CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Lafactin, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeLafactin, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeLafactin, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera chlorowodorek wenlafaksyny w ilościodpowiadającej 37,5 mg, 75 mg lub 150 mg wenlafaksyny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde.

Lafactin, 37,5 mg: białe, nieprzezroczyste kapsułki żelatynowe twarde (rozmiar 0), zawierające jednąokrągłą, dwuwypukłą tabletkę powlekaną, z nadrukiem VEN na wieczku i 37.5 na korpusie kapsułki.Lafactin, 75 mg: cieliste, nieprzezroczyste, twarde, żelatynowe kapsułki (rozmiar 0) zawierające dwieokrągłe, dwustronnie wypukłe tabletki powlekane z nadrukiem VEN na wieczku oraz 75 na korpusiekapsułki.

Lafactin, 150 mg: jasnoczerwone, nieprzezroczyste, twarde, żelatynowe kapsułki (rozmiar 00) zawierającetrzy okrągłe, dwustronnie wypukłe tabletki powlekane, z nadrukiem VEN na wieczku oraz 150 nakorpusie kapsułki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie epizodów dużej depresji.

Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.

Leczenie zaburzeń lękowych o charakterze fobii społecznej.Leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Epizody dużej depresji

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Upacjentów, którzy nie reagują na początkową dawkę 75 mg na dobę korzystne może być zwiększenie

dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo wodstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych klinicznie wynikających zciężkości objawów, zwiększenie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, ale nie krótszych niż 4dni.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększaniedawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosowaćnajmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapiamoże być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większościprzypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jakdawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy od czasu osiągnięcia remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Upacjentów, którzy nie reagują na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększaniedawki produktu aż do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo wodstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększaniedawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny stanu klinicznego pacjenta (patrz punkt 4.4).Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Fobia społeczna

Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże, u pacjentów, którzy nie reagują na początkową dawkę 75 mg na dobę, należy rozważyćzwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększaćstopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Lęk napadowy

Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni.Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. U pacjentów, którzy nie reagują na dawkę 75 mgna dobę, korzystne może być zwiększanie dawki produktu aż do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę.Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.Należy jednak zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. zewzględu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwaprzekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skutecznądawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest zwiększenie dawki.

Dzieci i młodzież

Wenlafaksyna nie jest zalecana u dzieci i młodzieży.

Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazałyskuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.4 i 4.8).

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyćzmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości klirensu,może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca sięzachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczeniapacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści względemryzyka.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Pomimo, że zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracjikłębuszkowej (ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności.U pacjentów, którzy wymagają hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek(GFR 30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentówzmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerywania terapii wenlafaksyną

Należy unikać nagłego odstawienia produktu. Po przerwaniu terapii wenlafaksyną zaleca się stopniowezmniejszanie dawki przez co najmniej od 1 do 2 tygodni, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcjiodstawienia (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jeżeli jednak, po zmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia,wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez pacjenta, należy rozważyć wznowienie stosowaniapoprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposóbbardziej stopniowy.

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas posiłku,mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Nie wolno ichdzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać.

Kapsułki wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawierają granulki, z których substancja czynna jestpowoli uwalniana do przewodu pokarmowego. Część nierozpuszczalna tych granulek jest wydalana imoże być widoczna w kale.

Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu mogą zostaćprzestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu dawkirównoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowymuwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postacikapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę. Dawkowanie należy dostosowaćindywidualnie do każdego pacjenta.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jestprzeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jakpobudzenie, drżenie i hipertermia. Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni odzakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.

Przyjmowanie wenlafaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO (patrz punkty 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeniaoraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji.Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentównależy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, żeryzyko samobójstwa może zwiększać się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia te mogą współistnieć

z epizodami dużej depresji. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeńpsychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodami dużej depresji.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciemleczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpieniamyśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.Meta-analiza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących leków przeciwdepresyjnychstosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniuz placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat stosujących lekiprzeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku leczenia i po zmianie dawki, należy ściśle obserwowaćpacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzićo konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowań lub myślisamobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o koniecznościniezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Dzieci i młodzież

Lafactin nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w tym wieku zachowania samobójcze (próby samobójcze imyśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew) obserwowanoczęściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie otrzymującej placebo. Jeśli mimo to,ze względu na wskazania kliniczne podjęta zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnieobserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danychdotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania orazrozwoju poznawczego i behawioralnego.

Zespół serotoninowy

W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak i innymi substancjami działającymi serotoninergicznie,może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu stan zwany zespołem serotoninowym, zwłaszcza gdyjednocześnie stosowane są inne leki mogące wpływać na system neuroprzekaźników serotoninergicznych[w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRI, Selective Serotonin ReuptakeInhibitor), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI, SerotoninNorepinephrine Reuptake Inhibitors), pochodne amfetaminy, lit, sybutramina, ziele dziurawcazwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanyl oraz jego odpowiedniki, tramadol, dekstrometorfan,tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna], z produktami leczniczymi zaburzającymi metabolizmserotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy), z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementytryptofanu) lub z lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i

4.5).

Objawy zespołu serotoninowego to: zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka),chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia), aberracje neuromięśniowe(np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty,biegunka). Najbardziej ciężka postać zespołu serotoninowego może przypominać złośliwy zespółneuroleptyczny, z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznej z możliwąszybką fluktuacją objawów życiowych i zmianami stanu mentalnego.

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na systemneuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione, zalecasię uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) niejest zalecane.

Jaskra z wąskim kątem przesączania

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowaniepacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym ryzykiemwystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).

Ciśnienie krwi

U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie ciśnieniatętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonego ciśnieniakrwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U pacjentów leczonych wenlafaksyną zaleca sięregularne monitorowanie ciśnienia krwi. Przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy uzyskaćkontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczeniai po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące chorobymogą się nasilić w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. pacjenci z zaburzeniamiczynności serca.

Częstość akcji serca

W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie podczas stosowaniadużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejące chorobymogą się zaostrzyć w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko wystąpienia arytmii

Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowegolub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego u tych pacjentów należy zachować ostrożność w okresiestosowania wenlafaksyny.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc, częstoskurczukomorowego typu torsade de pointes, tachykardii komorowej oraz zaburzeń rytmu serca zakończonychzgonem podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u pacjentów z innymiczynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc lub częstoskurczu typu torsade de pointes. U pacjentówz podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca oraz wydłużenia odstępu QTc, należy przedprzepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka (patrz punkt 5.1).

Drgawki

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak podczas stosowania innych lekówprzeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie.Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W razie pojawienia się drgawek leczenie należy przerwać.

Hiponatremia

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowegowydzielania hormonu antydiuretycznego. Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze zmniejszoną

objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia ww. przypadków jest większe u osób wpodeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne, pacjentów ze zmniejszoną objętością krwikrążącej.

Nieprawidłowe krwawienia

Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek krwi.Przypadki krwawienia wynikające z przyjmowania SSRI i SNRI obejmowały: od siniaków,krwiaków, krwawienia z nosa i wybroczyn po zagrażające życiu krwawienia z przewodu pokarmowego. Upacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwotoku. Podobnie jak inneinhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osób zpredyspozycjami do krwawień, w tym u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i inhibitorypłytek.

Cholesterol w surowicy

W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie stężeniacholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentów przyjmującychplacebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. Podczas długotrwałej terapii należyokresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy.

Jednoczesne podawanie z produktami zmniejszającymi masę ciała

Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z produktami zmniejszającymimasę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się jednoczesnego stosowaniawenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniuotyłości zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej z innymi produktami.

Mania/hipomania

U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki przeciwdepresyjne, wtym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w przypadku innych lekówprzeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami afektywnymidwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.

Zachowania agresywne

U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogąwystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczynania leczenia, zmianydawki i przerwania leczenia.

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia

Po przerwaniu leczenia występują często objawy odstawienia, zwłaszcza po gwałtownym przerwaniuleczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano zdarzenia niepożądane związane zprzerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31% pacjentówleczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwanialeczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów odstawienianależały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsennośći intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy.

