CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Paroxetine Vitama, 20 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka powlekana zawiera 20 mg paroksetyny (w postaci paroksetyny chlorowodorku półwodnego).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 9,5 mg laktozy bezwodnej w tabletce powlekanej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana.

Białe dwuwypukłe tabletki powlekane w kształcie kapsułki z wytłoczoną liczbą „56” z jednejstrony oraz literą „C” i z głębokim rowkiem dzielącym z drugiej strony.

Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie:

- dużego epizodu depresyjnego,

- zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego,- lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii,- fobii społecznej,

- zaburzenia lękowego uogólnionego,

- zaburzenia stresowego pourazowego.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Sposób podawania

Zaleca się, aby paroksetynę podawać raz na dobę, rano w trakcie posiłku.Tabletkę powlekaną należy połknąć w całości, nie rozgryzając.

Dawkowanie

Duże epizody depresyjne

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Na ogół poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się pojednym tygodniu, ale może być widoczna dopiero od drugiego tygodnia leczenia.

Podobnie jak w przypadku wszystkich przeciwdepresyjnych produktów leczniczych, dawkowanie należy zweryfikować i, jeśli to konieczne, dostosować do potrzeb klinicznych w

1

ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia, później zaś ponownie ocenić i modyfikować napodstawie wyników leczenia. U niektórych pacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jestniewystarczająca, dawka leku może być stopniowo zwiększana o 10 mg w zależności odreakcji pacjenta, do maksymalnej dawki 50 mg na dobę.

Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres wynoszący co najmniej6 miesięcy, aby uzyskać pewność, że objawy ustąpiły.

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne

Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Pacjenci powinni rozpocząć leczenie od dawki 20 mgna dobę; dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do dawki zalecanej. Jeśli po kilkutygodniach stosowania zalecanej dawki reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzypacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki60 mg na dobę.

Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni przez dostateczniedługi okres, aby uzyskać pewność, że objawy ustąpiły. Leczenie może trwać kilka miesięcylub nawet dłużej (patrz punkt 5.1).

Lęk napadowy

Zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpocząć od dawki 10 mg na dobęi zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta na leczenie, aż do dawkizalecanej. Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej jest zalecane w celuzmniejszenia do minimum ryzyka zaostrzenia objawów lęku napadowego, które – jak ogólniesię uznaje – występuje na początku leczenia choroby. Jeśli po kilku tygodniach stosowaniazalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjencimogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mgna dobę.

Pacjenci z lękiem napadowym powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, abyuzyskać pewność, że objawy ustąpiły. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej(patrz punkt 5.1).

Fobia społeczna

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieśćkorzyść ze stopniowego zwiększenia dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg nadobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

Zaburzenie lękowe uogólnione

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieśćkorzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg nadobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

Zaburzenie stresowe pourazowe

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawkiobserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieśćkorzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg nadobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana (patrz punkt 5.1).

Objawy odstawienne obserwowane po przerwaniu stosowania paroksetyny Należy unikać gwałtownego przerywania leczenia (patrz punkty 4.4 i 4.8). W przeprowadzonych badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku,w którym zmniejszano dobową dawkę paroksetyny w odstępach tygodniowych o 10 mg. Wrazie wystąpienia objawów odstawiennych po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu lekumożna rozważyć wznowienie podawania wcześniej stosowanej dawki. Następnie lekarz może

2

kontynuować zmniejszanie dawki, ale w wolniejszym tempie.

Szczególne populacje

Stosowanie leku u pacjentów w podeszłym wieku

U osób w podeszłym wieku obserwuje się zwiększone stężenie paroksetyny w osoczu krwi,ale zakres stężeń pokrywa się z zakresem obserwowanym u osób młodych. Dawkowanienależy rozpocząć od dawki początkowej zalecanej u dorosłych. U niektórych osób użytecznemoże być zwiększenie dawki, niemniej maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40mg na dobę.

Dzieci i młodzież

(7–17 lat)

Paroksetyny nie należy stosować u dzieci i młodzieży, gdyż w badaniach klinicznych z grupąkontrolną stosowanie paroksetyny związane było ze zwiększeniem ryzyka zachowańsamobójczych i wrogości. Ponadto w badaniach tych nie wykazano odpowiedniejskuteczności paroksetyny (patrz punkt 4.4 i punkt 4.8).

Dzieci w wieku poniżej 7 lat

Stosowanie paroksetyny u dzieci w wieku poniżej 7 lat nie było badane. Nie należy stosować paroksetyny w tej grupie wiekowej, dopóki nie zostaną ustalone bezpieczeństwo i skuteczność leku.

Pacjenci z niewydolnością nerek i (lub) wątroby

Zwiększone stężenia paroksetyny w osoczu krwi występują u pacjentów z ciężkąniewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub u pacjentów zniewydolnością wątroby. Z tego powodu dawkowanie powinno być ograniczone do zakresumniejszych dawek.

4.3 Przeciwwskazania

 Nadwrażliwość na paroksetynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną

w punkcie 6.1.

 Paroksetyna jest przeciwwskazana do jednoczesnego stosowania z inhibitorami monoaminooksydazy (ang. monoamine oxidase, MAO). W wyjątkowych okolicznościach linezolid (antybiotyk będący odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) może być podawany w połączeniu z paroksetyną, pod warunkiem, że możliwa jest ścisła obserwacja objawów zespołu serotoninowego i kontrola ciśnienia tętniczego krwi (patrz punkt 4.5).

Leczenie paroksetyną można rozpocząć:

- po dwóch tygodniach od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO,- co najmniej po 24 godzinach od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorówMAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioniny [błękit metylenowy, barwnikstosowany do wizualizacji przed zabiegami operacyjnymi, będący odwracalnym,nieselektywnym inhibitorem MAO]) (patrz punkty 4.4 i 4.5).

Od chwili przerwania stosowania paroksetyny do rozpoczęcia leczenia innym inhibitorem MAO powinien upłynąć co najmniej jeden tydzień.

 Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną, gdyż – podobnie jak inne produkty lecznicze hamujące aktywność enzymu wątrobowego cytochromu P-450 (CYP 2D6) – paroksetyna może powodować zwiększenie stężenia tiorydazyny w osoczu (patrz punkt 4.5). Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsade de pointes, i nagłego zgonu.

 Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z pimozydem (patrz punkt 4.5).

3

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Dzieci i młodzież

Produktu leczniczego Paroxetine Vitama nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wiekuponiżej 18 lat. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży stosujących lekiprzeciwdepresyjne częściej niż u pacjentów otrzymujących placebo obserwowano zachowaniatypu samobójczego (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (przeważnieagresję, zachowania wyrażające sprzeciw i gniew). Jeśli w związku ze wskazaniemklinicznym mimo wszystko zostanie podjęta decyzja o stosowaniu produktu leczniczego,pacjenta należy objąć ścisłą obserwacją w kierunku pojawienia się objawów typusamobójczego. Ponadto brak jest danych długoterminowych dotyczących bezpieczeństwa udzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju zdolności poznawczych izachowań.

Inhibitory monoaminooksydazy (MAO)

Leczenie paroksetyną należy rozpocząć z zachowaniem ostrożności dwa tygodnie pozakończeniu leczenia z zastosowaniem nieodwracalnych inhibitorów MAO lub 24 godziny pozakończeniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO. Dawkowanie paroksetyny należyzwiększać stopniowo, aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie (patrz punkt 4.3 i punkt

4.5).

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego

Depresji towarzyszy zwiększone ryzyko myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa(zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko utrzymuje się do czasu wystąpienia znacznejremisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić podczas pierwszych kilku tygodni lub dłuższegookresu leczenia, pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją aż do czasu wystąpienia takiejpoprawy. Ogólne doświadczenie kliniczne wskazuje, że ryzyko samobójstwa może zwiększyćsię we wczesnych stadiach poprawy.

Inne zaburzenia psychiczne, w leczeniu których stosuje się paroksetynę, mogą także byćzwiązane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia te mogąwspółwystępować z epizodem dużej depresji. Z tego względu, podczas leczenia pacjentów zinnymi niż depresja zaburzeniami psychicznymi należy zachować podobne środki ostrożnościjak w przypadku leczenia pacjentów z epizodem dużej depresji.

Wiadomo, że pacjentom ze zdarzeniami samobójczymi w wywiadzie lub wykazującychznaczny stopień myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia zagraża większe ryzykomyśli samobójczych lub prób samobójczych i podczas leczenia należy objąć takich pacjentówścisłą obserwacją. Metaanaliza badań klinicznych nad stosowaniem przeciwdepresyjnychproduktów leczniczych u pacjentów dorosłych z zaburzeniami psychicznymi prowadzonych zgrupą kontrolną otrzymującą placebo wykazała zwiększone ryzyko zachowań samobójczychw grupach przeciwdepresyjnych produktów leczniczych w porównaniu do grup placebo upacjentów w wieku poniżej 25 lat (patrz również punkt 5.1).

Ścisła obserwacja pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka, powinnatowarzyszyć leczeniu zwłaszcza w początkowej fazie i po zmianie dawki. Pacjenci (iopiekunowie pacjentów) powinni być ostrzeżeni o konieczności obserwacji w zakresiepogorszenia klinicznego, zachowań lub myśli samobójczych i nietypowych zmian wzachowaniu oraz konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza, jeśli takie objawywystąpią.

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Zastosowanie paroksetyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, która charakteryzuje siępoczuciem wewnętrznego niepokoju i pobudzeniem psychomotorycznym z niemożnościąspokojnego siedzenia lub stania, zazwyczaj związaną z subiektywnie odczuwanym

4

wyczerpaniem. Największe prawdopodobieństwo wystąpienia tego objawu występuje wpierwszych tygodniach leczenia. U pacjentów, u których pojawią się te objawy, zwiększeniedawki może być szkodliwe.

Zespół serotoninowy/złośliwy zespół neuroleptyczny

W rzadkich przypadkach w związku z leczeniem paroksetyną, szczególnie podczas stosowaniaw skojarzeniu z innymi serotoninergicznymi i (lub) neuroleptycznymi produktamileczniczymi, może rozwinąć się zespół serotoninowy lub objawy jak w złośliwym zespoleneuroleptycznym. Ponieważ zespoły te mogą stanowić potencjalne zagrożenie życia, wwypadku ich wystąpienia (zespół objawów, takich jak hipertermia, sztywność mięśni,mioklonie, zaburzenia wegetatywne z możliwością szybkich zmian w zakresie czynnościżyciowych, zmiany stanu psychicznego, w tym splątanie, drażliwość, skrajne pobudzenieprzechodzące w majaczenie i śpiączka) należy przerwać leczenie paroksetyną i rozpocząćobjawowe leczenie wspomagające. Z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego nienależy stosować paroksetyny w leczeniu skojarzonym z prekursorami serotoniny (takimi jakL-tryptofan, oksytryptan) (patrz punkt 4.3 i punkt 4.5).

Mania

Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, należy zachowaćostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z manią w wywiadzie. Należyprzerwać leczenie paroksetyną u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna.

Niewydolność nerek i (lub) wątroby

Zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.2).

Cukrzyca

Leczenie pacjentów z cukrzycą selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny(ang. selective serotonin reuptake inhibitors, SSRI) może zmieniać stopień wyrównaniaglikemii. Konieczne może być dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych lekówprzeciwcukrzycowych. Ponadto, pojawiły się badania sugerujące, że jednoczesne stosowanieparoksetyny i prawastatyny może spowodować wzrost stężenia glukozy we krwi. (Patrz punkt

4.5)

Padaczka

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, należy zachować ostrożnośćpodczas stosowania paroksetyny u pacjentów z padaczką.

Napady drgawkowe

U pacjentów leczonych paroksetyną częstość występowania napadów drgawkowych jestmniejsza niż 0,1%. Produkt leczniczy należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpiłnapad drgawkowy.

Leczenie elektrowstrząsami

Doświadczenia kliniczne dotyczące jednoczesnego stosowania paroksetyny i leczenia elektrowstrząsami są niewielkie.

Jaskra

Tak jak w przypadku innych SSRI, paroksetyna może powodować rozszerzenie źrenic. Należyją stosować ostrożnie u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub jaskrą wwywiadzie.

Zaburzenia serca

U pacjentów z zaburzeniami serca należy zachować standardowe środki ostrożności.

Hiponatremia

Hiponatremię zgłaszano rzadko, głównie u pacjentów w podeszłym wieku. Należy zachować

5

środki ostrożności u pacjentów z ryzykiem wystąpienia hiponatremii, np. z powodujednocześnie stosowanych leków i marskości wątroby. Hiponatremia na ogół ustępuje poodstawieniu paroksetyny.

Krwawienia

Podczas stosowania leków z grupy SSRI odnotowywano nieprawidłowości związane zkrwawieniami w obrębie skóry, takie jak wybroczyny i plamica. Opisywano również innekrwawienia (np. krwawienia z przewodu pokarmowego). U pacjentów w podeszłym wiekuryzyko wystąpienia krwawienia może być zwiększone.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI zdoustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, produktami leczniczymi wpływającymi naczynność płytek krwi lub innymi produktami leczniczymi mogącymi zwiększać ryzykokrwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina, fenotiazyny,większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy,niesteroidowe leki przeciwzapalne, inhibitory cyklooksygenazy 2 (ang. cyclooxygenase-2,COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które mogąpredysponować do wystąpienia krwawienia.

Interakcje z tamoksyfenem

Paroksetyna, silnie działający inhibitor CYP2D6, może powodować zmniejszenie stężeniaendoksyfenu, jednego z najważniejszych czynnych metabolitów tamoksyfenu. Z tegowzględu, jeżeli to możliwe, należy unikać stosowania paroksetyny podczas leczeniatamoksyfenem (patrz punkt 4.5).

Objawy odstawienne obserwowane podczas odstawienia paroksetynyObjawy odstawienne po przerwaniu leczenia są częste, szczególnie, jeśli leczenie zostałoprzerwane nagle (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych działania niepożądaneobserwowane po odstawieniu leczenia występowały u około 30% pacjentów leczonychparoksetyną w porównaniu do 20% pacjentów przyjmujących placebo. Występowanieobjawów odstawiennych nie oznacza, że produkt leczniczy uzależnia lub wywołujeuzależnienie.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od kilku czynników, w tym czasutrwania leczenia i dawki leku oraz szybkości zmniejszania dawki.

Po odstawieniu paroksetyny zgłaszano: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje,uczucie porażenia prądem elektrycznym i szum w uszach), zaburzenia snu (w tym intensywnemarzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie, stany splątania, potliwość, bóległowy, biegunkę, kołatanie serca, chwiejność emocjonalną, drażliwość i zaburzenia widzenia.Na ogół objawy te były łagodne lub umiarkowane, niemniej jednak u niektórych pacjentówobserwowano ciężkie nasilenie objawów. Objawy zwykle następują w ciągu pierwszych kilkudni od odstawienia leczenia, niemniej istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takichobjawów u pacjentów, którzy przez nieuwagę pominęli dawkę leku. Na ogół objawy teustępują samoistnie, zwykle w ciągu 2 tygodni, chociaż u części osób mogą utrzymywać sięprzez dłuższy okres (2 do 3 miesięcy lub dłużej). Z tego powodu zaleca się stopniowezmniejszanie dawki paroksetyny podczas odstawiania leczenia przez okres kilku tygodni lubmiesięcy odpowiednio do potrzeb pacjenta (patrz „Objawy odstawienne obserwowane poprzerwaniu stosowania paroksetyny” w punkcie 4.2).

Produkt leczniczy Paroxetine Vitama zawiera niewielką ilość laktozy. Pacjenci z rzadkowystępującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lubzespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinni stosować tego produktuleczniczego.

6

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Leki serotoninergiczne

Podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny,jednoczesne podawanie paroksetyny i serotoninergicznych produktów leczniczych możeprowadzić do wystąpienia objawów związanych z działaniem serotoniny (zespółserotoninowy: patrz punkt 4.3 i punkt 4.4). Zaleca się ostrożność oraz dokładniejszą kontrolękliniczną, jeśli jednocześnie z paroksetyną stosuje się produkty lecznicze o działaniuserotoninergicznym (np. L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, chlorek metylotioniny[błękit metylenowy], SSRI, lit, petydyna oraz produkty lecznicze z dziurawca zwyczajnego[Hypericum perforatum]) . Zaleca się ponadto ostrożność, jeśli do znieczulenia ogólnego lubw leczeniu przewlekłego bólu stosuje się fentanyl. Jednoczesne stosowanie paroksetyny iinhibitora MAO jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego (patrzpunkt 4.3).

Prawastatyna

Zaobserwowana podczas badań interakcja między paroksetyną i prawastatyną sugeruje, żejednoczesne podawanie paroksetyny i prawastatyny może prowadzić do wzrostu stężeniaglukozy we krwi. Pacjenci z cukrzycą, którzy przyjmują jednocześnie paroksetynę iprawastatynę, mogą wymagać dostosowania dawek doustnych leków hipoglikemizujących i(lub) insuliny (patrz punkt 4.4).

Pimozyd

W badaniu pojedynczej małej dawki pimozydu (2 mg) podawanej jednocześnie z paroksetynąw dawce 60 mg stwierdzono zwiększone stężenie pimozydu (średnio 2,5-krotnie). Może towynikać ze znanych właściwości hamujących CYP2D6 paroksetyny. Mechanizm tej interakcjijest obecnie nieznany, jednakże z uwagi na wąski przedział terapeutyczny pimozydu i jegoznany wpływ na wydłużanie odstępu QT jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jestprzeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Enzymy metabolizujące leki

Metabolizm i właściwości farmakokinetyczne paroksetyny mogą być zaburzone przezindukcję lub hamowanie aktywności enzymów metabolizujących leki.

W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu ze znanymi inhibitorami aktywnościenzymów metabolizujących leki należy pamiętać, aby stosować dawki paroksetyny z dolnegozakresu dawkowania. Nie zachodzi potrzeba modyfikowania początkowej dawki, jeśli lek mabyć podawany jednocześnie z lekami indukującymi enzymy metabolizujące leki (np.karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną) lub fosamprenawirem/rytonawirem.Wszelkie późniejsze zmiany dawki paroksetyny (po rozpoczęciu lub odstawieniu lekuindukującego enzymy) powinny być dokonywane na podstawie oceny działania klinicznego(tolerancji i skuteczności).

Fosamprenawir/rytonawir: Jednoczesne stosowanie fosamprenawiru/rytonawiru w dawce

700/100 mg dwa razy na dobę z paroksetyną w dawce 20 mg raz na dobę u zdrowychochotników przez 10 dni znacznie zmniejszało stężenia paroksetyny w osoczu o około 55%.Stężenia fosamprenawiru/rytonawiru podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny byłypodobne do wartości referencyjnych w innych podaniach, wskazując, że paroksetyna niewpływa w istotnym stopniu na metabolizm fosamprenawiru/rytonawiru. Brak jest dostępnychdanych dotyczących działania podczas długotrwałego jednoczesnego stosowania paroksetynyi fosamprenawiru/rytonawiru przez czas dłuższy niż 10 dni.

Procyklidyna

Codzienne podawanie paroksetyny powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny wosoczu krwi. W przypadku zaobserwowania objawów przeciwcholinergicznych dawkę,procyklidyny należy zmniejszyć.

7

Leki przeciwdrgawkowe

Karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu. U pacjentów z padaczką nie zaobserwowano,aby jednoczesne podawanie paroksetyny wpływało na parametry farmakokinetyczne ifarmakodynamiczne przeciwpadaczkowych produktów leczniczych.

Hamowanie izoenzymu CYP2D6 przez paroksetynę

Podobnie jak pozostałe leki przeciwdepresyjne, w tym inne SSRI, paroksetyna hamujeaktywność izoenzymu CYP2D6 wątrobowego cytochromu P-450. Hamowanie CYP2D6 możeprowadzić do zwiększenia stężenia innych jednocześnie podawanych produktów leczniczychmetabolizowanych przez ten izoenzym w osoczu. Dotyczy to pewnych trójpierścieniowychleków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptykówz grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny, patrz punkt 4.3),rysperydonu, atomoksetyny, pewnych przeciwarytmicznych produktów leczniczych z grupy1c (np. propafenon i flekainid) i metoprololu. Nie zaleca się stosowania paroksetyny wpołączeniu z metoprololem w niewydolności serca ze względu na wąski indeks terapeutycznymetoprololu w tym wskazaniu.

W literaturze opisano interakcję farmakokinetyczną pomiędzy inhibitorami CYP2D6 atamoksyfenem, skutkującą zmniejszeniem o 65%–75% stężenia w osoczu jednej z czynnychform tamoksyfenu, tj. endoksyfenu. W niektórych badaniach zaobserwowano zmniejszenieskuteczności tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekamiprzeciwdepresyjnymi z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Zuwagi na to, że nie można wykluczyć zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu, należy, jeśli tomożliwe, unikać jego jednoczesnego stosowania z silnie działającymi inhibitorami CYP2D6(w tym paroksetyną) (patrz punkt 4.4).

Alkohol

Podobnie jak w przypadku innych leków psychotropowych, należy doradzić pacjentom, abyunikali spożycia alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny.

Doustne leki przeciwzakrzepowe

Między paroksetyną i doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi mogą wystąpić interakcjefarmakodynamiczne. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i doustnych lekówprzeciwzakrzepowych może prowadzić do nasilonego działania przeciwzakrzepowegoi ryzyka krwawienia. Z tego powodu, należy zachować szczególną ostrożność podczasstosowania paroksetyny u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe (patrzpunkt 4.4).

Niesteroidowe leki przeciwzapalne i kwas acetylosalicylowy oraz inne środkiprzeciwpłytkowe

Między paroksetyną i niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi lub kwasemacetylosalicylowym mogą wystąpić interakcje farmakodynamiczne. Jednoczesne stosowanieparoksetyny i NLPZ lub kwasu acetylosalicylowego może prowadzić do zwiększonego ryzykakrwawienia (patrz punkt 4.4).

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI zdoustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, produktami leczniczymi wpływającymi naczynność płytek krwi lub zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe lekiprzeciwpsychotyczne, takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych lekówprzeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne, inhibitoryCOX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które mogąpredysponować do wystąpienia krwawienia.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Niektóre wyniki badań epidemiologicznych wskazują na zwiększone ryzyko wad

8

wrodzonych, w szczególności układu krążenia (np. wady komór lub przegrodymiędzyprzedsionkowej), związanych ze stosowaniem paroksetyny w trzecim trymestrze ciąży.Mechanizm ich powstawania jest nieznany. Dane wskazują, że ryzyko urodzenia dziecka zwadą układu krążenia przez matkę stosującą paroksetynę wynosi mniej niż 2/100, wporównaniu do oczekiwanego wskaźnika dla występowania takich wad w ogólnej populacji,który wynosi około 1/100.

Paroksetyna powinna być stosowana w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją ścisłe wskazania dojej stosowania. Lekarz przepisujący lek powinien rozważyć możliwość zastosowaniaalternatywnego leczenia u kobiet w ciąży lub planujących zajście w ciążę.Należy unikać nagłego przerywania leczenia podczas ciąży (patrz „Objawy obserwowane poprzerwaniu stosowania paroksetyny”, punkt 4.2).

Należy obserwować noworodki, których matki kontynuowały przyjmowanie paroksetyny w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze.

W przypadku stosowania paroksetyny przez matkę w późnym okresie ciąży u noworodkamogą wystąpić następujące objawy: zespół zaburzeń oddychania, sinica, bezdech, napadydrgawkowe, wahania temperatury ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia,hipertonia, hipotonia, hiperrefleksja, drżenie, zdenerwowanie, drażliwość, letarg, nieustannypłacz, senność i trudności ze snem. Powyższe objawy mogą być zarówno spowodowanedziałaniem serotoninergicznym, jak i odstawieniem leku. W większości przypadkówpowikłania pojawiają się bezpośrednio lub wkrótce (<24 godzin) po porodzie.

Dane epidemiologiczne wskazują, że stosowanie SSRI w okresie ciąży, szczególnie w późnymokresie ciąży, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka (ang.persistent pulmonary hypertension in the newborn, PPHN). Stwierdzone ryzyko wynosiłookoło 5 przypadków na 1000 ciąż. W populacji ogólnej występuje 1 do 2 przypadków PPHNna 1000 ciąż.

Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję, ale nie wykazałybezpośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, przebiegporodu lub rozwój pourodzeniowy (patrz punkt 5.3).

Karmienie piersią

Niewielkie ilości paroksetyny przenikają do mleka kobiecego. W opublikowanych badaniachstężenie paroksetyny w surowicy krwi niemowląt karmionych piersią było niewykrywalne(<2 ng/ml) lub bardzo małe (<4 ng/ml). U tych niemowląt nie obserwowano oznak działaniaproduktu leczniczego. Tym niemniej jednak nie należy stosować paroksetyny podczas laktacji,chyba że oczekiwane korzyści dla matki uzasadniają potencjalne ryzyko dla dziecka.Ponieważ nie należy spodziewać się działania, można rozważyć karmienie piersią.

Płodność

Niektóre badania kliniczne wykazały, że leki z grupy SSRI (w tym paroksetyna) mogą

wpływać na jakość nasienia. Działanie to wydaje się odwracalne po zakończeniu leczenia. W

badaniach tych nie oceniano wpływu na płodność, jednak u niektórych mężczyzn zmiany

jakości nasienia mogą mieć wpływ na płodność.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn

Paroxetine Vitama nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

Doświadczenie kliniczne wskazuje, że leczenie paroksetyną nie powoduje zaburzeń procesówpoznawczych ani czynności psychoruchowych. Jednakże, podobnie jak w przypadkuwszystkich psychoaktywnych produktów leczniczych, pacjentów należy ostrzec o możliwościwpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

9

Chociaż paroksetyna nie nasila osłabienia zdolności umysłowych lub motorycznychwywołanego przez alkohol, nie zaleca się spożywania alkoholu podczas stosowaniaparoksetyny.

4.8 Działania niepożądane

Częstość i nasilenie niektórych z wymienionych poniżej działań niepożądanych mogązmniejszać się w miarę trwania leczenia i na ogół nie prowadzą do przerwania terapii.Działania niepożądane leku zostały wymienione poniżej według układów i narządów orazczęstości ich występowania. Częstość występowania definiowano następująco:

Bardzo często (1/10) Często (1/100 do <1/10)

Niezbyt często (1/1 000 do <1/100)Rzadko (1/10 000 do <1/1 000) Bardzo rzadko (1/10 000)

nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie dotyczące skóry i błon śluzowych (najczęściej wybroczyny) Bardzo rzadko: małopłytkowość

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: ciężkie i potencjalnie śmiertelne reakcje alergiczne (w tym reakcjeanafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy)

Zaburzenia endokrynologiczne

Bardzo rzadko: zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. syndrome of inappropriate antidiuretic hormone secretion, SIADH)

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Często: zmniejszenie apetytu, zwiększenie stężenia cholesteroluRzadko: hiponatremia

Hiponatremia była zgłaszana głównie u pacjentów w podeszłym wieku i czasami związanabyła z zespołem nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).Niezbyt często: U pacjentów z cukrzycą zgłaszano nieprawidłową kontrolę glikemii (patrzpunkt 4.4).

Zaburzenia psychiczne

Często: senność, bezsenność, pobudzenie, nieprawidłowe marzenia senne (w tym koszmary senne)

Niezbyt często: splątanie, omamy

Rzadko: reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja, (patrz punkt 4.4).Częstość nieznana: bruksizm, myśli samobójcze i zachowania samobójcze*, agresja**Przypadki myśli samobójczych i zachowań samobójczych zgłaszano podczas leczeniaparoksetyną lub tuż po zakończeniu leczenia (patrz punkt 4.4).

*Przypadki agresji odnotowano podczas stosowania po wprowadzeniu produktów do obrotu

Objawy te mogą być także spowodowane chorobą podstawową.

Zaburzenia układu nerwowego

Często: osłabienie koncentracji, zawroty głowy, drżenie, ból głowyNiezbyt często: objawy pozapiramidowe

Rzadko: drgawki, zespół niespokojnych nóg (ang. restless leg syndrome, RLS)

Bardzo rzadko: zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować pobudzenie, splątanie,

10

nadmierne pocenie się, omamy, hiperrefleksję, mioklonie, dreszcze, tachykardię i drżenie)

Doniesienia o objawach pozapiramidowych, obejmujących dystonie ustno-twarzowe,otrzymywano niekiedy od pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami ruchowymi lub odpacjentów, którzy stosowali neuroleptyczne produkty lecznicze.

Zaburzenia oka

Często: niewyraźne widzenie

Niezbyt często: rozszerzenie źrenic (patrz punkt 4.4)Bardzo rzadko: ostra jaskra

Zaburzenia ucha i błędnika Częstość nieznana: szum w uszach

Zaburzenia serca

Niezbyt często: tachykardia zatokowaRzadko: bradykardia

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: przemijające obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi, niedociśnienie związane z pionizacją ciała

Przemijające obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi zgłaszane było poleczeniu paroksetyną zazwyczaj u pacjentów z wcześniej obecnym nadciśnieniem lub lękiem.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często: ziewanie

Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często: nudności

Często: zaparcie, biegunka, wymioty suchość błony śluzowej w jamie ustnejBardzo rzadko: krwawienia z przewodu pokarmowego

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby (takie jak zapalenie wątroby, niekiedyzwiązane z żółtaczką i [lub] niewydolnością wątroby). Zgłaszano występowanie zwiększeniaaktywności enzymów wątrobowych. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotubardzo rzadko otrzymywano również doniesienia o zaburzeniach czynności wątroby (takichjak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i [lub] niewydolnością wątroby). Wprzypadku przedłużonego utrzymywania się zwiększonej aktywności enzymów wątrobowychnależy rozważyć odstawienie paroksetyny.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: potliwość

Niezbyt często: wysypka, świąd

Bardzo rzadko: ciężkie zdarzenia niepożądane w obrębie skóry (w tym rumieńwielopostaciowy, zespół Stevensa i Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka),pokrzywka,nadwrażliwość na światło

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznejRzadko: bóle stawów, ból mięśni

Badania epidemiologiczne, prowadzone głównie u pacjentów w wieku 50 lat i starszych,wskazują na zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI itrójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Mechanizm prowadzący do powstania tegoryzyka nie jest znany.

11

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu

Zaburzenia układu rozrodczego i piersiBardzo często: zaburzenia seksualneRzadko: hiperprolaktynemia i (lub) mlekotokBardzo rzadko: priapizm

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podaniaCzęsto: astenia, zwiększenie masy ciałaBardzo rzadko: obrzęk obwodowy

Objawy odstawienne obserwowane po odstawieniu paroksetyny Często: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowyNiezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, stany splątania, potliwość, chwiejnośćemocjonalna, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, biegunka, drażliwość.

Przerwanie leczenia paroksetyną (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawówodstawiennych. Zgłaszane były zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucieporażenia prądem elektrycznym i szum w uszach), zaburzenia snu (w tym intensywnemarzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie, stany splątania, potliwość, bóległowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia.

Na ogół objawy te były łagodne lub umiarkowane i ustępowały samoistnie, niemniej jednak uniektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) długotrwałe. Z tego względu zaleca się, aby wprzypadkach, gdy nie jest konieczne dalsze leczenie paroksetyną, lek odstawiać stopniowopoprzez zmniejszanie dawki (patrz punkt 4.2 i punkt 4.4).

Działania niepożądane zaobserwowane w badaniach klinicznych wśród dzieci Obserwowano następujące działania niepożądane:

nasilone zachowania związane z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myślisamobójcze), samouszkodzenia i wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie wbadaniach klinicznych wśród młodzieży z epizodem dużej depresji. Nasilona wrogośćwystępowała zwłaszcza u dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie wśróddzieci poniżej 12 roku życia.

Ponadto, stwierdzono następujące działania niepożądane: pogorszenie apetytu, drżenie,nadmierne pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwośći wahania nastroju), działania niepożądane związane z krwawieniem, głównie w zakresieskóry i błon śluzowych. Po przerwaniu/stopniowym zmniejszaniu dawki paroksetynyobserwowano następujące działania niepożądane: chwiejność emocjonalna (w tympłaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenie, myśli samobójcze i próby samobójcze),nerwowość, zawroty głowy, nudności i ból brzucha (patrz punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia iśrodki ostrożności dotyczące stosowania).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanychdziałań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści doryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelumedycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane zapośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań ProduktówLeczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i ProduktówBiobójczych, al. Jerozolimskie 181c, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301,faks: + 48 22 49 21 309, e-mail:

[email protected]

4.9 Przedawkowanie

12

Objawy podmiotowe i przedmiotowe

Dostępne dane świadczą o szerokim marginesie bezpieczeństwa paroksetyny. W wynikuprzedawkowania paroksetyny, oprócz objawów opisanych w punkcie 4.8 stwierdzano:wymioty, rozszerzenie źrenic, gorączkę, zmiany ciśnienia tętniczego krwi, bóle głowy,mimowolne skurcze mięśni, pobudzenie, lęk i tachykardię. Objawy przedawkowania na ogółustępowały u pacjentów bez poważnych następstw, nawet po zażyciu dawek do 2000 mgsamej paroksetyny. Sporadycznie występowały takie zdarzenia, jak śpiączka i zmiany w EKG,a bardzo rzadko opisywano zgony. Występowały one zwykle wówczas, gdy paroksetynazostała przyjęta jednocześnie z innymi psychotropowymi produktami leczniczymi, zalkoholem lub bez alkoholu.

Leczenie

Nie jest znana specyficzna odtrutka.

W przypadku przedawkowania należy prowadzić leczenie zgodne z ogólnie przyjętymizasadami postępowania po przedawkowaniu leków przeciwdepresyjnych. W celuzmniejszenia wchłaniania paroksetyny w ciągu kilku godzin od przedawkowania leku możnarozważyć podanie 20-30 g węgla aktywnego. Wskazane jest leczenie podtrzymującei monitorowanie podstawowych czynności życiowych oraz ścisła obserwacja pacjenta.Pacjenta należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwdepresyjne – selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, kod ATC: N06A B05

Mechanizm działania

Paroksetyna jest silnie i selektywnie działającym inhibitorem wychwytu zwrotnego 5-hydroksytryptaminy (5-HT, serotoniny). Uważa się, że przeciwdepresyjne działanieparoksetyny oraz jej skuteczność w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego, fobiispołecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego orazzaburzenia lękowego napadowego jest związane z wybiórczym hamowaniem wychwytuzwrotnego 5-HT w neuronach mózgowych.

Pod względem budowy chemicznej paroksetyna nie należy do grupy trójpierścieniowych,czteropierścieniowych i innych dostępnych leków przeciwdepresyjnych.

Paroksetyna wykazuje niewielkie powinowactwo do receptorów cholinergicznych typumuskarynowego. Badania na zwierzętach wykazały jedynie słabe właściwościprzeciwcholinergiczne paroksetyny.

Zgodnie z selektywnym działaniem, badania in vitro wykazały, że w odróżnieniu odtrójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, paroksetyna wykazuje niewielkiepowinowactwo do receptorów adrenergicznych alfa1, alfa2 i beta, dopaminowych (D2),serotoninowych 5-HT1, 5-HT2 i histaminowych (H1). Ten brak interakcji z receptoramipostsynaptycznymi in vitro został potwierdzony w badaniach in vivo, które wykazały, żeparoksetyna nie wpływa hamująco na ośrodkowy układ nerwowy i nie ma właściwościhipotensyjnych.

Działanie farmakodynamiczne

Paroksetyna nie zaburza funkcji psychomotorycznych i nie nasila hamującego działania etanolu.

13

Podobnie jak inne selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego 5-HT, paroksetyna wywołujeobjawy nadmiernego pobudzenia receptorów 5-HT po zastosowaniu jej u zwierząt uprzedniootrzymujących inhibitory monoaminooksydazy (MAO) lub tryptofan.

Badania dotyczące zachowania i EEG wykazują, że paroksetyna w dawkach powyżejwymaganych do zahamowania wychwytu zwrotnego 5-HT ma słabe działanie aktywujące.Własności aktywujące nie są podobne do właściwości amfetaminy. Badania przeprowadzonena zwierzętach wykazują dobrą tolerancję paroksetyny przez układ krążenia. Po podaniuzdrowym osobom paroksetyna nie wywołuje klinicznie istotnych zmian ciśnienia krwi,częstości rytmu serca i EKG.

Badania wykazują, że – w przeciwieństwie do leków przeciwdepresyjnych hamującychwychwyt zwrotny noradrenaliny – paroksetyna ma znacznie mniejszą tendencję dohamowania działania przeciwnadciśnieniowego guanetydyny. W leczeniu zaburzeńdepresyjnych paroksetyna wykazuje skuteczność porównywalną do skutecznościstandardowych leków przeciwdepresyjnych.

Istnieją również pewne dowody, że paroksetyna może mieć wartość terapeutyczną upacjentów, u których nie wystąpiła odpowiedź na standardowe leczenie.

Stosowanie paroksetyny rano nie ma żadnego negatywnego wpływu na jakość, ani na czastrwania snu. Ponadto, prawdopodobne jest wystąpienie poprawy jakości snu u pacjentówreagujących na leczenie paroksetyną.

Reakcja na dawkę

W badaniach ze stałą dawką leku krzywa odpowiedzi na dawkę była płaska, co nie wskazujena przewagę w zakresie skuteczności podczas stosowania dawek większych niż zalecane. Tymniemniej istnieją pewne dane kliniczne wskazujące, że zwiększenie dawki może być korzystneu niektórych pacjentów.

Skuteczność długoterminowa

Długoterminową skuteczność paroksetyny w leczeniu depresji udowodniono w trwającym 52tygodnie badaniu dotyczącym leczenia podtrzymującego i zapobiegania nawrotom. Nawrotydepresji wystąpiły u 12% pacjentów przyjmujących paroksetynę (20 do 40 mg na dobę) wporównaniu do 28% pacjentów otrzymujących placebo.

Długotrwałą skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsywnegozbadano w trzech 24-tygodniowych badaniach dotyczących leczenia podtrzymującegoi zapobiegania nawrotom. W jednym z trzech badań osiągnięto znaczącą różnicę w zakresieodsetka nawrotów pomiędzy paroksetyną (38%) w porównaniu z placebo (59%).

Długoterminową skuteczność paroksetyny w leczeniu zaburzenia lękowego napadowegoudowodniono w trwającym 24 tygodnie badaniu dotyczącym leczenia podtrzymującego izapobiegania nawrotom. Nawroty objawów lęku napadowego wystąpiły u 5% pacjentówprzyjmujących paroksetynę (10 do 40 mg na dobę) w porównaniu do 30% pacjentówotrzymujących placebo. Wyniki zostały poparte przez trwające 36 tygodni badanie dotycząceleczenia podtrzymującego.

Nie udowodniono wystarczająco długoterminowej skuteczności paroksetyny w leczeniu fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego i zaburzenia stresowego pourazowego.

Działania niepożądane zaobserwowane w badaniach klinicznych wśród dzieciW przeprowadzonych u dzieci i młodzieży krótkotrwałych (do 10–12 tygodni) badaniachklinicznych obserwowano w grupie leczonych paroksetyną następujące objawy niepożądane(występowały u co najmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż w grupie placebo):nasilenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym prób samobójczych i myślisamobójczych), samookaleczenia i zwiększoną wrogość. Myśli i próby samobójcze

14

obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych wśród młodzieży zepizodem dużej depresji. Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza wśród dzieci zzaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie wśród dzieci w wieku poniżej 12 lat.Dodatkowe objawy obserwowane częściej w grupie pacjentów leczonych paroksetyną wporównaniu z grupą przyjmujących placebo to: zmniejszenie apetytu, drżenie, potliwość,hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość i wahania nastroju).

W przeprowadzonych badaniach z zastosowaniem modyfikacji dawki podczas fazyzmniejszania dawki lub po całkowitym zaprzestaniu podawania paroksetyny obserwowanonastępujące objawy (występowały u co najmniej 2% pacjentów i dwa razy częściej niż wgrupie placebo): chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju,samookaleczenie, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i bólbrzucha (patrz punkt 4.4).

W pięciu badaniach z grupami równoległymi, z okresem leczenia od ośmiu tygodni do ośmiumiesięcy, działania niepożądane związane z krwawieniami, głównie dotyczącymi skóry i błonśluzowych, obserwowano u pacjentów leczonych paroksetyną z częstością 1,74% wporównaniu do 0,74% w grupie otrzymującej placebo.

Analiza zdarzeń samobójczych u dorosłych

Odnosząca się do paroksetyny analiza badań z grupą kontrolną placebo przeprowadzonych upacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększoną częstość zachowańsamobójczych u młodych dorosłych (w wieku od 18 do 24 lat), którym podawanoparoksetynę, w porównaniu do placebo (2,19 % w porównaniu do 0,92%). W starszychgrupach wiekowych podobnego zwiększenia częstości zachowań samobójczych niezaobserwowano. U dorosłych pacjentów (w wieku powyżej 18 lat) z ciężkim epizodemdepresyjnym, którym podawano paroksetynę, stwierdzono zwiększenie częstości zachowańsamobójczych w porównaniu do placebo (0,32% w porównaniu do 0,05%); Wszystkie zezgłoszonych zdarzeń były próbami samobójczymi. Jednak w przypadku leczenia paroksetyną,większość prób samobójczych (8 z 11) wystąpiła u młodszych dorosłych (patrz punkt 4.4).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym i podlegaefektowi pierwszego przejścia. Z powodu efektu pierwszego przejścia ilość paroksetynydostępna w krążeniu ogólnym jest mniejsza niż ilość wchłonięta z przewodu pokarmowego.Częściowe wysycenie efektu pierwszego przejścia i zmniejszony klirens osocza występująprzy zwiększającym się nasyceniu organizmu lekiem po zastosowaniu większychpojedynczych dawek lub po podawaniu wielokrotnym. Efektem tego jest nieproporcjonalnezwiększenie stężenia paroksetyny w osoczu, dlatego parametry farmakokinetyczne nie sąstałe; w rezultacie kinetyka leku jest nieliniowa. Jednakże nieliniowość ogólnie jestnieznaczna i ograniczona do osób, u których stężenie w osoczu po zastosowaniu małychdawek jest niewielkie.

Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po około 7 do 14 dniach od rozpoczęcialeczenia produktami leczniczymi o natychmiastowym lub kontrolowanym uwalnianiu. Wydajesię, że farmakokinetyka leku nie zmienia się podczas długotrwałego leczenia.

Dystrybucja

Paroksetyna jest w znacznym stopniu rozprowadzana do tkanek; obliczenia farmakokinetyczne wskazują, że tylko 1% paroksetyny w organizmie znajduje się w osoczu.

Około 95% paroksetyny w stężeniach terapeutycznych jest związane z białkami.

Nie wykazano korelacji między stężeniem paroksetyny w osoczu krwi a działaniemklinicznym (działania niepożądane i skuteczność).

15

Metabolizm

Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktamioksydacji i metylacji, które łatwo są usuwane z organizmu. Wobec ich względnego brakuaktywności farmakologicznej metabolitów paroksetyny, jest mało prawdopodobne, aby miałyone udział w terapeutycznym działaniu paroksetyny.

Metabolizm nie zaburza selektywnego działania paroksetyny na neuronalny wychwyt zwrotny 5-HT.

Eliminacja

Około 64% dawki paroksetyny jest wydalane z moczem w postaci metabolitów i mniej niż 2%w postaci niezmienionej. Około 36% dawki jest wydalane z kałem, prawdopodobnie z żółcią,z czego w postaci niezmienionej mniej niż 1 % dawki. W ten sposób paroksetyna wydalanajest prawie wyłącznie na drodze przemiany metabolicznej.

Wydalanie metabolitów jest dwufazowe; początkowo jest wynikiem metabolizmu pierwszegoprzejścia, a następnie ogólnoustrojowej eliminacji paroksetyny.

Okres półtrwania w fazie eliminacji paroksetyny jest zmienny, ale na ogół wynosi około 1 doby.

Szczególne populacje

Pacjenci w podeszłym wieku i z niewydolnością nerek lub wątroby

U pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lubniewydolnością wątroby występuje zwiększone stężenie paroksetyny w osoczu, ale zakresstężeń pokrywa się z zakresem stężeń u zdrowych dorosłych.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania toksykologiczne przeprowadzone na małpach Rhesus i szczurach albinosachwykazały, że przemiany metaboliczne paroksetyny są podobne do opisywanych u ludzi. Jakoczekiwano w przypadku amin lipofilnych, w tym trójpierścieniowych lekówprzeciwdepresyjnych, u szczurów wykryto fosfolipidozę. Fosfolipidozy nie obserwowano wbadaniach u naczelnych, trwających do jednego roku, z zastosowaniem dawek 6-krotniewiększych niż dawki z zalecanego zakresu terapeutycznego.

Rakotwórczość: Paroksetyna nie wykazywała działania rakotwórczego w prowadzonych przez dwa lata badaniach na myszach i szczurach.

Genotoksyczność: Nie zaobserwowano genotoksyczności w szeregu badań in vitro i in vivo.

Badania toksycznego wpływu na zdolność szczurów do reprodukcji wykazały, że paroksetynawpływa na płodność u obu płci poprzez zmniejszenie wskaźnika płodności i wskaźnikciążowy. U szczurów obserwowano zwiększoną śmiertelność młodych i opóźnieniekostnienia. Drugie z wymienionych działań było prawdopodobnie związane z toksycznymdziałaniem na matkę i nie uważa się go za bezpośredni wpływ na płód lub noworodka.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń tabletki

Wapnia wodorofosforan dwuwodnyWapnia wodorofosforan bezwodny

16

Laktoza jednowodna

Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A) (skrobia wykorzystywana: skrobia ziemniaczana)Magnezu stearynian

Otoczka tabletki

Tytanu dwutlenek (E 171)Hypromeloza Makrogol 400 Polisorbat 80

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

4 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywaniu

Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Paroxetine Vitama tabletki powlekane są dostępne w blistrach z folii PVC/ PVDC/Aluminium.

Wielkości opakowań:

7, 10, 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 98, 100 i 250 tabletek powlekanych.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Vitama S.A.

ul. Bonifraterska 1700-203 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

14758

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE

DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 25 lipca 2008 r.

Data przedłużenia pozwolenia: 21 maja 2014 r.

17

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

25 listopada 2018 r.

18