CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Tialorid, 5 mg + 50 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 5 mg amilorydu chlorowodorku (Amiloridi hydrochloridum) i 50 mghydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna.

Każda tabletka zawiera 100 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Tabletka okrągła, barwy żółtawej z odcieniem seledynowym, obustronnie płaska.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Tialorid jest wskazany w leczeniu:

- nadciśnienia tętniczego krwi lekkiego lub umiarkowanego (w monoterapii lub z innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi);

- zastoinowej niewydolności krążenia;

- marskości wątroby z wodobrzuszem i obrzękami.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkę produktu należy ustalać indywidualnie, w zależności od ciężkości choroby i reakcji pacjenta na produkt.

Zwykle stosuje się następujące dawkowanie:

Dorośli

W nadciśnieniu tętniczym krwi

Początkowo ½ tabletki na dobę. W razie konieczności, dawkę można zwiększyć do 1 tabletki na dobę,podawanej jednorazowo lub w dwóch dawkach podzielonych.

W zastoinowej niewydolności krążenia

Początkowo ½ tabletki na dobę. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać. Nie należy przekraczać dawki 2 tabletek na dobę.

W marskości wątroby

Leczenie rozpoczyna się małymi dawkami, które zwiększa się stopniowo aż do uzyskaniaodpowiedniego działania moczopędnego. Nie należy przekraczać dawki 2 tabletek na dobę.Po ustąpieniu obrzęków należy zmniejszyć dawkę produktu. Dawka podtrzymująca może być

1

mniejsza od dawki początkowej.

Dzieci i młodzież

Tialorid nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Bezpieczeństwoi skuteczność stosowania w tej grupie pacjentów nie zostały określone (patrz punkt 4.3).

Dawkowanie u osób w podeszłym wieku

U tych pacjentów dawkę należy ustalać w zależności od stanu czynności nerek i klinicznej reakcji na leczenie.

4.3 Przeciwwskazania

 Nadwrażliwość na substancje czynne, inne sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję

pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

 Hiperkaliemia (stężenie potasu w surowicy powyżej 5,5 mmol/l). Podwyższony poziom wapnia w surowicy. Leczenie litem.

 Leczenie innymi lekami oszczędzającymi potas (np. triamteren, spironolakton, eplerenon). Stosowanie leków uzupełniających potas lub dieta bogata w potas (w ciężkich i opornych przypadkach hipokaliemii można stosować Tialorid pod kontrolą).

 Ciężka niewydolność wątroby.

 Stan przedśpiączkowy w marskości wątroby. Ciężka niewydolność nerek.

 Bezmocz.

 Nefropatia cukrzycowa.  Cukrzyca.

 Stężenie mocznika we krwi powyżej 10 mmol/l, lub stężenie kreatyniny powyżej 130 µmol/l u pacjentów, u których nie można dostatecznie często i starannie monitorować stężenia elektrolitów i mocznika (patrz punkt 4.4).

 Choroba Addisona.  Laktacja.

 Dzieci i młodzież poniżej 18 lat, gdyż bezpieczeństwo i skuteczność stosowania w tej grupie pacjentów nie zostały określone.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Produkt może wywołać hiperkaliemię, która może być przyczyną groźnych dla życia zaburzeń rytmuserca. Hiperkaliemia występuje częściej u pacjentów z niewydolnością nerek, u chorych na cukrzycęoraz u pacjentów w podeszłym wieku. Wskazana jest kontrola stężenia potasu w surowicy krwiu wszystkich pacjentów leczonych produktem Tialorid, szczególnie na początku leczenia i poustaleniu odpowiedniej dawki produktu. W przypadku wystąpienia hiperkaliemii, należy odstawićTialorid i w razie konieczności podjąć działanie zmniejszające stężenie potasu.

Chociaż po zastosowaniu produktu Tialorid istnieje mniejsze niebezpieczeństwo wystąpienia zaburzeńelektrolitowych (hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipokaliemia, hipomagnezemia),wskazana jest kontrola równowagi wodno-elektrolitowej. Taką kontrolę zaleca się szczególnie wtedy,kiedy u pacjenta wystąpią wymioty i (lub) jeśli otrzymuje on parenteralnie płyny.

Następujące objawy wskazują na zaburzenia równowagi elektrolitowej: suchość w ustach, pragnienie,osłabienie, letarg, senność, niepokój ruchowy, drgawki, dezorientacja, bóle i skurcze mięśni,nużliwość mięśni, niedociśnienie, oliguria, tachykardia, nudności, wymioty.

Hipokaliemia może wystąpić w wyniku szybkiej diurezy, długotrwałej terapii i ciężkiej marskościwątroby. Hipokaliemia może zwiększyć wrażliwość serca na toksyczne działanie glikozydównaparstnicy.

Hiponatremia spowodowana lekiem przebiega najczęściej łagodnie i bezobjawowo i na jej wystąpienie narażone są szczególnie osoby w podeszłym wieku.

Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem. Mogą powodować okresowe i nieznaczne

2

zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi, przy braku stwierdzonych zaburzeń w metabolizmiewapnia. Przed przeprowadzaniem badań czynności przytarczyc, należy zaprzestać stosowania lekówtiazydowych.

Tialorid należy ostrożnie stosować w następujących grupach pacjentów:- u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (stężenie mocznika we krwi powyżej 10 mmol/l, lub stężenie kreatyniny powyżej 130 µmol/l), ponieważ istnieje u tych pacjentów niebezpieczeństwo rozwoju hiperkaliemii. Mogą również wystąpić lub nasilić się objawy mocznicy wskutek kumulacji produktu.

- u pacjentów z marskością wątroby, z współistniejącym wodobrzuszem, alkalozą metaboliczną i obrzękami, ze względu na większe ryzyko wzrostu stężenia azotu mocznikowego w surowicy krwi podczas forsowanej diurezy.

- u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby może wystąpić encefalopatia lub śpiączka

wątrobowa.

- u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową występującymi aktualnie lub w wywiadzie,

ponieważ mogą wystąpić objawy nadwrażliwości na lek.

- u pacjentów z chorobą serca i płuc lub niekontrolowaną cukrzycą, ponieważ istnieje ryzyko rozwoju kwasicy oddechowej i metabolicznej; konieczna jest częsta kontrola równowagi kwasowo-zasadowej.

- produktu Tialorid nie należy podawać pacjentom z cukrzycą z uwagi na ryzyko rozwoju hiperkaliemii. Jeśli zachodzi konieczność zastosowania produktu, przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stan wydolności nerek, w celu zminimalizowania tego ryzyka. Może być konieczna odpowiednia zmiana dawek leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny.- hydrochlorotiazyd zmniejsza tolerancję glukozy. U pacjentów z cukrzycą utajoną może się ujawnić postać jawna tej choroby. Hydrochlorotiazyd może podwyższać poziom cholesterolu i trójglicerydów w surowicy krwi.

- u pacjentów chorych na dnę moczanową, gdyż produkt może podwyższać stężenie kwasu

moczowego w surowicy krwi i wywołać napad dny.

- u pacjentów z układowym toczniem rumieniowatym, hydrochlorotiazyd może zaostrzać objawy

choroby.

Tialorid zawiera laktozę. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkowystępującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złegowchłaniania glukozy-galaktozy.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Chlorpropamid wykazuje działanie synergiczne z produktem Tialorid, co zwiększa ryzyko hiponatremii.

Może być konieczna zmiana dawkowania insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Tialorid nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Podczas jednoczesnego stosowaniaz guanetydyną, metyldopą lub produktami blokującymi receptory adrenergiczne może wystąpić ciężkahipotonia ortostatyczna. Należy zmniejszyć dawki tych leków.

Podczas jednoczesnego stosowania produktu Tialorid z inhibitorami ACE lub z antagonistamireceptora angiotensyny II zwiększa się ryzyko hiperkaliemii. Należy wówczas kontrolować stężeniepotasu w surowicy.

Leczenie diuretykami należy zakończyć na 2-3 dni przed rozpoczęciem terapii inhibitorami ACE, aby zapobiec hipotonii występującej często po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE.

Podczas jednoczesnego stosowania produktu Tialorid i amin presyjnych (np. adrenalina) zmniejsza sięodpowiedź naczyniowa na aminy.

Tialorid stosowany jednocześnie z solami litu zwiększa ich toksyczność (zmniejsza się klirens litui zwiększa się jego stężenie w surowicy krwi). W zasadzie należy unikać jednoczesnego stosowania

3

tych leków.

Podczas stosowania hydrochlorotiazydu z barbituranami, opioidami lub alkoholem może nasilać sięniedociśnienie ortostatyczne.

Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i niesteroidowych leków przeciwzapalnych(NLPZ) zwiększa się ryzyko wystąpienia niewydolności nerek; NLPZ poprzez hamowanie działaniaprostaglandyn zmniejszają przepływ nerkowy i mogą zmniejszać diuretyczne, natriuretycznei hipotensyjne działanie hydrochlorotiazydu.

U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenci w podeszłym wieku lub pacjencize zmniejszoną objętością krwi krążącej, w tym pacjenci przyjmujący leki moczopędne), którzyprzyjmują niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX-2, jednoczesnepodawanie antagonistów receptora angiotensyny II i inhibitorów ACE może powodować dalszezaburzenie czynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek. Działania te są zwykle odwracalne.Dlatego też takie skojarzenie leków powinno być stosowane z dużą ostrożnością u pacjentówz zaburzeniami czynności nerek.

Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i leków moczopędnychoszczędzających potas, w tym amilorydu, może powodować hiperkaliemię, zwłaszcza u pacjentóww podeszłym wieku. Dlatego też, podczas stosowania amilorydu jednocześnie z niesteroidowymilekami przeciwzapalnymi należy monitorować stężenie potasu w surowicy.

Stosowanie amilorydu jednocześnie z inhibitorami ACE, antagonistami receptora angiotensyny II,trilostanem, cyklosporyną lub takrolimusem może prowadzić do zwiększenia ryzyko wystąpieniahiperkaliemii. Dlatego też, jeśli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane z powodustwierdzonej hipokaliemii, należy je stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasuw surowicy.

Cholestyramina lub kolestypol wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodupokarmowego, odpowiednio o 85% i 43%. W przypadku, gdy cholestyramina jest przyjmowana po4 godzinach po podaniu hydrochlorotiazydu, wchłanianie hydrochlrotiazydu jest mniejsze o 30-35%.Kortykosteroidy lub ACTH mogą nasilać wywołaną przez tiazydy utratę elektrolitów, zwłaszczahipokaliemię.

Tialorid nasila zwiotczające mięśnie działanie leków z grupy tubokuraryny.

Testy laboratoryjne

Hydrochlorotiazyd wpływa na metabolizm wapnia, dlatego produkt należy odstawić przed wykonaniem badań czynności przytarczyc.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Produkt może być stosowany w ciąży w przypadku zdecydowanej konieczności. Tiazydy przekraczają barierę łożyska.

Leki moczopędne nie są wskazane u kobiet ciężarnych, nawet do leczenia umiarkowanych obrzęków,ponieważ nie zapobiegają rozwojowi zatrucia ciążowego, ale mogą spowodować hipowolemię,zwiększyć lepkość krwi i zmniejszyć ukrwienie łożyska. Obserwowano żółtaczkę u płodówi noworodków oraz trombocytopenię u noworodków urodzonych przez matki, które stosowały tiazydyw czasie ciąży.

U kobiet, które stosowały tiazydy przed porodem zwiększało się stężenie kwasu moczowego i kreatyniny w płynie owodniowym.

Karmienie piersią

Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego. Produktu nie należy stosować w okresie karmienia piersią z uwagi na możliwość wystąpienia objawów niepożądanych u karmionych niemowląt.

