CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Helides, 20 mg, kapsułki dojelitowe, twardeHelides, 40 mg, kapsułki dojelitowe, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka zawiera 20 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego dwuwodnego).Substancje pomocnicze o znanym działaniu: każda kapsułka zawiera 8,05 mg sacharozy,

1,85 mikrogramów parahydroksybenzoesanu metylu (E218) i 0,56 mikrogramówparahydroksybenzoesanu propylu (E216).

Każda kapsułka zawiera 40 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego dwuwodnego).Substancje pomocnicze o znanym działaniu: każda kapsułka zawiera 16,09 mg sacharozy,

3,65 mikrogramów parahydroksybenzoesanu metylu (E218) i 1,1 mikrogramówparahydroksybenzoesanu propylu (E216).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka dojelitowa, twarda.

Kapsułka z nieprzezroczystym, żółtym wieczkiem i nieprzezroczystym, białym korpusem,oznaczonymi czarnym napisem "20 mg". Kapsułka zawiera kuliste peletki w kolorze białawymdo szarego.

Kapsułka z nieprzezroczystym, żółtym wieczkiem i nieprzezroczystym, żółtym korpusem,oznaczonymi czarnym napisem "40 mg". Kapsułka zawiera kuliste peletki w kolorze białawymdo szarego.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Kapsułki Helides są stosowane w leczeniu następujących schorzeń:

Dorośli

Choroba refluksowa przełyku (GERD)

- leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku- długotrwałe stosowanie w celu zapobiegania nawrotom refluksowego zapalenia przełyku- leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD).

W skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykowymi schematami leczenia w celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori, jak również

- w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy współistniejącej z zakażeniem Helicobacter pylori

oraz

- w zapobieganiu nawrotom choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy u pacjentów z owrzodzeniem współistniejącym z zakażeniem Helicobacter pylori.

Pacjenci wymagający leczenia niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ)Leczenie wrzodów żołądka wywołanych leczeniem niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi.Zapobieganie wystąpieniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem lekówz grupy NLPZ, u pacjentów z grupy ryzyka.

Długotrwałe leczenie po terapii dożylnej stosowanej zapobiegawczo przeciw nawrotomkrwawienia z wrzodów trawiennych.

Zespół Zollingera–Ellisona.

Młodzież w wieku od 12 lat

Choroba refluksowa przełyku (GERD)

W skojarzeniu z antybiotykami w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanejzakażeniem Helicobacter pylori.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Kapsułki należy połykać w całości i popijać płynem. Nie należy ich żuć ani kruszyć.

W razie trudności z przełykaniem, kapsułkę można otworzyć i rozpuścić jej zawartość w połowieszklanki wody niegazowanej. Nie należy rozpuszczać zawartości kapsułek w żadnym innym płynie,ponieważ otoczka zabezpieczająca zawartość przed działaniem soku żołądkowego może zostaćuszkodzona. Roztwór z widocznymi granulkami należy wymieszać i wypić od razu lub w ciągu30 minut od przygotowania. Następnie należy napełnić szklankę wodą do połowy, zamieszać i wypić.Nie należy żuć ani kruszyć granulek.

Jeśli pacjent nie może samodzielnie połykać, zawartość kapsułki można rozpuścić w wodzieniegazowanej i podać przez zgłębnik do żołądka. Przed podaniem należy upewnić się, czy do podania

leku została wybrana właściwa strzykawka i zgłębnik. Instrukcja przygotowania i podania produktu

leczniczego, patrz punkt 6.6.

Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat

Choroba refluksowa przełyku (GERD)

- leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku 40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.

U pacjentów, u których nie doszło do wyleczenia zapalenia przełyku, lub u których objawy utrzymują się, leczenie należy kontynuować przez kolejne 4 tygodnie.

- długotrwałe stosowanie w celu zapobiegania nawrotom refluksowego zapalenia przełyku 20 mg raz na dobę.

- leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD)

20 mg raz na dobę u pacjentów, u których nie występuje zapalenie przełyku. U pacjentów,u których objawy nie ustąpiły po 4 tygodniach leczenia, należy zweryfikować diagnozę w celuwykrycia innej, możliwej przyczyny dolegliwości. Po ustąpieniu objawów, w celukontrolowania przebiegu choroby, można stosować dawkę 20 mg raz na dobę. U osób dorosłychdawka 20 mg raz na dobę może być stosowana doraźnie, w razie potrzeby. U pacjentówleczonych niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, u których istnieje ryzyko wystąpieniawrzodów żołądka i (lub) dwunastnicy, nie zaleca się kontrolowania przebiegu choroby poprzezdoraźne stosowanie leku.

Dorośli

W skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykowymi schematami leczenia w celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori, jak również:

 leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy współistniejącej z zakażeniem Helicobacter pylori

oraz

 zapobieganie nawrotom choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy u pacjentów z owrzodzeniem współistniejącym z zakażeniem Helicobacter pylori20 mg produktu Helides z 1000 mg amoksycyliny i 500 mg klarytromycyny, każdy dwa razy na dobęprzez 7 dni.

Pacjenci wymagający leczenia niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ)Leczenie wrzodów żołądka związanych ze stosowaniem niesteroidowych leków przeciwzapalnych:Zazwyczaj stosowana dawka to 20 mg raz na dobę. Czas leczenia wynosi 4-8 tygodni.

Zapobieganie chorobie wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy, związanej z leczeniemniesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, u pacjentów z grupy ryzyka:20 mg raz na dobę.

Przedłużone leczenie po terapii dożylnej stosowanej zapobiegawczo przeciw nawrotomkrwawienia z wrzodów trawiennych

40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie po terapii dożylnej stosowanej zapobiegawczo przeciw nawrotomkrwawienia z wrzodów trawiennych.

