1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Faxolet ER, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeFaxolet ER, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeFaxolet ER, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera odpowiednio 37,5 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny.

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera odpowiednio 75 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny.

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera odpowiednio 150 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda.

Faxolet ER, 37,5 mg: białe, nieprzezroczyste kapsułki żelatynowe, twarde (rozmiar 0), zawierającejedną okrągłą, dwuwypukłą tabletkę powlekaną, z nadrukowanym VEN na wieczku i 37.5 na korpusiekapsułki.

Faxolet ER, 75 mg: cieliste, nieprzezroczyste kapsułki żelatynowe, twarde (rozmiar 0), zawierającedwie okrągłe, dwuwypukłe tabletki powlekane, z nadrukowanym VEN na wieczku i 75 na korpusiekapsułki.

Faxolet ER, 150 mg: szkarłatne, nieprzezroczyste kapsułki żelatynowe, twarde (rozmiar 00),zawierające trzy okrągłe, dwuwypukłe tabletki powlekane, z nadrukowanym VEN wieczku i 150 nakorpusie kapsułki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie epizodów dużej depresji. (ICD-10 „Umiarkowane do ciężkich epizodów depresyjnych”) Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji. Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.

Leczenie zaburzeń lękowych o charakterze fobii społecznej. Leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Epizody dużej depresji

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg na dobę.W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę korzystne może byćzwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększaćstopniowo w odstępach około 2 tygodniowych lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionychklinicznie wynikających z ciężkości objawów, zwiększenie dawki może odbywać się w krótszychodstępach, ale nie krótszych niż 4 dni.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapiamoże być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większościprzypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jakdawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy odczasu osiągnięcia remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Wprzypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może byćzwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększaćstopniowo w odstępach około 2 tygodniowych lub dłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej.

Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Fobia społeczna

Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg na dobę. Brak dowodów, żewiększe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należyrozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanienależy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Lęk napadowy

Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni.Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących nadawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj.225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodniowych lubdłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej.

Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.Należy jednak zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. zewzględu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwa

przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skutecznądawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest zwiększenie dawki.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Wenlafaksyna nie jest zalecana u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z epizodami dużejdepresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów(patrz punkt 4.4 i 4.8).

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyćzmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości klirensumoże być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca sięzachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczeniapacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyściwzględem ryzyka.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Pomimo, że zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracjikłębuszkowej (ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności.W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniamiczynności nerek (GFR 30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującąu tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu może być konieczne indywidualnedostosowanie dawkowania.

Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerywania terapii wenlafaksynąNależy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku przerywania terapii wenlafaksyną zalecasię stopniowe zmniejszanie dawki przez co najmniej od 1 do 2 tygodni, w celu zmniejszenia ryzykawystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jeżeli jednak, po zmniejszeniu dawki lub poprzerwaniu leczenia, wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez pacjenta, należy rozważyćwznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuowaćzmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczasposiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Niewolno ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać.

Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu mogą zostaćprzestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu po dobraniu dawkirównoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek onatychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni nawenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę.Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta.

Kapsułki wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawierają granulki, z których substancja czynnapowoli uwalniana się do przewodu pokarmowego. Część nierozpuszczalna tych granulek jestwydalana i może być widoczna w kale.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jestprzeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jakpobudzenie, drżenie i hipertermia. Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.

Przyjmowanie wenlafaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO (patrz punkt 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeniaoraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnejremisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej,pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeńklinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększać się we wczesnym etapie powrotu dozdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również związaneze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia te mogąwspółistnieć z epizodami dużej depresji. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innychzaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodamidużej depresji.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciemleczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpieniamyśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.Meta-analiza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących leków przeciwdepresyjnychstosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone(w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 latstosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku zmiany dawki, należy ściśleobserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów)należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby,zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia,o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Faxolet ER nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w tym wieku zachowania samobójcze (próbysamobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew)obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie otrzymującejplacebo. Jeśli mimo to, ze względu na wskazania kliniczne podjęta zostanie decyzja o leczeniu,pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych.Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dziecii młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego.

