CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Opacorden, 200 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 200 mg amiodaronu chlorowodorku (Amiodaroni hydrochloridum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: czerwień koszenilowa, lak (E124).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana

Tabletki powlekane barwy różowej, okrągłe, obustronnie wypukłe.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW).Migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcznadkomorowy i węzłowy, gdy inne leki nie mogą być zastosowane.

Leczenie groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotaniekomór), gdy inne leki antyarytmiczne są nieskuteczne.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie amiodaronem powinno być rozpoczęte w szpitalu, a następnie kontynuowane pod opiekąspecjalisty.

Dawkowanie

Dorośli

Dawka nasycająca

Zwykle stosuje się 600 mg na dobę (3 razy po 200 mg) w pierwszym tygodniu leczenia.

Dawka podtrzymująca

Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę (umożliwiającą kontrolowanie zaburzeń rytmu serca).Dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, zależnie od jego potrzeb i odpowiedziterapeutycznej.

Zależnie od indywidualnej wrażliwości dawka wynosi od 100 mg do 200 mg na dobę.Amiodaron może być stosowany co drugi dzień w dawce 200 mg na dobę lub codziennie w dawce100 mg na dobę; można stosować również przerwy w stosowaniu leku (dwa dni w tygodniu).

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży.Nie zaleca się stosowania produktu u tych pacjentów. Dostępne obecnie dane są opisane w punktach

5.1 i 5.2.

Pacjenci w podeszłym wieku

Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Niema dowodów na to, że pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać dostosowania dawkowania.Jednakże pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na wystąpienie bradykardiii zaburzeń przewodzenia w przypadku stosowania za dużych dawek. Należy zwrócić szczególnąuwagę na czynność gruczołu tarczowego (patrz punkty 4.3, 4.4 i 4.8).

Sposób podawania

Podanie doustne.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną, jod lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Każda tabletka produktu zawiera 75 mg jodu.• Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem (ryzyko zahamowania czynności węzła).• Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia, z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem.

• Stosowanie amiodaronu jednocześnie z produktami, które mogą wywołać zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes (patrz punkt. 4.5).

• Zaburzenia czynności tarczycy. Badania czynności tarczycy powinny być wykonywane

u wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia. • Ciąża i okres karmienia piersią (patrz punkt 4.6).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG, stężenia hormonu TSHoraz stężenia potasu w surowicy (hipokaliemia zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca).W trakcie leczenia amiodaronem zaleca się monitorowanie aktywności transaminaz wątrobowychi wykonywanie badań EKG.

Z powodu wielu ciężkich działań niepożądanych amiodaron powinien być stosowanyw nawracających, zagrażających życiu arytmiach komorowych tylko w przypadku, gdy innestosowane produkty okażą się nieskuteczne lub gdy pacjent nie toleruje innych leków.

Leczenie tym produktem powinien prowadzić doświadczony lekarz, który posiada dostęp doodpowiedniej aparatury umożliwiającej monitorowanie działania leku. Ponadto lekarz powinien byćprzygotowany do przeciwdziałania zagrażającym życiu arytmiom, które mogą wystąpić pozastosowaniu leczenia amiodaronem.

Amiodaron może powodować ciężkie działania niepożądane ze strony oczu, serca, płuc, wątroby,gruczołu tarczowego, skóry i obwodowego układu nerwowego (patrz punkt 4.8). Ponieważ wystąpienietych działań niepożądanych może być opóźnione, należy uważnie obserwować pacjentów leczonychdługoterminowo. Działania niepożądane są zwykle związane z dawką, pacjentom należy zatempodawać najmniejszą skuteczną dawkę podtrzymującą.

Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje amiodaron(patrz punkty 4.5 i 4.8).

Zaburzenia serca (patrz punkt 4.8)

Zbyt duże dawki amiodaronu mogą powodować ciężką bradykardię i zaburzenia przewodzeniaz pojawiającym się rytmem pochodzącym wyłącznie z komór, szczególnie u pacjentów w podeszłymwieku lub leczonych glikozydami nasercowymi. W takich przypadkach leczenie amiodaronem należyprzerwać. Jeśli zachodzi taka potrzeba można podać leki β-adrenergiczne lub glukagon.

Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, w przypadku ciężkiej i objawowej bradykardiinależy rozważyć wszczepienie stymulatora.

