CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Rexetin, 20 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka powlekana zawiera 20 mg paroksetyny (Paroxetinum), w postaci 22,76 mgpółwodnego chlorowodorku paroksetyny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana.

Białe lub prawie białe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane, o średnicy około 9 mm, zlinią podziału po jednej stronie i z wytłoczonym napisem "X20" po drugiej stronie.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie:

- Ciężkiego epizodu depresji,

- Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego,- Zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii,- Fobii społecznej,

- Zaburzenia lękowego uogólnionego,- Zaburzenia stresowego pourazowego.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Ciężki epizod depresji:

Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg.

Ogólnie, poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się po jednym tygodniu, ale widoczna staje się oddrugiego tygodnia leczenia. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych,dawkowanie należy zweryfikować i, jeśli to konieczne, dostosować w ciągu 3 do 4 tygodni odrozpoczęcia leczenia, a następnie według oceny klinicznej. U niektórych pacjentów, u których reakcjana dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawkę można stopniowo zwiększać o 10 mg, w zależności odreakcji pacjenta, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę.

Pacjenci z depresją powinni być leczeni dostatecznie długo, przez co najmniej 6 miesięcy, aby zapewnić ustąpienie objawów.

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne:

Zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg . Pacjenci powinni rozpoczynać leczenie od dawki 20 mg nadobę, a dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, aż do osiągnięcia dawki zalecanej. Jeśli pokilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca,

1

niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę.

Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).

Zaburzenie lękowe z napadami lęku:

Zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę izwiększać ją stopniowo o 10 mg, w zależności od reakcji pacjenta, aż do osiągnięcia zalecanej dawki.Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej zalecane jest w celu zminimalizowaniapotencjalnego zaostrzenia objawów lęku napadowego, które, jak się ogólnie uznaje, występują wpoczątkowym okresie leczenia tej choroby. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść zestopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę.

Pacjenci z zaburzeniem lękowym z napadami lęku powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).

Fobia społeczna:

Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyśćze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę.Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

Zaburzenie lękowe uogólnione:

Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść zestopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowaterapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

Zaburzenie stresowe pourazowe:

Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść zestopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowaterapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

Uwagi ogólne

Objawy odstawienia obserwowane po zaprzestaniu przyjmowania paroksetyny

Należy unikać nagłego poprzerywania leczenia (patrz punkt 4.4 i punkt 4.8).

W przeprowadzonych badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, wktórym zmniejszano dobową dawkę paroksetyny co tydzień o 10 mg. Jeżeli po zmniejszeniu dawkileku lub po przerwaniu leczenia pojawią się trudne do zniesienia objawy, można rozważyć powrót douprzednio stosowanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki leku, ale wsposób bardziej stopniowy.

Szczególne populacje

 Osoby w wieku podeszłym

U osób w wieku podeszłym występują zwiększone stężenia paroksetyny w osoczu, ale zakres stężeńpokrywa się z obserwowanym u osób młodszych. Dawkowanie należy rozpoczynać od dawkipoczątkowej zalecanej u dorosłych, U niektórych pacjentów może być użyteczne zwiększanie dawki,jednakże maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40 mg na dobę.

Dzieci i młodzież

2

 Dzieci i młodzież (7-17 lat)

Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży, ponieważ w kontrolowanychbadaniach klinicznych wykazano, że zastosowanie paroksetyny związane było ze zwiększeniemryzyka zachowań samobójczych i wrogości. Ponadto, w badaniach tych nie wykazano odpowiedniejskuteczności paroksetyny (patrz punkty 4.4 i 4.8).

 Dzieci w wieku poniżej 7 lat

Zastosowanie paroksetyny nie było badane u dzieci w wieku poniżej 7 lat. Nie należy stosować paroksetyny w tej grupie wiekowej, dopóki bezpieczeństwo i skuteczność leku nie zostaną określone.

 Zaburzenia czynności nerek lub wątroby

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub upacjentów z zaburzeniami czynności wątroby występuje zwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu.Z tego powodu dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek.

Sposób podawania

Zaleca się, aby paroksetyna była podawana jeden raz na dobę, rano, podczas jedzenia. Tabletkę należy połykać w całości, nie należy jej żuć.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie paroksetyny z inhibitorami monoaminooksydazy(MAO). W wyjątkowych okolicznościach linezolid (antybiotyk, który jest odwracalnymnieselektywnym inhibitorem MAO) można podawać w skojarzeniu z paroksetyną pod warunkiem, żemożliwe jest prowadzenie ścisłej obserwacji objawów zespołu serotoninowego i monitorowanieciśnienia tętniczego (patrz punkt 4.5).

Leczenie paroksetyną może być rozpoczęte:

- po 2 tygodniach od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO, lub- co najmniej po 24 godzinach od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioniny (błękit metylenowy: środek stosowany przedoperacyjnie w celu wizualizacji struktur; jest odwracalnym selektywnym inhibitorem MAO)).

Co najmniej jeden tydzień powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcialeczenia którymkolwiek inhibitorem MAO.

Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną, gdyż podobnie jak inne leki hamująceaktywność wątrobowego cytochromu CYP450 2D6, paroksetyna może powodować zwiększeniestężenia tiorydazyny w osoczu (patrz punkt 4.5). Podanie samej tiorydazyny może prowadzić dowydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jaktorsades de pointes i nagłej śmierci.

Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z pimozydem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Leczenie paroksetyną powinno być ostrożnie rozpoczynane dwa tygodnie po zakończeniu leczenia zzastosowaniem nieodwracalnych inhibitorów MAO lub 24 godziny po zakończeniu leczeniaodwracalnymi inhibitorami MAO. Dawki paroksetyny należy zwiększać stopniowo, aż do uzyskaniaoptymalnej reakcji na leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Dzieci i młodzież

3

Paroksetyny nie powinno się stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Podczasbadań klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość(przeważnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci imłodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której podawano placebo. Jeśli, napodstawie potrzeby klinicznej, podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien byćuważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych.

Ponadto, brak długoterminowych danych odnośnie bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży,dotyczących wzrostu, dojrzewania, rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samouszkodzeń orazsamobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). To ryzyko utrzymuje się, dopóki nie wystąpiznacząca remisja. Gdy brak poprawy w pierwszych lub następnych tygodniach leczenia, pacjentpowinien pozostawać pod ścisłą kontrolą, aż do czasu, kiedy wystąpi poprawa. Doświadczeniekliniczne związane ze stosowaniem leków przeciwdepresyjnych wykazuje, że ryzyko samobójstwamoże zwiększać się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w leczeniu których stosuje się paroksetynę, mogą być również związane zezwiększonym ryzykiem wystąpienia zdarzeń związanych z samobójstwem. Ponadto, zaburzenia temogą współwystępować z ciężkim epizodem depresyjnym. W związku z tym, podczas leczeniapacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi, należy zachować te same środki ostrożności, jak wprzypadku leczenia pacjentów z ciężkim epizodem depresji.

Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub ci, którzy przed rozpoczęciemleczenia wykazywali znacznego stopnia nasilenie myśli samobójczych, są w grupie zwiększonegoryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczeniapozostawać pod ścisłą kontrolą. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych lekówprzeciwdepresyjnych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększenieryzyka zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat w trakcie stosowania lekówprzeciwdepresyjnych w porównaniu do placebo (patrz także punkt 5.1).

Pacjenci, szczególnie z grupy wysokiego ryzyka, powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą w trakciefarmakoterapii, zwłaszcza w jej wczesnej fazie lub po zmianie dawkowania.

Pacjenci (i opiekunowie pacjentów) powinni być ostrzeżeni o potrzebie obserwacji pod kątemjakichkolwiek objawów pogorszenia stanu klinicznego pacjenta, zachowań lub myśli samobójczychoraz nietypowych zmian w zachowaniu. W razie wystąpienia tych objawów powinni natychmiastzasięgnąć porady lekarskiej.

Akatyzja/niepokój psychomotoryczny

Zastosowanie paroksetyny związane było z wystąpieniem akatyzji, która charakteryzuje się poczuciemwewnętrznego niepokoju i pobudzeniem psychomotorycznym z niemożnością spokojnego siedzenialub stania, zazwyczaj związaną z subiektywnie odczuwanym wyczerpaniem. Objaw ten najczęściejwystępuje w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększanie dawki u pacjentów, u którychrozwiną się te objawy, może być szkodliwe.

Zespół serotoninowy/złośliwy zespół neuroleptyczny

W rzadkich przypadkach w związku z leczeniem paroksetyną, szczególnie podczas stosowania wskojarzeniu z innymi lekami serotoninergicznymi i (lub) neuroleptykami, może rozwinąć się zespółserotoninowy lub objawy jak w złośliwym zespole neuroleptycznym. Ponieważ zespoły te mogąstanowić potencjalne zagrożenie życia, jeśli wystąpią (grupa objawów, takich jak hipertermia,sztywność mięśni, drgawki kloniczne mięśni, zaburzenia wegetatywne z możliwością szybkich zmianw zakresie czynności życiowych, zmiany stanu psychicznego, w tym splątanie, drażliwość, skrajnepobudzenie przechodzące w majaczenie i śpiączkę) należy przerwać leczenie paroksetyną i rozpocząćobjawowe leczenie wspomagające. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego nienależy stosować paroksetyny w leczeniu skojarzonym z prekursorami serotoniny (takimi jak L-tryptofan, oksytryptan) (patrz punkty 4.3 i 4.5).

4

Mania

Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, należy ostrożnie stosowaćparoksetynę u pacjentów z manią w wywiadzie.

Należy przerwać leczenie paroksetyną u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna.

Zaburzenia czynności nerek lub wątroby

Zalecana jest ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.2).

Cukrzyca

Leczenie pacjentów z cukrzycą lekami z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnegoserotoniny (SSRI) może zmieniać stopień kontroli stężenia glukozy we krwi. Dawkowanie insuliny i(lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych może wymagać dostosowania. Dodatkowo, niektórebadania wskazywały na możliwość zwiększenia stężenia glukozy we krwi podczas jednoczesnegostosowania paroksetyny i prawastatyny (patrz punkt 4.5).

Padaczka

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, należy zachować ostrożność podczasstosowania paroksetyny u pacjentów z padaczką.

Napady drgawkowe

U osób leczonych paroksetyną częstość występowania napadów drgawkowych jest mniejsza niż 0,1%. Lek należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpił napad drgawkowy.

Leczenie elektrowstrząsami (ECT)

Doświadczenie kliniczne dotyczące równoczesnego stosowania paroksetyny i leczeniaelektrowstrząsami jest bardzo małe.

Jaskra

Paroksetyna, podobnie jak pozostałe leki z grupy SSRI, może powodować rozszerzenie źrenic idlatego należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u pacjentów z jaskrą z wąskim kątemprzesączania lub jaskrą w wywiadzie.

Zaburzenia serca

U pacjentów z zaburzeniami serca należy zachować zwykłe środki ostrożności.

