W trwającym 12 miesięcy badaniu, porównującym skuteczność montelukastu i wziewnegoflutykazonu w kontroli astmy u dzieci w wieku 6 do 14 lat, z łagodną astmą przewlekłą, montelukastnie był gorszy od flutykazonu w zakresie zwiększania odsetka dni, w których nie było koniecznedoraźne stosowanie leków przerywających napad astmy (ang. asthma rescue-free days, RFDs), co byłopierwszorzędowym punktem końcowym badania. Średnio, podczas 12-miesięcznego okresu leczenia,odsetek RFD zwiększył się z 61,6 do 84,0 w grupie otrzymującej montelukast oraz z 60,9 do 86,7w grupie otrzymującej flutykazon. Różnica pomiędzy grupami, pod względem zwiększenia wartościodsetka RFD dla astmy obliczonego metodą najmniejszych kwadratów, była istotna statystycznie(-2,8, z 95% CI (przedział ufności) od -4,7 do -0,9), ale utrzymywała się w granicach uprzedniozdefiniowanych jako klinicznie nie gorsza.
Zarówno montelukast, jak i flutykazon poprawiły także stopień kontroli astmy w drugorzędowych zmiennych, ocenianych podczas 12-miesięcznego okresu leczenia:
FEV1 zwiększył się z 1,83 l do 2,09 l w grupie leczonej montelukastem oraz z 1,85 l do 2,14 lw grupie leczonej flutykazonem. Różnica wartości FEV1 pomiędzy badanymi grupami obliczonametodą najmniejszych kwadratów wynosiła -0,02 l z 95% CI od -0,06 do 0,02. Średnie zwiększeniew stosunku do wartości początkowej, wyrażone jako procent należnej wartości FEV1, wynosiło 0,6%w grupie leczonej montelukastem i 2,7% w grupie leczonej flutykazonem. Różnica w wartościachobliczonych metodą najmniejszych kwadratów wyrażonych jako % należnej wartości FEV1 dlazmiany w stosunku do wartości początkowych, była istotna: -2,2%, z 95% CI od -3,6 do -0,7.Odsetek dni, w których zastosowano β-agonistę, zmniejszył się w grupie otrzymującej montelukastz 38,0 do 15,4, a w grupie leczonej flutykazonem z 38,5 do 12,8. Różnica pomiędzy grupami,w wartościach obliczonych metodą najmniejszych kwadratów dla odsetka dni z zastosowaniemβ-agonisty, była istotna: 2,7%, z 95% CI od 0,9 do 4,5.
Odsetek pacjentów, u których wystąpił napad astmy (napad astmy zdefiniowano jako okreszaostrzenia astmy wymagającego zastosowania steroidów doustnych, nieplanowanej wcześniej wizytyu lekarza, zgłoszenia się na izbę przyjęć lub hospitalizacji), wynosił 32,2 w grupie leczonejmontelukastem oraz 25,6 w grupie przyjmującej flutykazon; iloraz szans (ang. odds ratio) (95% CI)był istotny i wynosił 1,38 (1,04 do 1,84).
Odsetek pacjentów przyjmujących glikokortykosteroidy stosowane ogólnie (głównie doustnie)w czasie prowadzenia badania wyniósł 17,8% w grupie leczonej montelukastem i 10,5% w grupieprzyjmującej flutykazon. Różnica pomiędzy grupami w wartościach obliczonych metodąnajmniejszych kwadratów była istotna: 7,3%, przy 95% CI od 2,9 do 11,7.
W trwającym 12 tygodni badaniu z udziałem pacjentów dorosłych, stwierdzono znamiennezmniejszenie powysiłkowego skurczu oskrzeli (maksymalne zmniejszenie wartości FEV1 wynosiło22,33% w grupie przyjmującej montelukast w porównaniu z 32,40% w grupie placebo; czas powrotuwskaźnika FEV1 do wartości mieszczących się w granicach 5% FEV1 mierzonego przed wysiłkiemwynosił w obu grupach odpowiednio 44,22 min i 60,64 min). Działanie to utrzymywało się przez cały12-tygodniowy okres badania. Zmniejszenie powysiłkowego skurczu oskrzeli wykazano takżew krótkotrwałym badaniu z udziałem dzieci w wieku od 6 do 14 lat (maksymalne zmniejszeniewartości FEV1 odpowiednio o 18,27% i 26,11%; czas powrotu wskaźnika FEV1 do wartościmieszczących się w granicach 5% FEV1 mierzonego przed wysiłkiem wyniósł odpowiednio 17,76 mini 27,98 min). W obu badaniach działanie leku oceniano pod koniec okresu między kolejnymi dawkami(dawkowanie raz na dobę).
U pacjentów z astmą i nadwrażliwością na kwas acetylosalicylowy, przyjmujących jednocześniewziewne i (lub) doustne glikokortykosteroidy, leczenie montelukastem, w porównaniu z placebo,spowodowało znamienną poprawę kontroli astmy (zmiana FEV1 odpowiednio o 8,55% i -1,74%,względem wartości początkowej; zmniejszenie całkowitego zużycia β-agonisty odpowiednioo -27,78% i 2,09%, względem wartości początkowej).
7