CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Prefaxine, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 150 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde.

Szkarłatne, nieprzezroczyste, twarde kapsułki żelatynowe (wielkość 00) z nadrukiem VEN na wieczkui 150 na części dolnej, zawierające trzy okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie epizodów dużej depresji.Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.Leczenie fobii społecznej.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Epizody dużej depresji

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Wprzypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może byćzwiększenie dawki do dawki maksymalnej 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo wodstępach około 2 tygodni lub dłuższych. Jeśli jest to uzasadnione klinicznie z powodu ciężkościobjawów, dawkę można zwiększać w krótszych odstępach, ale nie poniżej 4 dni.

Ze względu na ryzyko objawów niepożądanych zależnych od dawki, dawkę należy zwiększać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długookresowa terapiamoże być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większościprzypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jakdawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych należy kontynuować przez co najmniej 6 miesięcy po remisji.

Fobia społeczna

Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak jestdowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należyrozważyć zwiększenie dawki do dawki maksymalnej 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększaćstopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. zewzględu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwaprzekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skutecznądawkę a pacjentów trzeba uważnie obserwować, gdy wymagane jest zwiększenie dawki.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z epizodami dużejdepresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów(patrz punkt 4.4 i 4.8)

Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dziecii młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyćzmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na osobniczą zmienność klirensu, możebyć konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca sięzachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o ponad 50%. Podczas leczeniapacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyściwzględem ryzyka.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Pomimo, że nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów ze współczynnikiem filtracjikłębuszkowej (ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, jednak zaleca się zachowanie ostrożności. Wprzypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynnościnerek (GFR < 30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na zmienność osobnicząwartości klirensu u tych pacjentów, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Objawy odstawienne obserwowane po przerwaniu terapii wenlafaksyną

Należy unikać nagłego odstawiania. W przypadku przerwania terapii wenlafaksyną zaleca sięstopniowe zmniejszanie dawki przez co najmniej 1 do 2 tygodni, w celu zmniejszenia ryzykawystąpienia reakcji odstawiennych (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jeśli po zmniejszeniu dawki lub poprzerwaniu leczenia wystąpią nietolerowane objawy, należy rozważyć powrót do poprzednioprzepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale bardziej stopniowo.

Podanie doustne

Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczasposiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Niewolno ich dzielić, kruszyć, żuć lub rozpuszczać.

Pacjentów otrzymujących tabletki wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu można przestawić nawenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, przy dobraniu dawki równoważnej. Naprzykład, pacjentów przyjmujących tabletki wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu 37,5 mgdwa razy na dobę, można przestawić na wenlafaksynę w kapsułkach o przedłużonym uwalnianiu 75mg raz na dobę.

Może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jestprzeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jakpobudzenie, drżenie i hipertermia. Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.

Przyjmowanie wenlafaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO (patrz punkt 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeniaoraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnejremisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej,pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeńklinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu dozdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również związaneze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia te mogąwspółistnieć z epizodami dużej depresji. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innychzaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności jak u pacjentów z epizodami dużejdepresji.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciemleczenia skłonności samobójcze znacznego stopnia, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpieniamyśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.Meta-analiza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących leków przeciwdepresyjnychstosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (wporównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 latstosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku zmiany dawki, pacjentów należystarannie nadzorować, szczególnie tych z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ichopiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasileniachoroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a wrazie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Produktu Prefaxine nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat zachowania samobójcze (próbysamobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew)obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie otrzymującejplacebo. Jeśli, pomimo tego, ze względu na wskazania kliniczne podjęta zostanie decyzja o leczeniu,pacjenta należy uważnie obserwować celem wykrycia objawów samobójczych.

Ponadto, brak jest danych dotyczących długookresowego bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego.

Zespół serotoninowy

W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie, jak w przypadku innych substancji działającychserotoninergicznie, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia,zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania innych substancji, takich jak IMAO, mogącychwpływać na system neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego (patrz punkt 4.3 i 4.5).

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,omamy, śpiączka), chwiejność układu autonomicznego (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi,hipertermia), zaburzenia neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawyżołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka).

Jaskra z wąskim kątem przesączania

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowaniepacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonymryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).

Ciśnienie krwi

U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenieciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonegociśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U pacjentów leczonych wenlafaksynązaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi. Przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należyopanować istniejące nadciśnienie. Ciśnienie krwi należy okresowo sprawdzać, po rozpoczęciuleczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów, u którychwspółistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi,np. u pacjentów z zaburzeniami czynności serca.

