CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Symglic, 2 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka zawiera 2 mg glimepirydu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda tabletka 2 mg zawiera 137,20 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletki.
Tabletki są koloru zielonego, podłużne, z rowkiem ułatwiającym dzielenie po obydwu stronach.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Symglic stosuje się w leczeniu cukrzycy typu 2, gdy same ograniczenia dietetyczne, ćwiczenia fizyczne orazzmniejszenie masy ciała nie są wystarczająco skuteczne.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Podstawą skutecznego leczenia cukrzycy jest przestrzeganie odpowiedniej diety, regularne ćwiczeniafizyczne, jak również cykliczne badania krwi i moczu. Tabletki lub insulina nie są skuteczne, jeśli pacjentnie przestrzega zaleconej diety.
Dawkowanie
Dawkowanie zależy od wyników oznaczeń stężenia glukozy we krwi i moczu.
Początkowo glimepiryd podaje się w dawce 1 mg na dobę. Jeśli osiągnięta zostanie odpowiednia kontrolaglikemii, dawkę tę należy stosować w leczeniu podtrzymującym.
Produkt leczniczy dostępny jest w dawkach umożliwiających zastosowanie różnych schematów leczenia.
W przypadku braku zadowalającej kontroli, dawkę należy zwiększać stopniowo, na podstawie wynikówkontroli glikemii, w 1-2 tygodniowych odstępach między kolejnymi wielkościami dawek, do dawki dobowej2, 3 lub 4 mg glimepirydu.
Dawka glimepirydu większa niż 4 mg na dobę daje lepsze wyniki tylko w wyjątkowych przypadkach.
Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 6 mg glimepirydu.
U pacjentów, u których po zastosowaniu maksymalnej dawki dobowej metforminy nie uzyskanozadowalającej skuteczności, można zastosować leczenie skojarzone z glimepirydem. Utrzymując dawkęmetforminy, leczenie skojarzone z glimepirydem rozpoczyna się od małych dawek, które zwiększa się do
1
dawki maksymalnej w zależności od pożądanej kontroli stężenia glukozy. Leczenie skojarzone należyrozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza.
U pacjentów, u których po zastosowaniu maksymalnej dawki dobowej produktu leczniczego Symglic nieuzyskano zadowalającej kontroli, można w razie konieczności rozpocząć jednoczesne leczenie insuliną.Utrzymując dawkę glimepirydu, leczenie skojarzone z insuliną rozpoczyna się od małych dawek, którezwiększa się, w zależności od pożądanego poziomu stężenia glukozy. Leczenie skojarzone należyrozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza.
Zwykle pojedyncza dawka dobowa glimepirydu jest wystarczająca. Zaleca się przyjmowanie leku na krótkoprzed lub w trakcie obfitego śniadania, lub – gdy pominięto śniadanie – na krótko przed lub w trakciepierwszego głównego posiłku.
W przypadku pominięcia dawki, nie należy zwiększać następnej dawki leku.
Wystąpienie u pacjenta hipoglikemii po przyjęciu 1 mg glimepirydu na dobę oznacza możliwość kontroliglikemii wyłącznie za pomocą samej diety.
Ponieważ poprawa kontroli cukrzycy związana jest z większą wrażliwością na insulinę, w czasie leczeniamoże zmniejszyć się zapotrzebowanie na glimepiryd. Z tego względu, aby zapobiec wystąpieniuhipoglikemii, konieczne jest, na pewnym etapie, rozważenie okresowego zmniejszenia dawki lubodstawienia leku. Zmiana dawkowania może być także konieczna w przypadku zmiany masy ciała lub trybużycia pacjenta oraz wystąpienia innych czynników zwiększających ryzyko hipo- lub hiperglikemii.