Amiodaron stosowany doustnie nie jest przeciwwskazany u pacjentów z utajoną lub objawowąniewydolnością serca. Należy jednak zachować ostrożność szczególnie wtedy, gdy istniejącaniewydolność serca mogłaby się nasilić. W takich przypadkach amiodaron może być stosowanyz innymi lekami.

Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT(związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U i zaburzeniem fali T.Jednak te zmiany nie powodują działania toksycznego.

U pacjentów w podeszłym wieku, częstość akcji serca może się znacznie zmniejszyć.

W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego 2. lub 3. stopnia, bloku zatokowo-przedsionkowego lub bloku dwupęczkowego, leczenie należy przerwać.

Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Donoszono o występowaniu nowego typuzaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami kończących sięzgonem. Jest to ważne, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, którywykazuje działanie proarytmiczne, czy jest związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Działanieproarytmiczne amiodaronu jest zwłaszcza rezultatem interakcji z innymi lekami i zaburzeńelektrolitowych (patrz punkty 4.5 i 4.8). Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazujeniską aktywność powodowania zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes.

Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG oraz stężenia potasuw surowicy. Monitorowanie EKG jest zalecane również podczas leczenia.

Amiodaron może podnosić próg defibrylacji i (lub) próg stymulacji u pacjentów z wszczepionymkardiowerter-defibrylatorem lub stymulatorem serca, i tym samym zaburzać skuteczność tychurządzeń. Zaleca się regularne kontrolowanie prawidłowego działania urządzenia po rozpoczęciuleczenia lub przy zmianie dawkowania.

Zaburzenia endokrynologiczne (patrz punkt 4.8)

Amiodaron może powodować niedoczynność lub nadczynność tarczycy, zwłaszcza u pacjentówz występowaniem w przeszłości zaburzeń tarczycy.

Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić monitoring klinicznyi biologiczny (w tym usTSH). Monitorowanie powinno być wykonywane podczas leczenia co6 miesięcy i przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Jest to szczególnie ważne u pacjentóww podeszłym wieku.

U pacjentów z wywiadem wskazującym na podwyższone ryzyko wystąpienia zaburzeń tarczycy,zalecane jest regularne kontrolowanie czynności tego narządu. W przypadku podejrzenia zaburzeńczynności tarczycy należy zbadać aktywność usTSH w surowicy.

Amiodaron zawiera jod i może w ten sposób wpływać na wychwyt jodu radioaktywnego. Natomiastwyniki testów czynności tarczycy (wolna T3, wolna T4 i usTSH) pozostają wiarygodne.Amiodaron hamuje przekształcanie lewotyroksyny (T4) do trójjodotyroniny (T3) na obwodzie i możeniekiedy powodować zmiany biochemiczne u pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy (wzrostaktywności wolnej T4 w surowicy; aktywność wolnej T3 jest nieznacznie obniżona, a nawet naprawidłowym poziomie). W takich przypadkach nie ma powodu do przerywania leczenia, jeśli niewystępują kliniczne lub biologiczne (usTSH) objawy choroby tarczycy.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy można podejrzewać, jeśli wystąpią następujące objawy: zwiększeniemasy ciała, nietolerancja zimna, zmniejszona aktywność, ciężka bradykardia. Diagnoza jestoparta na zwiększeniu aktywności usTSH w surowicy i nasilonej odpowiedzi TSH na TRH.Aktywności T3 i T4 mogą być zmniejszone. Prawidłową czynność tarczycy osiąga się zwykle

w ciągu 3 miesięcy po zakończeniu leczenia. W sytuacjach zagrażających życiu, leczenieamiodaronem można kontynuować, w połączeniu z lewotyroksyną. Dawkę lewotyroksynydostosowuje się do aktywności TSH.

Nadczynność tarczycy

Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpićnadczynność tarczycy. Kliniczne objawy, takie jak utrata masy ciała, osłabienie, niepokój,przyspieszenie akcji serca, wystąpienie zaburzeń rytmu serca, dusznica, zastoinowaniewydolność serca powinny zwrócić uwagę lekarza.

Diagnoza jest oparta na zmniejszeniu aktywności w surowicy usTSH, zwiększeniu aktywności T3i zmniejszeniu odpowiedzi TSH na TRH. Może wystąpić także zwiększenie aktywności rT3.

W przypadku wystąpienia nadczynności tarczycy, amiodaron należy odstawić. Ustąpienieobjawów występuje zwykle po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem, chociażzgłaszano występowanie ciężkich przypadków nadczynności tarczycy, czasami zakończonychzgonem.