Hiponatremia

Rzadko obserwowano hiponatremię, głównie u osób w podeszłym wieku. Należy zachować środkiostrożności u pacjentów z ryzykiem hiponatremii np. z powodu działania jednocześnie stosowanychleków i marskości wątroby. Hiponatremia zazwyczaj ustępuje po odstawieniu paroksetyny.

Krwawienia

Istnieją doniesienia o nieprawidłowościach polegających na krwawieniach w obrębie skóry, takich jakwybroczyny i plamica, podczas stosowania leków z grupy SSRI. Opisywano również inne krwawienianp. z przewodu pokarmowego lub z dróg rodnych. U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko niemiesiączkowego krwawienia może być zwiększone

Należy zachować ostrożność u pacjentów jednocześnie przyjmujących leki z grupy SSRI z doustnymilekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub innymi lekamizwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina,pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (TLPD), kwasacetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory cyklooksygenazy-2 (COX-2), jak również u pacjentów zkrwawieniami w wywiadzie lub stanami, które mogą predysponować do wystąpienia krwawienia(patrz punkt 4.8).

Interakcja z tamoksyfenem

5

Paroksetyna, silny inhibitor CYP2D6, może powodować zmniejszenie stężenia endoksyfenu, jednegoz najważniejszych czynnych metabolitów tamoksyfenu. Dlatego też, jeżeli to możliwe, należy unikaćstosowania paroksetyny podczas leczenia tamoksyfenem (patrz punkt 4.5).

Objawy odstawienia obserwowane po zaprzestaniu podawania paroksetyny

Podczas odstawiania paroksetyny częste są objawy odstawienia, szczególnie w przypadku nagłegoprzerwania leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych objawy niepożądane podczasprzerywania leczenia występowały u 30% pacjentów leczonych paroksetyną i u 20% pacjentówprzyjmujących placebo. Występowanie objawów odstawienia nie oznacza, że lek uzależnia lubwywołuje uzależnienie.

Ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych podczas odstawiania leku zależy od wielu czynników, wtym od czasu trwania terapii, wielkości stosowanej dawki i tempa zmniejszania dawek.

Zgłaszane były zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, wrażenie wstrząsówelektrycznych, szum uszny), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk,nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, palpitacje, chwiejność emocjonalna,drażliwość i zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednak u częścipacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj występują w ciągu kilku pierwszych dni odstawiania leku, aleistnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów, którzy przez nieuwagępominęli dawkę leku. Na ogół objawy te ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu dwóch tygodni,chociaż u części osób mogą występować dłużej (dwa-trzy miesiące lub dłużej). Dlatego zaleca siępodczas odstawiania paroksetyny stopniowe zmniejszanie dawki przez kilka tygodni lub miesięcy, wzależności od potrzeb pacjenta (patrz punkt 4.2 „Objawy odstawienia obserwowane po zaprzestaniupodawania paroksetyny”).

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Leki serotoninergiczne

Podobnie jak w przypadku innych leków z grupy SSRI, jednoczesne podawanie paroksetyny i lekówserotoninergicznych może prowadzić do wystąpienia objawów związanych z działaniem serotoniny(zespół serotoninowy: patrz punkt 4.4). Wymagane jest zachowanie ostrożności i ścisła kontrolapodczas skojarzonego leczenia paroksetyną i lekami serotoninergicznymi (takimi jak L-tryptofan,tryptany, tramadol, linezolid, chlorek metylotioniny (błękit metylenowy), leki z grupy SSRI, lit,petydyna i produkty zawierające ziele dziurawca – Hypericum perforatum). Należy również zachowaćostrożność podczas stosowania fentanylu w znieczuleniu ogólnym lub w leczeniu przewlekłego bólu.Jednoczesne stosowanie paroksetyny i inhibitorów MAO jest przeciwwskazane z uwagi na ryzykozespołu serotoninowego (patrz punkt 4.3).

Pimozyd

W badaniu, w którym pojedynczą, małą dawkę pimozydu (2 mg) podano jednocześnie z paroksetynąw dawce 60 mg, wykazano średnio 2,5-krotne zwiększenie stężenia pimozydu. Można to tłumaczyćstwierdzonymi właściwościami paroksetyny, polegającymi na hamowaniu aktywności CYP2D6.W związku z wąskim zakresem terapeutycznym pimozydu i jego zdolnością wydłużania odstępu QT,jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Enzymy metabolizujące leki

Farmakokinetyka i metabolizm paroksetyny mogą być zaburzone przez indukcję lub hamowanieaktywności enzymów metabolizujących leki.

W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu ze środkami hamującymi aktywność enzymówmetabolizujących leki, należy rozważyć stosowanie dawek paroksetyny mieszczących się w dolnymzakresie dawkowania.

Nie zachodzi potrzeba modyfikowania początkowej dawki paroksetyny, jeśli ma być ona podawanajednocześnie z lekami indukującymi enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepina, ryfampicyna,fenobarbital, fenytoina) lub z fozamprenawirem/rytonawirem. Wszelkie zmiany dawki paroksetyny

6

(po rozpoczęciu leczenia lub przerwaniu leczenia induktorem enzymów) powinny być dokonywane na podstawie oceny działania klinicznego paroksetyny (tolerancja i skuteczność).

Produkty blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe

Stosowanie SSRI może obniżyć aktywność cholinesterazy w osoczu, co powoduje wydłużenie czasublokady nerwowo-mięśniowej wywoływanej przez miwakurium i suksametonium.

Fozamprenawir/rytonawir

Jednoczesne stosowanie fozamprenawiru/rytonawiru w dawkach 700/100 mg dwa razy na dobę zparoksetyną w dawce 20 mg na dobę u zdrowych ochotników przez 10 dni znacząco zmniejszastężenie paroksetyny w osoczu o około 55%. Stężenia fozamprenawiru/rytonawiru w osoczu podczasjednoczesnego stosowania paroksetyny były podobne do odpowiednich wartości w innych badaniach,wskazujących, że paroksetyna nie wpływa znacząco na metabolizm fozamprenawiru/rytonawiru. Brakdostępnych danych dotyczących długotrwałego (powyżej 10 dni) jednoczesnego stosowaniaparoksetyny z fozamprenawirem/rytonawirem.

Procyklidyna

Codzienne podawanie paroksetyny powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny w osoczu.Jeśli wystąpią objawy przeciwcholinergiczne, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć.

Leki przeciwpadaczkowe: karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu.Jednoczesne podawanie nie wpływało na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne upacjentów z padaczką.

Hamowanie CYP2D6 przez paroksetynę

Podobnie jak pozostałe leki przeciwdepresyjne, w tym inne leki z grupy SSRI, paroksetyna hamujeaktywność izoenzymu CYP2D6 wątrobowego cytochromu P-450. Hamowanie izoenzymu CYP2D6może prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków,metabolizowanych przez ten izoenzym. Dotyczy to niektórych trójpierścieniowych lekówprzeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków z grupypochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny, patrz punkt 4.3), rysperydonu, atomoksetyny,niektórych leków przeciwarytmicznych klasy 1 c (np. propafenon i flekainid) i metoprololu. Niezaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności sercaze względu na jego wąski indeks terapeutyczny w tym wskazaniu.

W literaturze opisano interakcję farmakokinetyczną pomiędzy inhibitorami CYP2D6 a tamoksyfenem,skutkującą zmniejszeniem o 65-75% stężenia w osoczu jednej z czynnych form tamoksyfenu, tj.endoksyfenu. W niektórych badaniach zaobserwowano zmniejszenie skuteczności tamoksyfenupodczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI. Z uwagina to, że nie można wykluczyć zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu, należy, jeśli to możliwe,unikać jego jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2D6 (w tym paroksetyną) (patrzpunkt 4.4).

Alkohol

Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych należy doradzić pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny.

Doustne leki przeciwzakrzepowe

Może dochodzić do interakcji farmakodynamicznej między paroksetyną i doustnymi lekamiprzeciwzakrzepowymi. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i doustnych leków przeciwzakrzepowychmoże prowadzić do zwiększenia działania przeciwzakrzepowego i ryzyka krwawienia. Z tego powodu,podczas stosowania paroksetyny u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe, należyzachować szczególną ostrożność (patrz punkt 4.4).

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) i kwas acetylosalicylowy oraz inne środkiprzeciwpłytkowe.

7

Może dochodzić do interakcji farmakodynamicznych między paroksetyną a niesteroidowymi lekamiprzeciwzapalnymi lub kwasem acetylosalicylowym. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i NLPZ lubkwasu acetylosalicylowego może prowadzić do zwiększenia ryzyka krwawienia (patrz punkt 4.4).Ostrożność zalecana jest u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekamiprzeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub zwiększającymi ryzykokrwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina, pochodne fenotiazyny,większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitorycyklooksygenazy-2 (COX-2), jak i u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które mogąpredysponować do wystąpienia krwawienia.

Prawastatyna

W trakcie badań zaobserwowano interakcję pomiędzy paroksetyną i prawastatyną, wskazującą namożliwość zwiększenia stężenia glukozy we krwi podczas jednoczesnego podawania tych substancjiczynnych. U pacjentów z cukrzycą stosujących paroksetynę jednocześnie z prawastatyną może byćkonieczne dostosowanie dawki doustnych leków przeciwcukrzycowych i (lub) insuliny (patrz punkt

4.4).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Niektóre badania epidemiologiczne sugerują zwiększenie ryzyka wystąpienia u płodu wrodzonychwad rozwojowych, zwłaszcza układu sercowo-naczyniowego (np. ubytki w przegrodziemiędzykomorowej lub przegrodzie międzyprzedsionkowej serca) związane ze stosowaniemparoksetyny w pierwszym trymestrze ciąży. Mechanizm tych zmian jest nieznany. Dane sugerują, żeryzyko urodzenia dziecka z wadą układu sercowo-naczyniowego w wyniku narażenia na działanieparoksetyny stosowanej przez matkę w ciąży wynosi mniej niż 2/100 w porównaniu dospodziewanego wskaźnika występowania tego rodzaju wad rozwojowych w populacji ogólnejwynoszącego około 1/100.

Paroksetynę można podawać kobietom w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją ścisłe wskazania do jejstosowania. U kobiet w ciąży lub u kobiet, które planują ciążę, lekarz powinien rozważyć alternatywnąopcję leczenia. Należy unikać nagłego przerywania leczenia paroksetyną podczas ciąży (patrz„Objawy odstawienia obserwowane po zaprzestaniu podawania paroksetyny” punkt 4.2).

Należy obserwować noworodki, których matki kontynuowały przyjmowanie paroksetyny w późnymokresie ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze.

