przyczynowo-skutkowego. Wystąpienie jakichkolwiek dolegliwości dotyczących oka podczas leczenia naproksenem jest wskazaniem do przeprowadzenia badania okulistycznego. Z badań klinicznych i danych epidemiologicznych wynika, że przyjmowanie inhibitorów cyklooksygenazy i niektórych NLPZ (szczególnie w dużych dawkach przez długi czas) może być związane z niewielkim zwiększeniem ryzyka zatorów tętnic (np. zawał serca lub udar). Mimo że z powyższych danych wynika małe ryzyko podczas przyjmowania naproksenu w dawce dobowej 1000 mg, jednak całkowicie ryzyka tego nie można wykluczyć.
Pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, zastoinową niewydolnością serca,chorobą niedokrwienną serca, chorobą tętnic obwodowych lub chorobą naczyń mózgu, należyodpowiednio badać i wydawać właściwe zalecenia. Podobną rozwagę należy zachować przed rozpoczęciem długotrwałego leczenia pacjentów z czynnikami ryzyka chorób układu krążenia (np. nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia, cukrzyca, palenie tytoniu). Jednoczesne stosowanie warfaryny lub heparyny należy prowadzić pod ścisłą kontrolą lekarską.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Równoczesne podawanie związków zobojętniających sok żołądkowy lub kolestyraminy z naproksenem może opóźniać jego wchłanianie.
NLPZ mogą zwiększać działanie leków przeciwzakrzepowych, np. warfaryny.Przyjmowanie pokarmu nie wpływa znacząco na stopień wchłaniania naproksenu.Naproksen może hamować działanie moczopędne furosemidu.
Naproksen hamuje wydalanie soli litu poprzez zmniejszenie klirensu nerkowego jonów litu, zwiększając stężenie litu w osoczu.
Probenecyd zwiększa stężenie naproksenu w osoczu i wydłuża jego okres półtrwania.Naproksen hamuje wydalanie kanalikowe metotreksatu w nerkach, co może zwiększać jegotoksyczność.
Stosowanie naproksenu równocześnie z glikozydami naparstnicy może zmniejszać ich wydalanie
przez nerki, powodując zwiększenie stężenia w osoczu.
Naproksen może zmniejszać hipotensyjne działanie propranololu i innych leków blokujących receptory beta-adrenergiczne, oraz zwiększać ryzyko zaburzenia czynności nerek związane ze stosowaniem inhibitorów ACE.
Należy zachować ostrożność podając równocześnie naproksen i cyklosporynę, z powodu zwiększenia jej stężenia w surowicy i związanego z tym ryzyka wystąpienia działania nefrotoksycznego.
Naproksen stosowany równocześnie z hydantoiną, doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i sulfonoamidami zwiększa ich działanie poprzez wypieranie z połączeń z białkami.Należy zachować ostrożność stosując kortykosteroidy równocześnie z naproksenem, z powodu zwiększenia ryzyka wystąpienia zaburzeń żołądkowo-jelitowych (zwiększone ryzyko krwawień zprzewodu pokarmowego).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne zmniejszają działanie mifeprystonu. Podawanie naproksenumożna rozpocząć po 8-12 dniach od przyjęcia ostatniej dawki mifeprystonu. Kwas acetylosalicylowy:
Kliniczne dane farmakodynamiczne wskazują, że jednoczesne (w tym samym dniu) przyjmowanienaproksenu przez okres dłuższy niż jeden dzień, osłabia wpływ małych dawek kwasuacetylosalicylowego na aktywność płytek krwi, co może trwać do kilku dni po zaprzestaniustosowania naproksenu. Znaczenie kliniczne tego działania nie jest znane.
Jednoczesne podanie kwasu acetylosalicylowego i naproksenu może zwiększyć klirens nerkowy naproksenu i zmniejszyć stężenie naproksenu w surowicy.
Równoczesne stosowanie naproksenu z fluorochinolonami zwiększa ryzyko wystąpienia napadów drgawkowych.
Zaleca się wstrzymanie podawania naproksenu na 48 h przed oceną czynności kory nadnerczy, zewzględu na możliwość zafałszowania wyników oznaczenia 17-ketosteroidów oraz kwasu 5-hydroksyindolooctowego w moczu.
Leki przeciwagregacyjne i nieselektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny mogą zwiększać ryzyko krwawień z przewodu pokarmowego.
4/8
