CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

PHENYTOINUM WZF, 100 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 100 mg fenytoiny (Phenytoinum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Tabletki barwy białej, okrągłe, obustronnie płaskie, ze ściętym obrzeżem i jednostronnie wygrawerowaną literą H.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

 Padaczka (napady uogólnione, napady częściowe złożone).

 Zapobieganie napadom padaczkowym po operacjach neurochirurgicznych i urazach głowy. Nerwoból nerwu trójdzielnego – tylko w przypadku, gdy karbamazepina okazała się nieskuteczna lub w przypadku nadwrażliwości (nietolerancji) na karbamazepinę.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Dawkowanie powinno być ustalane przez lekarza, indywidualnie dla każdego pacjenta. Leczeniefenytoiną należy rozpocząć od małej dawki, a następnie dawkę stopniowo zwiększać do osiągnięciapoprawy stanu zdrowia pacjenta lub do momentu wystąpienia działania toksycznego. W niektórychprzypadkach może zajść potrzeba monitorowania stężenia fenytoiny w surowicy, szczególnie pozmianie dawki lub w razie podejrzenia wystąpienia interakcji lekowych. Zazwyczaj osiągnięciestężenia od 10 do 20 mg/l (40 do 80 mikromoli/l) zapewnia skuteczność leczenia, aczkolwiekw niektórych przypadkach drgawek kloniczno-tonicznych skuteczność występuje przy mniejszychstężeniach fenytoiny w surowicy.

Do osiągnięcia stanu stacjonarnego stężenia w surowicy zazwyczaj wystarcza od 7 do 10 dni. Dlategoteż nie należy dokonywać zmian w dawkowaniu wcześniej niż po upływie 7-10 dni.

Dorośli

Przez pierwsze 7 dni 300 mg na dobę w trzech dawkach podzielonych. Co 7-10 dni dawkę możnazwiększać lub zmniejszać, dochodząc do dawki podtrzymującej od 300 mg do 400 mg na dobę.Niektórzy pacjenci mogą wymagać nawet 600 mg na dobę.

W nerwobólu nerwu trójdzielnego – zazwyczaj od 400 mg do 500 mg na dobę.

Dzieci

Od 3 do 8 mg/kg masy ciała w dawkach podzielonych, dawka całkowita nie powinna być większa niż300 mg na dobę. Jeśli nie da się rozdzielić dawek na równe części, większą dawkę należy podać przedsnem.

Pacjenci w podeszłym wieku

Dawki fenytoiny należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę ogólnezasady dotyczące ustalania dawkowania fenytoiny wymienione powyżej. Pacjenci w podeszłym wiekuzazwyczaj wymagają stosowania mniejszych dawek produktu. Należy ponadto wziąć pod uwagę, żepacjenci w podeszłym wieku zazwyczaj stosują wiele innych leków i mogą u nich wystąpić interakcje.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub inne pochodne hydantoiny, lub na którąkolwiek substancjępomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Porfiria

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Podczas stosowania produktu pacjent nie powinien pić alkoholu, gdyż może dojść do wahań stężeniafenytoiny we krwi (początkowo zwiększenia, a przy przewlekłym nadużywaniu alkoholu –zmniejszenia stężenia).

Należy zachować ostrożność w przypadku chorych na cukrzycę, ponieważ fenytoina może wpływać na metabolizm glukozy i hamować wydzielanie insuliny, powodując zwiększenie stężenia glukozy we krwi.

Odnotowywano hiperglikemię w przypadkach toksycznego stężenia fenytoiny. Nie należy stosować fenytoiny w drgawkach spowodowanych hipoglikemią lub innymi zaburzeniami metabolizmu.

Zachowanie ostrożności jest również konieczne w przypadku osób z zaburzeniami czynności wątroby,w podeszłym wieku, wyniszczonych.