Zazwyczaj, objawy te mają łagodny do umiarkowanego charakter, jednak u niektórych pacjentów mogąmieć ciężki przebieg. Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni odprzerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzyprzypadkowo pominęli dawkę. Zazwyczaj objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakże uniektórych osób mogą trwać dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego po przerwaniu leczenia zaleca sięstopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodni lub miesięcy, w zależności odpotrzeb pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnienieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często z niezdolnościąsiedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku pierwszych tygodni leczenia.U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Suchość w jamie ustnej

Suchość w jamie ustnej zgłasza 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to zwiększać ryzykowystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca

U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii. Może byćkonieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych

U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wynikówimmunologicznych testów przesiewowych na obecność fencyklidyny i amfetaminy w moczu. Jest tospowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich wyników można sięspodziewać jeszcze przez kilka dni po zakończeniu terapii wenlafaksyną. Testy potwierdzające, takie jakchromatografia gazowa lub spektrometria mas, pozwolą odróżnić wenlafaksynę od fencyklidyny iamfetaminy.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Inhibitory monoaminooksydazy (MAO)

Nieodwracalne, nieselektywne IMAO

Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie wolno rozpocząć stosowaniawenlafaksyny przez co najmniej 14 dni od zakończenia podawania nieodwracalnych IMAO. StosowanieIMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.3i 4.4).

Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)

W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksyny

z odwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Po zakończeniu

leczenia odwracalnymi IMAO, przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może być krótsza niż14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenialeczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Odwracalne, nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)

Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać pacjentomleczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie wenlafaksynąrozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie IMAO rozpoczętobezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane to: drżenia mięśni, skurczemiokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy, zawroty głowy ihipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki oraz zgon.

Zespół serotoninowy

Tak jak podczas stosowania innych produktów działających serotoninergicznie, także w trakcie leczeniawenlafaksyną, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia, zwłaszcza wokresie jednoczesnego stosowania z innymi produktami mogącymi oddziaływać na systemserotoninergicznych neuroprzekaźników [w tym tryptany, SSRI, SNRI, pochodne amfetaminy, lit,sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanyl oraz jego odpowiedniki,tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna], z produktami leczniczymiosłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy) lub prekursoramiserotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu), z lekami przeciwpsychotycznymi lub innymiantagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego (tryptan)jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia ipo zwiększaniu dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie z prekursorami serotoniny (takimijak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).

Substancje działające na OUN

Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN niebyło systematycznie oceniane. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowaniawenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN.

Etanol

Wenlafaksyna nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanych przez etanol.Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich leków oddziałujących na OUN, należy zalecić pacjentomaby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.

Produkty lecznicze wydłużające odstęp QT

W wypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QTc,wzrasta ryzyko wydłużenia odstępu QTc i (lub) wystąpienia arytmii komorowych (np. typu torsade depointes). Należy unikać jednoczesnego stosowania takich produktów leczniczych (patrz punkt 4.4).

Należą do nich leki z następujących grup:

• leki przeciwarytmiczne - klasa Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid)• niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna)• niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna)• niektóre leki przeciwhistaminowe

• niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna)

Powyższa lista nie jest pełna, należy również unikać stosowania innych produktów leczniczych o znanych właściwościach znacznego wydłużania odstępu QT.

Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny

Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)

Badania farmakokinetyki ketokonazolu u pacjentów intensywnie i słabo metabolizujących z udziałemCYP2D6 wykazały zwiększenie wartości AUC wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio u pacjentówintensywnie i słabo metabolizujących z udziałem CYP2D6) i dla O-demetylowenlafaksyny (33% i 23%odpowiednio u pacjentów intensywnie i słabo metabolizujących z udziałem CYP2D6) po podaniuketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir,itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) iwenlafaksyny może zwiększać stężenie wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zalecana jestostrożność podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.

Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych

Lit

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego(patrz: „Zespół serotoninowy”).

Diazepam

Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu oraz jego aktywnegometabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny iO-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetyczne i (lub)farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.

