Mianseryna, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, może spowodować wystąpienie stanuhipomanii u pacjentów z afektywną chorobą dwubiegunową. W takim przypadku leczenie należyprzerwać stosowanie produktu leczniczego Miansegen.
W czasie leczenia pacjentów z cukrzycą, niewydolnością wątroby lub nerek należy zachować ogólnie przyjęte środki ostrożności, a dawki leków stosowanych jednocześnie przez pacjenta należy stalekontrolować.
W okresie po wprowadzeniu mianseryny do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTi komorowych zaburzeń rytmu serca (w tym częstoskurczu komorowego typu „torsade de pointes”) (patrz punkt 4.8). Należy zachować ostrożność stosując mianserynę u pacjentów z czynnikami ryzyka sprzyjającymi wydłużeniu odstępu QT i (lub) częstoskurczowi komorowemu typu „torsade de pointes”, takimi jak wrodzony zespół wydłużonego QT, wiek powyżej 65 lat, płeć żeńska,organiczna choroba serca i (lub) zaburzenia czynności lewej komory serca, choroba nerek lub wątroby, stosowanie leków hamujących metabolizm mianseryny oraz jednoczesne stosowanie innych produktów leczniczych powodujących wydłużenie odstępu QTc (patrz punkt 4.5). Przed leczeniem należy skorygować hipokaliemię i hipomagnezemię. Należy rozważyć przerwanie stosowania produktu leczniczego Miansegen lub zmniejszenie jego dawki, jeśli odstęp QTc wynosi powyżej 500 milisekund lub ulegnie wydłużeniu o więcej niż 60 milisekund.
Mimo, że nie należy się spodziewać działania przeciwcholinergicznego mianseryny, należyszczególnie wnikliwie obserwować i częściej kontrolować pacjentów z jaskrą z wąskim kątemprzesączania oraz pacjentów z objawami wskazującymi na rozrost gruczołu krokowego.
W przypadku wystąpienia żółtaczki lek należy odstawić.
Należy przerwać stosowanie leku, jeżeli wystąpią drgawki.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Mianseryna może nasilać hamujące działanie alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy, dlatego należy
ostrzec pacjentów, aby w czasie leczenia unikali spożywania alkoholu.
Nie należy stosować mianseryny jednocześnie z inhibitorami monoaminooksydazy (takimi jak: moklobemid, tranylcypromina i linezolid) ani w ciągu 2 tygodni od zaprzestania ich podawania.W sytuacji odwrotnej również powinno upłynąć około 2 tygodni zanim pacjenci przyjmującymianserynę rozpoczną terapię inhibitorami MAO (patrz punkt 4.3).
U chorych leczonych jednocześnie mianseryną i lekami przeciwpadaczkowymi będących induktorami CYP3A4 (jak fenytoiną lub karbamazepiną) może dojść do zmniejszenia stężenia mianseryny w osoczu. Należy rozważyć modyfikację dawki, jeśli jednoczesne leczenie tymi lekami jest rozpoczęte lub przerwane.
Nie opisywano interakcji z lekami sympatykomimetycznymi. Interakcje takie wydają się bardzo mało
prawdopodobne.
Doświadczenie kliniczne wskazuje, że mianseryna nie wchodzi w interakcje z lekami hipotensyjnymi, takimi jak betanidyna, klonidyna, guanetydyna czy propranolol (stosowany samodzielnie bądź w skojarzeniu z hydralazyną). Niemniej jednak, u osób stosujących jednocześnie leki hipotensyjnezaleca się kontrolowanie ciśnienia tętniczego krwi.
Podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, mianseryna może wpływać na metabolizm pochodnychkumaryny, np. warfaryny. U pacjentów leczonych mianseryną dopuszcza się jednoczesne stosowanie leków przeciwzakrzepowych z grupy pochodnych kumaryny (np. warfaryna), jednak pod warunkiem stałej kontroli parametrów krzepnięcia.
3