Zastąpienie innych doustnych leków przeciwcukrzycowych produktem leczniczym Symglic
Na ogół możliwe jest dokonanie zmiany sposobu leczenia, zastępując inne doustne leki przeciwcukrzycoweproduktem leczniczym Symglic. Przy zmianie leczenia na Symglic należy wziąć pod uwagę dawkę orazokres półtrwania poprzednio stosowanego leku. W przypadku niektórych leków, szczególnie lekówprzeciwcukrzycowych o długim okresie półtrwania (np. chlorpropamid), zaleca się zastosowaniekilkudniowego okresu „wymywania” leku z organizmu, w celu zminimalizowania ryzyka wystąpieniareakcji hipoglikemicznych w wyniku wzajemnego nasilenia działania leków. Zalecana dawka początkowaglimepirydu wynosi 1 mg na dobę.
W zależności od odpowiedzi na leczenie, dawka glimepirydu może być stopniowo zwiększana, zgodniez powyższymi zaleceniami.
Zastąpienie insuliny produktem leczniczym Symglic
W wyjątkowych przypadkach, u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną, wskazana może byćzmiana leczenia na Symglic. Zmiana sposobu leczenia powinna odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza.
Specjalne grupy pacjentów
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby Patrz punkt 4.3.
Dzieci i młodzież
Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania glimepiridu u pacjentów w wieku poniżej 8 lat. Istniejeniewiele danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów w wieku od 8 do 17 lat w monoterapii(patrz punkty 5.1 i 5.2).
Ponieważ dostępne dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży sąniewystarczające, nie zaleca się stosowania.
Sposób podawania
Do stosowania doustnego.
Tabletki należy połykać w całości, popijając niewielką ilością wody.
2
4.3 Przeciwwskazania
Symglic jest przeciwwskazany w następujących przypadkach:− nadwrażliwość na substancję czynną, inne pochodne sulfonylomocznika lub sulfonamidu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1;− cukrzyca typu 1 (insulinozależna);
− śpiączka cukrzycowa; − kwasica ketonowa;
− ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek
lub wątroby konieczna jest zmiana leku na insulinę.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Symglic należy przyjmować krótko przed posiłkiem lub podczas posiłku.
Gdy posiłki są przyjmowane o nieregularnych porach lub w ogóle pomijane, leczenie produktem leczniczymSymlic może prowadzić do hipoglikemii. Objawami hipoglikemii mogą być: bóle głowy, niepohamowanygłód, nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój ruchowy, agresywność, osłabieniekoncentracji, czujności i czasu reakcji, depresja, dezorientacja, zaburzenia mowy i widzenia, afazja, drżeniamięśni, niedowład, zaburzenia czucia, zawroty głowy, uczucie bezradności, utrata samokontroli, delirium,drgawki pochodzenia mózgowego, senność i utrata przytomności aż do stanu śpiączki, płytki oddech orazbradykardia.
Ponadto, mogą wystąpić objawy zaburzenia regulacji układu adrenergicznego, takie jak pocenie się, wilgotna skóra, niepokój, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, palpitacje, dławica piersiowa oraz zaburzenia rytmuserca.
Obraz kliniczny w ciężkiej hipoglikemii może przypominać udar.
Powyższe objawy można zazwyczaj szybko zmniejszyć poprzez natychmiastowe podanie węglowodanów(cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne.
Doświadczenia uzyskane podczas stosowania innych pochodnych sulfonylomocznika wskazują, że pomimopoczątkowego osiągnięcia zamierzonej skuteczności środków zaradczych, może wystąpić nawróthipoglikemii.
Ciężka lub długotrwała hipoglikemia, wyrównywana jedynie doraźnie przez przyjęcie zwykle stosowanychilości cukru, wymaga natychmiastowego leczenia farmakologicznego, a czasami hospitalizacji.
Do czynników mogących wpłynąć na rozwój hipoglikemii należą:
− niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność pacjenta do współpracy
z lekarzem;
− niedożywienie, nieregularne przyjmowanie posiłków lub pomijanie posiłków, okresy postu;− zmiana diety;
− brak równowagi pomiędzy wysiłkiem fizycznym a ilością spożywanych węglowodanów;− spożywanie alkoholu, szczególnie z jednoczesnym pomijaniem posiłków;− zaburzenia czynności nerek;
− ciężkie zaburzenia czynności wątroby; − przedawkowanie glimepirydu;
− niektóre niewyrównane zaburzenia czynności gruczołów wydzielania wewnętrznego wpływające na metabolizm węglowodanów lub na kompensacyjne wyrównanie hipoglikemii (np. niektóre zaburzenia czynności tarczycy oraz przedniego płata przysadki mózgowej lub niewydolność kory nadnerczy);
− jednoczesne przyjmowanie niektórych produktów leczniczych (patrz punkt 4.5).
Leczenie produktem leczniczym Symglic wymaga regularnego kontrolowania stężenia cukru we krwii w moczu. Ponadto zaleca się oznaczanie stężenia hemoglobiny glikowanej.
3
W trakcie leczenia produktem leczniczym Symglic wymagane jest regularne kontrolowanie czynnościwątroby oraz obrazu krwi (szczególnie oznaczanie liczby leukocytów i trombocytów).
W sytuacjach stresowych (np. wypadki, operacje z nagłych wskazań, zakażenia ze stanem gorączkowymitp.) może być wskazana czasowa zmiana leczenia na insulinę.
Nie przeprowadzono doświadczeń dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów z ciężkimizaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów dializowanych. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniamiczynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leczenia na insulinę.
Leczenie pochodnymi sulfonylomocznika pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6- fosforanowej(G6PD) może prowadzić do niedokrwistości hemolitycznej. Ponieważ glimepiryd należy do grupypochodnych sulfonylomocznika należy go ostrożnie stosować u pacjentów z niedoborem G6PD i rozważyćleczenie alternatywne produktami leczniczymi niezawierającymi sulfonylomocznika.
Symglic zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedzicznąnietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Działanie hipoglikemizujące glimepirydu może być nasilone lub osłabione przez inne produkty leczniczeprzyjmowane jednocześnie z glimepirydem. Z tego powodu stosowanie innych produktów leczniczych możemieć miejsce tylko za zgodą (lub z przepisu) lekarza.
Glimepiryd jest metabolizowany z udziałem cytochromu P450 2C9 (CYP2C9). Wiadomo, że na metabolizmglimepirydu ma wpływ jednoczesne stosowanie leków indukujących (np. ryfampicyna) lub hamujących (np.flukonazol) izoenzym CYP2C9.
Opisane w literaturze wyniki badań interakcji in vivo wykazały, że AUC glimepirydu zwiększa się około2-krotnie podczas jednoczesnego stosowania flukonazolu, który jest głównym potencjalnym inhibitoremizoenzymu CYP2C9.
Na podstawie doświadczeń ze stosowaniem glimepirydu oraz innych pochodnych sulfonylomocznikaznaczenie mogą mieć wymienione niżej interakcje.
Nasilenie działania zmniejszającego stężenie glukozy we krwi, a co za tym idzie wystąpienie w niektórychprzypadkach hipoglikemii może mieć miejsce w następstwie jednoczesnego przyjęcia jednegoz następujących produktów leczniczych:
− fenylbutazonu, azapropazonu i oksyfenbutazonu;
− insuliny oraz doustnych leków przeciwcukrzycowych, np. metforminy;− salicylanów oraz kwasu p-aminosalicylowego;
− steroidów anabolicznych i męskich hormonów płciowych;
− chloramfenikolu, niektórych sulfonamidów o długotrwałym działaniu, tetracyklin, antybiotyków
chinolonowych i klarytromycyny;
− leków przeciwzakrzepowych z grupy kumaryny;− fenfluraminy; − dizopyramidu;
− fibratów;
− inhibitorów konwertazy angiotensyny;− fluoksetyny, inhibitorów monoaminooksydazy;− allopurynolu, probenecydu, sulfinpyrazonu;− sympatykolityków;
− cyklofosfamidu, trofosfamidu i ifosfamidu;
4
− mikonazolu, flukonazolu;
− pentoksyfiliny (przy dużych dawkach podawanych pozajelitowo);− trytokwaliny.