Częstość akcji serca

W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadkustosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów, u którychwspółistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko arytmii

Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego lubniestabilną chorobą wieńcową serca w wywiadzie. Dlatego w przypadku tych pacjentów należyzachować ostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki zaburzenia rytmu serca ze skutkiemśmiertelnym podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu. U pacjentów zpodwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkich zaburzenia rytmu serca należy przed przepisaniemwenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Drgawki

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych lekówprzeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami wwywiadzie. Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W przypadku pojawienia się drgawek leczenienależy przerwać.

Hiponatremia

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołunieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Obserwowano to częściej upacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia takichzdarzeń jest większe u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne i innychpacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.

Nieprawidłowe krwawienia

Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytekkrwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwawienia zeskóry i błon śluzowych, w tym krwotoku z przewodu pokarmowego. Podobnie jak w przypadkuinnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osóbz predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i inhibitorypłytek krwi.

Cholesterol w surowicy krwi

W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększeniestężenia cholesterolu w surowicy krwi (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentówprzyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadkudługotrwałego leczenia należy rozważyć oznaczanie stężenia cholesterolu w surowicy krwi.

Jednoczesne podawanie ze środkami zmniejszającymi masę ciała

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu ze środkamizmniejszającymi masę ciała, w tym fenterminą. Nie zaleca się jednoczesnego stosowaniawenlafaksyny i środków zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w obniżaniumasy ciała w monoterapii ani z innymi produktami.

Mania/hipomania

U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali lekiprzeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak wprzypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów zzaburzeniem afektywnym dwubiegunowym w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.

Zachowania agresywne

U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogąwystąpić zachowania agresywne. Zgłaszano je podczas rozpoczynania leczenia, zmiany dawki iprzerywania leczenia.

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia

W przypadku przerwania leczenia objawy odstawienne występują często, zwłaszcza, gdy leczenieprzerwano nagle (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano wystąpienie zdarzeńniepożądanych związanych z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniudawki) u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od różnych czynników, w tym od długości leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów odstawiennych należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tymbezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy.Zazwyczaj, objawy te mają łagodny do umiarkowanego charakter, jednakże u niektórych pacjentówmogą mieć ciężki przebieg. Objawy odstawienne zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dniod przerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy

przypadkowo pominęli dawkę. Zazwyczaj, objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakżeu niektórych osób mogą występować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadkuprzerwania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodnilub miesięcy w zależności od odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się subiektywnienieprzyjemnym lub męczącym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często z niemożnościąsiedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku pierwszych tygodnileczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Suchość w ustach

Suchość w ustach jest zgłaszana przez 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to powodowaćzwiększenie ryzyka wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania ohigienę jamy ustnej.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)

Nieodwracalne, nieselektywne IMAO

Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie wolno rozpocząćstosowania wenlafaksyny przez okres co najmniej 14 dni od zakończenia podawania nieodwracalnychIMAO. Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczeniawenlafaksyną (patrz punkt 4.3 i 4.4).

Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)

W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksyny zodwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Po zakończeniuleczenia odwracalnym IMAO, przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może byćkrótsza niż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dniod zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4)

Odwracalne, nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)

Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.3).

Opisywano przypadki wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczeniewenlafaksyną rozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie IMAOrozpoczęto bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane obejmowałydrżenia mięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienietwarzy, zawroty głowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny,drgawki oraz zgon.

Zespół serotoninowy

Tak, jak w przypadku innych produktów działających serotoninergicznie, także w trakcie leczeniawenlafaksyną, może wystąpić zespół serotoninowy, zwłaszcza w przypadku jednoczesnegostosowania z innymi środkami mogącymi oddziaływać na system serotoninergicznychneuroprzekaźników [w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRI),inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI), lit, sybutramina, tramadol lubziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum)], z produktami leczniczymi osłabiającymimetabolizm serotoniny (włączając IMAO) lub prekursorami serotoniny (takimi jak suplementytryptofanu).

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego(tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza napoczątku leczenia i w przypadku zwiększania dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie zprekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).

Substancje działające na OUN

Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi na OUN nie byłosystematycznie oceniane. Dlatego też, zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowaniawenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi na OUN.

Etanol

Wenlafaksyna nie nasila zaburzeń funkcji umysłowych i motorycznych wywołanych przez etanol.Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji działających na OUN, należy zalecićpacjentom aby unikali picia alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.

Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny

Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)

Badania farmakokinetyki ketokonazolu z ekstensywnymi (ang. EM) i słabymi metabolizerami (ang.PM) CYP2D6 wykazały zwiększenie wartości AUC wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio uCYP2D6 EM i PM) i dla O-demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM)po podaniu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir,klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir,rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężenie wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny.

Dlatego zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.

Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych

Lit

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego (patrz: Zespół serotoninowy).

Diazepam

Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu oraz jegoaktywnego metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykęwenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo czy występują interakcje farmakokinetyczne i(lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.

Imipramina

Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowanozależne od dawki zwiększenie 2,5 do 4,5 raza wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczaspodawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa nafarmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jestznane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny iimipraminy.

Haloperydol

Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego klirensu popodaniu doustnym, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brakzmiany okresu półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnegostosowania haloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Rysperydon

Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznieoddziaływuje na profil farmakokinetyczny całkowitej frakcji aktywnej (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Metoprolol

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w badaniach interakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia metoprololu w

osoczu krwi o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu nieuległo zmianie. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane.Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny ani jej aktywnego metabolitu O-demetylowenlafaksyny.

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu.

Indynawir

Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszeniewartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny.

Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dlaczłowieka nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w przypadku,gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem.

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI),także stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem może wywołać objawyodstawienne u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksyny wkońcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły komplikacje wymagające zastosowania wspomaganiaoddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania mogąwystąpić natychmiast po porodzie.

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnegoserotoniny (SSRI lub SNRI) w ciąży, szczególnie później, może zwiększać ryzyko przetrwałegonadciśnienia płucnego u noworodków (PPHN). Chociaż nie przeprowadzono badań potwierdzającychzwiązek PPHN z leczeniem SSRI, nie można wykluczyć ryzyka związanego ze stosowaniem produktuPrefaxine, biorąc pod uwagę mechanizm działania (hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny).

Jeżeli stosowano SSRI lub SNRI pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następująceobjawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub snem. Objawyte mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo z narażenia na lek. W większości przypadkówpowikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin po porodzie.

Laktacja

Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego. Niemożna wykluczyć ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlategonależy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu bądźprzerwaniu leczenia produktem Prefaxine, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające zkarmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia produktem Prefaxine.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Każdy produkt leczniczy działający na procesy psychiczne może zaburzać proces oceny, myślenieoraz zdolności motoryczne. Dlatego pacjentów przyjmujących wenlafaksynę należy ostrzec przedmożliwością zaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych (>1/10) podczas badań klinicznych należałynudności, suchość w ustach, ból głowy, pocenie się (w tym poty nocne).Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układów i narządów oraz częstościąwystępowania.

Częstość występowania określono następująco: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do 1/10),niezbyt często (≥1/1 000 do 1/100), rzadko (≥1/10 000 do 1/1 000), częstość nieznana (częstośćnie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfikacja

układów i

narządów

Zaburzenia

krwi i układu

chłonnego

Zaburzenia

metabolizmu i

odżywiania

Zaburzenia

układu

nerwowego

Bardzo często Często Niezbyt

często

Wybroczyny,

krwawienia z

przewodu

pokarmowego

Zwiększenie

stężenia

cholesterolu

we krwi,

zmniejszenie

masy ciała

Zwiększenie

masy ciała

Suchość w

ustach (10%),

ból głowy

(30,3%)*

Niezwykłe

sny, obniżone

libido, zawroty

głowy,

wzmożone

napięcie

mięśniowe

(hipertonia),

bezsenność,

Apatia,

omamy,

skurcze

miokloniczne

mięśni,

pobudzenie,

zaburzenia

koordynacji i

równowagi

Rzadko Częstość

nieznana

Akatyzja

/niepokój

psychoru-

chowy,

drgawki,

reakcje

maniakalne

Krwawienie z

błon

śluzowych,

wydłużony

czas

krwawienia,

małopłytko-

wość, niepra-

widłowy skład

krwi (w tym

granulocy-

toza, niedo-

krwistość

aplastyczna,

neutropenia i

pancytopenia)

Nieprawidło-

we wyniki

testów czyn-

nościowych

wątroby,

hiponatremia,

zapalenie

wątroby,

zespół

niewłaściwego

wydzielania

hormonu

antydiurety-

cznego (ang.

SIADH),

zwiększone

stężenie

prolaktyny we

krwi

Złośliwy

zespół

neuroleptycz-

ny (ang.

NMS), zespół

serotoninowy

majaczenie,

reakcje

pozapirami-

nerwowość, dowe (w tym parestezje, dystonia i uspokojenie dyskineza), polekowe, dyskineza

drżenie, stan późna, myśli i splątania, zachowania depersonaliza- samobójcze** cja

Zaburzenia Zaburzenia Zaburzenia Jaskra z narządów akomodacji, smakowe, zamkniętym zmysłów rozszerzenie szum w uszach kątem

źrenic, przesączania zaburzenia widzenia

Zaburzenia Nadciśnienie, Hipotonia Niedociśnie- serca i rozszerzenie ortostatyczna, nie, zaburzenia naczyń omdlenia, wydłużenie naczyniowe (głównie tachykardia odstępu QT,

uderzenia migotanie gorąca / nagłe komór, zaczerwie- częstoskurcz nienie), komorowy (w

kołatanie serca tym wielo-

kształtny częstoskurcz komorowy - torsade de pointes)

Zaburzenia Ziewanie Eozynofilia układu płucna oddechowego,

klatki piersiowej i śródpiersia

Zaburzenia Nudności Zmniejszenie Bruksizm, Zapalenie żołądka i jelit (20,0%) łaknienia biegunka trzustki

(anoreksja), zaparcia, wymioty

Zaburzenia Pocenie się (w Wysypka, Rumień

skóry i tkanki tym poty łysienie wielopostacio podskórnej nocne) wy, martwica

(12,2%) toksyczno-

rozpływna naskórka, zespół Stevensa- Johnsona, świąd, pokrzywka

Zaburzenia Rabdomioliza mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej

Zaburzenia Zaburzenia Zaburzenia

układu ejakulacji orgazmu rozrodczego i /orgazmu (kobiety), piersi / (mężczyźni), zatrzymanie Zaburzenia brak orgazmu, moczu nerek i dróg zaburzenia moczowych erekcji

(impotencja), utrudnione oddawanie moczu (głównie trudności z rozpoczęciem mikcji), zaburzenia krwawienia miesiączko- wego związane z nasileniem krwawienia lub nasileniem nieregularnego krwawienia (np. krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny), częstomocz

Organizm jako Astenia Reakcje Anafilaksjacałość (osłabienie), nadwrażliwoś- dreszcze ci na światło

*Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy wynosiła 30,3% dlawenlafaksyny vs. 31,3% dla placebo.

** W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadkiwystąpienia myśli i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).

Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych.Najczęściej zgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje),zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty,drgawki, ból głowy i objawy grypopodobne. Zazwyczaj objawy te mają przebieg łagodny doumiarkowanego i ustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub)przedłużone. Dlatego zaleca się stopniowe przerywanie leczenia poprzez stopniowe zmniejszaniadawki (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Dzieci i młodzież

Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profiluwystępującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu,zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy(patrz punkt 4.4).

W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie działania niepożądanego,w postaci myślisamobójczych. Obserwowano również zwiększoną ilość zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz,zwłaszcza w przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczeń.

U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.

4.9 Przedawkowanie

Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny głównie wskojarzeniu z innymi produktami leczniczymi i (lub) z alkoholem. Najczęściej zgłaszano następująceobjawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki),rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np.wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), tachykardię komorową,bradykardię, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.

Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązać zwiększym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków przeciwdepresyjnychSSRI, ale mniejszym niż dla trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych. Badania epidemiologicznewykazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa,niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniu stwierdzenie zwiększonego ryzyka zgonumożna przypisać toksyczności wenlafaksyny po przedawkowaniu, a w jakim stopniu innym cechompacjentów leczonych wenlafaksyną. Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnejz zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem, tak, aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania.

Zalecane leczenie

Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innychważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołaniewymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli wykona się je wkrótce po przyjęciu produktulub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanego może równieżzmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i transfuzjawymienna prawdopodobnie nie są skuteczne. Nie jest znane specyficzne antidotum dla wenlafaksyny.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne, kod ATC: N06A X16

Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega nawzmocnieniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badaniaprzedkliniczne pokazały, że wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna (ODV) sąinhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabyminhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszająodpowiedź ß-adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka) jak i popodawaniu długotrwałym. Wenlafaksyna i ODV są bardzo podobne pod względem ich całkowitegowpływu na wychwyt zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie się z receptorami.

Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,cholinergicznych, H1-histaminowych i 1-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Aktywnośćfarmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi lekówprzeciwdepresyjnych, takimi jak działanie antycholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na układsercowo-naczyniowy.

Wenlafaksyna nie ma zdolności hamowania monoaminooksydazy (MAO).

W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów opioidowych lub benzodiazepinowych.

Epizody dużej depresji

Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresjipotwierdzono w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo,krótkookresowych, trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (do375 mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu dużych zaburzeńdepresyjnych potwierdzono w dwóch kontrolowanych placebo, krótkookresowych, trwających 8 lub12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (od 75 do 225 mg na dobę).

W jednym długookresowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowymotwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu (75, 150 lub225 mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksyny oprzedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzenia obserwacjinawrotów choroby.

Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu występowania nawrotów epizodów depresyjnych przezokres 12 miesięcy potwierdzono w drugim długookresowym badaniu kontrolowanym placebo zpodwójnie ślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnyminawracającymi, którzy zareagowali podczas ostatniego epizodu depresji na leczenie wenlafaksyną (od100 do 200 mg na dobę, wg schematu dwa razy na dobę).

Fobia społeczna

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobiispołecznej potwierdzono w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych placebobadaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawek oraz wjednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną,z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych. Pacjenciotrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie trwające 6 miesięcy nie wykazałowyższej skuteczności w grupie pacjentów stosującej dawki od 150 do 225 mg na dobę w porównaniu zgrupą przyjmującą dawkę 75 mg na dobę.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu O-demetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (ang. SD)wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5±2 godz. i 11±2 godz. Stężenia wenlafaksyny i ODVosiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu. Wenlafaksynai ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.

Wchłanianie

Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulegawchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40% do 45% w zależności od metabolizmuogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężeniawenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu wenlafaksynyw postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczuwystępują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godz. W przypadku podawania równoważnych dobowychdawek wenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek oprzedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej,ale stopień wchłaniania jest taki sam, jak w przypadku tabletek o natychmiastowym uwalnianiu.Pożywienie nie wpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.

Dystrybucja

Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przezbiałka osocza (odpowiednio 27% i 30%). Po podaniu dożylnym, objętość dystrybucji w staniestacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4±1,6 l/kg.

Metabolizm

Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania invitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego metabolituODV przy udziale CYP2D6. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jestmetabolizowana do ubocznego, mniej aktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy udzialeCYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6.Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.

Wydalanie

Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jestwydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaciniesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%), jak i innych ubocznych, nieaktywnychmetabolitów (27%). Średni klirens ± SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu wynosiodpowiednio 1,3±0,6 l/h/kg i 0,4±0,2 l/h/kg.

Specjalne grupy pacjentów

Wiek i płeć

Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.

Osoby o ekstensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6

Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6niż w przypadku osób ekstensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksyny iODV jest podobna w obu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schematleczenia wenlafaksyną.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) i osób zumiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwaniawenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Popodaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny jak i ODV był zmniejszony. Zaobserwowano dużystopień zmienności osobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynnościwątroby są ograniczone (patrz również punkt 4.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów leczonych dializą okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony ookoło 180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnościąnerek, podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirenszmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentówwymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczegowenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie stwierdzono również działaniamutagennego.

Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję wykazały u szczurówzmniejszenie masy ciała potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenieśmiertelności potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna śmierci.Zdarzenia te wystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej dawkiwenlafaksyny stosowanej u ludzi 375 mg (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka niewykazująca działaniaw przypadku tych zdarzeń wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Potencjalne ryzyko dlaludzi nie jest znane.

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obu płci poddano działaniuODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawce stosowaneju ludzi, 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania preparatu u ludzi nie jest znane.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Zawartość kapsułki:

Hypromeloza

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian

Skład otoczki:

Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy 12,5%

Skład kapsułki żelatynowej:

Żelatyna

Tytanu dwutlenek (E 171)Erytrozyna (E 127) Indygotyna I (E 132)

Tusz:

Szelak

Żelaza tlenek czarny (E 172) Glikol propylenowy (E 1520)

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blister z folii PVC/PE/PVDC/Al. 10, 14, 20, 28, 30, 50 i 98 kapsułek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Nie dotyczy.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU