 i 100 kapsułek pakowanych w blistry (PVC/Aluminium) w tekturowympudełku.

50 i 100 kapsułek w butelce HDPE z zakrętką HDPE oraz z saszetką wypełnioną żelemkrzemionkowym (substancja osuszająca) w tekturowym pudełku.50 i 100 kapsułek w butelce HDPE z zakrętką z PP ze środkiem pochłaniającym wilgoć (żelkrzemionkowy).

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Actavis Group PTC ehf. Reykjavíkurvegi 76-78220 HafnarfjörðurIslandia

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

37,5 mg: 1568675 mg: 15687150 mg: 15688

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: Efevelon SR 37,5 mg: 15.06.2009,

Efevelon SR 75 mg i 150 mg: 17.06.2009

Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 02.04.2015

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

13.04.2018

19