4

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Tialorid może wywołać działania niepożądane ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takie jak:osłabienie, znużenie, zawroty głowy, osłupienie. Należy poinformować pacjenta, że w raziewystąpienia tego typu objawów niepożądanych istnieje niebezpieczeństwo związane z prowadzeniempojazdów i obsługiwaniem maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane uszeregowano według klasyfikacji układów i narządów oraz częstościwystępowania: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do< 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (częstość nie możebyć określona na podstawie dostępnych danych).

Działania niepożądane występujące po zastosowaniu produktu Tialorid są związane z jego działaniemmoczopędnym, leczeniem tiazydami lub z zasadniczą chorobą i mogą być następujące (potwierdzoneklinicznie):

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Częstość nieznana: leukopenia, agranulocytoza, trombocytopenia, niedokrwistość aplastyczna,niedokrwistość hemolityczna.

Zaburzenia układu immunologicznego

Częstość nieznana: reakcja anafilaktyczna.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana: hiperkaliemia, zaburzenia równowagi elektrolitowej, odwodnienie, dna, hiperglikemia.

Zaburzenia psychiczne

Częstość nieznana: bezsenność, nerwowość, zaburzenia pamięci, depresja, senność.

Zaburzenia układu nerwowego

Częstość nieznana: zawroty głowy, bóle głowy, parestezje, osłupienie, niepokój ruchowy.

Zaburzenia oka

Częstość nieznana: przemijające zaburzenia widzenia.

Zaburzenia serca i zaburzenia naczyniowe

Częstość nieznana: arytmie, tachykardia, zwiększenie toksyczności glikozydów naparstnicy,niedociśnienie, również ortostatyczne, choroba niedokrwienna serca.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Częstość nieznana: duszność, kaszel, zatkany nos.

Zaburzenia żołądka i jelit

Częstość nieznana: brak łaknienia, zaburzenie smaku, nudności, wymioty, skurcze, biegunka,zaparcia, bóle żołądka, krwawienia, uczucie pełności w jamie brzusznej, pragnienie, suchość w jamieustnej, czkawka, zapalenie trzustki.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Częstość nieznana: świąd, wysypka, zaczerwienienie twarzy, obfite pocenie się, reakcjenadwrażliwości na światło.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Częstość nieznana: bóle kończyn, kurcze mięśni, bóle stawów, bóle w klatce piersiowej i bóle pleców.

5

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana: impotencja, zaburzenia w oddawaniu moczu, oddawanie moczu w nocy,nietrzymanie moczu, zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Częstość nieznana: uczucie zmęczenia, osłabienie, znużenie, złe samopoczucie, gorączka, omdlenia.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: [email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Brak swoistej odtrutki na Tialorid, a także danych dotyczących usuwania produktu z ustroju za pomocą dializy.

Objawy zatrucia

Najpoważniejsze z nich to utrata wody i elektrolitów, a także inne, jak: tachykardia, hipotensja,wstrząs, osłabienie, stany splątania, zawroty głowy, kurcze mięśni łydek, parestezje, zmęczenie, utrataświadomości, nudności, wymioty, pragnienie, poliuria, oliguria lub anuria, hipokaliemia,hiponatremia, alkaloza, podwyższone stężenie azotu mocznikowego w surowicy krwi, szczególnieu pacjentów z niewydolnością nerek.

Leczenie zatrucia

Leczenie powinno być objawowe i podtrzymujące czynności życiowe.W razie zatrucia należy spowodować wymioty i zastosować węgiel aktywny.Należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi i korygować je w razie potrzeby.W hiperkaliemii prowadzić leczenie normalizujące stężenie potasu w surowicy tj. zastosować Natriumbicarbonicum iv. lub glukozę z insuliną szybko działającą.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: lek moczopędny o umiarkowanym działaniu z lekiem moczopędnymoszczędzającym potas, hydrochlorotiazyd i leki moczopędne oszczędzające potas;kod ATC: C03EA01

Tialorid jest lekiem złożonym z dwóch leków moczopędnych, tj. hydrochlorotiazydu i amilorydu.Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym o średnio silnym działaniu.Mechanizm jego działania polega na bezpośrednim wpływie na hamowanie zwrotnego transportujonów sodowych w kanalikach dystalnych krętych, co w efekcie powoduje zwiększenie natriurezyi diurezy. Zwiększone wydalanie sodu pociąga za sobą wydalanie jonów potasu, wskutekzahamowania wymiany jonów sodu i potasu w kanalikach dystalnych, czemu zapobiega amilorydznajdujący się w produkcie.

6

Po długotrwałej terapii tiazydami może wystąpić łagodna postać alkalozy metabolicznej z hipokalemiąi hipochloremią.

Hydrochlorotiazyd, podobnie jak inne tiazydy, zwiększa wchłanianie zwrotne wapnia i zmniejsza jego wydalanie z moczem.

Hydrochlorotiazyd zwiększa wydalanie jonów magnezowych, co może być przyczyną hipomagnezemii.

Hydrochlorotiazyd hamuje wydalanie kwasu moczowego, co może być przyczyną hiperurykemii.Wynikiem pozanerkowego działania hydrochlorotiazydu jest hiperglikemia występująca na czczo oraznieprawidłowa krzywa glikemiczna po obciążeniu glukozą.

Hydrochlorotiazyd powoduje niewielki spadek przesączania kłębuszkowego, co ogranicza jego zastosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek.

Tiazydy obniżają ciśnienie tętnicze krwi u pacjentów z nadciśnieniem. Sugeruje się, że mechanizmtego działania polega nie tylko na zmniejszeniu objętości płynów pozakomórkowych, ale również nabezpośrednim działaniu na naczynia i zmniejszeniu oporu obwodowego. Zmniejszenie ilości soduw ścianach naczyń krwionośnych zmniejsza ich oddziaływanie na endogenne aminy katecholowe.Ponadto nasila się aktywność reniny w osoczu na skutek zmiany objętości płynów krążących.Amiloryd jest diuretykiem oszczędzającym potas i nasilającym natriuretyczne, diuretycznei hipotensyjne działanie hydrochlorotiazydu. Utrudnia wnikanie jonów wodorowych do nabłonkówkanalików w dystalnej części nefronu, a tym samym hamuje przepływ tych jonów do miejsca ichwymiany na jony potasowe. W wyniku tego działania zmniejsza się reabsorpcja sodu i sekrecja potasuoraz jonów wodorowych. Amiloryd nie hamuje całkowicie procesu wymiany jonów sodowych napotasowe, ale wydatnie ją zmniejsza.

Mechanizm działania oszczędzającego potas polega na wpływie na kanaliki dystalne.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Tiazydy wchłaniają się z przewodu pokarmowego w różnym stopniu. Początek działania po podaniudoustnym występuje po około 2 h, a maksymalny efekt po około 3-6 h.

Czas działania diuretycznego zależy od szybkości wydalania i może być różny u poszczególnychpacjentów. Po pojedynczej dawce leku wynosi 6-12 h. Początek działania hipotensyjnego występujepo 3-4 dniach. Po przerwaniu długotrwałego leczenia działanie hipotensyjne zanika podczaspierwszego tygodnia po odstawieniu leku.

Amiloryd wchłania się z przewodu pokarmowego w około 50%; pokarm zmniejsza jego wchłanianiedo 30%. Działanie moczopędne amilorydu zastosowanego w dawce 5-10 mg na dobę, występuje pookoło 2 h po zastosowaniu i trwa 10-12 h; po większych dawkach może się zwiększyć do 24 hi więcej.

U dorosłych, po zastosowaniu amilorydu w dawce 20 mg, stężenie maksymalne (około 38-48 ng/ml)występuje po 3-4 h po podaniu.

Dystrybucja

Tiazydy przenikają do przestrzeni pozakomórkowych i przekraczają barierę łożyska.Nie przenikają przez barierę krew-mózg. Przechodzą również do mleka kobiecego.Amiloryd przekracza barierę łożyska i przenika do mleka zwierząt. Badań takich nie prowadzonou ludzi. Objętość dystrybucji amilorydu wynosi 350-380 l, co wskazuje na dużą pozanaczyniowądystrybucję tego leku.

Metabolizm

Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany.

Eliminacja

Zarówno hydrochlorotiazyd, jak i amiloryd są wydalane z moczem, głównie w postaci niezmienionej.W ciągu 24 h wydala się nie mniej niż 61% hydrochlorotiazydu. Około 50% amiloryduzastosowanego w dawce 20 mg wydala się z moczem w postaci niezmienionej, w ciągu 72 h i około40% z kałem, prawdopodobnie jako niewchłonięty lek.

Wydalanie hydrochlorotiazydu następuje w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnej sekrecji w kanaliku proksymalnym.

7

U pacjentów z niezaburzoną czynnością nerek okres półtrwania hydrochlorotiazydu wynosi 5,6-14,8 h, a amilorydu 6-9 h po podaniu pojedynczej dawki.

U pacjentów z niewydolnością nerek (np. z klirensem kreatyniny 5-46 ml/min) czas półtrwaniaamilorydu może się wydłużyć do 21-144 h.

W niewyrównanej niewydolności serca lub zaburzeniach czynności nerek należy zmienić dawkowanie produktu.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

LD50 u szczurów po podaniu hydrochlorotiazydu p.o.2750 mg/kg mc.

LD50 po podaniu amilorydu p.o. wynosi 56 mg/kg mc. u myszy i 36-86 mg/kg mc. u szczurów.W badaniach na myszach (samice) i szczurach (samice i samce), którym podawano hydrochlorotiazydodpowiednio w dawce 600 mg/kg mc. na dobę i 100 mg/kg mc. na dobę przez 2 lata, nieobserwowano działania karcinogennego.

Mutagenność

W następujących badaniach in vitro:

- na szczepach Salmonella typhimurium TA 98,TA 1535,1537 i 1538 (test Amesa),- w teście aberracji chromosomalnej na jajniku chomika chińskiego oraz w badaniach in vivoz użyciem mysich zawiązków chromosomów komórkowych i chromosomów szpiku kostnegochomika chińskiego, pozytywne wyniki uzyskano jedynie w teście in vitro na jajniku chomikachińskiego, zmiany siostrzanej chromatydy i w komórkach chłoniaka mysiego, po zastosowaniuhydrochlorotiazydu w dawce 43-1300 g/ml. Amiloryd nie wykazywał działania mutagennegow testach wykonanych na szczepach Salmonella typhimurium. Nie obserwowano równieżewidentnego karcinogennego działania amilorydu u szczurów i myszy, które otrzymywały amiloryddoustnie w dawce 20-25 razy większej od maksymalnej dawki dobowej stosowanej u ludzi, przezokres odpowiednio 104 lub 92 tygodni.

Hydrochlorotiazyd podawany ciężarnym myszom i szczurom w różnych okresach ciąży, w dawceodpowiednio 3000 i 1000 mg/kg mc. na dobę, nie miał znaczącego wpływu na płód. Wpływu nareprodukcję stada u zwierząt nie można odnieść w pełni do ludzi, dlatego w czasie ciąży możnastosować lek tylko wtedy, jeśli jest to bezwzględnie konieczne.

Amiloryd podany królikom i myszom w dawce odpowiednio 20 i 25 razy większej od maksymalnejdawki stosowanej u ludzi, nie miał znaczącego wpływu na płodność.

Po podaniu amilorydu szczurom i królikom w dawce do 8 mg/kg mc. na dobę obserwowanozmniejszenie wzrostu płodów, zmniejszenie masy ciała samic królików oraz niepożądane działania nawzrost i przeżycie potomstwa szczurów.

Nie jest znany wpływ amilorydu na umieralność płodów.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Laktoza jednowodnaSkrobia ziemniaczanaPowidon Talk

Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

8

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Polipropylenowy pojemnik do tabletek zawierający 50 tabletek, w tekturowym pudełku wraz z ulotką.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania

Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA SA ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr R/2060

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 02.10.1978 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 20.12.2013 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

9