CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

GLIPIZIDE BP, 5 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka zawiera 5 mg glipizydu (Glipizidum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Biała, okrągła, płaska tabletka ze ściętą krawędzią i linią łamania po jednej stronie. Tabletkę można dzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Cukrzyca typu 2. (insulinoniezależna) w przypadkach, gdy właściwego stężenia glukozy we krwi niemożna uzyskać za pomocą odpowiedniej diety i wysiłku fizycznego.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Podobnie jak w przypadku wszystkich substancji powodujących hipoglikemię, dawkę należy dobraćindywidualnie. Krótkotrwałe podawanie glipizydu może być wystarczające u pacjentów, którzyprzejściowo utracili kontrolę glikemii za pomocą prawidłowo prowadzonej diety.W celu określenia minimalnej skutecznej dawki glipizydu, jak również wykrycia oporności na produktleczniczy, należy systematycznie kontrolować stężenie glukozy we krwi na czczo i oznaczyć stężeniehemoglobiny glikowanej.

Dawka początkowa

Zaleca się rozpoczynanie leczenia od dawki 5 mg glipizydu (1 tabletka) na dobę, podawanej 30 minutprzed śniadaniem lub posiłkiem spożywanym w ciągu dnia.

U pacjentów z łagodną cukrzycą, osób w podeszłym wieku lub pacjentów szczególnie zagrożonychhipoglikemią zaleca się rozpoczynanie leczenia od dawki 2,5 mg (1/2 tabletki), ze względu namożliwość wystąpienia hipoglikemii.

Dostosowanie dawkowania

Zazwyczaj dawkę zwiększa się o 2,5 mg do 5 mg glipizydu, w zależności od stężenia glukozy we krwi.Pomiędzy kolejnymi zmianami w dawkowaniu powinno upłynąć minimum kilka dni.

Leczenie podtrzymujące

U niektórych pacjentów wyrównanie glikemii występuje po podaniu produktu leczniczego raz na dobę.Maksymalna dawka jednorazowa wynosi 15 mg. Jeżeli dawka dobowa jest większa niż 15 mg, należyją podawać w dawkach podzielonych przed posiłkami (zwykle 2 razy na dobę).

Na ogół stężenie glukozy we krwi normalizuje się po dawkach od 2,5 mg do 20 mg glipizydu na dobę. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg.

Dzieci i młodzież

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego GlipizideBP u dzieci. Nie zaleca się stosowania glipizydu u dzieci.

Pacjenci w podeszłym wieku i szczególnie zagrożeni hipoglikemią

W celu uniknięcia hipoglikemii u pacjentów w podeszłym wieku, osłabionych lub niedożywionych,którzy nieregularnie przyjmują posiłki oraz pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek,dawki początkowa i podtrzymująca powinny być zmniejszone.

Pacjenci leczeni insuliną

W niektórych przypadkach glipizyd zmniejsza dobowe zapotrzebowanie na insulinę. Podobnie jak wprzypadku innych leków przeciwcukrzycowych, pochodnych sulfonylomocznika, wielu pacjentom zcukrzycą insulinoniezależną (typu 2.) otrzymującym insulinę można bezpiecznie podawać glipizyd.W razie zmiany insuliny na produkt leczniczy Glipizide BP należy przestrzegać opisanych poniżejzasad.

U pacjentów z zapotrzebowaniem na insulinę do 20 j.m. na dobę, można odstawić insulinę i rozpocząćleczenie zaleconą dawką glipizydu. Dawkę należy modyfikować co kilka lub kilkanaście dni.U pacjentów z zapotrzebowaniem na insulinę powyżej 20 j.m. na dobę, dawkę insuliny należyzmniejszyć o połowę i rozpocząć podawanie glipizydu w zaleconej dawce. Dalsze zmniejszaniedawkowania insuliny zależy od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dawkę należymodyfikować co kilka lub kilkanaście dni.

W okresie zmniejszania dawki insuliny pacjent powinien przynajmniej trzy razy na dobę samodzielniebadać stężenie glukozy we krwi. Pacjentów należy poinformować, że powinni natychmiastskontaktować się z lekarzem, jeżeli wyniki tych badań są nieprawidłowe. Gdy pacjent przyjmuje ponad40 j.m. insuliny na dobę wskazana jest hospitalizacja w okresie zmiany leczenia.

Pacjenci leczeni uprzednio innymi doustnymi lekami hipoglikemizującymi

Dawkowanie jest zależy od stanu klinicznego pacjenta i dotychczasowego leczenia. Zaleca sięrozpoczęcie leczenia od małych dawek glipizydu, następnie można zwiększać je stopniowo, aż douzyskania prawidłowego stężenia glukozy we krwi. Pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontroląlekarza.

W razie zmiany innych pochodnych sulfonylomocznika na glipizyd, nie jest konieczny okresprzejściowy. W czasie zamiany innej pochodnej sulfonylomocznika (zwłaszcza o wydłużonym okresiepółtrwania, np. chlorpropamid) na glipizyd, należy uważnie obserwować pacjentów ze względu naryzyko hipoglikemii (np. obserwacja objawów klinicznych lub monitorowanie stężenia glukozy wekrwi), co najmniej przez 2 tygodnie i zachować ostrożność podczas zmiany dawkowania.

Pacjenci leczeni jednocześnie innymi lekami hipoglikemizującymi

U pacjentów, u których nie uzyskano zadowalającej kontroli glikemii podczas stosowania tylkoglipizidu, lub u których jest on wtórnie nieskuteczny, powinno się dołączyć do leczenia inny doustnyhipoglikemizujący produkt leczniczy. W takim przypadku zaleca się utrzymanie dotychczasowychdawek glipizydu, a stosowanie innego doustnego hipoglikemizującego produktu leczniczego należyrozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki. Pacjentów należy starannie obserwować, czy nie występujeu nich hipoglikemia.

Jeżeli glipizyd dodajemy do innego produktu leczniczego obniżającego poziom glukozy we krwi,należy rozpocząć od dawki glipizydu 5 mg na dobę. U pacjentów wrażliwych na leki hipoglikemizującemożna rozpocząć leczenie od mniejszej dawki. Zwiększanie dawki zależy od oceny stanu kliniczegopacjenta.

Sposób podawania

Podanie doustne.

Produkt leczniczy powinien być przyjmowany 30 minut przed posiłkiem w celu uzyskania maksymalnej redukcji hiperglikemii występującej po posiłku.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na glipizyd, inne pochodne sulfonylomocznika i sulfonamidy lub na którąkolwieksubstancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Cukrzyca insulinozależna typu 1. Cukrzycowa kwasica ketonowa. Śpiączka cukrzycowa.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD)

Ponieważ glipizyd należy do pochodnych sulfonylomocznika, należy zachować ostrożność upacjentów z niedoborem G6PD. Leczenie pochodnymi sulfonylomocznika pacjentów z niedoboremG6PD może prowadzić do niedokrwistości hemolitycznej i dlatego konieczne jest rozważeniezastosowania innych produktów leczniczych niż pochodnych sulfonylomocznika.

Hipoglikemia

Wszystkie pochodne sulfonylomocznika, w tym glipizyd, mogą wywołać ostrą hipoglikemię, któramoże spowodować śpiączkę i wymaga hospitalizacji pacjenta. W celu jej uniknięcia należy staranniedobierać pacjentów i odpowiednio dawkować produkt leczniczy. Hipoglikemia może wystąpićwskutek opóźniania przyjmowania posiłków, dostarczania niewystarczającej ilości pożywienia orazniezrównoważonego przyjmowania węglowodanów. Systematyczne spożywanie węglowodanów, oodpowiednich porach, jest konieczne do utrzymania właściwego stężenia glukozy we krwi.U pacjentów ze znaczną hipoglikemią należy zastosować odpowiednie leczenie glukozą i obserwowaćstan pacjenta przez co najmniej 24 do 48 godzin.

Niewydolność nerek lub wątroby może powodować zwiększenie stężenia glipizydu we krwi iograniczać wydajność glukoneogenezy. W stanach tych zwiększone stężenie produktu leczniczego wekrwi może prowadzić do ciężkiej hipoglikemii ze śpiączką, drgawkami lub objawamineurologicznymi, wymagającymi hospitalizacji pacjenta. Prawdopodobieństwo wystąpieniahipoglikemii jest większe w przypadku stosowania niskokalorycznej diety, po ciężkim i długotrwałymwysiłku, po spożyciu alkoholu oraz gdy stosuje się więcej niż jeden lek hipoglikemizujący.Najbardziej narażeni na wystąpienie hipoglikemii są pacjenci w podeszłym wieku, pacjenciniedożywieni, pacjenci z niewydolnością nadnerczy i przysadki mózgowej.

Hipoglikemia może być trudna do rozpoznania u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów stosujących leki beta-adrenolityczne lub inne leki sympatykolityczne.

Utrata kontroli nad glikemią

Utrata kontroli nad glikemią może wystąpić, gdy pacjent, u którego za pomocą leczeniaprzeciwcukrzycowego wyrównano glikemię, poddany jest działaniu takich czynników jak: gorączka,uraz, zakażenie lub zabieg chirurgiczny. W takich przypadkach może być konieczne odstawienieproduktu leczniczego Glipizide BP i okresowe podanie insuliny. U wielu pacjentów z czasemzmniejsza się skuteczność każdego doustnego leku hipoglikemizującego, również glipizydu. Może sięto wiązać z postępem cukrzycy lub zmniejszoną reakcją na produkt leczniczy, czyli tzw. zjawiskiemwtórnej oporności na produkt leczniczy.

Badania laboratoryjne

Należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi. Należy również dokonywać pomiarówstężenia hemoglobiny glikowanej, a zalecenia dotyczące leczenia powinny być zgodne zobowiązującymi standardami.

Choroby wątroby i nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek może zmieniać się farmakokinetyka ifarmakodynamika glipizydu. Jeżeli u takich pacjentów wystąpi hipoglikemia, może się onaprzedłużyć. W przypadku jej wystąpienia należy podjąć właściwe postępowanie.

Informacja dla pacjentów

Pacjenci leczeni glipizydem powinni ściśle przestrzegać zaleceń dotyczących diety, dawkowania isposobu podawania produktu leczniczego oraz regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi.Powinni nauczyć się rozpoznawać wczesne objawy hipoglikemii, takie jak: ból głowy, pobudliwość,zaburzenia snu, drżenie, pocenie się, aby mogli zgłosić się do lekarza w odpowiednim czasie.Członkom rodzin pacjentów należy zwrócić uwagę na zagrożenie hipoglikemią, wyjaśnić sposóbpostępowania w przypadku pojawienia się objawów hipoglikemii oraz przedstawić jakie stanysprzyjają ich występowaniu.

Należy również wyjaśnić na czym polega pierwotna i wtórna oporność na produkt leczniczy.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Działanie hipoglikemizujące glipizydu mogą nasilać następujące substancje:

Leki przeciwgrzybicze:

Mikonazol: wzmocnienie działania hipoglikemizującego, może prowadzić do wystąpienia objawówhipoglikemii, aż po śpiączkę hipoglikemiczną.

Flukonazol: zgłaszano przypadki hipoglikemii po jednoczesnym podawaniu glipizydu z flukonazolem,prawdopodobnie spowodowane przez wydłużenie okresu półtrwania w fazie rozpadu glipizydu.

Worykonazol: chociaż nie zostało to zbadane, worykonazol może zwiększać stężenie w osoczupochodnych sulfonylomocznika (np. tolbutamidu, glipizydu i gliburidu), tym samym powodowaćhipoglikemię. Podczas jednoczesnego stosowania worykonazolu i glipizydu zaleca się starannemonitorowanie stężenia glukozy we krwi.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) (np. fenylbutazon): zwiększają działaniehipoglikemizujące pochodnych sulfonylomocznika (wypierają pochodne sulfonylomocznika z wiązańz białkami osocza i (lub) zmniejszają wydalanie pochodnych sulfonylomocznika).

Salicylany (kwas acetylosalicylowy): po podaniu dużych dawek kwasu acetylosalicylowego zwiększa się działanie hipoglikemizujące glipizydu (hipoglikemizujące działanie kwasu acetylosalicylowego).

Alkohol: nasila działanie hipoglikemizujące, które może doprowadzić do śpiączki.

Leki beta-adrenolityczne: wszystkie leki beta-adrenolityczne maskują objawy hipoglikemii, takie jakna przykład kołatanie serca lub tachykardia. Większość niekardioselektywnych leków beta-adrenolitycznych zwiększa częstość występowania i nasilenie objawów hipoglikemii.

Inhibitory konwertazy angiotensyny: stosowanie inhibitorów ACE u pacjentów z cukrzycą leczonychpochodnymi sulfonylomocznika, w tym glipizydem, może prowadzić do nasilenia działaniahipoglikemizującego. Może być konieczne zmniejszenie dawki glipizydu.

Antagoniści receptora H2: zastosowanie antagonistów receptora H2 (tj. cymetydyna) może nasilićdziałanie pochodnych sulfonylomocznika, w tym glipizydu.

Hipoglikemizujące działanie pochodnych sulfonylomocznika mogą nasilać inhibitorymonoaminooksydazy i leki silnie wiążące się z białkami, np. sulfonamidy, chloramfenikol,probenecyd i kumaryny.

Jeżeli pacjent przyjmuje glipizyd łącznie z którąkolwiek z tych substancji (lub planowane jest jejodstawienie), pacjent powinien być uważnie obserwowany w celu ewentualnego wykrycia wystąpieniahipoglikemii (lub utraty kontroli nad glikemią).

Wyniki badań in vitro, dotyczących wiązania glipizydu z białkami ludzkiego osocza wykazują, żeglipizyd wiąże się w inny sposób z białkami niż tolbutamid oraz że nie dochodzi do interakcjiglipizydu z salicylanami ani z dikumarolem. Przenoszenie wyników tych badań do warunkówklinicznych powinno być przeprowadzone ostrożnie. Podobnie, wymagana jest ostrożność przyrównoczesnym stosowaniu tych substancji z glipizydem.

Działanie hipoglikemizujące glipizydu mogą osłabiać następujące substancje:

Pochodne fenotiazyny (np. chlorpromazyna) w dużych dawkach (>100 mg chlorpromazyny na dobę):zwiększenie stężenia glukozy we krwi (w wyniku zmniejszenia wydzielania insuliny).

Kortykosteroidy: zwiększenie stężenia glukozy we krwi.

Leki sympatykomimetyczne (np. rytodryna, salbutamol, terbutalina): zwiększenie stężenia glukozy wekrwi na skutek pobudzenia receptorów beta2-adrenergicznych.

Produkty lecznicze mogące wywoływać hiperglikemię i prowadzić do utraty kontroli nad glikemią:niektóre leki moczopędne, w tym tiazydowe, leki stosowane w leczeniu chorób tarczycy, estrogeny,progestageny, doustne środki antykoncepcyjne, fenytoina, kwas nikotynowy, antagoniści kanałuwapniowego i izoniazyd.

Jeżeli u pacjenta, który przyjmuje glipizyd łącznie z którąkolwiek z tych substancji planowane jest jejodstawienie (lub planowane jest jej stosowanie), pacjent powinien być uważnie obserwowany w celuewentualnego wykrycia wystąpienia hipoglikemii (lub utraty kontroli nad glikemią).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

W badaniach nad wpływem glipizydu na reprodukcję u szczurów, wykazano niewielki toksycznywpływ na płód. W badaniach na szczurach i królikach nie wykazano działania teratogennego.

W czasie ciąży glipizyd może być stosowany jedynie w sytuacji, gdy potencjalne korzyści z jegostosowania przewyższają możliwe ryzyko dla płodu.

Występowanie źle wyrównanej cukrzycy (ciężarnych lub przewlekłej) stanowi ryzyko rozwoju wadwrodzonych oraz zwiększonej śmiertelności okołoporodowej.

W okresie planowania zajścia w ciążę i w okresie ciąży u pacjentek z cukrzycą lekiem z wyboru jestinsulina, która zapewnia optymalną kontrolę stężenia glukozy we krwi.

Zgłaszano przypadki długotrwałej ciężkiej hipoglikemii (od 4 do 10 dni) u noworodków, którychmatki w ciąży stosowały pochodne sulfonylomocznika. Jeżeli w czasie ciąży podawany jest glipizyd,należy go odstawić na co najmniej jeden miesiąc przed przewidywanym terminem porodu. Powinienzostać zastosowany inny sposób leczenia, w celu utrzymania jak najbardziej prawidłowego stężeniaglukozy we krwi.

Karmienie piersią

Nie wiadomo czy glipizyd przenika do mleka kobiet karmiących piersią, jednak niektóre pochodnesulfonylomocznika przenikają do mleka. Ze względu na ryzyko wystąpienia hipoglikemii u dziecka,należy przerwać karmienie piersią lub zaprzestać stosowania produktu leczniczego. Jeżeli produkt

leczniczy zostanie odstawiony, a kontrolowanie poziomu glukozy we krwi za pomocą diety jestniewystarczajace, należy rozważyć leczenie insuliną.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie badano wpływu glipizydu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Brakjednak danych, które wskazywałyby na to, że glipizyd może mieć wpływ na zdolność prowadzeniapojazdów i obsługiwania maszyn.

Pacjent powinien być świadomy ryzyka wystąpienia hipoglikemii i zachować ostrożność podczasprowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Dotyczy to szczególnie sytuacji, gdy wyrównanieglikemii nie zostało osiągnięte, na przykład podczas zmiany leków przeciwcukrzycowych lub wprzypadku nieregularnego zażywania produktu leczniczego.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane w większości związane są z wielkością dawki glipizydu, mają charakterprzemijający oraz ustępują po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu produktu leczniczego.Podobnie jak w przypadku stosowania innych pochodnych sulfonylomocznika mogą wystąpić ciężkiereakcje nadwrażliwości, w niektórych przypadkach kończące się zgonem.

Może wystąpić hipoglikemia (patrz punkt 4.4 i punkt 4.9).

Hipoglikemia może powodować wystąpienie takich objawów jak: osłabienie, senność, zaburzeniaorientacji, nadmierne pocenie się, dreszcze, głód, pobudzenie, nerwowość, zawroty głowy, zaburzeniawidzenia. Mogą wystąpić zaburzenia koncentracji, uczucie zimna, a w ciężkich przypadkach możewystąpić utrata przytomności, śpiączka hipoglikemiczna.

Częstość występowania działań niepożądanych: - bardzo często (1/10),

- często (1/100 do <1/10),

- niezbyt często (1/1 000 do <1/100),- rzadko (1/10 000 do <1/1 000),

- bardzo rzadko (< 1/10 000),

- nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Nieznana: agranulocytoza, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczna, pancytopenia.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: hipoglikemia ‡. Nieznana: hiponatremia.

Zaburzenia psychiczne Nieznana: splątanie *.

Zaburzenia układu nerwowego

Niezbyt często: zawroty głowy *, senność *, drżenia *.Nieznana: bóle głowy *.

Zaburzenia oka

Niezbyt często: niewyraźne widzenie *.

Nieznana: podwójne widzenie *, zaburzenia widzenia *, osłabione widzenie *.

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: nudności $, biegunka $, ból w nadbrzuszu $, ból brzucha.Niezbyt często: wymioty. Nieznana: zaparcia $.

$ - objawy te są związane z wielkością dawki i zwykle ustępują po jej zmniejszeniu lub podaniu dawki dobowej w dawkach podzielonych.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Niezbyt często: żółtaczka cholestatyczna (wymagająca odstawienia produktu leczniczego).Nieznana: zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: wypryski ‡.

Nieznana: skórne reakcje alergiczne, rumień ‡, wysypka plamisto-grudkowa ‡, pokrzywka ‡, świąd ‡, nadwrażliwość na światło.

‡ - objawy te zwykle ustępują podczas długotrwałego leczenia. Jeżeli zmiany te utrzymują się, produktleczniczy należy odstawić.

Wady wrodzone, choroby rodzinne i genentyczne Nieznana: przewlekła porfiria.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Nieznana: złe samopoczucie *.

Badania diagnostyczne

Nieznana: zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej §, zwiększona aktywnośćdehydrogenazy mleczanowej we krwi §, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi §,zwiększony poziom mocznika i kreatyniny we krwi §.

§ - związek tych odchyleń z podawaniem glipizydu jest niezbadany i niezbyt często towarzyszyły im objawy kliniczne.

* - objawy te są najczęściej przemijające i nie jest konieczne przerwanie leczenia, mogą być jednak oznaką hipoglikemii.

Po zastosowaniu innych pochodnych sulfonylomocznika odnotowano przypadki niedokrwistości aplastycznej oraz reakcji disulfiramowych.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail:

[email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Przedawkowanie pochodnych sulfonylomocznika, w tym glipizydu, może spowodować hipoglikemię.W przypadku łagodnych objawów hipoglikemii bez utraty przytomności czy objawówneurologicznych należy doustnie podawać glukozę. Należy zmodyfikować dawkowanie glipizydu i(lub) zmienić pory posiłków.

Należy monitorować stan pacjenta do czasu, gdy minie zagrożenie nawrotu hipoglikemii.

Ciężka hipoglikemia ze śpiączką, drgawkami lub innymi zaburzeniami neurologicznymi występujerzadko, lecz zagraża życiu i wymaga niezwłocznej hospitalizacji. W przypadku podejrzenia lubrozpoznania śpiączki hipoglikemicznej, pacjentowi należy szybko podać dożylnie 50% roztwórglukozy. Następnie w ciągłym dożylnym wlewie należy podawać 10% roztwór glukozy z szybkościąpozwalającą utrzymać stężenie glukozy we krwi powyżej 5,55 mmol/l (100 mg/dl). Pacjentów należyuważnie obserwować co najmniej 24 - 48 godzin, ponieważ mimo ustąpienia objawów klinicznychistnieje ryzyko nawrotu hipoglikemii.

U pacjentów z chorobami wątroby może występować spowolniona eliminacja glipizydu z osocza. Z uwagi na silne wiązanie glipizydu z białkami hemodializa nie jest skuteczna po jego przedawkowaniu.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Doustne leki zmniejszające stężenie glukozy we krwi, pochodne sulfonylomocznika, kod ATC: A10BB07

Glipizyd jest lekiem doustnym z grupy pochodnych sulfonylomocznika zmniejszającym stężenieglukozy we krwi. Głównym działaniem glipizydu jest pobudzanie wydzielania insuliny przez komórkibeta wysepek trzustki. Najważniejsze jest pobudzanie przez glipizyd sekrecji insuliny w odpowiedzina posiłek. Stężenie insuliny na czczo nie zwiększa się nawet podczas długotrwałego podawaniaglipizydu. Poposiłkowa sekrecja insuliny pozostaje zwiększona przynajmniej przez 6 miesięcyleczenia. U pacjentów chorych na cukrzycę działanie produktu leczniczego w odpowiedzi na posiłekwystępuje w ciągu 30 minut po doustnym podaniu glipizydu, ale zwiększone stężenie insuliny nieutrzymuje się poza okresem pobudzenia wywołanego posiłkiem. Udowodniono, że glipizyd wywieratakże wpływ pozatrzustkowy - wzmagając działanie insuliny. Prawidłowe stężenie glukozy we krwiutrzymuje się aż do 24 godzin po podaniu pojedynczej dawki glipizydu, nawet gdy stężenie w osoczuw tym czasie znacznie zmniejszyło się w stosunku do stężenia maksymalnego.

Inne działania: wyniki jednego z badań wykazały, że u pacjentów z cukrzycą typu 2. leczenieglipizydem jest skuteczne w kontrolowaniu poziomu glukozy we krwi i nie wywiera niekorzystnegowpływu na stężenia lipoprotein w osoczu.