Kliniczną poprawę poprzedzają prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności tarczycy.

Do leczenia ciężkiej nadczynności tarczycy stosuje się leki przeciwtarczycowe; na początkuleczenia może być konieczne podanie dużych dawek tych leków. Nie zawsze są one skuteczne,dlatego przez kilka tygodni może być konieczne podawanie kortykosteroidów (np. 1 mg/kg mc.prednizolonu).

Zaburzenia oka (patrz punkt 4.8)

W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub obniżenia ostrości wzroku należy niezwłocznieprzeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie oftalmoskopem. Wystąpienieneuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga zakończenia leczeniaamiodaronem z powodu możliwości rozwoju ślepoty. Zaleca się również wykonywanie raz w rokubadania okulistycznego, jeśli niewyraźne widzenie lub obniżenie ostrości wzroku nie wystąpiły.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.8)

Amiodaron jest związany z występowaniem różnych zaburzeń wątroby, w tym marskości, zapaleniawątroby, żółtaczki i niewydolności wątroby. Istnieją doniesienia o występowaniu zgonów, szczególniew wyniku długotrwałego leczenia; jednak rzadko występowały one wkrótce po rozpoczęciupodawania amiodaronu dożylnie. Zaleca się monitorowanie czynności wątroby, szczególnietransaminaz, przed leczeniem i następnie co 6 miesięcy.

Na początku leczenia, może niekiedy wystąpić zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych(1,5 do 3 razy ponad zakres wartości prawidłowych). Te nieprawidłowości mogą ustąpić pozmniejszeniu dawki amiodaronu lub niekiedy spontanicznie.

Odnotowano przypadki ciężkich zaburzeń wątroby z podwyższoną aktywnością transaminaz i (lub)żółtaczką. W takich przypadkach należy przerwać leczenie.

Odnotowano przypadki przewlekłych zaburzeń czynności wątroby. Zmiana wyników badańlaboratoryjnych (aktywność aminotransferaz przekraczająca 1,5-5-krotnie zakres wartościprawidłowych) i objawy kliniczne (hepatomegalia) wynikająca z doustnego podawaniaamiodaronu przez okres dłuższy niż 6 miesięcy sugerują taką diagnozę. Zaleca się regularne,ścisłe monitorowanie czynności wątroby. Nieprawidłowe wyniki badań klinicznychi laboratoryjnych zwykle ustępują po odstawieniu leczenia amiodaronem; donoszono jednako przypadkach zakończonych zgonem.

Badania histologiczne mogą przypominać pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, mogą byćzmienne i obejmować marskość.

Pomimo, że w literaturze nie ma doniesień o nasileniu działań niepożądanych po alkoholu, należypoinformować pacjentów o ograniczaniu picia alkoholu podczas leczenia amiodaronem.

Zaburzenia układu nerwowego (patrz punkt 4.8)

Amiodaron może powodować czuciowo-ruchową obwodową neuropatię i (lub) miopatię. Oba tezaburzenia mogą być ciężkie. Ich ustąpienie występuje zwykle w ciągu kilku miesięcy po odstawieniuamiodaronu, jednak czasami może być niecałkowite.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (patrz punkt 4.8)

Wystąpienie duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniemamiodaronu na płuca (zapalenie płuc z nadwrażliwości, pęcherzykowe/śródmiąższowe zapalenielub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików płucnychz zapaleniem płuc). Objawy mogą obejmować duszność (która może być ciężka i niezwiązanaz chorobą serca), nieproduktywny kaszel i pogorszenie ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie,utrata masy ciała i gorączka). Początek jest zazwyczaj powolny, jednak postęp choroby może byćszybki. Podczas gdy większość przypadków występowała podczas długotrwałego leczenia, kilkaz nich zanotowano wkrótce po rozpoczęciu leczenia.

Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy dokładnie zbadać i poddać badaniuradiologicznemu klatki piersiowej. Jeśli podczas leczenia podejrzewa się toksyczne działanie napłuca, badania te należy powtórzyć wraz z dodatkowymi testami oceniającymi czynność płuc,a jeśli możliwe ocenić „transfer factor”. Pierwotne zmiany radiologiczne mogą być trudne dorozróżnienia od zatoru żył płucnych. Toksyczne działanie na płuca może być odwracalne(z zastosowaniem leczenia kortykosteroidami lub bez), jeżeli leczenie amiodaronem zostanieszybko zakończone. Objawy kliniczne często ustępują w ciągu kilku tygodni, natomiast poprawazmian radiologicznych i czynności płuc postępuje wolniej. U niektórych pacjentów stan możeulec pogorszeniu, pomimo odstawienia amiodaronu.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej (patrz punkt 4.8)

Należy poinformować pacjentów o konieczności unikania ekspozycji na światło słoneczne podczasleczenia i stosować środki chroniące przed światłem słonecznym podczas leczenia. Amiodaronpowoduje nadwrażliwość na światło, która może utrzymywać się do kilku miesięcy od zaprzestanialeczenia. Najczęściej występującymi objawami są: mrowienie, oparzenia i rumień, występujące napowierzchni skóry, która poddana została działaniu promieni słonecznych, jednak obserwowano teżwystąpienie reakcji fototoksycznych z wystąpieniem pęcherzy.

Ciężkie reakcje skórne

Należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem jeśli podczas jego stosowania pojawią się reakcjeskórne mogące wskazywać na wystąpienie zespołu Stevensa-Johnsona (ang. SJS - Stevens-Johnsonsyndrome) (postępująca wysypka z pęcherzami lub zmiany na błonach śluzowych, gorączka i bólestawowe) lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (ang. TEN - Toxic EpidermalNecrolysis) (ciężka gwałtownie przebiegająca choroba objawiająca się pękającymi olbrzymimipęcherzami podnaskórkowymi, rozległymi nadżerkami na skórze, spełzaniem dużych płatów naskórkaoraz gorączką), pęcherzowego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawamiuogólnionymi (DRESS). Objawy te mogą zagrażać życiu pacjenta, a nawet prowadzić do zgonu.

Interakcje z innymi lekami (patrz punkt 4.5)

Jednoczesne stosowanie amiodaronu z następującymi lekami: leki beta-adrenolityczne, antagoniścikanału wapniowego zmniejszające czynność serca (werapamil, diltiazem), leki przeczyszczające, któremogą powodować hipokaliemię, nie jest zalecane.

Opacorden zawiera lak czerwieni koszenilowej (E124), który może powodować reakcje alergiczne.Opacorden zawiera glikol propylenowy, który może powodować objawy jak po spożyciu alkoholu.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Interakcje farmakodynamiczne

• Leki wywołujące zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes lub wydłużające odstęp QT - Leki wywołujące zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes.

Stosowanie amiodaronu wraz z innymi lekami mogącymi spowodować zaburzenia rytmuserca typu torsades de pointes jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3) w związkuze zwiększonym ryzykiem zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes; do tych lekównależą:

- leki przeciwarytmiczne z grup Ia: chinidyna, dyzopiramid, prokainamid;- leki przeciwarytmiczne z grup III: sotalol, bretylium, beprydyl;- erytromycyna (podawana dożylnie), kotrimoksazol lub pentamidyna (podawana w postaci wstrzykiwań);

- leki przeciwpsychotyczne, takie jak: chloropromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, amisulpiryd, sertindol;

- produkty litu i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, maprotylina, amitryptylina;

- niektóre leki przeciwhistaminowe: terfenadyna, astemizol, mizolastyna;- leki przeciwmalaryczne: chinina, chlorochina, meflochina, halofantryna; - winkamina;

- cyzapryd;

- moksyfloksacyna.

- Leki wydłużające odstęp QT

Jednoczesne podawanie amiodaronu z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT (np.klarytyromycyna) musi być oparte na ostrożnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta,ponieważ może wzrosnąć ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Pacjenta należymonitorować pod kątem wydłużenia odstępu QT.

Należy unikać stosowania fluorochinolonów w przypadku pacjentów przyjmujących amiodaron(jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane).

• Leki zwalniające rytm pracy serca lub wywołujące zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia

serca. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z tymi lekami.

Leki beta-adrenolityczne oraz niektórzy antagoniści wapnia (werapamil, diltiazem) mogąspowodować zaburzenia automatyzmu węzła (znaczna bradykardia) i zaburzać przewodzenie.

• Leki mogące wywołać hipokaliemię

- Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z drażniącymi lekami przeczyszczającymi wywołującymi hipokaliemię, gdyż jednoczesne stosowanie zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes; inne leki przeczyszczające mogą być stosowane.

- Należy zachować ostrożność podczas stosowania amiodaronu z następującymi lekami mogącymi wywołać hipokaliemię i (lub) hipomagnezemię: - lekami moczopędnymi,

- kortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo, - tetrakozaktydem,

- amfoterycyną B podawaną dożylnie.

