CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Telmizek, 40 mg, tabletkiTelmizek, 80 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Telmizek, 40 mg, tabletki: każda tabletka zawiera 40 mg telmisartanuTelmizek, 80 mg, każda tabletka zawiera 80 mg telmisartanu

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

2. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Tabletki o mocy 40 mg są białe, owalne, obustronnie wypukłe z linią podziału i logo T na jednejstronie. Tabletkę można podzielić na połowy.

Tabletki o mocy 80 mg są białe, owalne, obustronnie wypukłe z logo T1 na jednej stronie.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Nadciśnienie tętnicze.

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym.

Zmniejszenie częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z:i) jawną chorobą miażdżycową (choroba niedokrwienna serca, udar mózgu lub choroba tętnicobwodowych w wywiadzie) lub

ii) cukrzycą typu 2 z udokumentowanymi powikłaniami dotyczącymi narządów docelowych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego:

Zazwyczaj skuteczna dawka wynosi 40 mg jeden raz na dobę. U niektórych chorych poprawa możenastąpić już po dawce 20 mg. W przypadku braku zadowalającego działania obniżającego ciśnienietętnicze, dawka telmisartanu może być zwiększona do maksymalnie 80 mg jeden raz na dobę.Alternatywnie, telmisartan można zastosować w skojarzeniu z tiazydowymi lekami moczopędnymitakimi jak hydrochlorotiazyd, który jak wykazano, posiada działanie addycyjne w stosunku doobniżającego ciśnienie krwi działania telmisartanu. W przypadku, kiedy rozważane jest zwiększeniedawki, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że maksymalne działanie obniżające ciśnienie jest osiągane po 4do 8 tygodniach od rozpoczęcia leczenia (patrz punkt 5.1).

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym:

Zalecana dawka to 80 mg raz na dobę. Nie stwierdzono, czy dawki mniejsze niż 80 mg telmisartanu są

1

skuteczne w zmniejszeniu częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych.Zaleca się ścisłą kontrolę ciśnienia tętniczego podczas rozpoczynania podawania telmisartanu w celuzmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz w razie koniecznościdostosowania dawki leków obniżających ciśnienie tętnicze.

Specjalne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Dane dotyczące pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wymagających hemodializoterapii sąograniczone. U tych pacjentów zaleca się podawanie mniejszej dawki początkowej, wynoszącej 20 mg(patrz punkt 4.4).Dostosowanie dawkowania nie jest konieczne u pacjentów z łagodnymi doumiarkowanych zaburzeniami czynności nerek.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Telmizek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3).W przypadku łagodnych do umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby dawka nie może byćwiększa niż 40 mg jeden raz na dobę (patrz punkt 4.4).

Osoby w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u osób w podeszłym wieku.

Dzieci i młodzież

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego Telmizek u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Aktualne dane przedstawiono w punkcie 5.1 oraz 5.2, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Tabletki telmisartanu należy przyjmować doustnie raz na dobę, popijając płynem. Produkt możnaprzyjmować niezależnie od posiłków.

Środki ostrożności, które należy podjąć przed przygotowaniem lub zastosowaniem produktu leczniczego

Telmisartan należy przechowywać w szczelnie zamkniętym blistrze ze względu na właściwości higroskopijne tabletek. Tabletki należy wyjmować z blistra bezpośrednio przed zażyciem (patrz punkt

6.6).

4.3 Przeciwwskazania

 Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w

punkcie 6.1.

 Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6). Zaburzenia w odpływie żółci.  Ciężka niewydolność wątroby.

 Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Telmizek z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ciąża

2

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II u pacjentek w ciąży. O ilekontynuacja leczenia za pomocą antagonisty receptora angiotensyny II nie jest niezbędna, u pacjentekplanujących ciążę należy zastosować leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profilbezpieczeństwa stosowania w ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptoraangiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć alternatywne leczenie(patrz punkty 4.3 i 4.6).

Zaburzenia czynności wątroby

Nie wolno podawać preparatu Telmizek u chorych z zastojem żółci, zaburzeniami w odpływie żółcilub z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3), ponieważ telmisartan jest wydalany głównie zżółcią. U tych pacjentów można spodziewać się zmniejszenia klirensu wątrobowego telmisartanu.Preparat Telmizek może być stosowany u chorych z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniemczynności wątroby jedynie z zachowaniem ostrożności.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

Stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolnościnerek podczas podawania leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron pacjentom zobustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej w przypadku jednejczynnej nerki.

Zaburzenia czynności nerek i przeszczep nerki

U chorych z zaburzoną czynnością nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu ikreatyniny w surowicy. Brak jest danych dotyczących stosowania preparatu Telmizek u chorych poniedawno przeprowadzonym przeszczepie nerki.

Zmniejszenie objętości krwi krążącej

Objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po pierwszej dawce preparatu Telmizek, możewystąpić u chorych ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) zmniejszonym stężeniemsodu w wyniku intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia spożycia soli, biegunki lubwymiotów. Zaburzenia te powinny zostać wyrównane przed podaniem preparatu Telmizek. Niedoborypłynów i (lub) sodu powinny zostać wyrównane przed podaniem preparatu Telmizek.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin-

Aldosterone-system, RAAS)

Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) (ang.Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEi), antagonistów receptora angiotensyny II (ang.Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemiioraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca siępodwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE,antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).

Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno byćprowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynnośćnerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE orazantagonistów receptora angiotensyny II.

Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą głównie od aktywności układurenina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub zchorobami nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), podawanie produktów leczniczych takich jaktelmisartan wpływających na ten układ było związane z gwałtownym obniżeniem ciśnienia krwi,hiperazotemią, oligurią oraz rzadko, z ostrą niewydolnością nerek (patrz punkt 4.8).

Pierwotny hiperaldosteronizm

Chorzy z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie odpowiadają na leczenie lekamiprzeciwnadciśnieniowymi działającymi poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna. Dlatego teżstosowanie telmisartanu w tych przypadkach nie jest zalecane.

3

Zwężenie zastawki aortalnej i dwudzielnej, przerostowa kardiomiopatia zawężająca

Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachowaćszczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub dwudzielnej, lub przerostowąkardiomiopatią zawężającą.

Pacjenci z cukrzycą przyjmujący insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe

U pacjentów z cukrzycą przyjmujących insulinę lub doustny lek przeciwcukrzycowy oraz telmisartanmoże wystąpić hipoglikemia. Dlatego u tych pacjentów należy monitorować steżenie glukozy;konieczna może być również modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Hiperkaliemia

Stosowanie produktów leczniczych oddziaływujących na układ renina-angiotensyna-aldosteron może powodować hiperkaliemię.

U pacjentów w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek, u pacjentów z cukrzycą, u pacjentówprzyjmujących równocześnie inne produkty lecznicze, które mogą zwiększać stężenie potasu i (lub) upacjentów ze współistniejącymi schorzeniami, hiperkaliemia może prowadzić do śmierci.

Przed podjęciem decyzji o jednoczesnym zastosowaniu produktów leczniczych, działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron, należy ocenić stosunek korzyści i ryzyka.

Główne czynniki ryzyka wystąpienia hiperkaliemii do rozważenia to: - Cukrzyca, niewydolność nerek, wiek (> 70 lat);

- Jednoczesne stosowanie jednego lub więcej produktów leczniczych, oddziaływających na układrenina-angiotensyna-aldosteron i (lub) suplementów potasu. Produkty lecznicze lub grupyterapeutyczne produktów leczniczych, które mogą wywołać hiperkaliemię to substytuty solizawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptoraangiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2),heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprym;

- Stany współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra niewyrównana niewydolność serca,kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie czynności nerek (np. wprzebiegu chorób zakaźnych), rozpad komórek (np. w ostrym niedokrwieniu kończyn, rozpadziemięśni prążkowanych, rozległym urazie).

Zaleca się szczegółowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy u pacjentów z grupy ryzyka (patrz punkt 4.5).

Różnice etniczne

Z obserwacji wynika, że inhibitory konwertazy angiotensyny, telmisartan oraz inne leki z grupyantagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnieniatętniczego u osób rasy czarnej w porównaniu do osób rasy innej niż czarna, co jest prawdopodobniezwiązane z większą częstością występowania zmniejszonego stężenia reniny w populacji chorych rasyczarnej z podwyższonym ciśnieniem tętniczym.

Inne

Tak jak w przypadku pozostałych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia krwiu chorych z kardiomiopatią niedokrwienną lub z chorobą wieńcową może powodować wystąpieniezawału serca lub udaru.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Digoksyna

Zaobserwowano wzrost mediany maksymalnego stężenia digoksyny w osoczu (49%) i stężeniaminimalnego (20%) gdy podawano telmisartan jednocześnie z digoksyną, Podczas rozpoczynania,dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorować stężenie digoksyny w

4

celu utrzymania w zakresie terapeutycznym.

Tak jak to ma miejsce w przypadku innych produktów leczniczych działających na układreninaangiotensyna-aldosteron, telmisartan może wywoływać hiperkaliemię (patrz punkt 4.4). Ryzykohiperkaliemii może się zwiększać w przypadku leczenia skojarzonego z innymi produktamileczniczymi, które również sprzyjają występowaniu hiperkaliemii (substytuty soli zawierające potas,leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II,niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2), heparyna, lekiimmunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprym.

Wystąpienie hiperkaliemii jest uzależnione od obecności czynników ryzyka. Ryzyko zwiększa się wprzypadku skojarzonego leczenia wyżej wymienionymi produktami leczniczymi. Ryzyko jestszczególnie duże w przypadku skojarzonego leczenia z diuretykami oszczędzającymi potas isubstytutami soli zawierającymi potas, podczas gdy jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE lublekami z grupy NLPZ jest mniej ryzykowne, jeśli zachowane są ściśle środki ostrożności.

Niezalecane jednoczesne stosowanie

Leki moczopędne oszczędzające potas lub suplementy potasu:

Antagoniści receptora angiotensyny II, tacy jak telmisartan, łagodzą utratę potasu, wywołaną przez lekimoczopędne. Diuretyki oszczędzające potas np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd,suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas mogą powodować znaczące zwiększeniestężenia potasu w surowicy. Jeżeli ich równoczesne stosowanie jest wskazane ze względu nastwierdzoną hipokaliemię, należy te leki stosować ostrożnie i często monitorować stężenie potasu wsurowicy.

Lit:

Przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy i jego toksyczności było obserwowane wprzypadku jednoczesnego stosowania litu z inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę oraz,rzadko, z antagonistami receptora angiotensyny II, w tym telmisartanem. Jeżeli jednoczesnezastosowanie jest konieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu w surowicy.

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Niesteroidowe leki przeciwzapalne:

Leki z grupy NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach o działaniu przeciwzapalnym, inhibitoryCOX-2 i nieselektywne NLPZ) mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie antagonistówreceptora angiotensymy II.

U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenci odwodnieni lub pacjenci wpodeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek) jednoczesne podanie antagonistów receptoraangiotensyny II i środków hamujących cyklooksygenazę może powodować dalsze zaburzenieczynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek, która jest zwykle odwracalna. Dlatego takieskojarzenie leków powinno być stosowane z dużą ostrożnością, zwłaszcza u pacjentów w podeszłymwieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni i należy również rozważyć koniecznośćmonitorowania czynności nerek po rozpoczęciu terapii towarzyszącej, a później okresowo.

W jednym badaniu skojarzone podawanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5 krotnegozwiększenia wartości AUC0-24 i Cmax rampilrylu i rampirylatu. Znaczenie kliniczne tych zmian niezostało ustalone.

Leki moczopędne (tiazydowe lub diuretyki pętlowe):

Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych, takich jak furosemid (diuretykpętlowy) i hydrochlorotiazyd (diuretyk tiazydowy), może wywołać zmniejszenie objętości krwi ipowodować ryzyko wystąpienia niedociśnienia w momencie rozpoczęcia terapii telmisartanem.

5

Jednoczesne stosowanie, które może być rozważone

Inne leki przeciwnadciśnieniowe:

Efekt obniżania ciśnienia przez telmisartan może nasilić się przez jednoczesne stosowanie innychprzeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych.

Dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron(RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptoraangiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeńniepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tymostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA wmonoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).

Można oczekiwać, że ze względu na farmakologiczne właściwości, że następujące produkty leczniczemogą nasilać działanie hipotensyjne przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych, w tymtelmisartanu: baklofen, amifostyna.

Ponadto, niedociśnienie ortostatyczne może być spotęgowane przez alkohol, barbiturany, opioidowe leki przeciwbólowe i leki przeciwdepresyjne.

Kortykosteroidy (do stosowania ogólnego): Zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w pierwszym trymestrze ciąży(patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w drugimi trzecim trymestrze ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania telmisartanu u kobiet w ciąży. Badaniaprzeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na proces rozmnażania (patrz punkt 5.3).

Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia nainhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są ostateczne; jednakże nie można wykluczyćniewielkiego zwiększenia ryzyka. Mimo, że nie ma danych z kontrolowanych badańepidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego z antagonistami receptora angiotensyny II, z tągrupą leków mogą wiązać się podobne zagrożenia. O ile kontynuacja leczenia za pomocą antagonistyreceptora angiotensyny II nie jest niezbędna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować lekiprzeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Postwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i wrazie potrzeby rozpocząć alternatywne leczenie.

Narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciążypowoduje działanie toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnieniekostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). (Patrztakże punkt 5.3).

Jeżeli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od drugiego trymestruciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowałyantagonistów receptora angiotensyny II, należy ściśle obserwować za względu na możliwośćwystąpienia niedociśnienia tętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Karmienie piersią

Z powodu braku informacji dotyczących stosowania telmisartanu w trakcie karmienia piersią, niezaleca się jego stosowania w tym okresie. W trakcie karmienia piersią, w szczególności noworodków idzieci urodzonych przedwcześnie, zaleca się stosowanie innych preparatów posiadających lepszyprofil bezpieczeństwa.

6

Płodność

W badaniach przedklinicznych nie obserwowano wpływu produktu Telmizek na płodność u mężczyzn i kobiet.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że w przypadkustosowania produktów przeciwnadciśnieniowych, takich jak produkt Telmizek mogą czasamiwystąpić zawroty głowy i senność.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Ciężkie działania niepożądane produktu leczniczego obejmują rzadkie reakcje anafilaktyczne i obrzęknaczynioruchowy (≥1/10000 do < 1/1000) oraz ostrą niewydolność nerek.

W badaniach kontrolowanych placebo ogólna częstość występowania zdarzeń niepożądanych potelmisartanie (41,4 %) była podobna jak po placebo (43,9 %) u pacjentów leczonych z powodunadciśnienia tętniczego. Częstość występowania zdarzeń niepożądanych nie miała związku z dawką,nie wykazała korelacji z płcią, wiekiem czy rasą chorego. Profil bezpieczeństwa telmisartanu upacjentów leczonych w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowychbył zgodny z profilem bezpieczeństwa obserwowanym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.

Wymienione poniżej działania niepożądane opisywano w kontrolowanych badań klinicznychprzeprowadzonych z udziałem pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego oraz zgłaszanow raportach po wprowadzeniu produktu leczniczego do sprzedaży. Lista obejmuje również poważnedziałania niepożądane i działania niepożądane prowadzące do zaprzestania stosowania leku zgłoszonew trzech długoterminowych badaniach klinicznych z udziałem 21 642 pacjentów leczonychtelmisartanem w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych w ciągu6 lat.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Objawy niepożądane zostały przedstawione zgodnie z częstością ich występowania, z zastosowaniemnastępującej klasyfikacji:

bardzo często (≥1/10); często (≥ 1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100), rzadko(≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000).

W każdej grupie częstości, działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z malejącym nasileniem.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Niezbyt często: Zakażenie górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie gardła i zapalenie zatok,

zakażenia układu moczowego, w tym zapalenie pęcherza moczowego Rzadko: Posocznica, w tym zakończona zgonem1

Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: Niedokrwistość

Rzadko: Eozynofilia, małopłytkowość

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: Reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość

7

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: Hiperkaliemia

Rzadko: Hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą)

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: Depresja, bezsenność Rzadko: Niepokój

Zaburzenia układu nerwowegoNiezbyt często: OmdlenieRzadko: Senność

Zaburzenia oka

Rzadko: Zaburzenia widzenia

Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często: Zawroty głowy

Zaburzenia serca

Niezbyt często: Bradykardia Rzadko: Tachykardia

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: Niedociśnienie2, niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersiaNiezbyt często: Duszność

Bardzo rzadko: Śródmiąższowa choroba płuc

4

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: Bóle brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty

Rzadko: Suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieżyt żołądka, zaburzenia smaku

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: Nieprawidłowa czynność wątroby/zaburzenia wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: Świąd, nadmierne pocenie się, wysypka

Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy (również zakończony zgonem), wyprysk, rumień,

pokrzywka, wysypka polekowa, toksyczne uszkodzenie skóry

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często: Bóle pleców (np. rwa kulszowa), kurcze mięśni, ból mięśni

Rzadko: Ból stawów, ból kończyn, ból ścięgien (objawy imitujące zapalenie ścięgien)

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: Zaburzenia czynności nerek, w tym ostra niewydolność nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podaniaNiezbyt często: Ból w klatce piersiowej, osłabienieRzadko: Objawy grypopodobne

Badania diagnostyczne

Niezbyt często: Zwiększone stężenie kreatyniny w osoczu

8

Rzadko: Zmniejszone stężenie hemoglobiny, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi,

1,2,3,4: szczegółowy opis, patrz podpunkt „Opis wybranych działań niepożądanych”

9

Opis wybranych działań niepożądanych

Posocznica

W badaniu PRoFESS, u pacjentów przyjmujących telmisartan zaobserwowano większą częstośćwystępowania posocznicy w porównaniu do grupy placebo. Zjawisko to może być przypadkowe lubzwiązane z mechanizmem, który nie został jeszcze poznany (patrz również punkt 5.1).

Niedociśnienie

Hipotonia była częstym działaniem niepożądanym u pacjentów z kontrolowanym ciśnieniemtętniczym, którym poza standardowymi lekami podawano telmisartan w celu zmniejszenia ryzykawystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

Nieprawidłowa czynność wątroby / zaburzenia czynności wątroby

Większość przypadków nieprawidłowej czynności wątroby/zaburzeń czynności wątroby zgłoszonychw okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu wystąpiła u pacjentów z Japonii. U Japończykówistnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych.

Śródmiąższowa choroba płuc

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płucpozostające w związku czasowym z przyjmowaniem telmisartanu. Nie ustalono jednak związkuprzyczynowego.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail:

[email protected].

4.9 Przedawkowanie

Dane dotyczące przedawkowania u ludzi są nieliczne.

Objawy: Najważniejsze objawy przedawkowania telmisartanu to niedociśnienie tętnicze i tachykardia;opisywano również bradykardię, zawroty głowy, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy orazostrą niewydolność nerek.

Leczenie: Telmisartan nie jest usuwany przez hemodializę. Pacjenta należy dokładnie obserwować izastosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Postępowanie zależy od czasu, jaki upłynął odprzyjęcia preparatu i nasilenia objawów. Zaleca się sprowokowanie wymiotów i (lub) płukanieżołądka. W leczeniu przedawkowania pomocne może być zastosowanie węgla aktywowanego. Należyczęsto kontrolować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. W przypadku wystąpienianiedociśnienia tętniczego, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach, szybko uzupełniając sole ipłyny oraz objętość wewnątrznaczyniową.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1. Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: antagoniści angiotensyny II (standard); kod ATC: C09CA07.

Mechanizm działania

10

Telmisartan jest czynnym, po zastosowaniu doustnym, wybiórczym antagonistą receptoraangiotensyny II (typ AT1). Dzięki wysokiemu powinowactwu telmisartan wypiera angiotensynę II zmiejsc wiązania z podtypem AT1 receptora, który jest odpowiedzialny za poznany mechanizmdziałania angiotensyny II. Telmisartan nie wykazuje nawet częściowego działania agonistycznego wstosunku do receptora AT1. Telmisartan selektywnie łączy się z receptorem AT1. To połączenie jestdługotrwałe. Telmisartan nie wykazuje powinowactwa do innych receptorów, w tym do receptora AT2oraz innych, mniej poznanych podtypów receptora AT. Funkcja tych receptorów nie jest znana;nieznane są też skutki ich nadmiernego pobudzenia przez angiotensynę II, której stężenie zwiększa siępod wpływem telmisartanu.

Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu. Telmisartan nie hamuje aktywności reninowej osoczaoraz nie blokuje kanałów jonowych. Telmisartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny(kininazy II), enzymu odpowiedzialnego także za rozkład bradykininy. Dlatego też nie należy sięspodziewać nasilenia działań niepożądanych związanych z działaniem bradykininy.

U ludzi, dawka 80 mg telmisartanu prawie całkowicie hamuje zwiększenie ciśnienia tętniczegowywołane przez angiotensynę II. To hamujące działanie utrzymuje się przez 24 godziny i można jestwierdzić w dalszym ciągu po 48 godzinach.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego

Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie hipotensyjne występuje stopniowo w ciągu3 godzin. Maksymalne obniżenie ciśnienia krwi jest osiągane zwykle po upływie 4 do 8 tygodni odrozpoczęcia leczenia i utrzymuje się przez cały okres leczenia.

Ambulatoryjne pomiary ciśnienia tętniczego wykazały, że działanie hipotensyjne utrzymuje się nastałym poziomie w okresie 24 godzin od przyjęcia preparatu, obejmując również okres ostatnich4 godzin przed przyjęciem następnej dawki preparatu. Potwierdzają to wyniki badań kontrolowanychplacebo, w których stosunek wartości minimalnego do maksymalnego obniżenia ciśnienia tętniczego wciągu doby, stale wynosił powyżej 80%, zarówno po podaniu dawki 40 mg jak i 80 mg.

W przypadku ciśnienia skurczowego istnieje wyraźna zależność czasu powrotu do wartościprawidłowych od dawki leku. W przypadku ciśnienia rozkurczowego dane są sprzeczne.

Telmisartan podany chorym z nadciśnieniem tętniczym obniża i ciśnienie rozkurczowe, i skurczowekrwi, nie wpływając na częstość akcji serca. Udział działania moczopędnego i zwiększającegowydalanie sodu z moczem w działaniu hipotensyjnym nie został dotychczas określony. Skutecznośćdziałania hipotensyjnego telmisartanu jest porównywalna z innymi produktami leczniczymiprzeciwnadciśnieniowymi (co wykazano w badaniach klinicznych, w których porównywanotelmisartan z amlodypiną, atenololem, enalaprylem, hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).

W przypadku nagłego przerwania leczenia telmisartanem, ciśnienie tętnicze powraca stopniowo, wciągu kilku dni, do wartości sprzed rozpoczęcia leczenia, bez zjawiska odbicia.

W badaniach klinicznych bezpośrednio porównujących dwie metody leczeniaprzeciwnadciśnieniowego, częstość występowania suchego kaszlu u pacjentów leczonychtelmisartanem, była znacząco mniejsza niż u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazyangiotensyny.

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

W badaniu ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril GlobalEndpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego telmisartanem zramiprylem na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25 620 pacjentów w wieku55 lat i starszych z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu, przemijającym napademniedokrwiennym, chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z powikłaniami narządowymi (np.z retinopatią, przerostem lewej komory mięśnia sercowego, makro- lub mikroalbuminurią) wwywiadzie. Jest to grupa pacjentów z ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

11

Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z następujących trzech badanych grup: telmisartan 80mg (n=8542), ramipryl 10 mg (n=8576), terapia skojarzona w postaci telmisartanu 80 mg zramiprylem 10 mg (n=8502), a następnie byli obserwowani przez średni okres 4,5 roku.

Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zmniejszaniu częstości występowaniapierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, na który składał się: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lubhospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego była porównywalna w grupie telmisartanu (16,7%), ramiprylu(16,5%). Współczynnik ryzyka dla telmisartanu względem ramiprylu wyniósł 1,01 (97,5% CI 0,93 –1,10, p (nie gorszy niż) = 0,0019 z marginesem 1,13). Wskaźnik śmiertelności z przyczyn ogólnychwyniósł 11,6% i 11,8% odpowiednio w grupie pacjentów otrzymujących telmisartan i ramipryl.

Telmisartan okazał się również podobnie skuteczny jak ramipryl pod względem zapobieganiawcześniej ustalonemu drugorzędowemu punktowi końcowemu, składającemu się ze: zgonu zprzyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózguniezakończonego zgonem [0,99 (97,5% CI 0,90 – 1,08), p (nie gorszy niż) = 0,0004], będącegopierwszorzędowym punktem końcowym referencyjnego badania HOPE (The Heart OutcomesPrevention Evaluation Study), w którym porównywano działanie ramiprylu z placebo.

W badaniu TRANSCEND pacjenci nie tolerujący inhibitorów ACE zostali przydzieleni losowowedług tych samych kryteriów włączenia do grupy stosującej telmisartan 80 mg (n=2954) lub placebo(n=2972), oba dodane do standardowej terapii. Średni okres obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy.Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w częstości występowania pierwszorzędowego punktukońcowego (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udarmózgu niezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) [15,7%w grupie telmisartanu i 17,0% w grupie placebo ze współczynnikiem ryzyka 0,92 (95% CI 0,81 –1,05, p = 0,22)]. Wykazano korzyści ze stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo podwzględem wcześniej ustalonego drugorzędowego złożonego punktu końcowego, składającego się ze:zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózguniezakończonego zgonem [0,87 (95% CI 0,76 – 1,00, p = 0,048)]. Wykazano brak korzystnegowpływu terapii telmisartanem na częstość występowania śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych (współczynnik ryzyka 1,03, 95% CI 0,85 – 1,24).

Kaszel i obrzęk naczynioruchowy występowały rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niż upacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze zgłaszane było częściej u osóbotrzymujących telmisartan.

Stosowanie telmisartanu w skojarzeniu z ramiprylem nie powoduje uzyskania dodatkowych korzyściw porównaniu do stosowania ramiprylu lub telmisartanu w monoterapii. Śmiertelność z przyczynsercowo-naczyniowych i śmiertelność ogólna były znacząco wyższe w przypadku stosowania leczeniaskojarzonego. Ponadto w grupie otrzymującej leczenie skojarzone zaobserwowano znacząco częstszewystępowanie hiperkaliemii, niewydolności nerek, niedociśnienia tętniczego i omdleń. Z tego powodunie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu w takiej grupie pacjentów.

12

W badaniu PRoFESS (Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) z udziałempacjentów w wieku 50 lat i starszych, którzy ostatnio przebyli udar, odnotowano zwiększoną częstośćwystępowania posocznicy w odniesieniu do telmisartanu w porównaniu z placebo, 0,70% vs. 0,49%[zmniejszenie ryzyka 1,43 (95% przedział ufności 1,00–2,06)]; częstość występowania posocznicyzakończonej zgonem była zwiększona u pacjentów przyjmujących telmisartan (0,33%) w porównaniudo pacjentów przyjmujących placebo (0,16%) [zmniejszenie ryzyka 2,07 (95% przedział ufności1,14–3,76)]. Zaobserwowane zwiększenie częstości występowania posocznicy związane zestosowaniem telmisartanu może być albo przypadkowe, albo spowodowane aktualnie nieznanymmechanizmem.

Dwa duże randomizowane, kontrolowane badania kliniczne ONTARGET (ang. ONgoing TelmistartanAlone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. TheVeterans Affairs Nefropathy in Diabetes) badały jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE zantagonistami receptora angiotensyny II.

Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych. W celu uzyskania bardziej szczegółowychinformacji patrz pod nagłówkiem „Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym”. Badanie VANEPHRON-D było przeprowadzone z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatiącukrzycową.

Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) wyniki wzakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdy zaobserwowanozwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, w porównaniu zmonoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków,przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innych inhibitorów ACE oraz antagonistówreceptora angiotensyny II.

Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACEoraz antagonistów receptora angiotensyny II.

Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and RenalDisease Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu dostandardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów zcukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz/lub z chorobą układu sercowo-naczyniowego.Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych.Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren wodniesieniu do grupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstszewystępowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia,niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy placebo.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego Telmizek u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

13

Działanie obniżające ciśnienie tętnicze dwóch dawek telmisartanu oceniano u 76 pacjentów znadciśnieniem tętniczym i znaczną nadwagą, w wieku 6 do < 18 lat (masa ciała ≥ 20 kg i ≤ 120 kg,średnia masa ciała 74,6 kg), po podaniu telmisartanu 1 mg/kg (n=29 leczonych) lub 2 mg /kg (n=31leczonych) przez trwający cztery tygodnie okres leczenia. Do momentu włączenia nie diagnozowanoobecności wtórnego nadciśnienia tętniczego. W przypadku niektórych badanych pacjentówzastosowano dawki większe niż dawki zalecane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych,osiągając dawkę dobową porównywalną do dawki 160 mg, którą testowano u osób dorosłych. Poskorygowaniu o grupę wiekową średnia zmiana skurczowego ciśnienia tętniczego w porównaniu zestanem wyjściowym (pierwszorzędowy punkt końcowy) wynosiła -14,5 (1,7) mmHg w grupieprzyjmującej telmisartan w dawce 2 mg/kg, -9,7 (1,7) mmHg w grupie przyjmującej telmisartan 1mg/kg oraz -6,0 (2,4) mmHg w grupie otrzymującej placebo. Skorygowana zmiana rozkurczowegociśnienia tętniczego w porównaniu ze stanem wyjściowym wynosiła odpowiednio -8,4 (1,5) mmHg, -4,5 (1,6) mmHg oraz -3,5 (2,1) mmHg. Zmiana zależała od dawki. Uzyskane w tym badaniu danedotyczące bezpieczeństwa u pacjentów w wieku od 6 do < 18 lat wydają się być zasadniczo podobnedo danych dotyczących osób dorosłych. Nie oceniono długotrwałej terapii telmisartanem u dzieci imłodzieży.

Obserwowanego w tej populacji zwiększenia liczby eozynofili nie stwierdzano w populacji dorosłych.Jego istotność i znaczenie kliniczne nie są znane.

Uzyskane dane kliniczne nie pozwalają określić bezpieczeństwa i skuteczności telmisartanu w populacji dzieci i młodzieży.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średniawartość biodostępności bezwzględnej wynosi około 50%.

Jeżeli telmisartan jest przyjmowany z pokarmem to zmniejszenie pola powierzchni pod krzywązależności stężenia w osoczu od czasu (AUC0-∞) wynosi w przybliżeniu od 6% (dla dawki 40 mg) do19% (dla dawki 160 mg). Przez pierwsze 3 godziny od przyjęcia preparatu stężenie w osoczu jestpodobne, niezależnie od tego czy preparat był przyjęty na czczo, czy z pokarmem.

Liniowość/nieliniowość

Niewielkie zmniejszenie wartości AUC nie powinno powodować zmniejszenia skuteczności

terapeutycznej. Brak jest liniowej zależności między dawkami, a stężeniem w osoczu krwi. C

max

mniejszym stopniu AUC zwiększają się nieproporcjonalnie po dawkach większych niż 40 mg.

i w

Dystrybucja

Telmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (> 99,5%), szczególnie z albuminami ikwaśną alfa-1-glikoproteiną. Średnia objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vdss) wynosi około500 l.

Biotransformacja Telmisartan jest metabolizowany w procesie sprzęgania do pochodnych

glukuronidowych związków macierzystych. Nie obserwowano aktywności farmakologicznej dla tegozwiązku.

Eliminacja

Farmakokinetykę eliminacji telmisartanu opisuje krzywa wykładnicza, z okresem półtrwania w fazieeliminacji >20 godzin. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) oraz w mniejszym stopniu polepowierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu (AUC) zwiększa sięnieproporcjonalnie do dawki. Nie wykazano by telmisartan stosowany w zalecanych dawkach ulegałkumulacji mającej znaczenie kliniczne. Stężenia w osoczu były większe u kobiet niż u mężczyzn,zjawisko to nie miało istotnego wpływu na skuteczność.

Po podaniu doustnym (i dożylnym) telmisartan jest prawie całkowicie wydalany w postaci

14

niezmienionej z kałem. Całkowite wydalanie z moczem wynosi <1% podanej dawki. Całkowity klirensosoczowy (Cltot) jest duży (około 1000 ml/min) w porównaniu z przepływem wątrobowym krwi (około1500 ml/min).

Specjalne grupy pacjentów

Dzieci i młodzież

Farmakokinetykę dwóch dawek telmisartanu, która stanowiła drugi cel badania, oceniono u pacjentówz nadciśnieniem tętniczym (n = 57) w wieku od 6 do < 18 lat po przyjmowaniu telmisartanu 1 mg/kglub 2 mg/kg przez trwający cztery tygodnie okres leczenia. Ocena farmakokinetyki obejmowałaustalenie stanu stacjonarnego telmisartanu u dzieci i młodzieży oraz zbadanie różnic związanych zwiekiem. Chociaż badanie było zbyt małe, by umożliwić pełną ocenę farmakokinetyki u dzieci wwieku poniżej 12 lat, wyniki są zasadniczo zgodne z wynikami dotyczącymi dorosłych i potwierdzają nieliniowość telmisartanu, zwłaszcza w przypadku wartości C .

max

Płeć

Obserwowano różnice w stężeniu leku w osoczu, przy czym u kobiet stężenie maksymalne (C ) oraz

max

pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC) były, odpowiednio, około 3- i 2- krotnie większe niż u mężczyzn.

Osoby w podeszłym wieku

Farmakokinetyka telmisartanu nie różni się u osób w podeszłym wieku powyżej i poniżej 65 lat.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z łagodną do umiarkowanej oraz z ciężką niewydolnością nerek obserwowanodwukrotne zwiększenie stężenia w osoczu. Natomiast u chorych z niewydolnością nerekpoddawanych hemodializie obserwowano zmniejszone stężenia w osoczu. U pacjentów zniewydolnością nerek telmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza i nie może byćusunięty poprzez hemodializę. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie zmienia się u chorych zzaburzoną czynnością nerek.

Zaburzenia czynności wątroby

Badania farmakokinetyczne u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby wykazały zwiększeniebiodostępności bezwzględnej prawie do 100%. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie ulega zmianieu pacjentów z niewydolnością wątroby.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach przedklinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania, ekspozycja odpowiadającadawkom terapeutycznym powodowała zmniejszenie parametrów czerwonokrwinkowych(erytrocytów, hemoglobiny, hematokrytu) i zmiany w hemodynamicznej czynności nerek(zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi), jak również zwiększenie stężeniapotasu w surowicy u zwierząt z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. U psów stwierdzono poszerzenie zzanikiem kanalików nerkowych. U szczurów i psów stwierdzono również uszkodzenie błony śluzowejżołądka (nadżerki, owrzodzenia lub zmiany zapalne). Tym, wynikającym z działaniafarmakologicznego działaniom niepożądanym, znanym z przedklinicznych badań zarówno inhibitorówkonwertazy angiotensyny jak i antagonistów receptora angiotensyny II, zapobiegano przez doustneuzupełnienie soli.

U obu gatunków zwierząt obserwowano zwiększenie aktywności reninowej osocza i przerost/rozrostaparatu przykłębuszkowego nerek. Nie wydaje się, aby powyższe zmiany, typowe dla inhibitorówkonwertazy angiotensyny i innych antagonistów receptora angiotensyny II, miały znaczenie kliniczne.

Nie zaobserwowano jednoznacznych dowodów na teratogenne działanie produktu, jednak pozastosowaniu toksycznych dawek telmisartanu obserwowano wpływ na rozwój noworodka, np.mniejsza masa ciała lub opóźniony czas otwarcia oczu.

15

W badaniach in vitro nie stwierdzono działania mutagennego oraz znaczącego efektu klastogennego inie stwierdzono działania rakotwórczego w badaniach na myszach i szczurach.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Magnezu stearynianKroskarmeloza sodowaMannitol (E 421) Powidon (K-29/32)Potasu wodorotlenek

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Blistry Aluminium/Aluminium:

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem.

Pojemnik HDPE zawierający środek pochłaniający wilgoć z wieczkiem LDPE:Przechowywać pojemnik szczelnie zamknięty w celu ochrony przed światłem.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry Aluminium/Aluminium: 14, 28, 30, 56, 84, 90, 98, 100 tabletek.

Pojemnik HDPE ze środkiem pochłaniającym wilgoć z wieczkiem LDPE: 30, 250 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Adamed Pharma S.A.

Pieńków, ul. M. Adamkiewicza 6A 05-152 Czosnów

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Telmizek, 40 mg, tabletki: pozwolenie nr 18628Telmizek, 80 mg, tabletki: pozwolenie nr 18629

16

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 24.08.2011 r./19.01.2016

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

17