W trzyletnim badaniu, kontrolowanym placebo, sprawdzającym podawanie niskich dawek glipizydupacjentom z nieprawidłową glikemią na czczo, jako wskaźnik wczesnej cukrzycowej waskulopatiizostała zastosowana szerokość błony podstawnej naczyń włosowatych mięśni. W grupie otrzymującejglipizyd stwierdzono znaczne zmniejszenie grubości błony, podczas gdy w grupie kontrolnej doszłodo jej znacznego wzmocnienia. W badaniu krzyżowanym, z udziałem zdrowych ochotników,kontrolowanym placebo, glipizyd nie wykazywał żadnego działania antydiuretycznego, jegopodawanie spowodowało nawet niewielki wzrost klirensu wolnej wody.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Glipizyd wchłania się w przewodzie pokarmowym jednostajnie, szybko i całkowicie. Maksymalnestężenie w osoczu występuje po 1 – 3 godzinach po podaniu doustnym. Okres półtrwania wynosi od 2do 4 godzin po podaniu doustnym lub dożylnym. Metabolizm i sposoby wydalania są podobne podoustnym i dożylnym podania leku, co wskazuje, że efekt pierwszego przejścia nie jest istotny. Powielokrotnym podaniu glipizyd nie kumuluje się w osoczu. Jednoczesne spożycie pokarmu zwalniawchłanianie glipizydu o około 40 minut.

U pacjentów z cukrzycą glipizyd był bardziej skuteczny, gdy podawano go 30 minut przed posiłkiem,niż gdy lek podawano razem z posiłkiem. W badaniach na ochotnikach udowodniono, że glipizydwiąże się z białkami w surowicy krwi zarówno po doustnym jak i po dożylnym podaniu leku w 98-99% po 1 godzinie po podaniu. Objętość dystrybucji glipizydu po podaniu dożylnym wynosiła 11litrów, co wskazywało na lokalizację w płynie przestrzeni pozakomórkowej. U myszy (samców i

samic) w badaniu autoradiograficznym, ani w mózgu ani w płynie mózgowo-rdzeniowym niestwierdzono obecności glipizydu ani jego metabolitów. Obecności glipizydu ani jego metabolitów niewykazano również u płodów ciężarnych samic. W innym badaniu wykazano jednak niski poziompromieniotwórczości u płodów samic, którym podawano znakowaną substancję.

Metabolizm

Glipizyd jest metabolizowany przede wszystkim w wątrobie. Głównymi metabolitami są nieaktywne produkty hydroksylacji i sprzęgania.

Eliminacja

Metabolity glipizydu wydalane są głównie z moczem. Mniej niż 10% podanej dawki wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania dotyczące ostrej toksyczności nie wykazały szczególnej wrażliwości osobniczej. Toksycznośćostra glipizydu podanego doustnie występowała niezwykle rzadko u wszystkich badanych gatunków(LD50 była wyższa niż 4 g/kg mc.). Badania toksyczności przewlekłej na szczurach i psach niewykazywały żadnych toksycznych działań glipizydu w dawce do 8 mg/kg mc.

W 20-miesięcznych badaniach na szczurach i 18-miesięcznych badaniach na myszach, podczasktórych podawano dawki 75 razy większe niż maksymalna dawka stosowana u ludzi nie znalezionodowodów na rakotwórcze działanie produktu leczniczego.

Badania na szczurach obu płci, którym podawano dawki 75 razy większe niż dawki stosowane u ludzi nie wykazały wpływu glipizydu na płodność.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Wapnia węglan Skrobia kukurydzianaSodu laurylosiarczanKarboksymetyloskrobia sodowa typ ATalk

Magnezu stearynian

Krzemionka koloidalna bezwodna

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4. Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.

6.5. Rodzaj i zawartość opakowania

Dostępne opakowanie:

30 szt. – 3 blistry po 10 szt.

Blistry z folii aluminiowej i folii PVC/PVDC w tekturowym pudełku.