Zespół Zollingera-Ellisona

Zalecana dawka początkowa produktu Helides to 40 mg dwa razy na dobę. Następnie dawkę należyustalać indywidualnie i kontynuować leczenie do ustąpienia objawów klinicznych. Z badańklinicznych wynika, że u większości pacjentów dawki dobowe od 80 mg do 160 mg ezomeprazolu sąwystarczające do kontrolowania objawów. Dawki większe niż 80 mg na dobę należy podzielići podawać dwa razy na dobę.

Młodzież w wieku od 12 lat

Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pyloriPrzy wyborze odpowiedniego leczenia skojarzonego należy uwzględnić oficjalne krajowe, regionalnei lokalne wytyczne dotyczące oporności bakterii, czasu trwania leczenia (najczęściej 7 dni,ale niekiedy do 14 dni) oraz właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Leczenie powinnoprzebiegać pod kontrolą specjalisty.

Zalecenia dotyczące dawkowania są następujące:

Masa ciała Dawkowanie

30 - 40 kg W skojarzeniu z dwoma antybiotykami: produkt leczniczy Helides 20 mg, amoksycylina 750 mg i klarytromycyna w dawce 7,5 mg/kg masy ciała, wszystkie leki podaje się dwa razy na dobę przez jeden tydzień.

> 40 kg W skojarzeniu z dwoma antybiotykami: produkt leczniczy Helides 20 mg, amoksycylina 1 g i klarytromycyna 500 mg, wszystkie leki podaje się dwa razy na dobę przez jeden tydzień.

Dzieci w wieku poniżej 12 lat

Produktu Helides nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat, ponieważ nie ma danych dotyczących stosowania w tej grupie wiekowej.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowywania dawki.Ze względu na niewystarczające dane dotyczące stosowania produktu u pacjentów z ciężkąniewydolnością nerek, należy zachować ostrożność podczas stosowania w tej grupie chorych (patrzpunkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby nie ma koniecznościdostosowywania dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby maksymalnadobowa dawka produktu Helides wynosi 20 mg i nie należy jej przekraczać (patrz punkt 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną, pochodne benzoimidazolu lub na którąkolwiek substancjępomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Ezomeprazolu nie należy stosować jednocześnie z nelfinawirem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (takich jak: znaczna, niezamierzona utratamasy ciała, nawracające wymioty, trudności w przełykaniu, krwawe wymioty, smoliste stolce), należywykluczyć nowotworowy charakter choroby. Leczenie ezomeprazolem może złagodzić objawychoroby nowotworowej i opóźnić jej rozpoznanie.

Pacjenci przyjmujący produkt długotrwale (szczególnie leczeni dłużej niż rok) powinni pozostawać pod regularną kontrolą lekarską.

Inhibitory pompy protonowej (PPI, ang. proton pump inhibitors), szczególnie stosowane w dużychdawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzykowystępowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osóbw podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wynikiprzeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzykozłamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka.Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymiwytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia.

W razie przepisywania produktu do stosowania doraźnie, należy poinformować pacjentao konieczności zgłoszenia się do lekarza, jeśli charakter dolegliwości ulegnie zmianie. Stosującezomeprazol doraźnie, należy zwrócić uwagę na zmienne stężenie ezomeprazolu w osoczu i związanez tym możliwe interakcje z innymi lekami. Patrz punkt 4.5.

W leczeniu mającym na celu eradykację zakażenia Helicobacter pylori należy wziąć pod uwagęmożliwe interakcje wszystkich trzech stosowanych leków. Klarytromycyna jest silnym inhibitoremizoenzymu CYP3A4. Należy wziąć pod uwagę możliwe przeciwwskazania i interakcjeklarytromycyny, szczególnie jeżeli pacjent przyjmuje jednocześnie inne leki metabolizowaneprzez izoenzym CYP3A4, takie jak np. cyzapryd.

Leczenie z zastosowaniem leków z grupy inhibitorów pompy protonowej może prowadzićdo nieznacznego zwiększenia ryzyka występowania w obrębie przewodu pokarmowego zakażeńpowodowanych bakteriami Salmonella i Campylobacter (patrz punkt 5.1).

Jednoczesne stosowanie ezomeprazolu z atazanawirem nie jest zalecane (patrz punkt 4.5). Jeślikonieczne jest jednoczesne stosowanie atazanawiru z inhibitorem pompy protonowej, zaleca się ścisłąkontrolę kliniczną z jednoczesnym zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg stosowanegoz rytonawirem w dawce 100 mg; nie należy przekraczać dawki 20 mg ezomeprazolu.

Ezomeprazol jest inhibitorem CYP2C19. Podczas rozpoczynania lub kończenia leczeniaezomeprazolem należy rozważyć możliwość wystąpienia interakcji z lekami metabolizowanymi przezCYP2C19. Obserwowano interakcję między klopidogrelem i ezomeprazolem (patrz punkt 4.5).

Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest pewne. Jako środek ostrożności, jednoczesne stosowanieezomeprazolu i klopidogrelu powinno być odradzane.

Hipomagnezemia

U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (PPI), jak ezomeprazol, przez co najmniejtrzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadkiwstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jakzmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogąone rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętychchorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniuinhibitorów pompy protonowej.

U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących inhibitorypompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię(np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczeniainhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych

Zwiększenie stężenia chromograniny A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzówneuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie ezomeprazolem na co najmniej 5 dniprzed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgAi gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach odzaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.

Ezomeprazol, tak jak wszystkie leki hamujące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszaćwchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) z powodu hipo- lub achlorhydrii. Należy to brać poduwagę u pacjentów z niedoborem witaminy B12 lub czynnikami ryzyka zmniejszonego wchłanianiapodczas długotrwałego leczenia.

Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (SCLE)

Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem SCLE.Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promienisłonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocymedycznej, a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania produktu leczniczegoHelides. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej możezwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.

