kwasicy mleczanowej. Kwasica mleczanowa jest stanem groźnym i wymaga natychmiastowegoleczenia szpitalnego. Najbardziej skuteczną metodą usunięcia mleczanów i metforminy jesthemodializa.5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: doustne leki przeciwcukrzycowe, pochodne biguanidu, kod ATC: A10B A02
Metformina jest doustnym lekiem przeciwcukrzycowym z grupy pochodnych biguanidu,zmniejszającym stężenie glukozy w osoczu zarówno na czczo, jak i po posiłku. Nie pobudzawydzielania insuliny i dzięki temu nie wywołuje hipoglikemii.
Metformina działa prawdopodobnie na drodze trzech mechanizmów:(1) zmniejszenie wytwarzania glukozy w wątrobie poprzez hamowanie glukoneogenezy i glikogenolizy;
(2) w mięśniach poprzez zwiększenie wrażliwości komórek na insulinę, wzmaga obwodowy wychwyt glukozy i jej zużycie;
(3) opóźnienie wchłaniania glukozy w jelitach.
Metformina stymuluje wewnątrzkomórkową syntezę glikogenu w wyniku działania na syntazęglikogenu. Metformina zwiększa zdolność do transportu przez błonę wszystkich typów transporterówglukozy (GLUTs).
W badaniach klinicznych, stosowanie metforminy było związane z ustabilizowaniem masy ciała lubjej nieznaczną utratą.
U pacjentów niezależnie od działania przeciwcukrzycowego, metformina wywiera korzystnedziałanie na metabolizm lipidów. W kontrolowanych średnio i długotrwających badaniachklinicznych wykazano, że metformina zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji LDL oraztrójglicerydów.
Randomizowane prospektywne badania UKPDS (United Kingdom Prospective Diabetes Study)wykazały długotrwałą skuteczność metforminy w kontrolowaniu stężenia glukozy we krwi u dorosłychpacjentów z cukrzycą typu 2.
Analiza wyników uzyskanych u pacjentów z nadwagą leczonych metforminy chlorowodorkiem, uktórych kontrolowanie stężenia glukozy samą dietą było nieskuteczne wykazała:
- znaczące zmniejszenie ryzyka powikłań w cukrzycy typu 2 w grupie leczonej metforminą (29,8 zdarzeń/1000 pacjentolat) w porównaniu z grupą stosującą jedynie dietę (43,3 zdarzeń/1000 pacjentolat), p=0,0023; a także w porównaniu z grupami stosującymi pochodną
sulfonylomocznika lub insulinę (40,1 zdarzeń/1000 pacjentolat), p=0,0034;
- znaczące zmniejszenie ryzyka śmiertelności związanej z cukrzycą: u pacjentów stosujących metforminę - 7,5 zdarzeń/1000 pacjentolat w porównaniu z pacjentami stosującymi jedynie dietę – 12,7 zdarzeń/1000 pacjentolat, p=0,017;
- znaczące zmniejszenie ryzyka śmiertelności ogólnej: u pacjentów stosujących metforminę – 13,5 zdarzeń/1000 pacjentolat w porównaniu z pacjentami stosującymi jedynie dietę – 20,6 zdarzeń/1000 pacjentolat (p=0,011), a w grupach stosujących pochodną sulfonylomocznika lub insulinę – 18,9 zdarzeń/1000 pacjentolat (p=0,021);
- znaczące zmniejszenie ryzyka zawału mięśnia sercowego: u pacjentów stosujących metforminę – 11 zdarzeń/1000 pacjentolat w porównaniu z pacjentami stosującymi jedynie dietę – 18 zdarzeń/1000 pacjentolat (p=0,01).
7