Zespół serotoninowy

W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak i innymi substancjami działającymi serotoninergicznie,może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu zespół serotoninowy lub reakcje

typu złośliwego zespołu neuroleptycznego (ang. NMS, Neuroleptic Malignant Syndrome), zwłaszczaw przypadku jednoczesnego stosowania innych substancji serotoninergicznych [w tym inhibitorówzwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRIs), inhibitorów zwrotnego wychwytu noradrenaliny iserotoniny (ang. SNRIs) i tryptanów] z substancjami zaburzającymi metabolizm serotoniny, takimi jakIMAO (np. błękit metylenowy) lub lekami przeciwpsychotycznymi lub innymi antagonistamidopaminy (patrz punkt 4.3 i 4.5).

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia),aberracje neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka). Najcięższa postać zespołu serotoninowego możeprzypominać NMS, z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznej zmożliwą szybką fluktuacją objawów życiowych i zmianami stanu umysłowego.

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na systemneuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione,zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu)nie jest zalecane.

Jaskra z wąskim kątem przesączania

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowaniepacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonymryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).

Ciśnienie krwi

U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenieciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonegociśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U pacjentów leczonych wenlafaksynązaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi. Przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należyuzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, porozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u którychwspółistniejące choroby mogą się nasilić w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np.pacjenci z zaburzeniami czynności serca.

Częstość akcji serca

W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadkustosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u którychwspółistniejące choroby mogą się zaostrzyć w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko niemiarowości

Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowegolub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego w przypadku tych pacjentów należy zachowaćostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki zaburzenia rytmu serca ze skutkiemśmiertelnym podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu. U pacjentówz podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca należy przed przepisaniem wenlafaksynyrozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Drgawki

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych lekówprzeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkamiw wywiadzie. Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W razie pojawienia się drgawek leczenienależy przerwać.

Hiponatremia

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołunieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowanoczęściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpieniaww. przypadków jest większe u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących lekimoczopędne, pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.

Nieprawidłowe krwawienia

Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytekkrwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwawieniaw obrębie skóry i błon śluzowych, w tym krwawienia z przewodu pokarmowego. Podobnie jakw przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosowaćostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących antykoagulantyi inhibitory płytek.

Cholesterol w surowicy

W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększeniestężenia cholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentówprzyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadku terapiidługotrwałej należy okresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy.

Jednoczesne podawanie z produktami zmniejszającymi masę ciała

Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z produktami zmniejszającymimasę ciała, w tym fenteraminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się jednoczesnego stosowaniawenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniuotyłości zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej z innymi produktami.

Mania/hipomania

U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali lekiprzeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jakw przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnieu pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzierodzinnym.

Zachowania agresywne

U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogąwystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczynania leczenia,zmiany dawki i przerwania leczenia.

Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosowaćostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia

W przypadku przerwania leczenia występują często objawy odstawienia, zwłaszcza po gwałtownymprzerwaniu leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano zdarzenia niepożądane

związane z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31%pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwanialeczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów odstawienianależały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsennośći intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy. Zazwyczajobjawy te mają łagodny do umiarkowanego charakter, jednak u niektórych pacjentów mogą miećciężki przebieg. Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni odprzerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzyprzypadkowo pominęli dawkę. Zazwyczaj objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakżeu niektórych osób mogą trwać dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku przerwanialeczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodnilub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnienieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną częstoz niezdolnością siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilkupierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawkimoże być szkodliwe.

Suchość w ustach

Suchość w ustach zgłasza 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to zwiększać ryzykowystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca

U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii. Możebyć konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcjiInhibitory monoaminooksydazy (MAO) Nieodwracalne, nieselektywne IMAO

Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie wolno rozpocząćstosowania wenlafaksyny przez co najmniej 14 dni od zakończenia podawania nieodwracalnych IMAO.Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną(patrz punkt 4.3 i 4.4).

Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)

W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksynyz odwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Po zakończeniuleczenia odwracalnymi IMAO przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może być krótszaniż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni odzakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Odwracalne, nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)

Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawaćpacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie wenlafaksynąrozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie IMAO rozpoczętobezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane obejmowały drżenia mięśni,

skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy, zawrotygłowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki oraz zgon.

Zespół serotoninowy

Tak, jak w przypadku innych produktów działających serotoninergicznie, także w trakcie leczeniawenlafaksyną, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia, zwłaszcza wprzypadku jednoczesnego stosowania z innymi produktami mogącymi oddziaływać na systemserotoninergiczny neuroprzekaźników [w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny(ang. SSRI), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI), lit, sybutramina,tramadol lub ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum)], z produktami leczniczymiosłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy) lub prekursoramiserotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu).

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego(tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza napoczątku leczenia i w przypadku zwiększania dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześniez prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).

Substancje działające na OUN

Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUNnie było systematycznie oceniane. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowaniawenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN.

Etanol

Wenlafaksyna nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanych przez etanol.Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich leków oddziałujących na OUN, należy zalecićpacjentom aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.

Leki silnie wiążące się z białkami osocza

Wenlafaksyna jest substancją, która w niskim stopniu wiąże się z białkami osocza (27%), dlatego teżstosowanie wenlafaksyny u pacjentów przyjmujących inne leki, które wiążą się z białkami osocza wdużym stopniu, nie powinno powodować wzrostu stężenia drugiego leku we krwi.

Leki metabolizowane przez enzymy cytochromu p 450

Badania wykazały, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6. W badaniach in vitrowenlafaksyna nie hamowała CYP3A4, CYP1A2 i CYP2C9. Zostało to potwierdzone w badaniachklinicznych z następującymi lekami: alprazolam (CYP3A4), kofeina (CYP1A2), karbamazepina(CYP3A4), diazepam (CYP3A4 i CYP2C19) oraz tolbutamid (CYP2C9).

Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny

Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)

Badania farmakokinetyki ketokonazolu u pacjentów intensywnie (ang. EM) i słabo (ang. PM)metabolizujących z udziałem CYP2D6 wykazały zwiększenie wartości AUC wenlafaksyny (70%i 21% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla O-demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiedniou CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np.atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol,nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężeniewenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnegoleczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.

Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych

Lit

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego (patrz: Zespół serotoninowy)

Diazepam

Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu oraz jegoaktywnego metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykęwenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetycznei (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.

Imipramina

Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowanozależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczaspodawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa nafarmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jestznane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksynyi imipraminy.

Haloperydol

Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnegoklirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmiany okresupóltrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowaniahaloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Rysperydon

Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznieoddziałuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon i9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Metoprolol

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w badaniachinterakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia metoprololuw osoczu o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu -hydroksymetoprololu nieuległo zmianie. Kliniczne znaczenie tej interakcji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane.Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny oraz jej aktywnego metabolituO-demetylowenlafaksyny. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnegostosowania wenlafaksyny i metoprololu.

Indynawir

Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszeniewartości Cmax o 36% dla indynaviru. Indynawir nie wpływał na farmakokinetykę wenlafaksynyi O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dlaczłowieka nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie, gdy spodziewanekorzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem.

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI), takżestosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem, może wywołać objawy odstawieniau noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksyny w końcowym okresieIII trymestru ciąży wystąpiły komplikacje wymagające zastosowania wspomagania oddychania,karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania mogą wystąpić natychmiastpo porodzie.

Z badań epidemiologicznych wynika, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny u kobiet w ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze, może zwiększać ryzyko występowania zespołu

przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN). Chociaż nie przeprowadzono badań, którewskazywałyby na związek PPHN z leczeniem selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnegoserotoniny i noradrenaliny (SNRI), nie można wykluczyć takiego ryzyka, biorąc pod uwagę mechanizmdziałania wenlafaksyny (hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny).

Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następująceobjawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub spaniem.Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami ekspozycji na produkt.W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin po porodzie.