Stopień wiązania się fenytoiny z białkami osocza jest duży. Fenytoina ulega intensywnemumetabolizmowi w wątrobie – dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należyzmniejszyć dawkę fenytoiny, aby zapobiec kumulacji i wystąpieniu działania toksycznego.W przypadku, gdy stopień wiązania z białkami jest zmniejszony, np. w mocznicy, całkowite stężeniefenytoiny w osoczu jest również mniejsze. Jednak jest mało prawdopodobne, aby uległo zmianiestężenie farmakologicznie aktywnej frakcji, niezwiązanej z białkami. Dlatego należy monitorowaćcałkowite stężenie fenytoiny i utrzymywać w granicach od 10 do 20 mg/l (od 40 do 80 mikromoli/l).U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w podeszłym wieku lub z chorobami o ciężkimprzebiegu mogą wystąpić wczesne objawy toksyczności.

Fenytoina może wywoływać lub pogłębiać napady nieświadomości lub drgawki miokloniczne.

Jeżeli podczas stosowania fenytoiny wystąpi wysypka, należy zaprzestać podawania tego produktu.Nie należy ponownie stosować fenytoiny, jeżeli podejrzewa się toczeń rumieniowaty układowy. Jeżeliwysypka jest typu odrowego lub płoniczego, można ponownie zastosować fenytoinę, jednak dopieropo całkowitym ustąpieniu objawów. Jeżeli wysypka wystąpi po ponownym zastosowaniu fenytoiny,dalsze leczenie produktem jest przeciwwskazane.

Stwierdzono zagrażające życiu reakcje skórne: zespół Stevensa-Johnsona (ang. SJS) i toksycznąrozpływną martwicę naskórka (ang. TEN) po zastosowaniu fenytoiny.

Należy poinformować pacjentów o objawach przedmiotowych i podmiotowych tych reakcji orazkontrolować dokładnie, czy występują u nich reakcje skórne. Najwyższe ryzyko SJS i TEN występujew ciągu pierwszych tygodni leczenia.

W razie wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych SJS lub TEN (np. postępującejwysypki skórnej często przebiegającej z pęcherzami lub zmianami dotyczącymi błony śluzowej),należy przerwać stosowanie produktu Phenytoinum WZF.

Najlepsze wyniki w leczeniu SJS i TEN uzyskuje się przy wczesnym rozpoznaniu reakcji skórnychi natychmiastowym odstawieniu każdego leku podejrzanego o powodowanie takich reakcji. Wczesneodstawienie podejrzanego produktu wiąże się z lepszym rokowaniem.

Jeśli u pacjenta wystąpił SJS lub TEN po zastosowaniu Phenytoinum WZF, produktu tego nie wolno już nigdy podawać temu pacjentowi.

Obecność allelu HLA-B*1502 u osób pochodzenia tajskiego i chińskiego (z grupy etnicznej Han)może być związana z podwyższonym ryzykiem wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) wtrakcie leczenia fenytoiną. Jeśli u tych pacjentów zostanie stwierdzone występowanie allelu HLA-B*1502, stosowanie fenytoiny można rozważać tylko w sytuacji, gdy korzyści z leczeniaprzeważają nad ryzykiem.

Wśród osób rasy kaukaskiej i Japończyków częstość występowania allelu HLA-B*1502 jestbardzo mała i z tego powodu obecnie nie jest możliwe oszacowanie ryzyka dla tych pacjentów.Nie są też dostępne odpowiednie dane dotyczące innych grup etnicznych.

Fenytoina nie jest skuteczna u pacjentów z napadami typu „absence” (petit mal).W przypadku, gdy napady toniczno-kloniczne i typu „absence” występują jednocześnie, należyzastosować leczenie skojarzone.

