W badaniu kontrolowanym przeprowadzonym z użyciem placebo (PRAISE), u pacjentówz niewydolnością serca klasy III-IV wg NYHA leczonych digoksyną, lekami moczopędnymii inhibitorami konwertazy angiotensyny wykazano, że zastosowanie amlodypiny nie zwiększaśmiertelności ani łącznie chorobowości i śmiertelności pacjentów z niewydolnością serca.W dalszej obserwacji, w długookresowym badaniu klinicznym kontrolowanym placebo (PRAISE-2),dotyczącym stosowania amlodypiny u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA IIIi IV) bez objawów lub cech sugerujących podłoże niedokrwienne choroby, leczonych ustalonymidawkami inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), glikozydów naparstnicy i lekówmoczopędnych, amlodypina nie miała wpływu na śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych.W tej samej grupie pacjentów, przyjmowanie amlodypiny związane było ze zwiększonym ryzykiemwystąpienia obrzęku płuc.
Leczenie zapobiegające występowaniu zawałów serca (ALLHAT) Przeprowadzono randomizowane, kontrolowane metodą podwójnie ślepej próby badanie, dotyczącezachorowalności i śmiertelności, zatytułowane „Leczenie hipotensyjne i obniżające stężenie lipidóww celu zapobiegania występowaniu zawałów serca” (ang. Antihypertensive and Lipid-LoweringTreatment to Prevent Heart Attack - ALLHAT), w celu porównania nowych metod leczenia:amlodypiną 2,5-10 mg/d (antagonista wapnia) lub lizynoprylem 10-40 mg/d (inhibitor ACE) - jakoleczenia pierwszego rzutu, z leczeniem tiazydowym lekiem moczopędnym chlorotalidonem12,5-25 mg/d, w łagodnym lub umiarkowanie nasilonym nadciśnieniu tętniczym.
Do badania włączono ogółem 33 357 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku powyżej 55 lat,których obserwowano średnio przez 4,9 roku. U pacjentów występował co najmniej jedenz następujących czynników ryzyka rozwoju choroby wieńcowej: uprzedni zawał serca lub udar (ponad6 miesięcy przed włączeniem do badania), lub wywiad dotyczący innego epizodu związanegoz miażdżycą naczyń (ogółem 51,5%), cukrzyca typu 2. (36,1%), stężenie HDL-C <35 mg/dl (11,6%),przerost lewej komory stwierdzony elektro- lub echokardiograficznie (20,9%), palenie papierosów(21,9%).
Pierwotnym punktem końcowym była łączna liczba zgonów z powodu choroby wieńcowej orazzawałów serca, niezakończonych zgonem pacjenta. Nie obserwowano istotnej różnicy w częstościwystąpienia pierwotnego punktu końcowego pomiędzy leczeniem z zastosowaniem amlodypinyi chlorotalidonu: RR 0,98, 95% CI (0,90-1,07), p=0,65. W obrębie wtórnego punktu końcowego,częstość występowania niewydolności serca (element złożonego sercowo-naczyniowego punktukońcowego) była znacznie wyższa w grupie pacjentów otrzymujących amlodypinę w porównaniu dochlorotalidonu (10,2% wobec 7,7%, RR 1,38, 95% CI [1,25-1,52] p<0,001). Co więcej, nieobserwowano różnic w śmiertelności ogólnej (bez względu na przyczynę) pomiędzy grupami,w których stosowano amlodypinę i chlorotalidon: RR 0,96 95%, CI [0,89-1,02], p=0,20.
Stosowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 6 lat i starszych)
W badaniu klinicznym, w którym uczestniczyło 268 dzieci w wieku 6-17 lat, głównie z wtórnymnadciśnieniem tętniczym, porównanie dawek 2,5 mg i 5 mg amlodypiny z placebo wykazało, że obiedawki powodują istotnie większe obniżenie ciśnienia skurczowego krwi niż placebo.
Nie zbadano długoterminowego wpływu amlodypiny na wzrost, okres dojrzewania i rozwój ogólny.Nie określono również długoterminowej skuteczności leczenia przeciwnadciśnieniowego amlodypinąw dzieciństwie w odniesieniu do zmniejszania ryzyka chorób sercowo-naczyniowych i umieralności.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie, dystrybucja, wiązanie z białkami osocza:
Po doustnym podaniu dawek terapeutycznych amlodypina jest dobrze wchłaniana, a maksymalnestężenie w surowicy występuje po 6-12 godzinach po podaniu dawki. Biodostępność amlodypinyocenia się na 64-80%. Objętość dystrybucji wynosi około 21 l/kg. W badaniach in vitro wykazano, żeamlodypina jest w około 97,5% związana z białkami osocza.
9