Karmienie piersią

Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego. Powprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki płaczu, drażliwości oraz zaburzeńrytmu snu u niemowląt karmionych piersią. Po zaprzestaniu karmienia piersią zgłaszano również objawyodpowiadające objawom przerwania leczenia wenlafaksyną. Nie można wykluczyć ryzyka działańniepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądźprzerwaniu karmienia piersią lub o kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia produktem leczniczymFaxolet ER, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dlakobiety wynikające z leczenia produktem leczniczym Faxolet ER.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Każdy produkt leczniczy działający na procesy psychiczne może zaburzać oceny, myślenie orazzdolności motoryczne. Dlatego pacjenci przyjmujący wenlafaksynę powinni zostać ostrzeżeni omożliwości zaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych (1/10) podczas badań klinicznych należałynudności, suchość w ustach, ból głowy, pocenie się (w tym poty nocne).

Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układ/narząd i częstością występowania.

Częstość występowania jest określona według następującego podziału: bardzo często (≥1/10), często(≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), częstośćnieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfikacja

układ/narząd

Zaburzenia

krwi i układu

chłonnego

Zaburzenia

układu

immunologicz

nego

Zaburzenia

endokrynologi

czne

Bardzo często Często Niezbyt często Rzadko Częstość nieznana

Trombocytopenia,

nieprawidłowy

skład krwi (w tym

agranulocytoza,

niedokrwistość

aplastyczna,

neutropenia i

pancytopenia).

Reakcje

anafilaktyczne

Zespół

nieprawidłowego

wydzielania

hormonu

antydiuretycznego

(ang. SIADH)

Zaburzenia

metabolizmu i

odżywiania

Zaburzenia

psychiczne

Zaburzenia

układu

nerwowego

Zaburzenia

oka

Zaburzenia

ucha i

błędnika

Zaburzenia

serca

Zaburzenia

naczyniowe

Zaburzenia

układu

oddechowego,

klatki

piersiowej i

śródpiersia

Zaburzenia

żołądka i jelit

Zawroty

głowy,

ból głowy***

Nudności,

suchość w

ustach

Zmniejszenie

apetytu

Hiponatremia

Zapalenie trzustki

Stan splątania, Omamy, uczucie Mania Myśli i

depersonalizacja, oderwania (lub zachowania

brak orgazmu, oddzielenia) od samobójcze*,

obniżone libido, rzeczywistości, majaczenie

nerwowość, pobudzenie, (delirium),

bezsenność, zaburzenia agresja**

nietypowe sny orgazmu

(kobiety), apatia,

hipomania,

bruksizm

Senność, Akatyzja/ Drgawki Złośliwy zespół

drżenie, niepokój neuroleptyczny

parestezje, psychoruchowy, (ang.NMS),

hipertonia omdlenia, zespół

skurcze serotoninowy,

miokloniczne majaczenie,

mięśni, ataksja, reakcje

nieprawidłowa pozapiramidowe

koordynacja, (w tym dystonia i

zaburzenia dyskineza),

równowagi, dyskinezy późne

zaburzenia

smaku

Osłabienie Jaskra z

widzenia, w tym zamkniętym kątem

niewyraźne przesączania

widzenie,

rozszerzenie

źrenic,

zaburzenia

akomodacji

Szum w uszach Zawroty głowy

pochodzenia

błędnikowego

Kołatanie serca Tachykardia Migotanie komór,

częstoskurcz

komorowy (w

tym– torsade de

pointes)

Nadciśnienie Niedociśnienie Niedociśnienie

tętnicze, ortostatyczne tętnicze,

rozszerzenie krwawienia

naczyń (głównie (krwawienie z błon

nagłe śluzowych)

zaczerwienienie)

Ziewanie Eozynofilia płucna

Wymioty,

biegunka,

zaparcia

Krwawienie z

przewodu

pokarmowego

Zaburzenia Zapalenie wątroby, wątroby i dróg nieprawidłowe żółciowych wyniki testów

czynnościowych wątroby

Zaburzenia Nadmierne Obrzęk naczynio Rumień

skóry i tkanki pocenie się (w ruchowy, wielopostaciowy, podskórnej tym poty reakcje martwica

nocne) nadwrażliwości toksyczno-

na światło, rozpływna wysypka, naskórka, łysienie zespół Stevensa-

Johnsona, świąd, pokrzywka

Zaburzenia Rabdomioliza mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej

Zaburzenia Dyzuria (głównie Zatrzymanie Nietrzymanie nerek i dróg słaby strumień moczu moczu moczowych moczu),

częstomocz Zaburzenia Zaburzenia układu krwawienia rozrodczego i miesiączkowego piersi związane z

nasileniem krwawienia lub nieregularnym krwawieniem (np. krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny), zaburzenia ejakulacji, zaburzenia erekcji

Zaburzenia Astenia, ogólne i stany osłabienie, w miejscu dreszcze podania

Badania Zwiększenie Zwiększenie Wydłużenie diagnostyczne stężenia masy ciała, odstępu QT,

cholesterolu we zmniejszenie wydłużony czas krwi masy ciała krwawienia,

zwiększone stężenie prolaktyny we

krwi* W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki myśli izachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).

** Patrz punkt 4.4.

*** Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy po wenlafaksynie wynosiła 30,3%, a po placebo 31,3%.

Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia.Najczęściej zgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje),zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty,drgawki, zawroty głowy, ból głowy i objawy grypopodobne. Zazwyczaj objawy te mają łagodny doumiarkowanego przebieg i ustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i(lub) przedłużone. Dlatego zaleca się stopniowe przerywanie leczenia przez stopniowe zmniejszaniedawki (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Dzieci i młodzież

Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profiluwystępującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu,zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy(patrz punkt 4.4).

W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie takiego działania niepożądanego, jakmyśli samobójcze. Obserwowano również zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz,zwłaszcza w przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczania się.

U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych {aktualny adres, nr telefonu i faksu ww.Departamentu} e-mail:

[email protected].

4. 9 Przedawkowanie

Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny główniew skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszano następująceobjawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki),rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np.wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), tachykardię komorową,bradykardię, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.

Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązaćz większym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla lekówprzeciwdepresyjnych SSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych.Badania epidemiologiczne pokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeniczynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniuzwiększone ryzyko zgonu może być przypisane toksyczności wenlafaksyny po przedawkowaniu,a w jakim stopniu innym cechom pacjentów leczonych wenlafaksyną. Wenlafaksynę należyprzepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem, abyzmniejszyć ryzyko przedawkowania.

Zalecane leczenie

Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innychważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołaniewymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone wkrótce poprzyjęciu produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanegomoże również zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja

i transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane swoiste antidotum dla wenlafaksyny.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne, kod ATC: N 06 AX 16

Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega nawzmocnieniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badanianiekliniczne pokazały, że wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna (ODV) sąinhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabyminhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszająodpowiedź -adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniuprzewlekłym. Wenlafaksyna i ODV wykazują bardzo podobne działanie w odniesieniu do ichcałkowitego wpływu na wychwyt zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie z receptorami.

Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,cholinergicznych, H1-histaminowych i αl-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Aktywnośćfarmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi lekówprzeciwdepresyjnych, takimi jak działanie antycholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na układsercowo-naczyniowy.

Wenlafaksyna nie wykazuje zdolności hamowania monoaminooksydazy (MAO).

W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa doreceptorów opioidowych ani benzodiazepinowych.

Epizody dużej depresji

Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresjizostała potwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo,krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (do375 mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu dużych zaburzeńdepresyjnych została potwierdzona w dwóch kontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających8 lub 12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (od 75 do 225 mg na dobę).

W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowymotwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu (75, 150lub 225 mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksynyo przedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzeniaobserwacji nawrotów choroby.

Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu nawrotom epizodów depresyjnych przez okres12 miesięcy potwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z podwójnieślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi nawracającymi,którzy zareagowali podczas ostatniego epizodu depresji na leczenie wenlafaksyną (od 100 do 200 mgna dobę, wg schematu dwa razy na dobę).

Uogólnione zaburzenia lękowe

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionychzaburzeń lękowych (ang. GAD) została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych kontrolowanychplacebo badaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę), w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg nadobę) oraz w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem zmiennychdawek (37,5, 75 i 150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.