Stężenie fenytoiny w osoczu, długotrwale przewyższające stężenie optymalne może wywołać stanysplątania, określane jako delirium, psychozy lub encefalopatię lub, rzadko, nieodwracalne zaburzeniaczynności móżdżku. Dlatego jeżeli wystąpią wczesne objawy toksyczności fenytoiny, należy oznaczyćjej stężenie, a w przypadku zwiększonego stężenia, zmniejszyć dawkę leku. Jeżeli pomimozmniejszenia dawek objawy utrzymują się, należy fenytoinę odstawić.

Podczas stosowania fenytoiny nie zaleca się stosowania produktów zawierających w swoim składzieziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), ponieważ podczas jednoczesnego stosowaniatakich produktów może zmniejszyć się stężenie w surowicy i skuteczność fenytoiny.

Fenytoina może zaburzać metabolizm witaminy D. W przypadku niedostatecznej suplementacjiwitaminy D lub ekspozycji na światło słoneczne może wystąpić demineralizacja kości, hipokalcemialub krzywica.

Ze względu na doniesienia o zaostrzeniu porfirii przez fenytoinę, stosowanie fenytoiny u osób z porfirią jest przeciwwskazane.

Jeśli zachodzi konieczność zmniejszenia dawki produktu, odstawienia lub zamiany na inny lekprzeciwpadaczkowy, zmian dawkowania należy dokonywać stopniowo, ponieważ nagłe przerwanieleczenia fenytoiną u pacjentów chorych na padaczkę może wywołać stan padaczkowy. Jednakżew przypadku wystąpienia alergii lub reakcji nadwrażliwości, może być konieczne nagłe odstawienieproduktu. W takim przypadku należy zastąpić fenytoinę innym lekiem przeciwpadaczkowym, którynie należy do grupy pochodnych hydantoiny.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Fenytoina wchodzi w interakcje z wieloma lekami. Poniżej podano najczęściej występujące.

 Leki mogące zwiększać stężenie fenytoiny w surowicy:

amiodaron, leki przeciwgrzybicze (amfoterycyna B, flukonazol, ketokonazol, mikonazol, itrakonazoli inne), chloramfenikol, chlordiazepoksyd, diazepam, dikumarol, leki blokujące kanały wapniowe(diltiazem, nifedypina), disulfiram, fluoksetyna, leki blokujące receptory histaminowe H2, estrogeny,halotan, izoniazyd, metylofenidat, omeprazol, pochodne fenotiazyny, imidy kwasu bursztynowego,fenylobutazon, salicylany i sulfonamidy, tolbutamid, trazodon, wiloksazyna.

 Leki mogące zmniejszać stężenie fenytoiny w surowicy:

kwas foliowy, rezerpina, ryfampicyna, sukralfat, teofilina, wigabatryna.

Podczas jednoczesnego stosowania preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca i fenytoiny,stężenie fenytoiny w surowicy zmniejsza się w wyniku indukcji enzymów metabolizujących lek. Nienależy stosować jednocześnie fenytoiny i ziela dziurawca. Efekt indukcji enzymów utrzymuje się

przez 2 tygodnie od momentu odstawienia preparatu zawierającego ziele dziurawca. Jeżeli pacjentstosuje preparaty ziołowe zawierające ziele dziurawca należy oznaczyć stężenie leku przeciwpadaczkowego i zaprzestać stosowania ziela dziurawca. Po zaprzestaniu stosowania ziela dziurawca, stężenie fenytoiny może się zwiększyć, wymagana jest modyfikacja dawkowania.

 Leki mogące zwiększać lub zmniejszać stężenie fenytoiny w surowicy:karbamazepina, fenobarbital, kwas walproinowy, walproinian sodu, leki przeciwnowotworowe, lekizobojętniające, cyprofloksacyna.

Podobnie wpływ fenytoiny na stężenie karbamazepiny, fenobarbitalu, kwasu walproinowego i walproinianu sodu w surowicy jest trudny do przewidzenia.

Jednorazowe przyjęcie dużej ilości alkoholu może zwiększyć, natomiast przewlekłe picie alkoholu może zmniejszyć stężenie fenytoiny w surowicy.

Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia napadówdrgawkowych u pacjentów chorych na padaczkę, dlatego w takich przypadkach należy rozważyćkonieczność dostosowania dawkowania fenytoiny.

 Fenytoina osłabia działanie:

leków przeciwgrzybiczych, leków przeciwnowotworowych, leków blokujących kanały wapniowe,klozapiny, kortykosteroidów, cyklosporyny, dikumarolu, digitoksyny, doksycykliny, furosemidu,lamotryginy, metadonu, leków zwiotczających, estrogenów, doustnych leków antykoncepcyjnych,paroksetyny, chinidyny, ryfampicyny, teofiliny, witaminy D.

 Fenytoina może zmieniać działanie:

warfaryny i innych doustnych leków przeciwzakrzepowych. Wpływ fenytoiny na warfarynę jestzmienny – dlatego podczas jednoczesnego stosowania tych leków należy oznaczać czasprotrombinowy.

Wpływ fenytoiny na wyniki testów laboratoryjnych

Fenytoina może nieznacznie zmniejszać stężenie całkowitej oraz wolnej tyroksyny w surowicy,prawdopodobnie w wyniku nasilenia obwodowego metabolizmu. Zmiany te nie powodują klinicznychobjawów niedoczynności tarczycy i nie wpływają na stężenie TSH w organizmie. Dlatego może onobyć oznaczane do diagnozowania niedoczynności tarczycy u pacjentów leczonych fenytoiną.Fenytoina nie wpływa na wychwyt i nie zaburza wyników testów stosowanych w diagnozowaniuniedoczynności tarczycy.

Może powodować uzyskiwanie mniejszych niż zwykle wartości w testach w kierunku deksametazonu i metapyronu.

Fenytoina może zwiększać stężenie glukozy, fosfatazy zasadowej, gamma-glutamylo transpeptydazyoraz zmniejszać stężenie w surowicy wapnia i kwasu foliowego. Zaleca się oznaczanie stężeniafolianów w surowicy co 6 miesięcy oraz, jeżeli zachodzi konieczność, podawanie preparatówzawierających kwas foliowy. Fenytoina może wpływać na wyniki testów określających przemianycukru we krwi.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

W przypadku fenytoiny istnieją metodologiczne problemy w określeniu odpowiednich badań,dotyczących teratogennego działania leku u ludzi. Zarówno czynnik genetyczny, jak i padaczka mogąprowadzić do wystąpienia wad rozwojowych u płodu w większym stopniu niż terapia lekowa.Większość kobiet w ciąży, stosujących leki przeciwdrgawkowe rodzi zdrowe dzieci. W przypadkupacjentek z napadami uogólnionymi padaczki nie należy odstawiać produktu, ponieważ jest dużeprawdopodobieństwo wystąpienia stanu padaczkowego z towarzyszącym niedotlenieniemstanowiącym zagrożenie dla życia. W indywidualnych przypadkach można rozważyć odstawieniefenytoiny u kobiety z padaczką przed zajściem w ciążę lub podczas ciąży, jednak poprzeanalizowaniu, czy zaprzestanie stosowania fenytoiny (a tym samym możliwe wystąpienienapadów padaczki) nie stanowi większego zagrożenia dla zarodka i płodu w porównaniu do działaniaproduktu.

Leki przeciwdrgawkowe, w tym także fenytoina, mogą powodować wady rozwojowe u potomstwau niewielkiej liczby pacjentek z padaczką. Rola leku w takich przypadkach nie jest wyjaśniona,w niektórych badaniach wykazano, że ważny był również czynnik genetyczny. Fenytoina może byćstosowana w okresie ciąży, szczególnie na początku, tylko w przypadkach, gdy według oceny lekarzakorzyść dla matki przeważa nad potencjalnym ryzykiem dla płodu.

