białkomocz (-33,0% (95% CI: -47,2; -15,0 vs -16,6%) w porónaniu z (95% CI: -34,9; 6,8)) i na GFR (9,4 (95% Cl 0,4; 18,4) w porónaniu z -4,0 (95% CI -13,1 5,0), ml/min /1,73m2)). U pacjentówz nadciśnieniem (n = 49), losartan miał statystycznie większy wpływ na białkomocz (-44,5% (95% CI -64,8, -12,4) w porównaniu z -39,5% (95% CI, -62,5, -2,2)) i na GFR (18,9 (95% CI: 5,2, 32,5) w porównaniu -13,4 (95% CI, -27,3, 0,6)), ml/min/1,73m2.
Przeprowadzono otwarte badanie kliniczne dostosowania dawek, w celu określenia bezpieczeństwa i skuteczności stosowania losartanu u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 6 lat z nadciśnieniem tętniczym. Łącznie 101 pacjentów przydzielono losowo do jednej z trzech różnych, otwartych grup dawek początkowych losartanu: niskiej dawki 0,1 mg/kg/dobę (n = 33) średniej dawki 0,3 mg/kg/dobę (n = 34 ) lub wysokiej dawki 0,7 mg/kg/dobę (n = 34). Wśród nich było 27 dzieci, które zostały zdefiniowane jako dzieci w wieku od 6 miesięcy do 23 miesięcy. Dawkę badanego leku zwiększano do następnego poziomu dawki w tygodniach 3, 6 i 9 dla pacjentów, u któych nie zdołno osiągnąćdocelowego ciśnienia tętniczego krwi i którzy nie osiągnęli jeszcze maksymalnej dawki losartanu (1,4 mg/kg/dobę, nieprzekraczającej 100 mg/dobę).
Spośród 99 pacjentów leczonych w ramach badania, 90 (90,9%) pacjentów kontynuowało udział
w przedłużonej fazie badania, z kolejnymi wizytami co 3 miesiące. Średni czas leczenia wynosił 264
dni.
Podsumowując, średni spadek ciśnienia krwi od wartości wyjściowej był podobny we wszystkich grupach (zmiana ciśnienia skurczowego (SBP) od wartości początkowej do 3. tygodnia, wynosiła odpowiednio -7,3, -7,6 i -6,7 mmHg dla grup niskiej, średniej i wysokiej dawki; obniżenie ciśnienia rozkurczowego (DBP) od wartości początkowej do 3. tygodnia 3 wynosiła odpowiednio -8,2, -5,1 i 6,7 mmHg dla grup niskiej, średniiej i wysokiej dawki). Jednakże nie stwierdzono statystycznieznaczącego, zależnego od dawki, efektu na ciśnienie skurczowe i rozkurczowe.
Losartan u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 6 lat z nadciśnieniem tętniczym, w dawkach do 1,4 mg/kg cc. był na ogół dobrze tolerowany po 12 tygodniach leczenia. Ogólny profil bezpieczeństwa byłporównywalny w obu grupach.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Losartan dobrze się wchłania po podaniu doustnym i podlega metabolizmowi pierwszego przejścia z wytworzeniem czynnego metabolitu kwasu karboksylowego i innych nieczynnych metabolitów. Biodostępność układowa losartanu potasowego wynosi około 33%. Średnie maksymalne stężenia losartanu i jego czynnego metabolitu w osoczu obserwuje się odpowiednio po 1 godzinie i po 3-4 godzinach.
Losartan i jego czynny metabolit wiążą się w ≥ 99% z białkami osocza, głównie z albuminami.Objętość dystrybucji wynosi 34 litry.
Około 14% losartanu podanego dożylnie lub doustnie ulega przekształceniu do czynnego metabolitu.Po doustnym i dożylnym podaniu losartanu znakowanego 14C radioaktywność krążącego osocza zależy głównie od losartanu i jego czynnego metabolitu. U około 1% badanych osób obserwowano minimalne przekształcanie losartanu do czynnego metabolitu.
Oprócz czynnego metabolitu powstają metabolity nieczynne.
Klirens osoczowy losartanu i jego czynnego metabolitu wynosi odpowiednio około 600 ml/min i 50 ml/min. Klirens nerkowy losartanu i jego czynnego metabolitu wynosi odpowiednio około 74