5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie
Biodostępność finasterydu wynosi około 80%. Maksymalne stężenia w osoczu osiągane są po okołodwóch godzinach od przyjęcia produktu leczniczego, a wchłanianie jest zakończone zwykle po 6-8godzinach.
Dystrybucja
Wiązanie z białkami osocza wynosi około 93%.
Klirens i objętość dystrybucji wynoszą, odpowiednio, 165 ml/min (70-279 ml/min) i 76 1 (44-96 l).Nieznaczną kumulację produktu leczniczego obserwuje się po ciągłym podawaniu. Po dobowej dawce5 mg, najmniejsze stężenie finasterydu w stanie stacjonarnym obliczono na 8-10 ng/ml, i stężenieto stabilizuje się z czasem podawania produktu leczniczego.
Biotransformacja
Finasteryd jest metabolizowany w wątrobie. Finasteryd nie wpływa znacząco na enzymy z grupycytochromu P450. Zidentyfikowano dwa metabolity finasterydu, które wykazują słabe hamującedziałanie na 5-alfa-reduktazę.
Eliminacja
Osoczowy okres półtrwania wynosi średnio, 6 godzin (4-12 godz.) (u mężczyzny > 70 lat, 8 godz.,zakres (6-15 godz.)). Po podaniu radioaktywnie znaczonego finasterydu, ok. 39% (32-46%) dawki jestwydzielone w moczu w formie metabolitów. Praktycznie nie znajduje się w moczu niezmienionejcząsteczki finasterydu. Ok. 57% (51-64%) całkowitej dawki jest wydzielane z kałem.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny bardzo mały, 9 ml/min), niestwierdzano różnic w eliminacji finasterydu (patrz punkt 4.2).
Finasteryd przenika przez barierę krew-mózg. Niewielkie ilości finasterydu u leczonych tym lekiemznajdują się w nasieniu. W 2 badaniach zdrowi ochotnicy (n=69) otrzymywali finasteryd 5 mg/dobęprzez 6-24 tygodnie i stężenia finasterydu w nasieniu wahały się od wartości nieoznaczalnych (<0,1ng/ml) do 10,54 ng/ml. W poprzednim badaniu, z zastosowaniem mniej czułej metody, stężeniefinasterydu w nasieniu 16 badanych otrzymujących finasteryd 5 mg/dobę wahało się od wartościnieoznaczalnych (<1,0 ng/ml) do 21 ng/ml. Stąd, przyjmując, że objętość ejakulatu wynosi 5 ml, toilość finasterydu w ejakulacie ustalono na poziomie 50-100 razy niższym od dawki finasterydu (5 µg),która nie ma wpływu na krążący poziom DHT u mężczyzn (także patrz punkt 5.3).
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, u których klirens kreatyniny wynosi od 9-55 ml/min,dystrybucja pojedynczej dawki 14C-finasterydu była taka sama jak u zdrowych ochotników. Równieżwiązanie z białkami nie różniło się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Część metabolitów,normalnie wydzielana przez nerki, była wydzielana w kale. Stąd wydaje się, że wydzielanie w kalekompensuje zmniejszone wydzielanie metabolitów z moczem. Dostosowanie dawki u niedializowanych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, nie jest konieczne.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Dane niekliniczne, toksyczność po podaniu wielokrotnym, genotoksyczność i potencjał rakotwórczynie wskazują aby finasteryd stanowił specjalne ryzyko dla człowieka.
Badanie toksykologiczne wpływu na reprodukcję u samców szczurów, wykazało zmniejszenie masygruczołu krokowego i pęcherzyków nasiennych, zmniejszenie wydzielania z dodatkowych gruczołówpłciowych i obniżenie zdolności płodności (spowodowane podstawowym, farmakologicznymdziałaniem finasterydu). Niejasne jest kliniczne znaczenie tych danych.
7