Sacharoza

Ten produkt leczniczy zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadko występującymi dziedzicznymizaburzeniami, takimi jak nietolerancja fruktozy, zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozylub niedobór sacharazy-izomaltazy, nie powinni stosować tego produktu leczniczego.

Parahydroksybenzoesany

Ten produkt leczniczy zawiera parahydroksybenzoesany, które mogą powodować występowanie reakcji alergicznej (także opóźnionej).

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Wpływ ezomeprazolu na właściwości farmakokinetyczne innych leków

Leki, których wchłanianie jest zależne od pH

Zahamowanie wydzielania soku żołądkowego podczas leczenia ezomeprazolem i innymi inhibitoramipompy protonowej (PPI) może wpływać na zwiększenie lub zmniejszenie wchłaniania produktówleczniczych, których wchłanianie zależy od pH soku żołądkowego. Podczas leczenia ezomeprazolem,podobnie jak podczas stosowania innych produktów leczniczych zmniejszających kwaśność sokużołądkowego, wchłanianie produktów leczniczych takich jak ketokonazol, itrakonazol i erlotynib

z przewodu pokarmowego może ulec zmniejszeniu, a wchłanianie digoksyny może ulec zwiększeniu.Jednoczesne stosowanie omeprazolu (20 mg na dobę) i digoksyny u zdrowych pacjentów zwiększałobiodostępność digoksyny o 10% (do 30% u dwóch z dziesięciu pacjentów). Rzadko zgłaszanotoksyczne działanie digoksyny. Jednak należy zachować ostrożność stosując ezomeprazol w dużychdawkach u pacjentów w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy uważnie kontrolowaćterapeutyczne działanie digoksyny.

Stwierdzono, że omeprazol reaguje z niektórymi inhibitorami proteaz. Efekty kliniczne orazmechanizmy wykrytych interakcji pozostają częściowo nieznane. Zwiększenie pH w układziepokarmowym podczas leczenia omeprazolem może wpływać na wchłanianie inhibitorów proteaz.Możliwe są również inne interakcje powodowane hamowaniem działania izoenzymu CYP 2C19.W przypadku stosowania atazanawiru i nelfinawiru, stwierdzono zmniejszenie ich stężenia w osoczupodczas jednoczesnego podawania z omeprazolem, dlatego też ich jednoczesne stosowanie nie jestzalecane. U zdrowych ochotników, jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg raz na dobę)z atazanawirem (w dawce 300 mg) oraz rytonawirem (w dawce 100 mg) powodowało znaczącezmniejszenie ekspozycji na atazanawir (75% zmniejszenie AUC, Cmax i Cmin o około 75%).Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie kompensowało wpływu omeprazolu na ekspozycjęna atazanawir. U zdrowych ochotników, jednoczesne podawanie omeprazolu (20 mg na dobę)z atazanawirem (w dawce 400 mg) oraz rytonawirem (w dawce 100 mg) powodowało zmniejszenieekspozycji na atazanawir o ok. 30% w porównaniu z ekspozycją zaobserwowaną w przypadkuatazanawiru (w dawce 300 mg) oraz rytonawiru (w dawce 100 mg) raz na dobę bez omeprazolu20 mg raz na dobę. Jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg raz na dobę) zmniejsza średniąekspozycję na nelfinawir, Cmax i Cmin o 36-39 % oraz AUC, Cmax i Cmin dla farmakologicznieaktywnego metabolitu M8 o 75-92%. W przypadku sakwinawiru (z jednocześnie stosowanymrytonawirem), stwierdzono zwiększenie jego stężenia we krwi (80-100%) podczas jednoczesnegostosowania omeprazolu (40 mg raz na dobę). Stosowanie omeprazolu w dawce 20 mg nie miałowpływu na ekspozycję na darunawir (z jednocześnie stosowanym rytonawirem) oraz amprenawir(z jednocześnie stosowanym rytonawirem). Stosowanie omeprazolu 20 mg raz na dobę nie miałowpływu na ekspozycję na amprenawir (przy jednoczesnym stosowaniu lub bez stosowaniarytonawiru). Stosowanie omeprazolu 40 mg raz na dobę nie miało wpływu na ekspozycję na lopinawir(z jednocześnie stosowanym rytonawirem). Ze względu na podobne efekty farmakodynamicznei właściwości farmakokinetyczne omeprazolu oraz ezomeprazolu, jednoczesne podawanieezomeprazolu i atazanawiru nie jest zalecane, natomiast jednoczesne stosowanie z ezomeprazolemi nelfinawirem jest przeciwwskazane.

Leki metabolizowane przez izoenzym CYP2C19

Ezomeprazol hamuje aktywność głównego izoenzymu odpowiedzialnego za jego metabolizm -CYP2C19. Podawanie ezomeprazolu jednocześnie z lekami metabolizowanymi przez ten izoenzym,takimi jak: diazepam, cytalopram, imipramina, klomipramina, fenytoina itp., może powodowaćzwiększenie ich stężenia w osoczu. Konieczne może być w związku z tym zmniejszenie dawek tychleków. Należy to rozważyć szczególnie u pacjentów stosujących ezomeprazol doraźnie. Jednoczesnepodanie ezomeprazolu w dawce 30 mg powoduje zmniejszenie o 45% klirensu diazepamu – substratudla izoenzymu CYP2C19. U pacjentów z padaczką leczonych fenytoiną, jednoczesne podanieezomeprazolu w dawce 40 mg powoduje zwiększenie stężenia fenytoiny w osoczu o 13%. W związkuz tym, zaleca się oznaczanie stężenia fenytoiny w osoczu w momencie rozpoczynania, jaki po zakończeniu leczenia ezomeprazolem. Jednoczesne stosowanie omeprazolu (40 mg raz na dobę)i worykonazolu (substratu dla CYP2C19) zwiększało Cmax oraz AUCτ odpowiednio o 15% i 41%.

W badaniach klinicznych, podczas jednoczesnego stosowania ezomeprazolu w dawce 40 mg na dobęu pacjentów leczonych warfaryną, wartości czasu krzepnięcia były w zakresie wartościdopuszczalnych. Jednak podczas stosowania klinicznego ezomeprazolu zaobserwowano pojedynczeprzypadki istotnego klinicznie zwiększenia wartości współczynnika INR (MiędzynarodowyWspółczynnik Znormalizowany). W związku z tym, zaleca się kontrolowanie współczynnika INRw trakcie rozpoczynania i kończenia podawania ezomeprazolu pacjentom leczonym warfarynąi innymi pochodnymi kumaryny.

Omeprazol, tak jak ezomeprazol, jest inhibitorem CYP2C19. W badaniu skrzyżowanym omeprazolpodawany w dawce 40 mg zdrowym pacjentom powodował zwiększenie wartości Cmax i AUCcilostazolu odpowiednio o 18% i 26%, a jednego z jego aktywnych metabolitów odpowiednioo 29% i 69%.

Podanie zdrowym ochotnikom ezomeprazolu w dawce 40 mg jednocześnie z cyzaprydempowodowało zwiększenie powierzchni pola pod krzywą zależności stężenia ezomeprazolu w osoczuod czasu (ang. AUC, Area Under Curve) o 32% i wydłużenie okresu półtrwania (t1/2) ezomeprazoluo 31%. Nie obserwowano istotnego zwiększenia maksymalnego stężenia cyzaprydu w osoczu.Stosowanie samego cyzaprydu powoduje niewielkie wydłużenie odstępu QT. Jednoczesnezastosowanie ezomeprazolu i cyzaprydu nie powoduje dodatkowo wydłużenia odstępu QT(patrz także punkt 4.4).

Ezomeprazol nie wykazuje istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę amoksycyliny lub chinidyny.

W krótkotrwałych badaniach klinicznych, z jednoczesnym zastosowaniem ezomeprazolu i naproksenu lub rofekoksybu, nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych.

Wyniki badań u zdrowych pacjentów wykazały farmakokinetyczno (PK)/farmakodynamiczne (PD)interakcje pomiędzy klopidogrelem (dawka nasycająca 300 mg/dobowa dawka podtrzymująca 75 mg)i ezomeprazolem (40 mg na dobę doustnie), powodujące zmniejszenie ekspozycji na aktywnymetabolit klopidogrelu średnio o 40% oraz prowadzące do zmniejszenia maksymalnego zahamowania(indukowanej przez ADP) agregacji płytek krwi średnio o 14%.

W badaniu klinicznym u zdrowych pacjentów stwierdzono zmniejszenie ekspozycji na aktywnymetabolit klopidogrelu niemal o 40%, gdy podawano stałe dawki ezomeprazolu 20 mg i kwasuacetylosalicylowego (ASA) 81 mg jednocześnie z klopidogrelem, w porównaniu z ekspozycją tylkona sam klopidogrel. Jednak maksymalne zahamowanie (indukowanej przez ADP) agregacji płytekkrwi u tych pacjentów było takie samo w obu powyższych grupach.

Dane dotyczące następstw klinicznych tej interakcji PK/PD ezomeprazolu w zakresie ciężkich zdarzeńze strony układu sercowo-naczyniowego, pochodzące z badań obserwacyjnych i klinicznych sąniespójne. Ze względów bezpieczeństwa nie należy stosować ezomeprazolu i klopidogrelujednocześnie.

Nieznane mechanizmy działania

Opisywano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy podczas jednoczesnego stosowaniaz ezomeprazolem. Należy bardzo dokładnie kontrolować stężenie takrolimusu, jak również czynnośćnerek (klirens kreatyniny) i w razie konieczności dostosować dawkę takrolimusu.

Podczas podawania metotreksatu jednocześnie z inhibitorami pompy protonowej (PPI), u niektórychpacjentów zgłaszano zwiększenie stężenia metotreksatu. W przypadku podawania dużych dawekmetotreksatu może być konieczne rozważenie czasowego wstrzymania stosowania ezomeprazolu.

Wpływ innych leków na właściwości farmakokinetyczne ezomeprazolu

Ezomeprazol jest metabolizowany przez izoenzymy CYP2C19 i CYP3A4. Jednoczesne podawanieezomeprazolu z lekiem hamującym CYP3A4 (klarytromycyną w dawce 500 mg dwa razy na dobę)powodowało dwukrotne zwiększenie ekspozycji na ezomeprazol (AUC). Jednoczesne podawanieezomeprazolu z lekami hamującymi jednocześnie enzymy CYP3A4 i CYP2C19, może powodowaćponad dwukrotne zwiększenie ekspozycji na ezomeprazol. Jednoczesne stosowanie worykonazolu,inhibitora CYP2C19 i CYP3A4 zwiększało AUCτ o 280%. Nie ma konieczności rutynowegodostosowania dawki ezomeprazolu w opisanych sytuacjach. Należy jednak rozważyć dostosowaniedawki u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, u których wskazane jest długotrwałe leczenie.

Zastosowanie substancji czynnych indukujących zwiększoną aktywność CYP2C19, CYP3A4 lub obuwymienionych cytochromów (takich jak ryfampicyna i ziele dziurawca) może prowadzić dozmniejszenia stężenia ezomeprazolu w osoczu poprzez zwiększenie tempa jego metabolizmu.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Dane kliniczne dotyczące stosowania ezomeprazolu u kobiet w okresie ciąży są ograniczone. Dane zbadań epidemiologicznych dotyczące zastosowania mieszaniny racemicznej omeprazolu u większejgrupy kobiet w okresie ciąży, świadczą o tym, że nie uszkadza płodu i nie posiada szkodliwegowpływu na jego rozwój. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniegoszkodliwego wpływu ezomeprazolu na rozwój zarodka lub płodu. Badania na zwierzętach niewykazują też, bezpośredniego lub pośredniego, szkodliwego wpływu mieszaniny racemicznejna przebieg ciąży, przebieg porodu lub rozwój po urodzeniu. Należy jednak zachować ostrożnośćprzepisując produkt leczniczy kobietom w ciąży.

Karmienie piersią

Nie wiadomo, czy ezomeprazol przenika do mleka kobiet karmiących piersią. Nie prowadzono badańu kobiet w okresie laktacji. Brak wystarczających danych na temat skutków działania ezomeprazoluu noworodków i niemowląt.

Z tego względu, nie należy stosować produktu Helides u kobiet karmiących piersią.

Płodność

Badania na zwierzętach z mieszaniną racemiczną omeprazolu, podawaną drogą doustną, niepotwierdziły wpływu na płodność.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Ezomeprazol ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.Zaobserwowano działania niepożądane takie jak zawroty głowy (niezbyt często) i niewyraźnewidzenie (rzadko) (patrz punkt 4.8). Jeżeli wymienione działania niepożądane wystąpią, pacjent niepowinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 Działania niepożądane

W trakcie badań klinicznych ezomeprazolu oraz podczas jego stosowania po wprowadzeniu do obrotuobserwowano lub podejrzewano wystąpienie wymienionych poniżej działań niepożądanych. Żadnez działań niepożądanych nie wykazywało zależności od stosowanej dawki. Wymienione działanianiepożądane zostały podzielone w zależności od częstości występowania: bardzo często (>1/10);często (≥ 1/100, < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1000, < 1/100); rzadko (≥1/10 000, < 1/1000);bardzo rzadko (<1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnychdanych).

Zaburzenia krwi i układu Rzadko Leukopenia, trombocytopeniachłonnego Bardzo rzadko Agranulocytoza, pancytopeniaZaburzenia układu Rzadko Reakcje nadwrażliwości, np.: gorączka, obrzękimmunologicznego naczynioruchowy i reakcja anafilaktyczna i (lub) wstrząs

Zaburzenia metabolizmu Niezbyt często Obrzęki obwodowei odżywiania Rzadko Hiponatremia Nieznana Hipomagnezemia (patrz punkt 4.4): ciężka hipomagnezemia może mieć związek z hipokalcemią

Hipomagnezemia może mieć również związek z hipokaliemią

Zaburzenia psychiczne Niezbyt często Bezsenność Rzadko Pobudzenie, splątanie, depresja

Bardzo rzadko Agresja, halucynacje Zaburzenia układu Często Bóle głowynerwowego Niezbyt często Zawroty głowy, parestezje, senność Rzadko Zaburzenia smaku

Zaburzenia oka Rzadko Niewyraźne widzenieZaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często Zawroty głowy pochodzenia błędnikowegoZaburzenia układu Rzadko Skurcz oskrzelioddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Zaburzenia żołądka i jelit Często Bóle brzucha, zaparcie, biegunka, wzdęcia, nudności

i (lub) wymioty, polipy dna żołądka (łagodne)

Niezbyt często Suchość błony śluzowej jamy ustnejRzadko Zapalenie jamy ustnej, zakażenie grzybicze (kandydoza) przewodu pokarmowego

Nieznana Mikroskopowe zapalenie jelita grubegoZaburzenia wątroby i dróg Niezbyt często Zwiększona aktywność enzymów wątrobowychżółciowych Rzadko Zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez żółtaczki Bardzo rzadko Niewydolność wątroby, encefalopatia u pacjentów

z istniejącą wcześniej chorobą wątroby Zaburzenia skóry i tkanki Niezbyt często Zapalenie skóry, świąd, wysypka, pokrzywkapodskórnej Rzadko Łysienie, nadwrażliwość na światło Bardzo rzadko Rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka (zespół

Lyella).

Nieznana Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego

(patrz punkt 4.4).

Zaburzenia mięśniowo- Niezbyt często Złamania kości biodrowej, kości nadgarstka lubszkieletowe i tkanki łącznej kręgosłupa (patrz punkt 4.4) Rzadko Bóle stawów, bóle mięśni

Bardzo rzadko Osłabienie siły mięśniowej

Zaburzenia nerek i dróg Bardzo rzadko Śródmiąższowe zapalenie nerek; u niektórychmoczowych pacjentów obserwowano jednocześnie niewydolność nerek

Zaburzenia układu Bardzo rzadko Ginekomastia rozrodczego i piersi

Zaburzenia ogólne i stany Rzadko Złe samopoczucie, nasilone pocenie się w miejscu podania

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309, e-mail: [email protected].

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Dane dotyczące zamierzonego przedawkowania są ograniczone. Objawy obserwowane po przyjęciuezomeprazolu w dawce 280 mg obejmowały objawy żołądkowo-jelitowe i osłabienie. Pojedynczedawki 80 mg ezomeprazolu nie powodowały żadnych niepokojących objawów. Nie jest znanaodtrutka specyficzna dla ezomeprazolu. Ezomeprazol w znacznym stopniu wiąże się z białkamiosocza i dlatego trudno poddaje się dializie. Tak jak w każdym przypadku przedawkowania,konieczne jest zastosowanie leczenia objawowego i podtrzymującego.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inhibitory pompy protonowejkod ATC: A02B C05

Ezomeprazol jest S-izomerem omeprazolu i w wyniku szczególnego mechanizmu działania zmniejszawydzielanie kwasu solnego w żołądku. Jest specyficznym inhibitorem pompy protonowejw komórkach okładzinowych błony śluzowej żołądka. Właściwości farmakodynamiczneobu izomerów (R i S) omeprazolu są podobne.

Miejsce i mechanizm działania

Ezomeprazol jest słabą zasadą, która osiąga duże stężenie i jest przekształcana do czynnej postaciw silnie kwaśnym środowisku w świetle kanalików komórek okładzinowych, gdzie hamuje aktywnośćH+K+-ATP-azy - enzymu pompy protonowej, hamując w ten sposób podstawowe i stymulowanewydzielanie kwasu solnego w żołądku.

Wpływ na wydzielanie kwasu solnego w żołądku

Po doustnym podaniu ezomeprazolu w dawce 20 mg lub 40 mg, działanie występuje w ciągu jednejgodziny. Ezomeprazol podawany w dawce 20 mg raz na dobę przez 5 dni, zmniejsza maksymalnewydzielanie kwasu solnego, po stymulacji pentagastryną, o 90%. Pomiar wykonano 6-7 godzinpo podaniu leku w piątym dniu leczenia.

U pacjentów z objawami choroby refluksowej przełyku, po 5 dniach podawania ezomeprazoludoustnie w dawce 20 mg lub 40 mg, wartość pH w żołądku utrzymywała się powyżej 4, odpowiednioprzez 13 i 17 godzin w ciągu doby i 24 godziny u pacjentów z objawami choroby refluksowejprzełyku (GERD). Odsetek pacjentów, u których wartość pH soku żołądkowego była większaod 4 przez co najmniej 8, 12 lub 16 godzin, dla ezomeprazolu w dawce 20 mg wynosił odpowiednio76%, 54% i 24%. W przypadku pacjentów leczonych ezomeprazolem w dawce 40 mg na dobę: 97%,92% i 56%.

Posługując się AUC jako zastępczym parametrem dla stężeń w osoczu, wykazano związek między hamowaniem wydzielania kwasu, a ekspozycją na ezomeprazol.

Skutki lecznicze hamowania wydzielania kwasu solnego w żołądku

Wyleczenie zmian związanych z refluksowym zapaleniem przełyku uzyskuje się u mniej więcej78% pacjentów leczonych przez 4 tygodnie ezomeprazolem w dawce 40 mg raz na dobęi u 93% pacjentów po leczeniu taką samą dawką przez 8 tygodni.

Podawanie ezomeprazolu w dawce 20 mg dwa razy na dobę jednocześnie z odpowiednimiantybiotykami przez tydzień, prowadzi do eradykacji zakażenia Helicobacter pylori u około 90%pacjentów.

W niepowikłanej chorobie wrzodowej dwunastnicy, po tygodniowym leczeniu w celu eradykacjizakażenia Helicobacter pylori, nie ma konieczności stosowania leków zmniejszających wydzielaniekwasu solnego dla wyleczenia wrzodu oraz ustąpienia objawów klinicznych.

W randomizowanych badaniach klinicznych z podwójną ślepą próbą kontrolowaną placebo,pacjenci z endoskopowo potwierdzonym krwawieniem wrzodu trawiennego, scharakteryzowanijako Forrest Ia, Ib, IIa lub IIb (odpowiednio 9%, 43%, 38% i 10 %), losowo otrzymaliwe wstrzyknięciu roztwór ezomeprazolu (n=375) lub placebo (n=389). Po endoskopowej hemostazie,pacjenci otrzymywali 80 mg ezomeprazolu we wlewie dożylnym trwającym 30 minut i następnie8 mg na godzinę w stałym wlewie lub placebo przez 72 godziny. Po początkowym okresie 72 godzin,wszyscy pacjenci otrzymywali metodą otwartej próby 40 mg ezomeprazolu doustnie przez okres27 dni w celu zahamowania wydzielania kwasu solnego w żołądku. Częstość występowaniaponownego krwawienia w ciągu 3 dni wyniosła 5,9% w grupie leczonej ezomeprazolemi 10,3% w grupie pacjentów, którym podawano placebo. Po 30 dniach po leczeniu, częstość

występowania nawrotów w grupie leczonej ezomeprazolem wyniosła 7,7%, natomiast w grupie leczonych placebo 13,6%.

Inne procesy związane z hamowaniem wydzielania kwasu solnego

U dzieci i dorosłych pacjentów, podczas długotrwałego stosowania ezomeprazolu obserwowanozwiększenie liczby komórek podobnych do komórek enterochromafinowych (komórki ECL,ang. enterochromaffin-like cells), spowodowane prawdopodobnie zwiększeniem stężenia gastrynyw surowicy. Zmiany te wydają się nie mieć istotnego znaczenia klinicznego.

Podczas długotrwałego stosowania leków zmniejszających wydzielanie kwasu solnego w żołądku,nieznacznie wzrasta częstość występowania torbieli gruczołowych żołądka. Zmiany te sąfizjologicznym następstwem znacznego zahamowania wydzielania kwasu, są one łagodne i wydają siębyć przemijające.

Zmniejszona kwaśność w żołądku powodowana przez różne czynniki, w tym inhibitory pompyprotonowej, powoduje zwiększenie ilości bakterii naturalnie obecnych w przewodzie pokarmowym.Stosowanie leków z grupy inhibitorów pompy protonowej może prowadzić do nieznacznegozwiększenia ryzyka występowania w obrębie przewodu pokarmowego zakażeń spowodowanychbakteriami Salmonella i Campylobacter, a u pacjentów hospitalizowanych także Clostridium difficile.

Podczas leczenia przeciwwydzielniczymi produktami leczniczymi stężenie gastryny w surowicy ulegazwiększeniu w odpowiedzi na zmniejszenie wydzielania kwasu solnego. Stężenie CgA równieżzwiększa się z powodu zmniejszenia kwaśności wewnątrz żołądka. Zwiększenie stężenia CgA możezakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych.

Dostępne opublikowane dowody wskazują, że leczenie inhibitorami pompy protonowej należyprzerwać w okresie od 5 dni do 2 tygodni przed pomiarem stężenia CgA. Ma to na celu umożliwieniepowrotu stężenia CgA, mylnie zwiększonego w wyniku leczenia inhibitorami pompy protonowej, dozakresu referencyjnego.

W dwóch badaniach klinicznych, w których porównywano produkt leczniczy z ranitydyną, wykazanoże produkt jest skuteczniejszy w leczeniu wrzodów żołądka u pacjentów przyjmujących niesteroidoweleki przeciwzapalne, w tym działające selektywnie na COX-2.

W innych dwóch badaniach klinicznych, ezomeprazol był skuteczniejszy niż placebo w zapobieganiuchorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy u pacjentów (w wieku > 60 lat i (lub) chorobą wrzodowąw wywiadzie) przyjmujących niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym działające selektywniena COX-2.

Dzieci i młodzież

W badaniu u dzieci i młodzieży z chorobą refluksową przełyku (w wieku od <1 do 17 lat), leczonychdługotrwale inhibitorami pompy protonowej, u 61% dzieci rozwinęła się niewielkiego stopniahiperplazja komórek ECL o nieznanym znaczeniu klinicznym i bez rozwoju zanikowego zapaleniabłony śluzowej żołądka lub guzów nowotworowych.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie i dystrybucja

Ezomeprazol jest wrażliwy na działanie kwasu, dlatego jest podawany w postaci powlekanychgranulek odpornych na jego działanie. In vivo, konwersja do izomeru R nie ma znaczenia klinicznego.Ezomeprazol jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie w osoczuwystępuje po około godzinie do 2 godzin od jego podania. Całkowita biodostępność leku,po jednorazowym podaniu dawki 40 mg wynosi 64% i zwiększa się do 89% po wielokrotnym podaniuraz na dobę. Dla dawki 20 mg ezomeprazolu wartości te wynoszą odpowiednio 50 i 68%. Względnaobjętość dystrybucji ezomeprazolu u zdrowych ochotników wynosi w stanie stacjonarnym około0,22 l/kg masy ciała. Ezomeprazol w 97% wiąże się z białkami osocza.

Wpływ ezomeprazolu na kwaśność soku żołądkowego nie jest zależny od przyjmowanego pokarmu,pomimo, że pokarm opóźnia i zmniejsza wchłanianie ezomeprazolu.

Metabolizm i eliminacja

Ezomeprazol jest całkowicie metabolizowany przez układ cytochromu P-450 (CYP), główniez udziałem polimorficznej postaci izomeru CYP2C19, biorącego udział w przemianie ezomeprazoludo hydroksylowanych i demetylowanych metabolitów. Pozostała część leku jest metabolizowanaprzez inny specyficzny izoenzym, CYP3A4, biorący udział w powstawaniu sulfonowej pochodnejezomeprazolu, będącej głównym metabolitem w osoczu.

Poniższe dane dotyczą głównie farmakokinetyki u pacjentów z prawidłową aktywnością izoenzymu CYP2C19, tzw. szybko metabolizujących.

Całkowity klirens ezomeprazolu wynosi około 17 l na godzinę po jednorazowym podaniui około 9 l na godzinę po wielokrotnym podaniu. Okres półtrwania w osoczu, po wielokrotnympodaniu raz na dobę, wynosi około 1,3 godziny. Farmakokinetyka ezomeprazolu była badanapo podaniu dawek do 40 mg dwa razy na dobę. Pole pod krzywą zależności stężenia ezomeprazoluw osoczu od czasu (AUC) zwiększa się po wielokrotnym podaniu leku. Zjawisko to jest zależneod dawki i ma charakter nieliniowy. Ta zależność od dawki i czasu wynika ze zmniejszonego efektupierwszego przejścia przez wątrobę oraz zmniejszenia klirensu ogólnoustrojowego, spowodowanegoprawdopodobnie hamowaniem aktywności izoenzymu CYP2C19 przez ezomeprazol i (lub) jegosulfonowany metabolit. Ezomeprazol podawany raz na dobę był całkowicie eliminowany z osoczamiędzy podaniem kolejnych dawek i nie obserwowano jego kumulacji.

Główne metabolity ezomeprazolu nie wpływają na wydzielanie kwasu solnego w żołądku. Prawie80% dawki ezomeprazolu podanego doustnie, wydalane jest w postaci metabolitów w moczu,a pozostała część z kałem. W moczu wykrywa się mniej niż 1% leku w postaci niezmienionej.

Szczególne grupy pacjentów

Około 2,9±1,5% populacji zalicza się do tzw. osób wolno metabolizujących. Jest to związanez brakiem aktywność izoenzymu CYP2C19. U tych pacjentów metabolizm ezomeprazolu przebiegaprawdopodobnie głównie z udziałem izoenzymu CYP3A4. Po podaniu wielokrotnym ezomeprazoluw dawce 40 mg raz na dobę, u pacjentów wolno metabolizujących z brakiem aktywności izoenzymuCYP2C19, powierzchnia pola pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC) była około 100%większa niż u pacjentów „szybko metabolizujących”. U pacjentów „wolno metabolizujących” średniestężenie w osoczu było większe o około 60%.

Zaobserwowane różnice nie mają wpływu na dawkowanie ezomeprazolu.

U osób w podeszłym wieku (71-80 lat) metabolizm ezomeprazolu nie zmienia się znacząco.

Zaobserwowano, że po podaniu pojedynczej dawki 40 mg ezomeprazolu powierzchnia pola podkrzywą zależności stężenia ezomeprazolu w osoczu od czasu (AUC) jest około 30% większa u kobietniż u mężczyzn. Takiej zależności nie zaobserwowano po wielokrotnym podaniu raz na dobę.Zaobserwowane różnice nie mają wpływu na dawkowanie ezomeprazolu.