U noworodków, których matki stosowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, mogą wystąpićnastępujące objawy: zespół zaburzeń oddechowych, sinica, bezdech, drgawki, niestabilnośćtemperatury ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, hipotonia, hipertonia,hiperrefleksja, drżenie, drżączka ze zdenerwowania, drażliwość, letarg, stały płacz, senność i trudnościze snem. Powyższe objawy mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym lub mogą byćobjawami odstawienia. W większości przypadków powikłania rozpoczynały się bezpośrednio albowkrótce (<24 godzin) po porodzie.

Dane epidemiologiczne sugerują, że zastosowanie leków z grupy SSRI w ciąży, w szczególności w jejpóźnym okresie, może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnegonoworodków (ang. persistent pulmonary hypertension of the newborn – PPHN). Zaobserwowaneryzyko wynosi w przybliżeniu pięć przypadków na 1000 ciąż. W populacji ogólnej ryzyko PPHNwynosi jeden-dwa przypadki na 1000 ciąż.

Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozród, ale nie wykazały bezpośredniegoszkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, przebieg porodu lub rozwójpourodzeniowy (patrz punkt 5.3).

Karmienie piersią

8

Mała ilość paroksetyny jest wydzielana do mleka. W opublikowanych badaniach stężenie paroksetynyw surowicy niemowląt karmionych piersią było niewykrywalne (<2 ng/ml) lub bardzo małe (<4ng/ml) i u tych niemowląt nie obserwowano oznak działania leku. Jeśli nie przewiduje się objawów,można rozważyć karmienie piersią.

Płodność

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że stosowanie paroksetyny może wpływać najakość nasienia (patrz punkt 5.3). Wyniki badań in vitro na materiale ludzkim mogą sugerować jakieśdziałanie na nasienie, jednakże opisy przypadków stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI(włączając paroksetynę) wykazały, że wpływ na jakość nasienia jest przemijający. Dotychczas niezaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Obserwacje kliniczne wykazały, że leczenie paroksetyną nie jest związane z zaburzeniem funkcjipoznawczych ani psychomotorycznych. Mimo to, podobnie jak w przypadku wszystkich lekówwpływających na czynności psychiczne, pacjenci powinni zachować ostrożność w trakcieprowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Choć paroksetyna nie zwiększa wywołanych przez alkohol zaburzeń sprawności psychicznej i motorycznej, to jednoczesne stosowanie paroksetyny i alkoholu nie jest zalecane.

4.8 Działania niepożądane

Częstość i nasilenie niektórych z wymienionych poniżej działań niepożądanych mogą zmniejszać sięw miarę trwania leczenia i na ogół nie prowadzą do przerwania terapii. Działania niepożądanewymienione poniżej zostały pogrupowane według układów i narządów, których dotyczyły orazczęstości występowania, określonej w następujący sposób: bardzo często (1/10), często (1/100 do<1/10), niezbyt często (1/1000 do <1/100), rzadko (1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10000), w tym pojedyncze przypadki.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie dotyczące skóry i błon śluzowych (w tymwybroczyny i krwawienia z dróg rodnych).

Bardzo rzadko: trombocytopenia.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: ciężkie i potencjalnie śmiertelne reakcje alergiczne (w tym reakcje anafilaktoidalne i

obrzęk naczynioruchowy).

Zaburzenia endokrynologiczne

Bardzo rzadko: zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Często: zwiększenie stężenia cholesterolu, zmniejszenie apetytu.Niezbyt często: u pacjentów z cukrzycą zgłaszano zmiany stężenia glukozy (patrz punkt 4.4).Rzadko: hiponatremia.

Hiponatremia obserwowana była przeważnie u osób w podeszłym wieku i czasami związana była z zespołem niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)

Zaburzenia psychiczne

Często: senność, bezsenność, pobudzenie, nieprawidłowe marzenia senne (w tym koszmary senne).Niezbyt często: splątanie, omamy.

Rzadko: reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja (patrz punkt 4.4). Objawy te mogą być także spowodowane chorobą podstawową.

9

Częstość nieznana: myśli samobójcze, zachowania samobójcze i agresja (przypadki agresjiodnotowano podczas stosowania po wprowadzeniu produktów do obrotu).

Przypadki myśli samobójczych i zachowań samobójczych odnotowano w trakcie leczenia paroksetyną lub w krótkim czasie po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4). Występowanie tych objawów może być związane z chorobą podstawową.

Zaburzenia układu nerwowego

Często: zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji.Niezbyt często: objawy pozapiramidowe.

Rzadko: drgawki, zespół niespokojnych nóg (ang. restless legs syndrome – RLS).Bardzo rzadko: zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować: pobudzenie, splątanie, pocenie się,omamy, hiperrefleksja, mioklonie, dreszcze, tachykardia i drżenie).

Doniesienia o objawach pozapiramidowych, obejmujących dystonie ustno-twarzowe, otrzymywanoniekiedy od pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami ruchowymi lub od pacjentów, którzystosowali leki neuroleptyczne.

Zaburzenia oka

Często: niewyraźne widzenie.

Niezbyt często: rozszerzenie źrenic (patrz punkt 4.4). Bardzo rzadko: ostra jaskra.

Zaburzenia ucha i błędnika Częstość nieznana: szumy uszne.

Zaburzenia serca

Niezbyt często: tachykardia zatokowa. Rzadko: bradykardia.

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: przemijające obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi, niedociśnienie ortostatyczne.

Przemijające obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi zgłaszane było po leczeniu paroksetyną, zazwyczaj u pacjentów z wcześniej występującym nadciśnieniem tętniczym lub lękiem.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często: ziewanie.

Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często: nudności.

Często: zaparcia, biegunka, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Bardzo rzadko: krwawienia z przewodu pokarmowego.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby (takie jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby).

Zgłaszano występowanie zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych. Doniesienia powprowadzeniu leku do obrotu o zaburzeniach czynności wątroby (takich jak zapalenie wątroby,czasami związane z żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby) były bardzo rzadkie. W przypadkuprzedłużonego trwania zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy rozważyć odstawienieparoksetyny.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: pocenie się

10

Niezbyt często: wysypka, świąd.

Bardzo rzadko: ciężkie reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona imartwica toksyczno-rozpływna naskórka), pokrzywka, nadwrażliwość na światło.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko: ból stawów, ból mięśni.

Badania epidemiologiczne, prowadzone głównie u pacjentów w wieku 50 lat i powyżej, wykazałyzwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących SSRI i TLPD (trójpierścieniowe lekiprzeciwdepresyjne). Mechanizm wywołujący to ryzyko jest nieznany.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Bardzo często: zaburzenia seksualne.

Rzadko: hiperprolaktynemia /mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym krwotok miesiączkowy,krwotok maciczny, brak miesiączki, opóźnione i nieregularne miesiączki).Bardzo rzadko: priapizm.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podaniaCzęsto: osłabienie, zwiększenie masy ciała.Bardzo często: obrzęki obwodowe.

Objawy odstawienia obserwowane po zaprzestaniu podawania paroksetyny Często: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowy.

Niezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, palpitacje, biegunka, drażliwość.

Przerwanie leczenia paroksetyną (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawówodstawienia. Zgłaszane były zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, wrażenia wstrząsówelektrycznych i szum uszny), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk,nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, palpitacje, chwiejność emocjonalna,drażliwość i zaburzenia widzenia.

Ogólnie dolegliwości te są łagodne do umiarkowanych i ustępują samoistnie. Jednak u częścipacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się, aby w przypadkach, gdy nie jestkonieczne dalsze leczenie paroksetyną, lek odstawiać stopniowo przez zmniejszanie dawek (patrzpunkty 4.2 i 4.4).

Zdarzenia niepożądane opisane na podstawie badań klinicznych przeprowadzonych u dzieci imłodzieży

Zaobserwowano następujące zdarzenia niepożądane:

Wzmożenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze),samouszkodzenia i zwiększona wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie wbadaniach klinicznych przeprowadzonych wśród młodzieży z ciężkim epizodem depresyjnym.Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza wśród dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym,szczególnie wśród dzieci w wieku poniżej 12 lat.

Ponadto zaobserwowano objawy, takie jak: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza,pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju), zdarzenia niepożądanezwiązane z krwawieniami, głównie skóry lub błon śluzowych.

Zaobserwowano podczas fazy stopniowego zmniejszania dawki lub po całkowitym zaprzestaniupodawania paroksetyny objawy, takie jak: chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahanianastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i bólbrzucha (patrz punkt 4.4).

11

W celu uzyskania dodatkowych informacji dotyczących badań klinicznych przeprowadzonych u dziecii młodzieży, patrz punkt 5.1.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanychdziałań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści doryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelumedycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane zapośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań ProduktówLeczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i ProduktówBiobójczych

Al. Jerozolimskie 181C PL-02 222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Objawy przedmiotowe i podmiotowe

Dostępne dane dotyczące przedawkowania świadczą o szerokim marginesie bezpieczeństwa paroksetyny.

Na podstawie doświadczenia dotyczącego przedawkowania paroksetyny, oprócz objawów opisanychw punkcie 4.8 stwierdzano: gorączkę oraz mimowolne skurcze mięśni. Na ogół pacjenci powracali dozdrowia bez poważnych następstw po przyjęciu dawek do 2000 mg samej paroksetyny. Śpiączka izmiany w EKG występowały rzadko, a zgony sporadycznie i zwykle wówczas, gdy paroksetynęprzyjęto jednocześnie z innymi lekami psychotropowymi, z alkoholem lub bez alkoholu.

Leczenie

Nie jest znana swoista odtrutka.

Należy prowadzić leczenie zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami postępowania po przedawkowaniujakiegokolwiek leku przeciwdepresyjnego. Można rozważyć podanie, jeśli to możliwe, 20-30 g węglaaktywowanego w ciągu pierwszych kilku godzin po przedawkowaniu w celu zmniejszenia absorpcjiparoksetyny. Zaleca się leczenie podtrzymujące i częste monitorowanie podstawowych czynnościżyciowych oraz uważną obserwację pacjenta. Dalsze postępowanie powinno być dostosowane dosytuacji klinicznej.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki przeciwdepresyjne - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnegoserotoniny, kod ATC: N06AB05

Mechanizm działania

Paroksetyna jest silnym i selektywnie działającym inhibitorem wychwytu zwrotnego 5-hydroksytryptaminy (5-HT, serotoniny). Uważa się, że przeciwdepresyjne działanie paroksetyny orazskuteczność w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, fobii społecznej, zaburzenia lękowegouogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego oraz zaburzenia lękowego z napadami lęku jestwynikiem wybiórczego hamowania wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych.Pod względem budowy chemicznej paroksetyna nie należy do grupy trójpierścieniowych,czteropierścieniowych oraz innych dostępnych leków przeciwdepresyjnych. Paroksetyna maniewielkie powinowactwo do receptorów muskarynowych, a badania na zwierzętach wykazały jejsłabe właściwości antycholinergiczne.

12

Zgodnie z selektywnym działaniem, badania in vitro wykazały, że w odróżnieniu odtrójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, paroksetyna ma niewielkie powinowactwo doreceptorów: adrenergicznych alfa1, alfa2 i beta, dopaminowych (D2), serotoninowych 5-HT1, 5-HT2 ihistaminowych (H1). Ten brak interakcji z receptorami postsynaptycznymi in vitro jest udowodnionyprzez badania in vivo, które wykazały, że paroksetyna nie wpływa hamująco na ośrodkowy układnerwowy i nie ma właściwości hipotensyjnych.

Działanie farmokodynamiczne

Paroksetyna nie zaburza funkcji psychomotorycznych i nie wzmaga hamującego działania etanolu.Podobnie jak i inne selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, paroksetyna wywołujeobjawy nadmiernego pobudzenia receptorów serotoninowych po zastosowaniu jej u zwierzątuprzednio otrzymujących inhibitory monoaminooksydazy (MAO) lub tryptofan.

Badania dotyczące zachowania i EEG wykazują, że paroksetyna w dawkach powyżej tychwymaganych do zahamowania wychwytu zwrotnego serotoniny ma słabe działanie aktywujące.Właściwości aktywujące nie są podobne do właściwości amfetaminy.

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazują dobrą tolerancję paroksetyny przez układ sercowo-naczyniowy. Po podaniu zdrowym osobom paroksetyna nie wywołuje znaczących klinicznie zmianciśnienia krwi, częstości akcji serca i EKG.

Badania wykazują, że w przeciwieństwie do leków przeciwdepresyjnych hamujących wychwytzwrotny noradrenaliny, paroksetyna ma znacznie zredukowaną tendencję do hamowania działaniaprzeciwnadciśnieniowego guanetydyny.

W leczeniu zaburzeń depresyjnych paroksetyna wykazuje skuteczność porównywalną do skuteczności standardowych leków przeciwdepresyjnych.

Istnieją również dowody, że paroksetyna może mieć wartość terapeutyczną u pacjentów, którzy nie zareagowali na standardowe leczenie.

Stosowanie paroksetyny rano nie ma żadnego szkodliwego wpływu ani na jakość, ani na długość snu.Co więcej, pacjenci reagując na leczenie paroksetyną, doświadczają poprawy snu.

Analiza zdarzeń samobójczych u dorosłych

Odnosząca się do parkosetyny analiza kontrolowanych placebo badań przeprowadzonych u pacjentówz zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększoną częstość zachowań samobójczych u młodychdorosłych (w wieku od 18 do 24 lat), którym podawano paroksetynę, w porównaniu do placebo(2,19% w porównaniu do 0,92%). W starszych grupach wiekowych podobnego zwiększenia częstościzachowań samobójczych nie zaobserwowano.

U dorosłych pacjentów (wszystkie grupy wiekowe) z ciężkim epizodem depresyjnym, którympodawano paroksetynę, stwierdzono zwiększenie częstości zachowań samobójczych w porównaniu doplacebo (0,32% w porównaniu do 0,05%); wszystkie ze zgłoszonych zdarzeń były próbamisamobójczymi. Jednak w przypadku leczenia paroksetyną, większość prób samobójczych (8 z 11)wystąpiła u młodszych dorosłych (patrz punkt 4.4).

Reakcja na dawkę

W badaniach ze stałą dawką leku krzywa odpowiedzi na dawkę była płaska, co nie wskazuje, bystosowanie dawek większych niż zalecane było bardziej skuteczne. Jednak pewne dane klinicznewskazują, że zwiększenie dawki może być korzystne dla niektórych pacjentów.

Skuteczność długotrwała

Długotrwała skuteczność paroksetyny w leczeniu depresji została udowodniona w trwającym 52tygodnie badaniu, dotyczącym leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom.Nawroty depresji wystąpiły u 12% pacjentów przyjmujących paroksetynę (w dawce 20-40 mg nadobę) w porównaniu do 28% pacjentów przyjmujących placebo.

Długotrwała skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego zostałazbadana w trzech 24-tygodniowych badaniach, dotyczących leczenia podtrzymującego i zapobieganianawrotom. W jednym z trzech badań osiągnięto znaczne różnice w odsteku nawrotów pomiędzyparoksetyną (38%) i placebo (59%).

13

Długotrwała skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia lękowego z napadami lęku zostałaudowodniona w trwającym 24 tygodnie badaniu, dotyczącym leczenia podtrzymującego izapobiegania nawrotom. Nawroty wystąpiły u 5% pacjentów przyjmujących paroksetynę (w dawce10-40 mg na dobę) w porównaniu do 30% pacjentów przyjmujących placebo. Wyniki zostały poparteprzez trwające 36 tygodni badanie, dotyczące leczenia podtrzymującego.

Długotrwała skuteczność paroksetyny w leczeniu fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego i zaburzenia stresowego pourazowego nie została wystarczająco udowodniona.

Zdarzenia niepożądane opisane na podstawie badań klinicznych przeprowadzonych u dzieci i

młodzieży

W przeprowadzonych u dzieci i młodzieży krótkotrwałych (do 10-12 tygodni) badaniach klinicznychobserwowano w grupie leczonych paroksetyną następujące zdarzenia niepożądane (występowały u conajmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo): wzmożenie zachowań związanych zsamobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększonawrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznychprzeprowadzonych wśród młodzieży z ciężkim epizodem depresyjnym. Zwiększona wrogośćwystępowała zwłaszcza wśród dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie wśróddzieci w wieku poniżej 12 lat. Dodatkowe zdarzenia obserwowane częściej w grupie leczonychparoksetyną w porównaniu z grupą przyjmujących placebo to: zmniejszenie apetytu, drżenie, poceniesię, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju).

W przeprowadzonych badaniach podczas fazy stopniowego zmniejszania dawki lub po całkowitymzaprzestaniu podawania paroksetyny obserwowano następujące zdarzenia (występowały u co najmniej2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo): chwiejność emocjonalna (w tym:płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawrotygłowy, nudności i ból brzucha (patrz punkt 4.4).

W pięciu równoległych badaniach grupowych obejmujących od ośmiu tygodni do ośmiu miesięcyleczenia u pacjentów leczonych paroksetyną zaobserwowano zdarzenia niepożądane związane zkrwawieniami, głównie skóry lub błon śluzowych, z częstością 1,74%, w porównaniu do 0,74% wgrupie placebo.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym i podlegametabolizmowi pierwszego przejścia. Z powodu efektu pierwszego przejścia ilość paroksetynydostępna w krążeniu układowym jest mniejsza niż ilość wchłonięta z przewodu pokarmowego.Częściowe wysycenie efektu pierwszego przejścia i zmniejszony osoczowy klirens występują przyzwiększającym się nasyceniu organizmu lekiem, po zastosowaniu większych pojedynczych dawek lubpo podawaniu wielokrotnym. Efektem tego są nieproporcjonalne zwiększenia stężeń paroksetyny wosoczu i dlatego parametry farmakokinetyczne nie są stałe, co powoduje, że kinetyka leku jestnieliniowa. Jednakże nieliniowość ogólnie jest nieznaczna i ograniczona do tych osób, u którychstężenie w osoczu po zastosowaniu małych dawek jest małe.

Stężenie leku w stanie stacjonarnym ustala się po 7 do 14 dniach leczenia postaciami leku onatychmiastowym lub kontrolowanym uwalnianiu, a farmakokinetyka leku nie zmienia się podczasdługotrwałego stosowania.

Dystrybucja

Paroksetyna jest rozlegle rozprowadzana do tkanek i obliczenia farmakokinetyczne wskazują, że tylko1% paroksetyny znajduje się w osoczu.

Około 95% paroksetyny w stężeniach terapeutycznych jest związane z białkami.Nie wykazano zależności pomiędzy stężeniem paroksetyny w osoczu krwi a działaniem klinicznym(działania niepożądane i skuteczność).

14

Metabolizm

Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktami oksydacji imetylacji. Metabolity te są łatwo usuwane z organizmu. Biorąc pod uwagę względny brak aktywnościfarmakologicznej metabolitów paroksetyny, jest mało prawdopodobne, by przyczyniały się doterapeutycznego działania paroksetyny.

Metabolizm nie zaburza selektywnego działania paroksetyny na neuronalny wychwyt zwrotny serotoniny.

Eliminacja

Około 64% dawki paroksetyny jest wydalane z moczem w postaci metabolitów (w postaciniezmienionej mniej niż 2%), około 36% jest wydalane z kałem, prawdopodobnie z żółcią (w postaciniezmienionej mniej niż 1% dawki). Wynika z tego, że paroksetyna jest wydalana prawie wyłączniena drodze przemiany metabolicznej.

Wydalanie metabolitów jest dwufazowe. Początkowo jest wynikiem metabolizmu pierwszegoprzejścia, a następnie układowej eliminacji paroksetyny.

Okres półtrwania w fazie eliminacji paroksetyny jest zmienny, najczęściej wynosi około jednej doby.

Specjalne populacje pacjentów

Osoby w podeszłym wieku i osoby z zaburzeniami czynności nerek lub wątrobyU osób w podeszłym wieku i osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniamiczynności wątroby występuje zwiększone stężenia paroksetyny w osoczu, ale zakres stężeń pokrywasię z zakresem stężeń u zdrowych dorosłych osób.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania toksykologiczne przeprowadzone na małpach (Rhezus) i szczurach albinosach wykazały, żeprzemiany metaboliczne paroksetyny są podobne do opisywanych u ludzi. Jak oczekiwano wprzypadku amin lipofilnych, w tym trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, u szczurówwykryto fosfolipidozę. Fosfolipidozy nie obserwowano w badaniach u naczelnych, trwających dojednego roku, z zastosowaniem dawek sześć razy większych od zalecanego zakresu dawekklinicznych.

Rakotwórczość: w trwających dwa lata badaniach przeprowadzonych na myszach i szczurach,paroksetyna nie wykazała działania rakotwórczego.

Genotoksyczność: nie obserwowano genotoksyczności w badaniach in vitro i in vivo.

Badania na szczurach dotyczące toksycznego wpływu na rozród wykazały wpływ paroksetyny napłodność samców i samic, wyrażający się przez zmniejszenie wskaźnika płodności i odsetka ciąż.. Uszczurów obserwowano zwiększoną śmiertelność młodych i opóźnienie kostnienia. Drugi zwymienionych efektów był prawdopodobnie związany z toksycznym działaniem na matkę i nie jestuważany za bezpośredni wpływ na płód lub noworodka.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń tabletki: wapnia wodorofosforan dwuwodny, karboksymetyloskrobia sodowa, hypromeloza, magnezu stearynian.

Otoczka: hypromeloza, makrogol 400, makrogol 6000, polisorbat 80, tytanu dwutlenek E 171.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

15

6.3 Okres ważności

5 lat.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu. Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

W tekturowym pudełku znajduje się 30 tabletek powlekanych pakowanych w blistry z folii PVC/Aluminium.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Gedeon Richter Plc.Gyömrői út 19-211103 BudapesztWęgry

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

10063

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 30.10.2003 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 22.08.2013 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

16