oznaczać przynajmniej raz w tygodniu. Jeżeli liczba krwinek białych zmniejszy się poniżej 2,5 x 109/l lub liczba płytek krwi poniżej 100 x 109/l, leczenie należy przerwać do czasu, kiedy nastąpizwiększenie ich liczby do wartości bliskich prawidłowym.
W przypadku ciężkiej niedokrwistości przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia należy wyrównać ją,przetaczając pełną krew.
Na początku leczenia mogą wystąpić zaburzenia erytropoezy (wytwarzanie erytrocytówmegaloblastycznych). Zmiany morfologiczne mogą być podobne, jak w niedokrwistości złośliwej, ale nie są związane z niedoborem witaminy B12 ani kwasu foliowego.
Hydroksykarbamid może także opóźniać klirens osoczowy żelaza i zmniejszać jego wykorzystywanie przez erytrocyty, ale nie zmienia to czasu życia krwinek czerwonych.
Hydroksykarbamid należy ostrożnie stosować u pacjentów po radioterapii, po przeprowadzonejwcześniej chemioterapii, u pacjentów z nowotworami nerek, a zwłaszcza z niewydolnością nerek i wątroby. Doświadczenia u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i (lub) wątroby są ograniczone, dlatego lecząc takie osoby należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza na początku leczenia.
Leczenie hydroksykarbamidem powoduje wzrost stężenia kwasu moczowego we krwi (zaleca się wtedy podawanie allopurinolu, nawadnianie, ewentualnie alkalizację moczu). W białaczkach ichłoniakach na początku leczenia obserwuje się szybkie narastanie stężenia kwasu moczowego.Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego i intensywnie nawadniać pacjenta.
U pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu hydroksykarbamidem z powodu zaburzeńmieloproliferacyjnych takich, jak czerwienica prawdziwa lub nadpłytkowość, może dojść do rozwoju wtórnej białaczki. W chwili obecnej nie wiadomo, w jakim stopniu ma to związek z chorobą zasadniczą lub z leczeniem hydroksykarbamidem.
U pacjentów długotrwale przyjmujących hydroksykarbamid notowano występowanie raka skóry. Należy doradzać pacjentom, aby chronili skórę przed działaniem promieni słonecznych. Ponadto podczas i po zakończeniu leczenia hydroksykarbamidem pacjenci powinni samodzielnie kontrolować skórę, a podczas rutynowych wizyt kontrolnych należy ich poddawać badaniom przesiewowym w celu wykrycia wtórnych nowotworów złośliwych.
Hydroksykarbamid może wywołać bolesne owrzodzenia kończyn dolnych, które są na ogół trudne do leczenia i wymagają przerwania terapii. Przerwanie podawania hydroksykarbamidu prowadziprzeważnie do ustąpienia owrzodzeń w ciągu kilku tygodni.
Może wystąpić zaostrzenie rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem.
W skojarzeniu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (ang. NRTI)hydroksykarbamid może zwiększyć ryzyko działań niepożądanych NRTI. Dlategohydroksykarbamidu nie należy stosować w skojarzeniu z lekami przeciwretrowirusowymi(didanozyna, stawudyna) u pacjentów z zakażeniem HIV, gdyż może być przyczyną niepowodzeniakuracji i zwiększać działania toksyczne. Stwierdzono przypadki ostrego zapalenia trzustki,uszkodzenia lub niewydolność wątroby, prowadzące niekiedy do zgonu, a także obwodową neuropatię (patrz punkt 4.5).
Hydroksykarbamid może wykazywać działanie genotoksyczne. Dlatego pacjentom poddawanymleczeniu tym produktem zaleca się stosowanie środków antykoncepcyjnych podczas trwania terapii oraz przez co najmniej 3 miesiące po jej zakończeniu. Pacjentów należy poinformować o możliwości zabezpieczenia nasienia (mężczyźni) lub komórek jajowych (kobiety) przed rozpoczęciem terapii.Produktu Hydroxykarbamid TEVA nie należy stosować u pacjentek w ciąży lub karmiących piersią, oile korzyści wynikające ze stosowania leku nie przeważają nad możliwymi zagrożeniami, jakiespowoduje jego zastosowanie (patrz punkt 4.6).
3