Chociaż są dowody potwierdzające nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo, dawka ta nie była za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.

Fobia społeczna

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobiispołecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanychplacebo badaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawekoraz w jednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą z grupąkontrolną z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie trwające 6 miesięcy niewykazało wyższej skuteczności w grupie pacjentów stosującej dawki od 150 do 225 mg na dobęw porównaniu z grupą przyjmującą dawkę 75 mg na dobę.

Lęk napadowy

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lękunapadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanychplacebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z lękiemnapadowym z lub bez towarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w tym badaniu wynosiła 37,5 mgna dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75 do150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.

Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało potwierdzonerównież w jednym długotrwałym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo z grupąkontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie fazy otwartej.Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonymuwalnianiu, jak na końcu fazy otwartej (75, 150 lub 225 mg).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu

O-demetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania  odchylenie standardowe (ang.SD) wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5  2 godz. i 11  2 godz. Stężenia wenlafaksyny iODV osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu.Wenlafaksyna i ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.

Wchłanianie

Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulegawchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40 do 45% w zależności od metabolizmuogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężeniawenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu wenlafaksynyw postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczuwystępują odpowiednio w ciągu 5,5 i 5 godz. W przypadku podawania równoważnych dobowychdawek wenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek oprzedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej,ale stopień wchłaniania jest taki sam, jak w przypadku tabletek o natychmiastowym uwalnianiu.Pokarm nie wpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.

Dystrybucja

Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przezbiałka osocza ( odpowiednio 27% i 30%). Po podaniu dożylnym, objętość dystrybucji w staniestacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4 1,6 l/kg.

Metabolizm

Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badaniain vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnegometabolitu ODV przy udziale CYP2D6.

Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do ubocznego, mniejaktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy udziale CYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo

wskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6. Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.

Wydalanie

Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jestwydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaciniesprzężonej ODV (29%), sprzężonej (26%), jak i innych ubocznych nieaktywnych metabolitów(27%). Średni klirens  SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu wynosiodpowiednio 1,3  0,6 l/h/kg i 0,4  0,2 l/h/kg.

Specjalne grupy pacjentów

Wiek i płeć

Wiek i płeć nie odgrywają istotniej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.

Osoby o intensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6niż u osób intensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksyny i ODV jestpodobna w obu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schemat leczeniawenlafaksyną.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) i osóbz umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwaniawenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Popodaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny, jak i ODV był zmniejszony. Zaobserwowano dużystopień zmienności osobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynnościwątroby są ograniczone (patrz również punkt 4.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirenszmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentówwymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczegowenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działaniamutagennego.

Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję wykazały u szczurówzmniejszenie masy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenieśmiertelności potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów.Zdarzenia te wystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej dawkiwenlafaksyny stosowanej u ludzi 375 mg (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka niewykazująca działaniaw przypadku tych zdarzeń wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Potencjalne ryzyko dlaludzi nie jest znane.

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci były poddanedziałaniu ODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawcestosowanej u ludzi 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jestznane.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Hypromeloza

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian

Skład otoczki:

Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy 12,5%

Faxolet ER, 37,5 mg

Skład kapsułki żelatynowej:

Tytanu dwutlenek (E 171)Żelatyna

Tusz (S-1-27794):

Szelak

Żelaza tlenek czarny (E 172) Glikol propylenowy

Faxolet ER, 75 mg

Skład kapsułki żelatynowej:

Tytanu dwutlenek (E 171)Żelaza tlenek czerwony (E 172)Żelatyna

Tusz (S-1-27794):

Szelak

Żelaza tlenek czarny (E 172) Glikol propylenowy

Faxolet ER, 150 mg

Skład kapsułki żelatynowej:

Tytanu dwutlenek (E 171)Erytrozyna (E 127)Indygotyna I (E 132)Żelatyna

Tusz (S-1-27794):

Szelak

Żelaza tlenek czarny (E 172) Glikol propylenowy

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium

Opakowanie jednostkowe zawiera 28 lub 98 kapsułek w tekturowym pudełku.