Nie należy dopuszczać do rozwoju hipokaliemii oraz wyrównać istniejącą hipokaliemię. Należymonitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsades de pointes nienależy stosować leków przeciwarytmicznych; należy założyć stymulator oraz można podać dożylniemagnez.

• Leki stosowane w znieczuleniu ogólnym

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu oraz pacjentówotrzymujących duże dawki tlenu.

U pacjentów leczonych amiodaronem, u których planowana jest narkoza, istnieje potencjalne ryzykowystąpienia działań niepożądanych, takich jak oporna na atropinę bradykardia, niedociśnienie,zaburzenia przewodzenia i zmniejszenie pojemności minutowej serca.

Obserwowano kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich zaburzeń oddechowych (zespół ostrejniewydolności oddechowej u dorosłych), czasami kończących się zgonem, występujących zwykle tużpo zakończeniu zabiegu operacyjnego. Może być to związane z interakcją z tlenem podawanymw dużym stężeniu. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniuamiodaronu.

Wpływ amiodaronu na inne produkty lecznicze

Amiodaron i (lub) jego metabolit, desetylamiodaron, hamują CYP 1A1, CYP 1A2, CYP 3A4,CYP 2C9, CYP 2D6 oraz glikoproteinę P i mogą zwiększać ekspozycję na ich substraty.Z powodu długiego okresu półtrwania amiodaronu, interakcje mogą występować nawet po kilkumiesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem.

• Substraty glikoproteiny P

Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Przypuszcza się, że jednoczesne stosowanieamiodaronu z substratami glikoproteiny P zwiększa ekspozycję organizmu pacjenta na ichdziałanie.

- Glikozydy naparstnicy

Mogą pojawić się zaburzenia czynności węzła zatokowego, automatyzmu (nadmiernabradykardia) oraz przewodzenia przedsionkowo-komorowego (działanie synergistyczne);dodatkowo możliwy jest wzrost stężenia digoksyny w osoczu ze względu na spadek klirensudigoksyny.

Należy monitorować EKG oraz stężenie digoksyny w osoczu. Pacjenta należy obserwowaćpod kątem klinicznych objawów toksyczności glikozydów naparstnicy. Może być koniecznedostosowanie dawki glikozydów naparstnicy.

- Dabigatran

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranemze względu na ryzyko krwawienia. Może być konieczne dostosowanie dawki dabigatranu.

• Substraty CYP 2C9

Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP 2C9, takich jak warfaryna lub fenytoinaprzez hamowanie cytochromu CYP 2C9.

- Warfaryna

Połączenie warfaryny i amiodaronu może nasilać działanie doustnego lekuprzeciwzakrzepowego, stąd ryzyko krwawienia. Konieczne jest regularne monitorowanieczasu protrombinowego (międzynarodowy współczynnik znormalizowany - INR), abydostosować dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych, zarówno podczas, jak i pozakończeniu leczenia amiodaronem.

- Fenytoina

Połączenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoinywywołującego objawy neurologiczne. Należy prowadzić ścisłą obserwację pacjentai natychmiast po wystąpieniu objawów przedawkowania (objawy neurologiczne) zmniejszyćdawkę fenytoiny i oznaczyć jej stężenie w osoczu.

• Substraty CYP P450 3A4

Jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez cytochrom CYP3A4 i amiodaronu,inhibitora CYP 3A4, może powodować zwiększenie stężenia tych leków w surowicyi zwiększenia ich toksycznego działania.

- Cyklosporyna

Jednoczesne stosowanie z amiodaronem może powodować dwukrotne zwiększenie stężeniacyklosporyny w osoczu. Należy dostosować dawkę cyklosporyny.

- Statyny metabolizowane przez CYP 3A4 np. symwastatyna, atorwastatyna, lowastatyna (zwiększone ryzyko wystąpienia działania toksycznego na układ mięśniowy). Zaleca się podawanie statyn niemetabolizowanych przez CYP3A4 z amiodaronem.

- Inne leki metabolizowane przez CYP 3A4: lidokaina, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina, kolchicyna.

• Substraty CYP 2D6

- Flekainid

Jednoczesne stosowanie amiodaronu i flekainidu może powodować zwiększenie stężeniaflekainidu w osoczu na skutek hamowania cytochromu CYP 2D6. Dlatego należy dostosowaćdawkowanie flekainidu.

Wpływ innych produktów na amiodaron:

Inhibitory CYP 3A4 oraz CYP 2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększaćekspozycję na niego.

Zaleca się unikania inhibitorów CYP 3A4 podczas leczenia amiodaronem.

Sok grejpfrutowy hamuje cytochrom P450 3A4 i może zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu.Należy unikać spożywania soku grejpfrutowego podczas doustnego stosowania amiodaronu.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Ze względu na wpływ amiodaronu na tarczycę płodu stosowanie produktu w okresie ciąży jestprzeciwwskazane.

Jeśli ze względu na długi okres półtrwania rozważa się zakończenie leczenia amiodaronem przedplanowaną ciążą, należy ocenić realne zagrożenie nawrotem arytmii zagrażającej życiu w odniesieniudo nieznanych, możliwych zagrożeń dla płodu.

Karmienie piersią

Amiodaron przenika do mleka kobiecego w znaczących ilościach, stosowanie produktu w okresiekarmienia piersią jest przeciwwskazane.

Płodność

Brak danych dotyczących wpływu amiodaronu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Opacorden może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu namożliwość występowania działań niepożądanych w postaci zaburzeń widzenia.

4.8 Działania niepożądane

Następujące działania niepożądane są wymienione na podstawie klasyfikacji układów i narządóworaz przy użyciu następującej konwencji: bardzo często ≥1/10, często ≥1/100 do <1/10, niezbytczęsto ≥1/1 000 do <1/100, rzadko ≥1/10 000 do <1/1 000, bardzo rzadko <1/10 000, częstośćnieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna, trombocytopenia.Częstość nieznana:neutropenia, agranulocytoza.

Zaburzenia układu immunologicznego

Częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego), reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny.

Zaburzenia endokrynologiczne (patrz punkt 4.4)

Często: niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy (czasem zakończona zgonem).Bardzo rzadko: zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana: zmniejszenie łaknienia.

Zaburzenia psychiczne

Częstość nieznana: majaczenie (w tym splątanie).

Zaburzenia układu nerwowego

Często: drżenia pochodzenia pozapiramidowego (przemijające po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu amiodaronu), koszmary senne, zaburzenia snu.

Niezbyt często: czuciowo-ruchowa obwodowa neuropatia i (lub) miopatia, zwykle przemijające po zakończeniu leczenia amiodaronem (patrz punkt 4.4).

Bardzo rzadko: ataksja móżdżkowa, nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego (rzekomy guz mózgu), bóle głowy, zawroty głowy. Częstość nieznana: parkinsonizm, zaburzenia węchu.

Zaburzenia oka

Bardzo często: mikrozłogi w rogówce, tworzące się tuż pod źrenicą. Może im towarzyszyć widzeniekolorowej otoczki przedmiotów podczas patrzenia w ostrym świetle lub niewyraźne widzenie.Bardzo rzadko: neuropatia i (lub) zapalenie nerwu wzrokowego, które może powodować ślepotę(patrz punkt 4.4).

Zaburzenia serca

Często: bradykardia, zazwyczaj umiarkowana i zależna od dawki leku.

Niezbyt często: wystąpienie lub nasilenie zaburzeń rytmu serca, czasami z zatrzymaniem czynnościserca (patrz punkty 4.4 i 4.5), zaburzenia przewodzenia w mięśniu sercowym (blokzatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy różnego stopnia) (patrz punkt 4.4).Bardzo rzadko: znaczna bradykardia lub zatrzymanie czynności węzła zatokowego u pacjentówz zaburzeniem czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku.Częstość nieznana: zaburzenia rytmu typu torsades de pointes.

Zaburzenia naczyniowe

Bardzo rzadko: zapalenie naczyń.

Zaburzenia układu oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia

Często: toksyczne uszkodzenie tkanki płucnej (alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych,pęcherzykowe/śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowezapalenie oskrzelików płucnych z zapaleniem płuc), czasami zakończone zgonem (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko: skurcz oskrzeli u pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową i zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową, zespołem ostrej niewydolności oddechowej, czasami zakończonych zgonem, zwłaszcza bezpośrednio po zabiegu operacyjnym (możliwa interakcja z tlenem w dużym stężeniu) (patrz punkty 4.4 i 4.5). Częstość nieznana: krwotok płucny.

Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo często: łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, zaburzenia smaku) zwykle występujące podczas stosowania dawki nasycającej i ustępujące po zmniejszeniu dawki amiodaronu. Często: zaparcie.