Imipramina

Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowanozależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczaspodawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa na farmakokinetykęwenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. Należyzachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i imipraminy.

Haloperydol

Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego klirensu,zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmiany okresu półtrwaniadla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowania haloperydolu iwenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Rysperydon

Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznie oddziałujena profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon). Kliniczneznaczenie tej interakcji nie jest znane.

Metoprolol

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w badaniachinterakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu ookoło 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu -hydroksymetoprololu nie uległo zmianie.

Kliniczne znaczenie tej interakcji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane. Metoprolol nie wpływa naprofil farmakokinetyczny wenlafaksyny oraz jej aktywnego metabolitu O-demetylowenlafaksyny. Należyzachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu.

Indynawir

Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszeniewartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływał na farmakokinetykę wenlafaksyny iO-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla człowiekanie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w przypadku, gdyspodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem.

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI), takżestosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem, może spowodować wystąpienie objawówodstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksyny wkońcowym okresie trzeciego trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające karmienia przez zgłębnik,wspomagania oddychania lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania mogą wystąpić natychmiastpo porodzie.

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny(SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze, może zwiększać ryzyko występowania zespołuprzetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN - ang. persistent pulmonary hypertension in thenewborn). Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących związku PPHN z leczeniem inhibitoramizwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), nie można wykluczyć ryzyka podczasstosowania wenlafaksyny, biorąc pod uwagę powiązany mechanizm działania (hamowanie wychwytuzwrotnego serotoniny).

Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następująceobjawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub spaniem. Objawyte mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami ekspozycji na produkt. Wwiększości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin po porodzie.

Karmienie piersią

Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego. Powprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki płaczu, drażliwości oraz zaburzeńrytmu snu u niemowląt karmionych piersią. Po zaprzestaniu karmienia piersią zgłaszano również objawyodpowiadające objawom przerwania leczenia wenlafaksyną. Nie można wykluczyć ryzyka wystąpieniadziałań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądźprzerwaniu karmienia piersią lub o kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia produktem Lafactin, biorącpod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające zleczenia produktem Lafactin.

Płodność

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obu płci poddano działaniu O-demetylowenlafaksyny. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest znane (patrzpunkt 5.3).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Każdy produkt leczniczy działający na procesy psychiczne może zaburzać ocenę, myślenie oraz zdolnościmotoryczne. Dlatego pacjenci przyjmujący wenlafaksynę powinni zostać ostrzeżeni o możliwościzaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych (1/10) podczas badań klinicznych należały nudności,suchość w jamie ustnej, ból głowy i pocenie się (w tym poty nocne).

Tabelaryczna lista działań niepożądanych

Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układów i narządów, częstością występowania oraz zmniejszającym się stopniem ciężkości w każdej częstości występowania.

Częstość występowania jest określona według następującego podziału: bardzo często (≥1/10), często(≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko(<1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfika-

cja układów

i narządów

Zaburzenia

krwi i układu

chłonnego

Zaburzenia

układu

immunologi-

cznego

Zaburzenia

endokrynolo

giczne

Zaburzenia

metabolizmu

i odżywiania

Zaburzenia

psychiczne

Bardzo

często

Bezsen-

ność

Często Niezbyt

często

Zmniejszenie

łaknienie

Stan splątania*,

Depersonalizacja

*, Nietypowe

sny, Nerwowość,

Obniżone libido,

Pobudzenie*,

Mania,

Hipomania,

Omamy,

Uczucie

oderwania

(lub

Rzadko Bardzo

rzadko

Agranulocytoza*

, Niedokrwistość

aplastyczna*,

Pancytopenia*,

Neutropenia*

Reakcje

anafilaktyczne*

Trombo-

cytopenia*

Nieprawidłowe

wydzielania

hormonu

antydiurety-

cznego*

Hiponatremia*

Zwiększone

stężenie

prolaktyny

we krwi*

Majaczenie

(delirium)*

Częstość

nieznana

Myśli i zachowania

samobójczea,

Agresjab

Zaburzenia

układu

nerwowego

Zaburzenia

oka

Zaburzenia

ucha

i błędnika

Zaburzenia

serca

Ból

głowy*c,

Zawroty

głowy,

Senność

Brak orgazmu oddzielenia)

rzeczywisto-

ści,

Zaburzenia

orgazmu,

Bruksizm*,

Apatia

Akatyzja*, Omdlenia, Złośliwy zespół Dyskineza

Drżenie, Skurcze neuroleptyczny późna*

Parestezje, miokloni- (ang. NMS)*,

Zaburzenia czne mięśni, Zespół

smaku Zaburzenia serotoninowy*,

równowagi* Drgawki,

, Dystonia*

Nieprawidło

koordynacja

Dyskineza*

Osłabienie Jaskra

widzenia, z zamkniętym

Zaburzenia kątem

akomodacji, w przesączania*

tym niewyraźne

widzenie,

Rozszerzenie

źrenic

Szum w uszach* Zawroty głowy pochodzenia

błędnikowego

Tachykardia

Kołatanie serca*

Torsade de

pointes*,

Częstoskurcz

komorowy*,

Migotanie

komór,

Wydłużenie

odstępu QT

w EKG*

Zaburzenia

naczyniowe

Nadciśnienie

tętnicze, Nagłe

zaczerwienienie

(uderzenia

gorąca)

Niedociśnie-

nie

ortostaty-

czne,

Niedociśnie-

nie tętnicze*

Zaburzenia

układu

oddechowe-

go, klatki

piersiowej

Duszność*,

Ziewanie

Śródmiąższowa

choroba płuc*,

Eozynofilia

płucna*

i śródpiersia

Zaburzenia

żołądka i

jelit

Nudności

, Suchość

w jamie

ustnej,

Zaparcia

Biegunka*,

Wymioty,

Krwawienie

z przewodu

pokarmowe-

go*

Zapalenie

trzustki*

Zaburzenia

wątroby

i dróg

żółciowych

Zaburzenia

skóry i

tkanki

podskórnej

Zaburzenia

mięśniowo-

szkieletowe

i tkanki

łącznej

Zaburzenia

nerek i dróg

moczowych

Nadmier-

Pocenie

się*

(w tym

poty

nocne)*

Nieprawidło Zapalenie

we wyniki wątroby*

testów

czynnościo-

wych

wątroby*

Wysypka, Pokrzywka* Zespół Stevensa-

Świąd* , Łysienie*, Johnsona*,

Siniaki, Rumień

Obrzęk wielopostaciowy

naczynioru- *,

chowy*, Martwicze

Reakcje oddzielanie się

nadwrażli- naskórka*

wości na

światło,

Hipertonia Rabdomioliza*

Słaby strumień

moczu,

Zatrzymanie

moczu,

Częstomocz*

Nietrzyma-

nie moczu*

Zaburzenia

układu

rozrodczego

i piersi

Zaburzenia

ogólne

i stany

w miejscu

podania

Badania

diagnostycz-

Krwotok

miesiączkowy*,

Krwotok

maciczny*,

Zaburzenia

erekcji,

Zaburzenia

ejakulacji

Zmęczenie,

Astenia,

Dreszcze*

Zmniejszenie

masy ciała,

Zwiększenie

masy ciała,

Zwiększenie

Krwawienia z błon śluzowych*

Wydłużony czas krwawienia*

stężenia cholesterolu

we krwi

* Działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.a W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki wystąpieniamyśli i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).

b Patrz punkt 4.4.

c Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy po wenlafaksynie była podobna jak po placebo.

Przerwanie leczenia

Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia. Najczęściejzgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (wtym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drgawki, zawrotygłowy, ból głowy i objawy grypopodobne. Zazwyczaj objawy te mają łagodny do umiarkowanegoprzebieg i ustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone.Dlatego zaleca się stopniowe przerywanie leczenia przez stopniowe zmniejszanie dawki (patrz punkt 4.2 i

4.4).

Dzieci i młodzież

Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profilu występującego uosób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu, zmniejszenie masy ciała,podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (patrz punkt 4.4).

W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie takiego działania niepożądanego, jak myślisamobójcze. Obserwowano również zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz,zwłaszcza w przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczania się.

U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkiepodejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania NiepożądanychDziałań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych iProduktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, PL-02 222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309, e-mail:

[email protected].

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Po wprowadzeniu produktu do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny głównie wskojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszano następująceobjawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki), rozszerzenieźrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np. wydłużenie odstępu QT,blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS [patrz punkt 5.1]), tachykardię komorową,bradykardię, niedociśnienie tętnicze, zawroty głowy oraz zgony.

Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązać zwiększym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków przeciwdepresyjnychSSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Badania epidemiologicznepokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa, niżpacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniu zwiększone ryzyko zgonu może być przypisanetoksyczności wenlafaksyny po przedawkowaniu, a w jakim stopniu innym cechom pacjentów leczonychwenlafaksyną. Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danegopacjenta dawkowaniem, aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania.

Zalecane leczenie

Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innychważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołaniewymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone wkrótce po przyjęciuproduktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanego może równieżzmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i transfuzjawymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane swoiste antidotum dla wenlafaksyny.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne, kod ATC: N 06 AX 16

Mechanizm działania

Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega na wzmocnieniuaktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badania nieklinicznepokazały, że wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna (ODV) są inhibitoramizwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabym inhibitoremzwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszają odpowiedź -adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniu przewlekłym.Wenlafaksyna i ODV wykazują bardzo podobne działanie w odniesieniu do ich całkowitego wpływu nawychwyt zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie z receptorami.

Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,cholinergicznych, H1-histaminowych i αl-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Aktywnośćfarmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi lekówprzeciwdepresyjnych, takimi jak działanie antycholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na układsercowo-naczyniowy.

Wenlafaksyna nie wykazuje zdolności hamowania monoaminooksydazy (MAO).

W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów opioidowych ani benzodiazepinowych.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Epizody dużej depresji

Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresji zostałapotwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo,krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (do 375mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu dużych zaburzeńdepresyjnych została potwierdzona w dwóch kontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających 8lub 12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (od 75 do 225 mg na dobę).

W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowym otwartymbadaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu (75, 150 lub 225 mg) zostalizrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiulub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzenia obserwacji nawrotów choroby.

Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu nawrotom epizodów depresyjnych przez okres 12 miesięcypotwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z podwójnie ślepą próbą, udorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi nawracającymi, którzy zareagowalipodczas ostatniego epizodu depresji na leczenie wenlafaksyną (od 100 do 200 mg na dobę, wg schematudwa razy na dobę).

Uogólnione zaburzenia lękowe

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionychzaburzeń lękowych została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych kontrolowanych placebo badaniach zzastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę), w jednym 6-miesięcznym kontrolowanymplacebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę) oraz w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem zmiennych dawek (37,5 mg, 75 mg i 150mg na dobę) u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.

Mimo istnienia dowodów potwierdzających nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo, dawka tanie była za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.

Fobia społeczna

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobii społecznejzostała potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych placebobadaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawek oraz w jednym6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą z grupą kontrolną zzastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych. Pacjenci otrzymywalidawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie trwające 6 miesięcy nie wykazało wyższejskuteczności w grupie pacjentów stosującej dawki od 150 do 225 mg na dobę w porównaniu z grupąprzyjmującą dawkę 75 mg na dobę.

Lęk napadowy

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lęku napadowegozostała potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych placebo badaniachz podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z lękiem napadowym z lub beztowarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w tym badaniu wynosiła 37,5 mg na dobę i była stosowanaprzez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75 do 150 mg na dobę w jednymbadaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.

Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało potwierdzonerównież w jednym długotrwałym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo z grupąkontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie open-label. Pacjencikontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu, jak nakońcu fazy open-label (75 mg, 150 mg lub 225 mg).

Elektrofizjologia serca

W szczegółowym badaniu dotyczącym odstępu QTc z udziałem zdrowych ochotników wenlafaksynastosowana w ponadterapeutycznej dawce dobowej 450 mg (podawana w dawce po 225 mg dwa razy nadobę) nie powodowała klinicznie istotnego wydłużenia odstępu QT. Jednakże po wprowadzeniu produktudo obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc i (lub) częstoskurczu komorowego typu torsadede pointes (TdP) oraz arytmii komorowej, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u pacjentów z innymiczynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc/TdP (patrz punkty 4.4, 4.8 i 4.9).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu

O-demetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania  odchylenie standardowewenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5  2 godzin i 11  2 godzin. Stężenia wenlafaksyny i ODVosiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu. Wenlafaksyna iODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.

Wchłanianie

Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulegawchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40 do 45% w zależności od metabolizmuogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężeniawenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godzin. Po podaniu wenlafaksyny wpostaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczuwystępują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godzin. Jeśli podawane są równoważne dobowe dawkiwenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek o przedłużonymuwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej, ale stopieńwchłaniania jest taki sam, jak w razie stosowania tabletek o natychmiastowym uwalnianiu. Pokarm niewpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.

Dystrybucja

Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przez białkaosocza (odpowiednio 27 i 30%). Po podaniu dożylnym, objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym dlawenlafaksyny wynosi 4,4 1,6 l/kg.

Metabolizm

Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania in vitrooraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego metabolitu ODVprzy udziale CYP2D6.

Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do ubocznego mniejaktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy udziale CYP3A4. Badania in vitro oraz in vivowskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6. Wenlafaksyna nie hamuje aktywnościCYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.

Eliminacja

Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jestwydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaci niesprzężonejODV (29%), sprzężonej (26%), jak i innych ubocznych nieaktywnych metabolitów (27%). Średni klirens SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu wynosi odpowiednio 1,3  0,6 l/h/kg i 0,4 0,2 l/h/kg.

Specjalne grupy pacjentów

Wiek i płeć

Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.

Osoby o intensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6

Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6 niż uosób intensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksyny i ODV jest podobna wobu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schemat leczenia wenlafaksyną.

Zaburzenia czynności wątroby

U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) i osób zumiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwaniawenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Popodaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny, jak i ODV był zmniejszony. Zaobserwowano dużystopień zmienności osobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątrobysą ograniczone (patrz również punkt 4.2).

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirenszmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentówwymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczego wenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działania mutagennego.

Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję wykazały u szczurów zmniejszeniemasy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie śmiertelnościpotomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów. Zdarzenia tewystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej dawki wenlafaksyny stosowaneju ludzi 375 mg (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka niewykazująca działania w przypadku tych zdarzeńwynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane.

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci były poddane działaniuODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawce stosowanej uludzi, 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest znane.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Lafactin, 37,5 mg:

Skład kapsułki:

Hypromeloza

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian

Skład otoczki:

Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy 12,5%

Skład kapsułki żelatynowej:

Żelatyna,

Tytanu dwutlenek (E 171).

Lafactin, 75 mg:

Skład kapsułki:

Hypromeloza

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian

Skład otoczki:

Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy 12,5%

Skład kapsułki żelatynowej:

Żelatyna

Tytanu dwutlenek (E 171)Żelaza tlenek czerwony (E 172).Lafactin, 150 mg:

Skład kapsułki:

Hypromeloza

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian

Skład otoczki:

Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy 12,5%

Skład kapsułki żelatynowej:

Żelatyna

Tytanu dwutlenek (E 171)Erytrozyna (E 127) Indygotyna I (E 132).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 30C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium w tekturowym pudełku.

Lafactin, 37,5 mg: 10, 20, 28, 30, 98 i 100 kapsułek.Lafactin, 75 mg: 14, 28, 30, 56, 98 i 100 kapsułek.Lafactin, 150 mg: 10, 28, 30, 56, 98 i 100 kapsułek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Nie dotyczy.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE

DO OBROTU

Apotex Europe B.V.Archimedesweg 22333 CN LeidenHolandia

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Lafactin, 37,5 mg: 15000Lafactin, 75 mg: 15001Lafactin, 150 mg: 15002

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU /

DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

01/12/2008, 21/11/2013

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTKI

PRODUKTU LECZNICZEGO