Osłabienie działania obniżającego stężenie glukozy we krwi, a co za tym idzie wystąpienie w niektórychprzypadkach zwiększenia stężenia glukozy we krwi może mieć miejsce w następstwie jednoczesnegoprzyjęcia jednego z następujących produktów leczniczych:
− estrogenów i progestagenów;
− saluretyków, diuretyków tiazydowych;− leków stymulujących tarczycę, glukokortykosteroidów;− pochodnych fenotiazyny, chlorpromazyny;− adrenaliny i sympatykomimetyków;
− kwasu nikotynowego (w dużych dawkach) oraz pochodnych kwasu nikotynowego;− leków przeczyszczających (długotrwałe stosowanie);− fenytoiny, diazoksydu;
− glukagonu, barbituranów oraz ryfampicyny;− acetazolamidu.
Antagoniści receptora H2, leki blokujące receptory beta-adrenergiczne, klonidyna oraz rezerpina mogąprowadzić zarówno do nasilenia, jak i osłabienia działania hipoglikemizującego.
Pod wpływem działania produktów leczniczych o działaniu sympatykolitycznym, takich jak leki blokującereceptory beta-adrenergiczne, klonidyna, guanetydyna oraz rezerpina, osłabieniu lub zniesieniu mogą ulecobjawy wywołanego hipoglikemią kompensacyjnego pobudzenia układu adrenergicznego.
Spożywanie alkoholu może w nieprzewidywalny sposób nasilać lub osłabiać hipoglikemizujące działanieglimepirydu.
Glimepiryd może zarówno nasilać, jak i osłabiać działanie pochodnych kumaryny.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę lub laktację
Ciąża
Ryzyko związane z cukrzycą
Nieprawidłowe stężenia glukozy we krwi w czasie ciąży związane są z większą częstością występowaniawad wrodzonych płodu i podwyższoną umieralnością okołoporodową. Dlatego w czasie ciąży, w celuuniknięcia ryzyka wpływu teratogennego, stężenie glukozy we krwi musi być ściśle kontrolowane. W takichprzypadkach zaleca się stosowanie insuliny. Pacjentka, która planuje zajście w ciążę powinna poinformowaćo tym lekarza.
Ryzyko związane ze stosowaniem glimepirydu
Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania glimepirydu u kobiet w ciąży. Badania nazwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję, związany prawdopodobnie z działaniemfarmakologicznym (hipoglikemia) glimepirydu (patrz punkt 5.3).
W związku z powyższym, nie zaleca się stosowania glimepirydu przez cały okres ciąży.
Jeżeli pacjentka leczona glimepirydem zajdzie w ciążę lub ją planuje, należy zastąpić jak najszybciej sposóbleczenia na terapię insuliną.
Karmienie piersią
Brak wystarczających danych dotyczących przenikania glimepirydu do mleka ludzkiego. Glimepiryd jestwydzielany do mleka samic szczurów. Ponieważ inne pochodne sulfonylomocznika przenikają do mleka
5
ludzkiego oraz ze względu na ryzyko wystąpienia hipoglikemii u dzieci karmionych piersią, nie zaleca siękarmienia piersią podczas stosowania glimepirydu.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Brak danych dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Zdolność pacjenta do koncentracji oraz szybkość reakcji mogą ulec pogorszeniu w następstwie hipoglikemiilub hiperglikemii lub np. z powodu zaburzeń widzenia. Może to stwarzać zagrożenie w sytuacjach, gdyprawidłowe funkcjonowanie tych umiejętności ma szczególne znaczenie (np. podczas prowadzeniasamochodu lub obsługiwania maszyn).
Pacjenta należy poinformować, że w trakcie prowadzenia pojazdu powinien unikać sytuacji mogącychprowadzić do wystąpienia hipoglikemii. Jest to szczególnie ważne u pacjentów, u których nie występują lubwystępują w nieznacznym nasileniu objawy początkowe hipoglikemii oraz u pacjentów, u których częstowystępuje hipoglikemia. W takich przypadkach należy rozważyć, czy prowadzenie pojazdów lubobsługiwanie maszyn przez pacjenta jest wskazane.
4.8 Działania niepożądane
Następujące działania niepożądane obserwowano w związku ze stosowaniem glimepirydu i innychpochodnych sulfonylomocznika, zostały wymienione poniżej zgodnie z klasyfikacją układowo - narządowąoraz zgodnie ze zmniejszającą się częstością: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbytczęsto (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), nieznana(częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko: trombocytopenia, leukopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, erytropenia, niedokrwistość hemolityczna i pancytopenia, które zwykle ustępują po odstawieniu produktu
leczniczego.
Częstość nieznana: ciężka małopłytkowość (trombocytopenia) z liczbą płytek krwi <10 000/μl, plamicamałopłytkowa.
Zaburzenia układu odpornościowego
Bardzo rzadko: alergiczne zapalenie naczyń, łagodne reakcje nadwrażliwości, które mogą przybrać ciężkąpostać z trudnościami w oddychaniu, obniżeniem ciśnienia krwi oraz niekiedy prowadzące do wstrząsu.Częstość nieznana: nadwrażliwość krzyżowa na pochodne sulfonylomocznika, sulfonamidy lub substancjepokrewne.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Rzadko: hipoglikemia.
W większości przypadków reakcje hipoglikemiczne występują nagle, mogą mieć ciężką postać i przebieg,nie zawsze dają się łatwo wyrównać. Wystąpienie hipoglikemii zależy, tak jak w przypadku zastosowaniainnych terapii przeciwcukrzycowych, od indywidualnych czynników, takich jak przyzwyczajeniażywieniowe i dawkowanie (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia oka
Częstość nieznana: zaburzenia widzenia, przemijające, szczególnie w początkowym okresie leczenia,spowodowane zmianami stężenia glukozy we krwi.
Zaburzenia żołądka i jelit
Bardzo rzadko: nudności, wymioty, biegunka, wzdęcia, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, bólbrzucha, prowadzące w bardzo rzadkich przypadkach do przerwania leczenia.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Częstość nieznana: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
6
Bardzo rzadko: zaburzenie czynności wątroby (np. z cholestazą i żółtaczką), zapalenie wątrobyi niewydolność wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Częstość nieznana: mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości skórnej takie, jak świąd, wysypka orazpokrzywka i nadwrażliwość na światło.
Badania diagnostyczne
Bardzo rzadko: zmniejszenie stężenia sodu w surowicy krwi.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkiepodejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania NiepożądanychDziałań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznychi Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301,Faks: + 48 22 49 21 309, e mail: [email protected].
4.9 Przedawkowanie
W wyniku przedawkowania produktu leczniczego może wystąpić hipoglikemia, trwająca od 12 do72 godzin, która może nawrócić po początkowej poprawie. Objawy mogą nie uwidaczniać się w ciągupierwszych 24 godzin od zażycia. W większości przypadków zalecana jest obserwacja w szpitalu. Mogąwystąpić nudności, wymioty oraz ból nadbrzusza. Hipoglikemii zazwyczaj towarzyszą objawyneurologiczne, takie jak niepokój ruchowy, drżenia mięśni, zaburzenia widzenia, trudności z koordynacją,senność, śpiączka oraz drgawki.
Początkowo leczenie polega na ograniczeniu wchłaniania leku przez wywołanie wymiotów, a następniepodaniu wody lub napoju z węglem aktywowanym (adsorbent) oraz siarczanu sodu (środekprzeczyszczający). W przypadku przyjęcia dużej dawki leku, zalecane jest przeprowadzenie płukaniażołądka, a następnie podanie węgla aktywowanego i siarczanu sodu. W przypadku przedawkowaniao szczególnie ciężkim przebiegu konieczna jest hospitalizacja na oddziale intensywnej opieki medycznej.W takim przypadku należy jak najszybciej podać glukozę. Jeśli jest to konieczne, podaje się 50 ml 50%roztworu glukozy dożylnie (bolus), a następnie 10% roztwór w postaci infuzji dożylnej, uważnie monitorującstężenie glukozy we krwi. Dalsze leczenie powinno być objawowe.
W szczególnych przypadkach, gdy hipoglikemia jest spowodowana przypadkowym przyjęciem produktuleczniczego Symglic przez niemowlęta i małe dzieci, dawka podawanej glukozy musi być staranniekontrolowana, aby uniknąć niebezpieczeństwa wystąpienia hiperglikemii. Stężenie glukozy we krwi musibyć ściśle monitorowane.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: doustne leki przeciwcukrzycowe: sulfonamidy, pochodne sulfonylomocznika,kod ATC: A10B B12.
Glimepiryd jest doustnym lekiem przeciwcukrzycowym, należącym do pochodnych sulfonylomocznika.Stosowany może być w przypadku cukrzycy insulinoniezależnej.
Mechanizm działania
Działanie glimepirydu polega przede wszystkim na stymulowaniu wydzielania insuliny z komórek betatrzustki. Podobnie jak w przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika, mechanizm działania związany
7
jest ze zwiększeniem wrażliwości komórek beta trzustki na fizjologiczny bodziec jakim jest glukoza.Ponadto glimepiryd wykazuje prawdopodobnie wyraźne działanie pozatrzustkowe, co także jest sugerowanew przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika.
Działanie farmakodynamiczne
Wydzielanie insuliny
Pochodne sulfonylomocznika wpływają na wydzielanie insuliny poprzez zamykanie kanału potasowegozależnego od ATP w błonie komórek beta trzustki. Zamknięcie kanału potasowego powoduje depolaryzacjębłony komórkowej komórek beta i prowadzi – poprzez otwarcie kanałów wapniowych – do zwiększonegonapływu jonów wapnia do wnętrza komórki. Prowadzi to do uwalniania insuliny na drodze egzocytozy.
Glimepiryd wiąże się odwracalnie z białkiem błonowym komórek beta, związanym z kanałem potasowymzależnym od ATP. Miejsce wiązania różni się od miejsca, z którym wiążą się inne pochodnesulfonylomocznika.
Działanie pozatrzustkowe
Do działania pozatrzustkowego glimepirydu należy np. zwiększenie wrażliwości tkanek obwodowych nainsulinę oraz zmniejszenie wychwytu insuliny przez wątrobę.
Wychwyt glukozy z krwi do obwodowych tkanek (mięśniowej i tłuszczowej) odbywa się z udziałemspecjalnego białka transportującego, zlokalizowanego w błonie komórkowej. Transport glukozy do tychtkanek jest etapem ograniczającym zużytkowanie glukozy. Glimepiryd bardzo szybko zwiększa liczbęaktywnych cząsteczek transportujących glukozę w błonie komórkowej komórek mięśni i tkanki tłuszczowej,co stymuluje wychwyt glukozy.
Glimepiryd zwiększa aktywność fosfolipazy C swoistej dla glikozylofosfatydyloinozytolu, co może byćzwiązane ze stymulacją z lipogenezy i glikogenezy wywoływaną przez glimepiryd w izolowanychkomórkach mięśniowych i tłuszczowych.
Glimepiryd hamuje wytwarzanie glukozy w wątrobie poprzez zwiększanie wewnątrzkomórkowego stężeniafruktozo-2,6-difosforanu, który z kolei hamuje glukoneogenezę.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
U osób zdrowych minimalna skuteczna dawka doustna wynosi około 0,6 mg. Działanie glimepirydu zależyod dawki i jest powtarzalne. Podczas stosowania glimepirydu zachowana jest fizjologiczna odpowiedź naintensywne ćwiczenia fizyczne, która polega na zmniejszeniu wydzielania insuliny.
Nie stwierdzono istotnych różnic w działaniu produktu leczniczego podanego na 30 minut przed posiłkiemlub bezpośrednio przed posiłkiem. U pacjentów z cukrzycą, zadowalająca kontrola metaboliczna utrzymujesię przez całą dobę po podaniu pojedynczej dawki dobowej.
Pomimo, że hydroksymetabolit glimepirydu powoduje niewielkie, lecz istotne zmniejszenie stężenia glukozyw surowicy zdrowych osób, przyjmuje się, że stanowi to jedynie niewielką część ogólnego działaniaproduktu leczniczego.
Leczenie skojarzone z metforminą
W jednym badaniu klinicznym wykazano poprawę kontroli metabolicznej w leczeniu skojarzonymz glimepirydem, w porównaniu z leczeniem tylko metforminą u pacjentów, u których kontrola metabolicznamaksymalną dawką dobową metforminy była niezadowalająca.
Leczenie skojarzone z insuliną
8
Dane dotyczące leczenia skojarzonego z insuliną są ograniczone. U pacjentów, u których nie uzyskanokontroli maksymalną dawką glimepirydu, można rozpocząć leczenie skojarzone z insuliną. W dwóchbadaniach klinicznych leczenie skojarzone przyniosło taką samą poprawę kontroli metabolicznej, jakinsulina w monoterapii; jednak w przypadku leczenia skojarzonego potrzebna była mniejsza średnia dawkainsuliny.
Szczególne grupy pacjentów
Dzieci i młodzież
U 285 dzieci (w wieku 8-17 lat) z cukrzycą typu 2 przeprowadzono trwające 24 tygodnie badanie klinicznez aktywną kontrolą (glimepiryd w dawce do 8 mg na dobę lub metformina w dawce do 2000 mg na dobę).
Zarówno w grupie glimepirydu jak i metforminy obserwowano znaczne obniżenie HbA1c w porównaniuz wartościami wyjściowymi (glimepiryd – 0,95 (se 0,41); metformina – 1,39 (se 0,40)). Działanieglimepirydu, w porównaniu z metforminą, nie osiągnęło kryterium non-inferiority w parametrze średniazmiana HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych. Różnica pomiędzy tymi lekami wynosiła 0,44% nakorzyść metforminy. Górny limit (1,05) 95% przedziału ufności dla różnicy nie leżał poniżej marginesunon-inferiority wynoszącego 0,3%.
Nie uzyskano żadnych nowych informacji dotyczących bezpieczeństwa u dzieci leczonych glimepirydem,w porównaniu z dorosłymi pacjentami z cukrzycą typu 2. Brak danych z długoterminowych badańdotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania glimepirydu dla dzieci.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie
Biodostępność podanego doustnie glimepirydu jest całkowita. Przyjmowanie jedzenia nie ma istotnegowpływu na wchłanianie, a jedynie nieznacznie zmniejsza szybkość wchłaniania leku. Maksymalne stężenieleku w surowicy krwi (Cmax) występuje w ciągu ok. 2,5 godziny po podaniu doustnym (średnie stężenie0,3 µg/ml podczas wielokrotnego podawania 4 mg na dobę), przy czym istnieje liniowa zależność pomiędzydawką a zarówno Cmax, jak i AUC (pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu).
Dystrybucja
Glimepiryd ma bardzo małą objętość dystrybucji (ok. 8,8 litra), w przybliżeniu równą objętości dystrybucjialbuminy, wysoki stopień wiązania z białkami (>99%) oraz niski klirens (ok. 48 ml/min).U zwierząt glimepiryd jest wydzielany z mlekiem. Glimepiryd przenika przez łożysko. Przenikanie przezbarierę krew-mózg jest niewielkie.
Metabolizm
Średni okres półtrwania w surowicy, który ma wpływ na stężenia leku w surowicy w warunkach podawaniawielokrotnego, wynosi około 5 do 8 godzin. Po podaniu dużych dawek obserwowano nieznacznie dłuższeokresy półtrwania.
Porównanie podania jednorazowego i wielokrotnego raz na dobę nie ujawniło żadnych istotnych różnic
w zakresie farmakokinetyki, a zmienność osobnicza była bardzo niska. Nie stwierdzono istotnej kumulacjileku.
Eliminacja
Po podaniu pojedynczej dawki radioaktywnie znakowanego glimepirydu, 58% radioaktywności oznaczonow moczu, a 35 % w kale. Niezmienionej substancji nie wykryto w moczu. Zarówno w moczu, jak i w kalestwierdzono dwa metabolity – najprawdopodobniej pochodzące z przemian w wątrobie (głównie przez
9
CYP2C9) – pochodną hydroksylową i pochodną karboksylową. Po doustnym podaniu glimepirydu, końcoweokresy półtrwania tych metabolitów wynosiły odpowiednio od 3 do 6 i od 5 do 6 godzin.
Szczególne grupy pacjentów
Farmakokinetyka leku była podobna u kobiet i mężczyzn, oraz u pacjentów młodych i w podeszłym wieku(powyżej 65 lat). U pacjentów z niskim klirensem kreatyniny występowała tendencja do zwiększania sięklirensu glimepirydu oraz obniżania średnich stężeń leku w surowicy krwi, najprawdopodobniej na skutekszybszej eliminacji ze względu na mniejsze wiązanie z białkami. Stwierdzono zmniejszenie wydalania obumetabolitów przez nerki. Ogólnie u tych pacjentów nie należy przewidywać zwiększonego ryzyka kumulacjileku.
Farmakokinetyka leku podanego pięciu pacjentom po zabiegach chirurgicznych na drogach żółciowych, niechorującym na cukrzycę, była zbliżona do stwierdzonej u osób zdrowych.
Dzieci i młodzież
Badanie po podaniu na czczo, które miało na celu określenie farmakokinetyki, bezpieczeństwa i tolerancjidawki 1 mg glimepirydu u 30 pacjentów pediatrycznych (4 dzieci w wieku od 10 do 12 lat i 26 dzieciw wieku od 12 do 17 lat) z cukrzycą typu 2 wykazało, że średnie AUC(0-last), Cmax i t ½ były podobne dowartości opisywanych u dorosłych.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Wyniki badań przedklinicznych zaobserwowane podczas stosowania dawek znacznie przewyższającychmaksymalne dawki stosowane u ludzi, mają niewielkie zastosowanie w praktyce klinicznej lub wynikałyz działania farmakodynamicznego (hipoglikemia) substancji czynnej. Wyniki te oparte są na typowychbadaniach farmakologicznych bezpieczeństwa stosowania leku, badaniach toksyczności po podaniuwielokrotnej dawki, genotoksyczności, karcynogenności i toksycznego wpływu na zdolność do rozrodu.W tych ostatnich (obejmujących embriotoksyczność, teratogenność i toksyczność rozwojową) obserwowanedziałania niepożądane uważane były za wtórne wobec działania hipoglikemizującego wywołanego przezsubstancję czynną u samic i ich potomstwa.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Laktoza jednowodna Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A)Celuloza mikrokrystalicznaPowidon K30 Magnezu stearynian Żelaza tlenek żółty (E172)Indygotyna (E132)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
10
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Przezroczyste blistry z folii PVC/Aluminium.
10, 20, 30, 50, 60, 90 lub 120 tabletek (w blistrach po 10 tabletek)
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania
Bez specjalnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Symphar Sp. z o.o.ul. Koszykowa 6500-667 Warszawa
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr 12069
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 13.02.2006 r.Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 12.07.2011 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
28/04/2017
11