Niezbyt często: suchość w ustach.

Częstość nieznana: zapalenie trzustki (ostre).

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.4)

Bardzo często: izolowane zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy, które jest zwykleumiarkowanie nasilone (1,5-3 razy powyżej zakresu wartości prawidłowych), występujące napoczątku leczenia. Te nieprawidłowości mogą powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniudawki leku lub samoistnie.

Często: ostre zaburzenia czynności wątroby z towarzyszącą dużą aktywnością aminotransferazw surowicy i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, które mogą być czasami zakończonezgonem.

Bardzo rzadko: przewlekłe choroby wątroby (pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, marskość wątroby), czasami śmiertelne.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Bardzo często: nadwrażliwość na światło (patrz punkt 4.4).

Często: wyprysk, ciemnoszare lub niebieskawe zabarwienie skóry podczas długotrwałego stosowania dużych dawek amiodaronu, które ustępuje powoli po zakończeniu leczenia amiodaronem.Bardzo rzadko: rumień podczas zabiegu radioterapii, wysypki skórne, zwykle niespecyficzne,złuszczające zapalenie skóry, łysienie.

Częstość nieznana: pokrzywka, ciężkie reakcje skórne, jak toksyczne martwicze oddzielanie sięnaskórka (TEN), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, reakcja polekowaz eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS).

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Bardzo rzadko: zapalenie najądrza, impotencja.Częstość nieznana: zmniejszenie libido.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Częstość nieznana: ziarniniak, zahamowanie czynności szpiku.

Badania diagnostyczne

Bardzo rzadko: zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Informacja dotycząca przedawkowania amiodaronu po podaniu doustnym jest ograniczona.Odnotowano kilka przypadków wystąpienia bradykardii zatokowej, bloku serca, napadów tachykardiikomorowej, zaburzeń rytmu typu torsades de pointes, niewydolności krążeniowej i uszkodzeniawątroby.

W przypadku przedawkowania leczenie powinno być objawowe. W celu zmniejszenia wchłanianiamożna zastosować płukanie żołądka. Pacjenci z zaburzeniami rytmu serca powinni być szczególniedokładnie monitorowani. W przypadku wystąpienia bradykardii można podać leki β-adrenergiczne lubglukagon.

Mogą również wystąpić ustępujące samoistnie napady częstoskurczu komorowego. Biorąc pod uwagęfarmakokinetykę amiodaronu, zaleca się odpowiednie i przedłużone monitorowanie stanu pacjenta,zwłaszcza jego parametrów kardiologicznych.

Zarówno w przypadku amiodaronu, jak i jego metabolitów, dializa jest nieskuteczna.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwarytmiczne klasy III, kod ATC: C01BD01

Amiodaron jest lekiem przeciwarytmicznym należącym do klasy III wg Vaughan-Williamsa.Przedłuża czas trwania potencjału błonowego wszystkich komórek mięśnia sercowego, przedłużaokres refrakcji i niekompetycyjnie blokuje receptory α- i β-adrenergiczne. Amiodaron działa podobniedo leków przeciwarytmicznych klasy I poprzez blokowanie nieaktywne kanałów sodowych. Z drugiejstrony blokowanie kanałów potasowych jest typowe dla klasy III leków przeciwarytmicznych. Okresrefrakcji jest wydłużony we wszystkich tkankach serca. Amiodaron hamuje przewodzeniew przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym. W wyniku jego działania zmniejsza sięczęstotliwość akcji serca, wydłuża się odcinek PR i QT, następuje spłaszczenie fali T, pojawia sięodcinek U, zmieniać może się kształt załamka T.

Amiodaron rozszerza naczynia wieńcowe i zmniejsza opory naczyń obwodowych. Jednakże długiestosowanie amiodaronu nie wpływa znacząco na hemodynamikę. Amiodaron podawany dożylniew dawce 10 mg/kg masy ciała ma słabe działanie inotropowe ujemne. To działanie rzadko jestprzyczyną przerwania leczenia u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca.

Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży.