Dodatkowo, oprócz doniesień dotyczących zwiększenia częstości występowania wrodzonych wadrozwojowych (np. rozszczep warg i (lub) podniebienia, wady rozwojowe serca) u dzieci, którychmatki otrzymywały fenytoinę i inne leki przeciwpadaczkowe, częściej odnotowywano płodowy zespółhydantoinowy. Charakteryzuje się on niedoborem masy ciała, małogłowiem, niedorozwojemumysłowym u dzieci, których matki przyjmowały podczas ciąży fenytoinę, barbiturany, alkohol lubtrimetadion. Cechy te są ze sobą powiązane i często towarzyszą wewnątrzmacicznemu zahamowaniurozwoju płodu z innych przyczyn.

U dzieci, których matkom podawano w okresie ciąży fenytoinę, odnotowano pojedyncze przypadkinowotworów złośliwych, w tym nerwiaka zarodkowego współczulnego.

Zaobserwowano zwiększenie częstości występowania napadów drgawkowych podczas ciąży, co możebyć spowodowane zaburzeniem wchłaniania lub metabolizmu fenytoiny. Dlatego zaleca się okresoweoznaczanie stężenia fenytoiny w surowicy, aby dostosować dawkowanie do stanu pacjentki. Poporodzie należy rozważyć powrót do dawkowania zalecanego przed okresem ciąży.Donoszono o występowaniu zaburzeń krzepnięcia krwi u noworodków, których matki przyjmowałyfenytoinę. Skutecznym środkiem zapobiegawczym i leczniczym jest podanie witaminy K1 kobiecieprzed porodem i noworodkowi po urodzeniu.

Karmienie piersią

Fenytoina w niewielkich ilościach przenika do mleka kobiecego, dlatego kobiety przyjmującefenytoinę nie powinny karmić piersią. Nie zaleca się stosowania fenytoiny w okresie karmieniapiersią.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Produkt może upośledzać sprawność psychofizyczną kierowców pojazdów i osób obsługujących maszyny.

4.8 Działania niepożądane

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

W rzadkich przypadkach mogą wystąpić zaburzenia wytwarzania komórek krwi, sporadycznieśmiertelne – trombocytopenia, leukopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, pancytopeniaz zahamowaniem lub bez zahamowania czynności szpiku, anemia aplastyczna. W przypadkuwystąpienia makrocytozy lub (i) anemii megaloblastycznej zazwyczaj skuteczna jest terapia kwasemfoliowym.

Odnotowano kilka doniesień sugerujących związek między stosowaniem fenytoiny i występowaniemlimfadenopatii (miejscowej i uogólnionej), w tym łagodnego rozrostu węzłów chłonnych, chłoniaka,pseudochłoniaka, choroby Hodgkina. Aczkolwiek nie potwierdzono związku między stosowaniemfenytoiny i występowaniem tych objawów, powiększenie węzłów chłonnych wskazuje na potrzebęróżnicowania stanów patologicznych węzłów chłonnych. Proces chorobowy obejmujący węzłychłonne może przebiegać bezobjawowo lub z objawami przypominającymi chorobę posurowiczą,takimi jak: gorączka, wysypka, zaburzenia czynności wątroby.

We wszystkich przypadkach, w których istnieje podejrzenie wywołania przez fenytoinę powiększeniawęzłów chłonnych, należy pacjenta obserwować oraz zastosować inny lek przeciwdrgawkowy.Podczas stosowania fenytoiny konieczna jest okresowa kontrola obrazu krwi.

Zaburzenia układu immunologicznego

Zespół nadwrażliwości, w rzadkich przypadkach śmiertelny, charakteryzujący się: bólem stawów, eozynofilią, gorączką, zaburzeniami czynności wątroby, powiększeniem węzłów chłonnych lub

wysypką; toczeń rumieniowaty układowy, guzkowe zapalenie tętnic, zaburzenia dotycząceimmunoglobulin. Odnotowane przypadki sugerują, że reakcje nadwrażliwości, w tym wysypki skórnei działanie toksyczne na wątrobę występują częściej u pacjentów rasy czarnej.

Zaburzenia układu nerwowego

Działania niepożądane występujące podczas stosowania fenytoiny zazwyczaj dotyczą układunerwowego i są przeważnie zależne od dawki.

Zalicza się do nich oczopląs, niewyraźną mowę, zaburzenia koordynacji ruchów, ataksję,dezorientację, parestezje, senność; mogą wystąpić również: zawroty głowy, bezsenność,rozdrażnienie, fascykulacje, ból głowy; w rzadkich przypadkach mogą wystąpić dyskinezy, w tympląsawica, dystonia, drżenie, grubofaliste trzepoczące drżenie rąk (asterixis) podobnie jak pozastosowaniu pochodnych fenotiazyny i innych leków neuroleptycznych.

Sporadycznie po ciężkim przedawkowaniu fenytoiny odnotowywano nieodwracalne zaburzeniaczynności móżdżku. U pacjentów stosujących długotrwale fenytoinę stwierdzano polineuropatieobwodowe czuciowe.

Fenytoina może wpływać również negatywnie na psychikę wywołując agresję lub uspokojenie,osłabienie pamięci oraz depresję.

Zaburzenia żołądka i jelit

Nudności, wymioty, zaparcia; w rzadkich przypadkach może dojść do toksycznego zapalenia wątroby, uszkodzenia wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Różne postacie wysypki skórnej (typu odrowego lub płoniczego, czasami z towarzyszącą gorączką) -najczęściej występuje wysypka typu odrowego; zapalenie skóry pęcherzowe, złuszczające, plamicowe,toczeń rumieniowaty układowy (patrz punkt 4.4).

Bardzo rzadko: stwierdzono występowanie ciężkich skórnych reakcji niepożądanych - zespołuStevensa-Johnsona (SJS) i toksycznej rozpływnej martwicy naskórka (TEN) (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Donoszono o przypadkach zmniejszenia gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozy orazzłamań u pacjentów przyjmujących długotrwale fenytoinę. Mechanizm wpływu fenytoiny naprzemiany kości nie został określony.

Pogrubienie rysów twarzy, przerost dziąseł, powiększenie warg, hirsutyzm; rzadko choroba Peyroniego, przykurcz Dupuytrena.

Inne

Poliartropatia, śródmiąższowe zapalenie nerek, zapalenie płuc.

Dzieci i młodzież

Zasadniczo profil działań niepożądanych związanych ze stosowaniem fenytoiny u dzieci i młodzieżyoraz u pacjentów dorosłych jest podobny. Przerost dziąseł wstępuje częściej u dzieci i młodzieży orazu pacjentów, którzy nie zachowują odpowiedniej higieny jamy ustnej.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail:

[email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Dawka śmiertelna dla dzieci nie jest znana, dla dorosłych wynosi około 2-5 g. Początkowe objawyprzedawkowania to oczopląs, ataksja, zaburzenia mowy. Może dojść do śpiączki, braku reakcji zestrony źrenic, hipotensji, depresji oddechowej i bezdechu oraz zgonu w mechanizmie niewydolnościkrążeniowo-oddechowej.

Stwierdzano znaczące różnice pomiędzy pacjentami dotyczące stężenia fenytoiny w surowicy, którepowodowały działanie toksyczne. Oczopląs zwykle występował przy stężeniu fenytoiny w surowicy20 mg/l, ataksja pojawiała się przy stężeniu fenytoiny w surowicy 30 mg/l, zaburzenia mowy i letargstwierdzano przy stężeniu fenytoiny w surowicy powyżej 40 mg/l, aczkolwiek donoszono o brakuobjawów toksycznych przy stężeniach powyżej 50 mg/l.

Odnotowano całkowite wyzdrowienie po zastosowaniu dawki 25 razy przekraczającej dawkęleczniczą, czyli po uzyskaniu stężenia fenytoiny powyżej 100 mg/l (400 mikromoli/l).

Postępowanie

Leczenie jest objawowe, ponieważ nie istnieje swoista odtrutka. Jeżeli od przyjęcia produktu nieupłynęło więcej niż godzina można rozważyć płukanie żołądka. W przypadku braku odruchuwymiotnego, należy podtrzymywać drożność dróg oddechowych. Tlen i oddychanie wspomaganemogą być niezbędne w przypadku depresji ośrodkowego układu nerwowego, oddechoweji sercowo-naczyniowej.

Można rozważyć przeprowadzenie hemodializy, ponieważ fenytoina nie wiąże się całkowiciez białkami osocza. Całkowita transfuzja wymienna była stosowana w leczeniu ciężkiegoprzedawkowania u dzieci.

W przypadku ostrego przedawkowania należy pamiętać o możliwości zażycia przez pacjenta innychśrodków działających hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, w tym alkoholu.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwpadaczkowe, pochodne hydantoiny,kod ATC: N03AB02

Fenytoina jest związkiem o właściwościach przeciwdrgawkowych. Działa głównie poprzezhamowanie rozprzestrzeniania się pobudzeń nerwowych. Fenytoina zmniejsza przepływ jonówsodowych przez kanały sodowe zależne od różnicy potencjałów w błonie komórkowej neuronów, cow efekcie hamuje rozprzestrzenianie się potencjałów iglicowych wzdłuż aksonów. Powoduje teżhiperpolaryzację neuronów poprzez zwiększenie wypływu jonów sodowych z komórki do przestrzenizewnątrzkomórkowej. Swoje działanie przeciwdrgawkowe fenytoina wywiera najprawdopodobniejprzez wpływ głównie na korę ruchową w mózgu. Redukuje aktywność ośrodków pnia mózguodpowiedzialnych za fazę toniczną napadów uogólnionych toniczno-klonicznych. Fenytoinazmniejsza częstość występowania napadów częściowych i zapobiega ich uogólnieniu. Fenytoinazapobiega ponadto rozprzestrzenianiu się impulsów bólowych w neuralgii nerwu trójdzielnego.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Po podaniu doustnym fenytoina jest wchłaniana z jelita cienkiego. Różne czynniki mogą wpływać nabiodostępność fenytoiny, jednak wchłanianie określono jako całkowite. Po wchłonięciu ulegadystrybucji do płynów ustrojowych, w tym do płynu mózgowo-rdzeniowego. Objętość dystrybucjimieści się w zakresie od 0,52 do 1,19 l/kg. Fenytoina wiąże się w 90% z białkami osocza(u dorosłych).

Okres półtrwania fenytoiny wynosi od 7 do 42 godzin, średnio 22 godziny. Stężenia w stanie równowagi dynamicznej są osiągane po 7-10 dniach od rozpoczęcia stosowania fenytoiny.

Enzymatyczny układ hydroksylacji fenytoiny w wątrobie jest nasycalny. Niewielkie zwiększaniedawek może wywołać istotne zwiększenie stężenia fenytoiny w surowicy, zwłaszcza gdy stężeniefenytoiny osiągnęło wyższy zakres wartości terapeutycznych.

Parametry charakteryzujące eliminację fenytoiny są również zmienne u poszczególnych pacjentów.Odnotowano różnice osobnicze dotyczące stężenia fenytoiny w osoczu, osiąganego po podaniupojedynczej dawki fenytoiny.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Nie ma innych danych, niż zamieszczone w poprzednich punktach Charakterystyki Produktu Leczniczego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Skrobia ziemniaczanaPowidon K-25Talk

Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

60 tabletek w blistrach z folii Aluminium/PVC, w tekturowym pudełku.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania

Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA OPUSZCZENIE

DO OBROTU

Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A. ul. Karolkowa 22/24 01-207 Warszawa