Zaburzenia czynności narządów

U pacjentów z małą do umiarkowanej niewydolnością wątroby, metabolizm ezomeprazolu może byćspowolniony. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, szybkość metabolizmu zmniejsza się,czego skutkiem jest 2-krotne zwiększenie powierzchni pola pod krzywą zależności stężeniaezomeprazolu w osoczu od czasu. W związku z tym maksymalna dawka u pacjentów z ciężkąniewydolnością wątroby wynosi 20 mg na dobę. Podczas podawania raz na dobę, nie obserwowanokumulacji ezomeprazolu i jego głównych metabolitów.

Nie prowadzono badań oceniających stosowanie ezomeprazolu u pacjentów z zaburzeniami czynnościnerek. Ezomeprazol nie podlega procesowi wydalania przez nerki. W mechanizmie eliminacjinerkowej wydalane są metabolity ezomeprazolu. Dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności nereknie należy spodziewać się zmian w metabolizmie ezomeprazolu.

Dzieci i młodzież

Młodzież w wieku od 12 do 18 lat

Po podaniu wielokrotnym ezomeprazolu w dawce 20 mg i 40 mg, całkowita ekspozycja naezomeprazol (AUC) oraz czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia leku w osoczu (tmax) u pacjentóww wieku od 12 do 18 lat były zbliżone do wartości obserwowanych u osób dorosłych w przypadkuobu stosowanych dawek ezomeprazolu.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne, uwzględniające wyniki konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczącychbezpieczeństwa stosowania, toksyczności po podaniu wielokrotnym, genotoksyczności i toksycznegowpływu na reprodukcję, nie ujawniają występowania szczególnego zagrożenia dla człowieka.W badaniach dotyczących działania rakotwórczego przeprowadzonych na szczurach, któreotrzymywały mieszaninę racemiczną, zaobserwowano hiperplazję i rakowiaka komórek ECLw żołądku. U szczurów działanie to było związane z przewlekłą, znaczną hipergastrynemią, wtórnądo zmniejszenia wytwarzania kwasu solnego w żołądku. Podobne działanie było obserwowanepo długotrwałym leczeniu innymi lekami zmniejszającymi wydzielanie kwasu solnego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Zawartość kapsułki:

Sacharoza, ziarenka (sacharoza i skrobia kukurydziana) Hypromeloza

Dimetykon emulsja 35% zawierająca dimetykon, propylu parahydroksybenzoesan (E216), metylu parahydroksybenzoesan (E218), kwas sorbinowy, sodu benzoesan, sorbitanu monolaurynian, glikol polietylenowy, oktylofenoksy-polietoksyetanol i glikol propylenowy.

Polisorbat 80 Mannitol

Diacetylowane monoglicerydy Talk

Kwasu metakrylowego i etylu akrylanu kopolimer (1:1), dyspersja 30% zawierający kwasumetakrylowego i etylu akrylanu kopolimer, sodu laurylosiarczan i polisorbat 80Trietylu cytrynian Makrogolglicerydów stearyniany

Żelatynowa kapsułka:Żelaza tlenek żółty (E172)Tytanu dwutlenek (E171)Żelatyna

Tusz: czarny

Żelaza tlenek czarny (E172) Szelak

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

Blister:2 lata

Pojemnik z HDPE:

Przed otwarciem pojemnika: 2 lata Po otwarciu pojemnika: 3 miesiące

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.

Pojemnik przechowywać szczelnie zamknięty w celu ochrony przed wilgocią (butelka).Produkt przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią (blistry).

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Pojemnik z HDPE zawierający żel krzemionkowy pochłaniający wilgoć, z białym zamknięciem PP i z aluminiowym zabezpieczeniem gwarancyjnym. Wielkość opakowania: 28, 30, 90 lub 98 kapsułek.

Blistry PA/Aluminium/PVC/Aluminium

Wielkość opakowania: 3, 7, 14, 15, 25, 28, 30, 50, 56, 60, 90, 98, 100 lub 140 kapsułek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu do stosowania

Podawanie przez zgłębnik żołądkowy

1. Należy wysypać zawartość kapsułki do około 25 lub 50 ml wody. (W przypadku stosowania niektórych rodzajów zgłębników zawartość kapsułki należy rozpuścić w 50 ml wody, aby uniknąć zatkania zgłębnika przez granulki.) Zamieszać.

2. Pobrać zawiesinę do strzykawki i dodać około 5 ml powietrza.

3. Energicznie potrząsać strzykawką przez około 2 minuty w celu rozprowadzenia granulek.

4. Odwrócić strzykawkę końcówką do podawania do góry i sprawdzić czy nie jest ona zatkana.

5. Połączyć końcówki zgłębnika i strzykawki, trzymając strzykawkę w sposób wskazany powyżej.

6. Potrząsnąć strzykawką, odwrócić ją końcówką do podawania do dołu i natychmiast podać około 5-10 ml zawiesiny do zgłębnika. Po podaniu należy odwrócić strzykawkę końcówką do góry i wstrząsnąć (należy trzymać strzykawkę końcówką do podawania do góry tak, aby uniknąć jej zatkania).

7. Odwrócić strzykawkę końcówką do podawania do dołu i natychmiast podać 5-10 ml zawiesiny do zgłębnika. Należy powtarzać te czynności do czasu opróżnienia strzykawki.

8. Jeśli jest to konieczne, należy napełnić strzykawkę 25 ml wody i 5 ml powietrza i powtórzyć czynność opisaną w punkcie 6, tak by usunąć osad zawiesiny, który mógł pozostać w strzykawce. W przypadku stosowania niektórych rodzajów zgłębników może być konieczne dodanie 50 ml wody.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania resztek produktu

Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE

NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Zentiva k.s.

U kabelovny 130

Dolní Měcholupy, 102 37 Praga 10, Republika Czeska