W opublikowanych badaniach przeprowadzonych na grupie 1118 pacjentów pediatrycznych z różnegotypu zaburzeniami rytmu serca oceniono bezpieczeństwo stosowania amiodaronu. W badaniachklinicznych z udziałem pacjentów pediatrycznych zastosowano następujące dawki:podanie doustne:

- dawka nasycająca: 10 do 20 mg/kg mc. na dobę przez 7 do 10 dni (lub 500 mg/m2 na dobę, jeśli przeliczano na m2),

- dawka podtrzymująca: stosowano najmniejszą dawkę skuteczną; w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta stosowano dawki w zakresie od 5 do 10 mg/kg mc. na dobę (lub 250 mg/ m2 na dobę, jeśli przeliczano na m2).

podanie dożylne:

- dawka nasycająca: 5 mg/kg masy ciała przez 20 minut do 2 godzin,- dawka podtrzymująca: 10 do 15 mg/kg mc. na dobę przez kilka godzin do kilku dni.W razie konieczności można jednocześnie rozpocząć leczenie doustne stosując zwykłą dawkęnasycającą.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Biodostępność amiodaronu po podaniu doustnym wynosi około 35 do 55%. Jest to wynikiempowolnego i częściowego wchłaniania z przewodu pokarmowego. Ilość wchłanianego leku możeróżnić się u poszczególnych osób, czego przyczyną jest znaczący efekt pierwszego przejścia.

Dystrybucja

Amiodaron wiąże się z białkami osocza w 97% i w znacznym stopniu jest kumulowany w tkancetłuszczowej i mięśniowej. Stosunek stężenia amiodaronu w komórkach mięśniowych do stężeniaw surowicy krwi jest większy niż 20:1, a dla tkanki tłuszczowej wynosi 300:1.

Metabolizm

Amiodaron jest metabolizowany w wątrobie do aktywnego metabolitu - desetyloamiodaronu (DEA),który w jeszcze większym stopniu odkłada się w tkankach. Badania na zwierzętach wykazały, żemetabolit ten wykazuje podobny efekt farmakologiczny jak amiodaron.

Stężenie leku u pacjentów leczonych amiodaronem przez wiele lat, po odstawieniu leku zmniejsza sięprzez wiele tygodni lub miesięcy.

Według danych literaturowych stężenie terapeutyczne amiodaronu wynosi 0,5-2,0 µg/ml.Ze względu na kumulację w tkankach, na początku leczenia podaje się dawki nasycające.

Eliminacja

Amiodaron jest usuwany głównie na drodze metabolizmu wątrobowego, gdzie jest rozkładany doDEA, i wydalany z żółcią. W nieistotnym stopniu amiodaron i jego metabolit wydalane są z moczem.Czynność nerek nie wpływa na wydalanie amiodaronu. Usuwanie amiodaronu z organizmu przebiega

dwufazowo. W pierwszym etapie następuje eliminacja z tkanek o dużym przepływie krwi (stężenieamiodaronu w surowicy zmniejsza się o połowę w ciągu 2,5 do 10 dni). Dalsza eliminacja przebiegaznacznie wolniej (26-107 dni), co jest związane z uwalnianiem amiodaronu ze słabo ukrwionychtkanek takich jak tkanka tłuszczowa.

Okres półtrwania amiodaronu po podaniu doustnym wynosi 14 do 30 dni a jego metabolitu około61 dni.

Amiodaron i jego metabolit przenikają przez barierę łożyskową w 10 do 15%, są również wydzielanedo mleka matki.

Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem dzieci i młodzieży.W nielicznie opublikowanych, dostępnych danych dotyczących stosowania amiodaronu u dzieci, niestwierdzono różnic w porównaniu z dorosłymi.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W trakcie 2-letnich badań karcynogenności amiodaronu przeprowadzonych na szczurach,zaobserwowano zwiększenie, na poziomie wartości istotnych klinicznie, występowania nowotworówpęcherzykowych tarczycy (gruczolaków i (lub) raka) u obu płci. Ponieważ wyniki badańmutagenności były ujemne, wnioskuje się, iż mechanizm epigenetyczny, bardziej niż genotoksyczny,odpowiada za powstawanie tego typu nowotworu. U myszy nie zaobserwowano występowanianowotworów, jednak stwierdzono, zależny od dawki, przerost pęcherzyków tarczycy. Takie działaniana tarczycę u szczurów i myszy są najprawdopodobniej spowodowane wpływem amiodaronu nasyntezę i (lub) uwalnianie hormonów tarczycy. Znaczenie tych obserwacji dla ludzi jest niewielkie.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Skrobia ziemniaczanaŻelatyna Talk

Krzemionka koloidalna bezwodnaMagnezu stearynian

Skład otoczki:

Hypromeloza Makrogol 6000

Czerwień koszenilowa, lak (E124)Talk

Glikol propylenowyTytanu dwutlenek

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania