CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Tezeo HCT, 40 mg + 12,5 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 40 mg telmisartanu oraz 12,5 mg hydrochlorotiazydu.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sorbitol (E420) i sód.

Każda tabletka zawiera 174,15 mg sorbitolu i 1,95 mg sodu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka.

Białawe do żółtawych, owalne, obustronnie wypukłe tabletki, z wytłoczeniem „41” po jednej stronie, o wymiarach 12 mm długości i 6 mm szerokości.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego.

Złożony produkt leczniczy Tezeo HCT, 40 mg + 12,5 mg (zawierający 40 mg telmisartanu oraz12,5 mg hydrochlorotiazydu) jest wskazany do stosowania u osób dorosłych, u których ciśnienietętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane po zastosowaniu samego telmisartanu.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Dorośli

Tezeo HCT powinien być przyjmowany przez pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jestdostatecznie kontrolowane samym telmisartanem. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawkikażdego ze składników produktu leczniczego, przed zastosowaniem złożonego produktu leczniczegow ustalonej dawce. Jeśli uzna się to za klinicznie odpowiednie, można rozważyć bezpośrednią zmianęmonoterapii na terapię skojarzoną.

- Tezeo HCT, 40 mg + 12,5 mg może być podawany raz na dobę, pacjentom, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane po zastosowaniu samego telmisartanu w dawce 40 mg. Tezeo HCT jest również dostępny w dawkach 80 mg + 12,5 mg i 80 mg + 25 mg.

Szczególne grupy pacjentów:

Zaburzenia czynności nerek

Zaleca się okresowe monitorowanie czynności nerek (patrz punkt 4.4).

1

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, nie należy podawaćdawki produktu leczniczego Tezeo HCT większej niż 40 mg + 12,5 mg raz na dobę. Tezeo HCTnie jest wskazany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.Tiazydowe leki moczopędne należy ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynnościwątroby (patrz punkt 4.4).

Osoby w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowania dawki.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego Tezeo HCT u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Nie ma dostępnych danych.

Sposób podawania

Tabletki Tezeo HCT należy przyjmować doustnie raz na dobę, popijając płynem. Produkt leczniczy Tezeo HCT można przyjmować niezależnie od posiłków.

4.3 Przeciwwskazania

 Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję czynną lub na którąkolwiek substancję

pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1;

 Nadwrażliwość na inne pochodne sulfonamidowe (gdyż hydrochlorotiazyd jest pochodną

sulfonamidu);

 Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 oraz 4.6); Zastój żółci oraz niedrożność dróg żółciowych;

 Ciężkie zaburzenia czynności wątroby;

 Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min); Oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia.

 Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Tezeo HCT z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR < 60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II w okresie ciąży.Jeśli kontynuacja leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie jest uważana za konieczną,u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leki przeciwnadciśnieniowe,o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w okresie ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży,leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie koniecznościzastąpić innym leczeniem (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Zaburzenia czynności wątroby

Nie należy stosować produktu leczniczego Tezeo HCT u pacjentów z zastojem żółci, z zaburzeniamipowodującymi niedrożność dróg żółciowych lub ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3),dlatego że telmisartan wydalany jest głównie z żółcią. U tych pacjentów można spodziewać sięzmniejszonego klirensu wątrobowego telimisartanu.

Ponadto należy zachować ostrożność w przypadku podawania produktu leczniczego Tezeo HCTpacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub z postępującą chorobą wątroby, ponieważnieznaczne zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą przyśpieszyć wystąpienie śpiączkiwątrobowej. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania telmisartanu i hydrochlorotiazyduu pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej w przypadku jednej czynnej nerki leczonych produktami leczniczymi wpływającymi na układ

2

renina-angiotensyna-aldosteron stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek.

Zaburzenia czynności nerek i stan po przeszczepieniu nerki

Nie można stosować produktu leczniczego Tezeo HCT u pacjentów z ciężkimi zaburzeniamiczynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.3). Brak doświadczenia odnośniestosowania telmisartanu i hydrochlorotiazydu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniunerki. Istnieją niewielkie doświadczenia w stosowaniu telmisartanu i hydrochlorotiazydu u pacjentówz łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, dlatego też zaleca się okresowemonitorowanie stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy krwi. U pacjentówz zaburzeniami czynności nerek może wystąpić azotemia związana z podawaniem diuretykutiazydowego.

Zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej

U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) zmniejszonym stężeniem soduw wyniku intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia spożycia soli w diecie, biegunki lubwymiotów może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po podaniu pierwszej dawki.Zaburzenia te powinny zostać wyrównane przed podaniem produktu leczniczego Tezeo HCT.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin-

Aldosterone-system, RAAS)

Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) (ang.Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEI), antagonistów receptora angiotensyny II (ang.Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemiioraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca siępodwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE,antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).

Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno byćprowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynnośćnerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE orazantagonistów receptora angiotensyny II.

Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą głównie od aktywności układurenina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lubw przebiegu chorób nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej) podawanie produktów leczniczychwpływających na ten układ było związane z wystąpieniem ostrego niedociśnienia, hiperazotemii,oligurii lub rzadko ostrej niewydolności nerek (patrz punkt 4.8).

Pierwotny aldosteronizm

Pacjenci z pierwotnym aldosteronizmem przeważnie nie reagują na leczenie przeciwnadciśnienioweproduktami leczniczymi działającymi hamująco na układ renina-angiotensyna. Dlatego też nie zalecasię stosowania w tych przypadkach produktu leczniczego Tezeo HCT.

Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej, przerostowa kardiomiopatia zawężająca

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, wskazane jestzachowanie szczególnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnejlub mitralnej lub z przerostową kardiomiopatią zawężającą.

Wpływ na metabolizm i układ dokrewny

Leczenie tiazydowym lekiem moczopędnym może zaburzać tolerancję glukozy, zaś u pacjentówz cukrzycą przyjmujących insulinę lub doustny lek przeciwcukrzycowy oraz telmisartan możewystąpić hipoglikemia. Dlatego u tych pacjentów należy rozważyć monitorowanie stężenia glukozywe krwi; jeśli to wskazane konieczna może być również modyfikacja dawki insuliny lub doustnychleków przeciwcukrzycowych. Cukrzyca utajona może się ujawnić w trakcie leczenia tiazydowymlekiem moczopędnym.

3

Leczenie diuretykami tiazydowymi powoduje zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów,jednak po zastosowaniu hydrochlorotiazydu w dawce 12,5 mg zawartego w produkcie leczniczymTezeo HCT nie odnotowano żadnego wpływu lub wpływ ten był niewielki na ich stężenie.U niektórych pacjentów przyjmujących tiazyd wystąpienie objawów związanych z hiperurykemią lubdną moczanową może zostać przyspieszone.

Zaburzenia równowagi elektrolitowej

Tak jak w przypadku wszystkich pacjentów przyjmujących diuretyki, okresowe monitorowaniestężenia elektrolitów w surowicy powinno być wykonywane w odpowiednich odstępach czasu.Diuretyki tiazydowe, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia równowagiwodno-elektrolitowej (w tym hipokaliemię, hiponatremię i alkalozę hipochloremiczną). Objawamiostrzegającymi o zaburzeniach równowagi wodno-elektrolitowej są suchość błony śluzowej jamyustnej, wzmożone pragnienie, osłabienie, letarg, senność, niepokój, bóle mięśniowe lub skurcze,męczliwość mięśni, niedociśnienie, oliguria, tachykardia oraz zaburzenia dotyczące układupokarmowego takie jak nudności lub wymioty (patrz punkt 4.8).

- Hipokaliemia

Chociaż w przypadku stosowania diuretyków tiazydowych może dojść do hipokaliemii, jednoczesnaterapia telmisartanem może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną przez diuretyki. Ryzyko hipokaliemiijest większe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów, u których dochodzi do szybkiej diurezylub u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów lub są leczenijednocześnie kortykosteroidami lub hormonem adrenokortykotropowym (ACTH) (patrz punkt 4.5).

- Hiperkaliemia

Z drugiej strony, z powodu antagonistycznego działania telmisartanu, składnika produktu leczniczegoTezeo HCT, na receptor angiotensyny II (AT1) może wystąpić hiperkaliemia. Czynniki ryzykazwiązane z wystąpieniem hiperkaliemii obejmują niewydolność nerek i (lub) niewydolność sercaoraz cukrzycę, chociaż nie odnotowano klinicznie istotnych przypadków wystąpienia hiperkaliemiizwiązanej ze stosowaniem telmisartanu i hydrochlorotiazydu. Diuretyki oszczędzające potas,suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas należy stosować z dużą ostrożnością podczasterapii produktem leczniczym Tezeo HCT (patrz punkt 4.5).

- Hiponatremia i alkaloza hipochloremiczna

Nie ma dowodów na to, że stosowanie telmisartanu i hydrochlorotiazydu zmniejsza lub zapobiegahiponatremii wywołanej stosowaniem diuretyków. Niedobór chlorków na ogół jest łagodny i zwyklenie wymaga leczenia.

- Hiperkalcemia

Diuretyki tiazydowe mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, co może spowodowaćprzejściowe i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w surowicy, przy braku innych, znanychzaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynnościprzytarczyc. Diuretyki tiazydowe powinny zostać odstawione przed przeprowadzeniem badańczynnościowych przytarczyc.

- Hipomagnezemia

Wykazano, że diuretyki tizaydowe zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może doprowadzić do hipomagnezemii (patrz punkt 4.5).

Różnice etniczne

Podobnie jak w przypadku innych antagonistów receptora angiotensyny II, telmisartan jest wyraźniemniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u osób rasy czarnej w porównaniu do osób innych ras,prawdopodobnie z powodu częstszego występowania zmniejszonego stężenia reniny w populacjipacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym.

4

Inne

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnieniakrwi u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną lub chorobą niedokrwienną serca może prowadzićdo zawału mięśnia sercowego lub udaru.

Informacje ogólne

Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z alergią lub bez alergiiczy astmy oskrzelowej w wywiadzie, jednakże takie epizody są bardziej prawdopodobne u pacjentówz obciążonym wywiadem. Zgłaszano przypadki zaostrzenia lub aktywacji tocznia rumieniowategoukładowego w wyniku stosowania diuretyków tiazydowych, w tym hydrochlorotiazydu.Opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło po zastosowaniu diuretyków tiazydowych(patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło podczas leczenia,zaleca się przerwanie podawania leku. Jeśli ponowne rozpoczęcie podawania diuretyku tiazydowegouznaje się za konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub sztucznympromieniowaniem UV.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry

W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestrunowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwychskóry (NMSC, ang. non-melanoma skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cellcarcinoma) i raka kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w warunkachzwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmierozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ.

Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularnesprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadkustwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowaniemożliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwychskóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli toniemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badaćz możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowałyNMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ (patrz również punkt 4.8).

Ostra krótkowzroczność i jaskra z zamkniętym kątem przesączania

Hydrochlorotiazyd, będący sulfonamidem, może powodować reakcje idiosynkratyczne prowadzącedo ostrej przemijającej krótkowzroczności i ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania. Objawyobejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oczu, które zwykle występują w ciągu kilkugodzin lub tygodni od rozpoczęcia terapii lekiem. Nieleczona ostra jaskra z zamkniętym kątemprzesączania może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Leczenie w pierwszej kolejności polega na jaknajszybszym odstawieniu hydrochlorotiazydu. W przypadku, gdy nie udaje się opanować ciśnieniawewnątrzgałkowego, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia chirurgicznego lubzachowawczego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania możenależeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.

Substancje pomocnicze

Ten produkt leczniczy zawiera 174,15 mg sorbitolu w każdej tabletce.

Należy wziąć pod uwagę addytywne działanie podawanych jednocześnie produktów zawierającychsorbitol (lub fruktozę) oraz pokarmu zawierającego sorbitol (lub fruktozę).

Sorbitol zawarty w produkcie leczniczym podawanym doustnie może wpływać na biodostępnośćinnych, stosowanych jednocześnie produktów leczniczych, podawanych doustnie.

Pacjenci z dziedziczną nietolerancją fruktozy nie powinni stosować tego produktu leczniczego.

Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w tabletce, to znaczy, że lek uznaje się za „wolny od sodu”.

5

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Lit

Obserwowano przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy i zwiększenie jego toksycznościw przypadku jednoczesnego podawania z inhibitorami konwertazy angiotensyny. Rzadko zanotowanotakie przypadki przy podawaniu z antagonistami receptora angiotensyny II (w tym przy stosowaniutelmisartanu i hydrochlorotiazydu). Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie litu i produktuleczniczego Tezeo HCT (patrz punkt 4.4). Jeśli równoczesne stosowanie tych leków jest konieczne,zaleca się kontrolowanie stężenia litu w surowicy.

Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią (np. inne diuretyki nasilające wydalanie

potasu, środki przeczyszczające, kortykosteroidy, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, sól sodowapenicyliny G, kwas salicylowy i jego pochodne)

Jeżeli istnieje konieczność stosowania tych substancji jednocześnie ze złożonym produktemleczniczym zawierającym hydrochlorotiazyd i telmisartan, zaleca się monitorowanie stężenia potasuw osoczu. Mogą one nasilić wpływ hydrochlorotiazydu na stężenie potasu w surowicy (patrzpunkt 4.4).

Produkty lecznicze, które mogą spowodować zwiększenie stężenia potasu lub wywołać hiperkaliemię

(np. inhibitory ACE, diuretyki oszczędzające potas, suplementy potasu, substytuty soli zawierającepotas, cyklosporyna lub inne produkty lecznicze takie jak sól sodowa heparyny)Jeżeli istnieje konieczność stosowania tych substancji jednocześnie ze złożonym produktemleczniczym zawierającym hydrochlorotiazyd i telmisartan, zaleca się monitorowanie stężenia potasuw osoczu. Jak wynika z doświadczenia w stosowaniu innych produktów leczniczych, które wpływająna układ renina-angiotensyna, jednoczesne stosowanie powyższych produktów leczniczych możeprowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy i w związku z tym nie jest zalecane (patrzpunkt 4.4).

Produkty lecznicze, na które wpływają zaburzenia stężenia potasu w surowicy

Należy okresowo monitorować stężenie potasu w surowicy oraz EKG w czasie stosowania produktuleczniczego Tezeo HCT jednocześnie z produktami leczniczymi, na których działanie wpływajązaburzenia stężenia potasu (np. glikozydy naparstnicy, leki przeciwarytmiczne) oraz z produktamileczniczymi mogącymi wywołać zaburzenia typu „torsades de pointes” (w tym niektóre lekiprzeciwarytmiczne), dla których hipokaliemia jest czynnikiem predysponującym, takimi jak:- leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid);- leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetilid, ibutilid);- niektóre leki przeciwpsychotyczne: (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol);

- inne leki: (np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv.).

Glikozydy naparstnicy

Wywołana diuretykami tiazydowymi hipokaliemia lub hipomagnezemia sprzyja powstawaniu arytmii wywołanej glikozydami naparstnicy (patrz punkt 4.4).

Digoksyna

Gdy telmisartan podawano jednocześnie z digoksyną zaobserwowano wzrost maksymalnego stężeniadigoksyny w osoczu (średnio o 49%) i stężenia minimalnego (średnio o 20%). Podczas rozpoczynanialeczenia, dostosowywania dawki i zaprzestawania leczenia telmisartanem należy monitorowaćstężenie digoksyny aby utrzymywać je w zakresie stężeń terapeutycznych.

Inne środki przeciwnadciśnieniowe

Telmisartan może nasilać działanie hipotensyjne innych środków przeciwnadciśnieniowych.

Dane z badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora

6

angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeńniepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tymostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAAw monoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).

Produkty lecznicze przeciwcukrzycowe (produkty doustne i insulina)

Może być konieczne dostosowanie dawkowania przeciwcukrzycowych produktów leczniczych (patrzpunkt 4.4).

Metformina

Metformina powinna być ostrożnie stosowana: istnieje ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowejz powodu potencjalnej niewydolności nerek wywołanej przez hydrochlorotiazyd.

Kolestyramina i kolestypol (żywice)

Wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zaburzone w obecności żywic wymieniających aniony.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne

NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach o działaniu przeciwzapalnym, inhibitory COX-2i nieselektywne NLPZ) mogą zmniejszać działanie diuretyczne, natriuretyczne

i przeciwnadciśnieniowe diuretyków tiazydowych i antagonistów receptora angiotensyny II.U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynnością nerek (np. pacjenci odwodnieni lub pacjenciw podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek) jednoczesne podanie antagonistów receptoraangiotensyny II i środków hamujących cyklooksygenazę może powodować dalsze pogorszenieczynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek, która jest zwykle stanem przemijającym. Dlategoteż, takie skojarzenie leków powinno być stosowane z dużą ostrożnością, szczególnie u osóbw podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni oraz należy również rozważyćkonieczność monitorowania czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej, a następnieokresowo.

W jednym badaniu jednoczesne podawanie telmisartanu i ramiprylu spowodowało 2,5-krotnezwiększenie AUC0-24 i Cmax ramiprylu i ramiprylatu. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane.

Aminy presyjne (np. noradrenalina)

Działanie amin presyjnych może być osłabione.

Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna)

Działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe może być nasilone przezhydrochlorotiazyd.

Produkty lecznicze stosowane w leczeniu dny moczanowej (np. probenecyd, sulfinpyrazon

i allopurynol)

Może okazać się konieczne dostosowanie dawkowania leków zwiększających wydalanie kwasumoczowego z moczem, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowegow surowicy. Może okazać się konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpyrazonu.Jednoczesne podawanie diuretyku tiazydowego może zwiększać częstość występowania reakcjinadwrażliwości na allopurynol.

Sole wapnia

Diuretyki tiazydowe mogą zwiększać stężenie wapnia w surowicy w związku z jego zmniejszonymwydalaniem. Jeśli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia lub produktów leczniczychoszczędzających wapń (np. leczenie witaminą D), należy monitorować stężenie wapnia w surowicyi odpowiednio dostosować dawkę wapnia.

Beta-adrenolityki i diazoksyd

Tiazydy mogą zwiększać działanie hiperglikemizujące beta-adrenolityków i diazoksydu.

7

Środki antycholinergiczne (np. atropina, biperyden) mogą zwiększać biodostępność diuretyków

tiazydowych poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit i zmniejszenie współczynnika opróżnianiażołądka.

Amantadyna

Diuretyki tiazydowe mogą zwiększać ryzyko występowania objawów niepożądanych wywoływanych przez amantadynę.

Środki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat)

Diuretyki tiazydowe mogą zmniejszać wydalanie nerkowe cytotoksycznych produktów leczniczychi nasilać ich hamujące działanie na czynność szpiku.

Można oczekiwać, że ze względu na swoje farmakologiczne właściwości, produkty lecznicze takiejak: baklofen, amifostyna mogą nasilać hipotensyjne działanie wszystkich lekówprzeciwnadciśnieniowych, w tym telmisartanu.

Ponadto, niedociśnienie ortostatyczne może być spotęgowane przez alkohol, barbiturany, opioidoweleki przeciwbólowe lub leki przeciwdepresyjne.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w pierwszym trymestrze ciąży(patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w drugimi trzecim trymestrze ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania telmisartanu i hydrochlorotiazydu u kobietw ciąży. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazano toksyczny wpływ na reprodukcję(patrz punkt 5.3).

Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia nainhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są rozstrzygające; nie można jednak wykluczyćniewielkiego zwiększenia ryzyka. Mimo braku danych z kontrolowanych badań epidemiologicznychdotyczących ryzyka związanego ze stosowaniem antagonistów receptora angiotensyny II, z tą grupąleków mogą wiązać się podobne zagrożenia. Jeśli kontynuacja leczenia za pomocą antagonistyreceptora angiotensyny II nie jest niezbędna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosowaćalternatywne leki przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży.W przypadku potwierdzenia ciąży, leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należynatychmiast przerwać i w razie konieczności zastąpić innym leczeniem.

Narażenie na działanie leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecimtrymestrze ciąży powoduje działanie toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie,opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze,hiperkaliemia). (Patrz punkt 5.3). Jeżeli do narażenia na działanie leków z grupy antagonistówreceptora angiotensyny II doszło od drugiego trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficznenerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały leki z grupy antagonistów receptoraangiotensyny II, należy ściśle obserwować za względu na możliwość wystąpienia niedociśnieniatętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Doświadczenia ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, a zwłaszcza w pierwszymtrymestrze, są ograniczone. Badania na zwierzętach są niewystarczające. Hydrochlorotiazyd przenikaprzez łożysko. Ze względu na farmakologiczny mechanizm działania hydrochlorotiazydu stosowanietego leku w drugim i trzecim trymestrze może prowadzić do zmniejszenia perfuzjipłodowo-łożyskowej oraz wywoływać u płodu i noworodka zaburzenia, takie jak żółtaczka,zaburzenia równowagi elektrolitowej i thrombocytopenia.

Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w obrzękach ciążowych, nadciśnieniu ciążowym i stanieprzedrzucawkowym z powodu ryzyka zmniejszenia objętości osocza oraz hipoperfuzji łożyska,bez korzystnego wpływu na przebieg choroby.

8

Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w samoistnym nadciśnieniu tętniczym u kobiet w ciążyz wyjątkiem rzadko występujących sytuacji, kiedy niemożliwe jest zastosowanie alternatywnegoleczenia.

Karmienie piersią

Z powodu braku informacji dotyczących stosowania telmisartanu z hydrochlorotiazydem w trakciekarmienia piersią, nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Tezeo HCT w tym okresie.W trakcie karmienia piersią, zwłaszcza noworodków i dzieci przedwcześnie urodzonych, zaleca sięstosowanie alternatywnego leczenia innymi lekami o lepiej ustalonym profilu bezpieczeństwa podczaskarmienia piersią.

Hydrochlorotiazyd przenika w niewielkiej ilości do mleka kobiet karmiących piersią. Duże dawkidiuretyków tiazydowych, wywołując silną diurezę, mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowaniaproduktu leczniczego Tezeo HCT podczas karmienia piersią. Jednak w przypadku gdy produktleczniczy Tezeo HCT jest stosowany podczas karmienia piersią należy stosować możliwienajmniejsze dawki.

Płodność

W badaniach przedklinicznych nie obserwowano wpływu telmisartanu i hydrochlorotiazydu na płodność u mężczyzn i kobiet.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn

Produkt leczniczy Tezeo HCT może wywierać wpływ na zdolność prowadzenia pojazdówi obsługiwania maszyn. Zawroty głowy i senność mogą czasami wystąpić w trakcie stosowaniaproduktu leczniczego Tezeo HCT.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym są zawroty głowy. W rzadko występującychprzypadkach (≥1/10 000 do <1/1000) może wystąpić ciężki obrzęk naczynioruchowy.

W kontrolowanym, randomizowanym badaniu klinicznym z udziałem 1471 pacjentów, w którym835 pacjentów otrzymywało telmisartan i hydrochlorotiazyd, a 636 sam telmisartan, całkowitaczęstość występowania działań niepożądanych w trakcie stosowania telmisartanu zhydrochlorotiazydem była porównywalna z częstością ich występowania w trakcie stosowania samegotelmisartanu. Zależna od dawki częstość występowania działań niepożądanych nie została ustalona,nie zaobserwowano korelacji z płcią, wiekiem i rasą pacjentów.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Działania niepożądane odnotowane we wszystkich badaniach klinicznych, występujące istotniestatystycznie częściej (p ≤0,05) w przypadku stosowania skojarzenia telmisartanu ihydrochlorotiazydu niż w przypadku stosowania placebo, zostały przedstawione poniżej zgodnie zklasyfikacją układów i narządów. Podczas stosowania produktu leczniczego Tezeo HCT mogąwystąpić działania niepożądane, znane z wcześniejszego doświadczenia leczenia pojedynczymisubstancjami stanowiącymi składniki tego leku, a które nie zostały zaobserwowane w badaniachklinicznych z zastosowaniem leku łączonego.

Działania niepożądane pogrupowano według częstości występowania, z zastosowaniemnastępującego podziału: bardzo często (≥1/10); często (1/100 do <1/10); niezbyt często (1/1000do <1/100); rzadko (1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000), nieznana (częstość nie możebyć określona na podstawie dostępnych danych).

W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania działania niepożądane zostaływymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

9

Klasyfikacja układów

i narządów

Częstość występowania Działania niepożądane

Zakażenia i zarażenia

pasożytnicze

Rzadko Zapalenie oskrzeli, zapalenie

gardła, zapalenie zatok

Zaburzenia układu

immunologicznego

Rzadko Zaostrzenie lub aktywacja

tocznia rumieniowatego

układowego1

Zaburzenia metabolizmu

i odżywiania

Niezbyt często Hipokaliemia

Rzadko Hiponatremia

Zaburzenia psychiczne Niezbyt często Niepokój

Rzadko Depresja

Zaburzenia układu nerwowego Często Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego

Niezbyt często Omdlenia, parestezje

Rzadko Bezsenność, zaburzenia snu

Zaburzenia oka Rzadko Zaburzenia widzenia,

niewyraźne widzenie

Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często Zawroty głowy pochodzenia

obwodowego

Zaburzenia serca Niezbyt często Częstoskurcz, arytmie

Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często Niedociśnienie, niedociśnienie

ortostatyczne

Zaburzenia układu

oddechowego, klatki piersiowej

i śródpiersia

Niezbyt często Duszność

Rzadko Zespół zaburzeń oddechowych

(w tym zapalenie płuc oraz

obrzęk płuc)

Zaburzenia żołądka i jelit Niezbyt często Biegunka, suchość błony

śluzowej w jamie ustnej, wzdęcia

Rzadko Ból brzucha, zaparcia, dyspepsja, wymioty, zapalenie żołądka

Zaburzenia wątroby i dróg

żółciowych

Rzadko Nieprawidłowa czynność

wątroby, zaburzenia wątroby2

Zaburzenia skóry i tkanki

podskórnej

Rzadko Obrzęk naczynioruchowy

(również zakończony zgonem),

rumień, świąd, wysypka,

nadmierne pocenie się,

pokrzywka

Zaburzenia mięśniowo-

szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często Ból pleców, skurcze mięśni, ból

mięśni

Rzadko Ból stawów, kurcze mięśni, ból

kończyn

Zaburzenia układu rozrodczego

i piersi

Niezbyt często Zaburzenia erekcji

Zaburzenia ogólne i stany

w miejscu podania

Niezbyt często Ból w klatce piersiowej

Rzadko Objawy grypopodobne, ból

Badania diagnostyczne Niezbyt często Zwiększenie stężenia kwasu

moczowego we krwi

10

Rzadko Zwiększenie stężenia

kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej wekrwi, zwiększona aktywnośćenzymów wątrobowych

1: Na podstawie doświadczenia po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu2: Bardziej szczegółowe informacje znajdują się w podpunkcie „Opis wybranych działań niepożądanych”.

Informacja dodatkowa o poszczególnych składnikach

Działania niepożądane, które zgłaszano wcześniej dla poszczególnych składników, mogą byćpotencjalnymi działaniami niepożądanymi występującymi w przypadku stosowania telmisartanui hydrochlorotiazydu, nawet jeśli nie zaobserwowano ich w badaniach klinicznych tego leku.

Telmisartan

Działania niepożądane wystąpiły z podobną częstością u pacjentów leczonych telmisartanem i otrzymujących placebo.

Całkowita częstość występowania działań niepożądanych zgłaszanych przy stosowaniu telmisartanu(41,4%) w badaniu kontrolowanym placebo, była zazwyczaj porównywalna do częstościwystępowania u otrzymujących placebo (43,9%). W poniższym zestawieniu przedstawiono działanianiepożądane, które zanotowano we wszystkich badaniach klinicznych z udziałem pacjentówleczonych telmisartanem z powodu nadciśnienia lub pacjentów w wieku 50 lat i starszych z grupydużego ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych.

Klasyfikacja układów

i narządów

Częstość występowania Działania niepożądane

Zakażenia i zarażenia

pasożytnicze

Niezbyt często Zakażenie górnych dróg

oddechowych, zakażenie

układu moczowego, w tym

zapalenie pęcherza moczowego

Rzadko Posocznica, w tym zakończona

zgonem3

Zaburzenia krwi i układu

chłonnego

Niezbyt często Niedokrwistość

Rzadko Eozynofilia, małopłytkowość

Zaburzenia układu

immunologicznego

Rzadko Reakcje nadwrażliwości

i reakcje anafilaktyczne

Zaburzenia metabolizmu

i odżywiania

Niezbyt często Hiperkaliemia

Rzadko Hipoglikemia (u pacjentów

z cukrzycą)

Zaburzenia serca Niezbyt często Bradykardia (Rzadkoskurcz)

Zaburzenia układu nerwowego Rzadko Senność

Zaburzenia układu

oddechowego, klatki piersiowej

i śródpiersia

Niezbyt często Kaszel

Bardzo rzadko Śródmiąższowa choroba płuc3

Zaburzenia żołądka i jelit Rzadko Dolegliwości żołądkowe

Zaburzenia skóry i tkanki

podskórnej

Rzadko Wyprysk, wykwity polekowe,

wykwity skórne na podłożu

toksycznym

Zaburzenia mięśniowo-

szkieletowe i tkanki łącznej

Rzadko Choroba zwyrodnieniowa

stawów, ból ścięgna

11

Zaburzenia nerek i dróg

moczowych

Niezbyt często Zaburzenia czynności nerek

(w tym ostra niewydolność

nerek)

Zaburzenia ogólne i stany

w miejscu podania

Niezbyt często Osłabienie

Badania diagnostyczne Rzadko Zmniejszenie stężenia

hemoglobiny3: Bardziej szczegółowe informacje znajdują się w podpunkcie ”Opis wybranych działań niepożądanych”

Hydrochlorotiazyd

Hydrochlorotiazyd może spowodować lub nasilić zmniejszenie objętości krwi krążącej, co możeprowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej (patrz punkt 4.4).Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania zgłaszane jako związane ze stosowaniemsamego hydrochlorotiazydu:

Klasyfikacja układów

i narządów

Częstość występowania Działania niepożądane

Zakażenia i zarażenia

pasożytnicze

Nieznana Zapalenie ślinianki

Nowotwory łagodne, złośliwe

i nieokreślone (w tym torbiele

i polipy)

Nieznana Nieczerniakowe nowotwory

złośliwe skóry (rak

podstawnokomórkowy i rak

kolczystokomórkowy skóry)

Zaburzenia krwi i układu

chłonnego

Rzadko Małopłytkowość (czasami

występująca ze skazą

krwotoczną)

Nieznana Niedokrwistość aplastyczna,

niedokrwistość hemolityczna, niewydolność szpiku kostnego, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza

Zaburzenia układu

immunologicznego

Nieznana Reakcje anafilaktyczne,

nadwrażliwość

Zaburzenia endokrynologiczne Nieznana Niewłaściwa kontrola cukrzycy

Zaburzenia metabolizmu

i odżywiania

Często Hipomagnezemia

Rzadko Hiperkalcemia

Bardzo rzadko Alkaloza hipochloremiczna

Nieznana Jadłowstręt, zmniejszony apetyt,

zaburzenia równowagi elektrolitowej, hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipowolemia

Zaburzenia psychiczne Nieznana NiepokójZaburzenia układu nerwowego Rzadko Bóle głowy Nieznana Uczucie pustki w głowie

Zaburzenia oka Nieznana Widzenie na żółto, ostra

krótkowzroczność, ostra jaskraz zamkniętym kątemprzesączania

Zaburzenia naczyniowe Nieznana Martwicze zapalenie naczyń

12

Zaburzenia żołądka i jelit Często Nudności

Nieznana Zapalenie trzustki, dolegliwości

żołądkowe

Zaburzenia wątroby i dróg

żółciowych

Nieznana Żółtaczka miąższowa, żółtaczka

cholestatyczna

Zaburzenia skóry i tkanki

podskórnej

Nieznana Zespół toczniopodobny, reakcje

nadwrażliwości na światło,

zapalenie naczyń skórnych,

toksyczne martwicze oddzielanie

się naskórka, rumień

wielopostaciowy

Zaburzenia mięśniowo-

szkieletowe i tkanki łącznej

Nieznana Osłabienie

Zaburzenia nerek i dróg

moczowych

Nieznana Śródmiąższowe zapalenie nerek,

zaburzenie czynności nerek,

cukromocz

Zaburzenia ogólne i stany

w miejscu podania

Nieznana Gorączka

Badania diagnostyczne Nieznana Zwiększenie stężenia

trójglicerydów

Opis wybranych działań niepożądanych

Nieprawidłowa czynność wątroby, zaburzenia czynności wątroby

Większość przypadków nieprawidłowej czynności wątroby i zaburzeń czynności wątroby zgłoszonychw okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu wystąpiła u pacjentów z Japonii. W populacjijapońskiej istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych.

Posocznica

W badaniu PRoFESS obserwowano zwiększoną częstość występowania posocznicy w grupie leczonejtelmisartanem w porównaniu do grupy otrzymującej placebo. Zjawisko to może być przypadkowe,ale może być też związane z obecnie nieznanym mechanizmem (patrz punkt 5.1).

Śródmiąższowa choroba płuc

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płucpozostające w związku czasowym z przyjmowaniem telmisartanu. Nie ustalono jednak związkuprzyczynowo-skutkowego.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry

Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łącznądawką HCTZ a występowaniem NMSC (patrz również punkty 4.4 i 5.1).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309, e-mail: [email protected].

4.9 Przedawkowanie

Dane dotyczące przedawkowania telmisartanu u ludzi są ograniczone. Nie ustalono stopnia, w jakimmożna usunąć hydrochlorotiazyd za pomocą hemodializy.

13

Objawy

Najbardziej znaczącymi objawami przedawkowania telmisartanu były niedociśnienie i tachykardia;opisywano również bradykardię, zawroty głowy, wymioty, podwyższenie poziomu kreatyninyw surowicy oraz ostrą niewydolność nerek. Przedawkowanie hydrochlorotiazydu może wiązać sięze zmniejszeniem stężenia elektrolitów (hipokaliemia, hipochloremia) oraz hipowolemią wynikającąz nadmiernej diurezy. Najczęstszymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi przedawkowania sąnudności i senność. Hipokaliemia może powodować skurcze mięśni i (lub) nasilenie arytmii związanejz jednoczesnym podawaniem glikozydów naparstnicy lub pewnych przeciwarytmicznych produktówleczniczych.

Leczenie

Telmisartan nie jest usuwany poprzez hemodializę. Pacjent powinien być ściśle monitorowanyi należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Postępowanie uzależnione jest od czasu, jakiupłynął od przyjęcia leku i ciężkości objawów. Zaleca się sprowokowanie wymiotów i (lub) płukanieżołądka. W leczeniu przedawkowania pomocny może się okazać węgiel aktywowany. Należy częstokontrolować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Jeśli wystąpi niedociśnienie, pacjentanależy ułożyć w pozycji leżącej, na plecach, szybko podać sole i płyny.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki działające na układ renina-angiotensyna, Antagoniści

angiotensyny II i diuretykiKod ATC: C09DA07

Tezeo HCT jest produktem złożonym zawierającym antagonistę receptora angiotensyny II, telmisartani diuretyk tiazydowy, hydrochlorotiazyd. Połączenie takich składników ma sumujące się działanieprzeciwnadciśnieniowe, powodujące zmniejszenie ciśnienia krwi w większym stopniu niż każdyskładnik osobno. Tezeo HCT stosowany raz na dobę powoduje skuteczne i jednostajne zmniejszenieciśnienia tętniczego krwi w całym zakresie dawek terapeutycznych.

Mechanizm działania

Telmisartan jest skutecznym, doustnym, wybiórczym antagonistą receptora podtypu 1 dlaangiotensyny II (AT1). Dzięki bardzo dużemu powinowactwu telmisartan wypiera angiotensynę IIz miejsc wiązania z receptorem podtypu AT1, który jest odpowiedzialny za znane mechanizmydziałania angiotensyny II. Telmisartan nie wykazuje nawet częściowych działań agonistycznychw stosunku do receptora AT1. Telmisartan selektywnie łączy się z receptorem AT1. Wiązanie jestdługotrwałe. Telmisartan nie wykazuje powinowactwa do innych receptorów, w tym do receptora AT2oraz innych słabiej poznanych receptorów AT. Funkcja tych receptorów nie jest poznana, tak samo jaknieznany jest efekt ich nadmiernej stymulacji angiotensyną II, której stężenie zwiększa się podwpływem telmisartanu. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu w osoczu. Telmisartan nie hamujeaktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych u człowieka. Telmisartan niehamuje enzymu konwertującego angiotensynę (kininazy II), enzymu odpowiedzialnego takżeza rozkład bradykininy. Tak więc nie należy się spodziewać nasilenia działań niepożądanychuwarunkowanych działaniem bradykininy.

U zdrowych ochotników telmisartan w dawce 80 mg prawie całkowicie hamuje wzrost ciśnieniatętniczego wywołany działaniem angiotensyny II. Działanie hamujące utrzymuje się w ciągu24 godziny i jest wciąż mierzalne w okresie do 48 godzin.

Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowegodiuretyków tiazydowych nie został jeszcze w pełni poznany. Diuretyki tiazydowe wpływająna wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalaniesodu i chlorku w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powodujezmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania

14

aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu i wodorowęglanów z moczem orazzmniejszenia stężenia potasu w surowicy. Przyjmuje się, że jednoczesne podawanie z telmisartanempoprzez blokadę układu renina-angiotensyna-aldosteron, powoduje zatrzymanie utraty potasuzwiązane z działaniem diuretyków. W przypadku stosowania hydrochlorotiazydu, diureza rozpoczynasię po 2 godzinach, maksymalny efekt zostaje osiągnięty po około 4 godzinach, zaś działanie toutrzymuje się przez 6-12 godzin.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego

Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie przeciwnadciśnieniowe ujawnia się stopniowow ciągu 3 godzin. Maksymalne obniżenie ciśnienia krwi jest osiągane zwykle po upływie 4 do8 tygodni od rozpoczęcia leczenia i utrzymuje się przez cały okres leczenia długoterminowego.Ambulatoryjne pomiary ciśnienia krwi dowiodły, że działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje sięna stałym poziomie w okresie 24 godzin od przyjęcia leku, obejmując również okres ostatnich4 godzin przed przyjęciem następnej dawki leku. Potwierdzają to wyniki badań klinicznychkontrolowanych placebo, w których prowadzono pomiary maksymalnego obniżenia ciśnieniatętniczego i obniżenia ciśnienia tętniczego bezpośrednio przed przyjęciem kolejnej dawki leku(parametr określany jako stosunek wartości minimalnego do maksymalnego [ang. through to peakratio] wynosił stale powyżej 80%, zarówno po podaniu dawki 40 mg jak i 80 mg).

Telmisartan podany pacjentom z nadciśnieniem tętniczym obniża ciśnienie rozkurczowe i skurczowe,nie wpływając na częstość akcji serca. Skuteczność działania przeciwnadciśnieniowego telmisartanujest porównywalna do innych przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych (co wykazanow klinicznych badaniach porównawczych telmisartanu z amlodypiną, atenololem, enalaprylem,hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).

W przypadku nagłego przerwania leczenia telmisartanem ciśnienie tętnicze powraca do wartościsprzed rozpoczęcia leczenia stopniowo, w ciągu kilku dni, bez tzw. zjawiska odbicia (ang. „reboundhypertension”). W badaniach klinicznych bezpośrednio porównujących dwie metody leczeniaprzeciwnadciśnieniowego, częstość występowania suchego kaszlu po telmisartanie była istotniemniejsza niż po inhibitorach enzymu konwertującego angiotensynę.

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

W badaniu ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril GlobalEndpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego telmisartanemz ramiprylem na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25 620 pacjentów w wieku55 lat i starszych z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu, przemijającym napademniedokrwiennym, chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z powikłaniami narządowymi (np.z retinopatią, przerostem lewej komory mięśnia sercowego, makro- lub mikroalbuminurią)w wywiadzie. Jest to grupa pacjentów z ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z następujących trzech badanych grup: telmisartan 80mg (n=8542), ramipryl 10 mg (n=8576), terapia skojarzona w postaci telmisartanu 80 mgz ramiprylem 10 mg (n=8502), a następnie byli obserwowani przez średni okres 4,5 roku.

Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zmniejszaniu częstości występowaniapierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, na który składał się: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lubhospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowaniapierwszorzędowego punktu końcowego była porównywalna w grupie telmisartanu (16,7%)i ramiprylu (16,5%). Współczynnik ryzyka dla telmisartanu względem ramiprylu wyniósł 1,01 (97,5%CI 0,93 – 1,10, p (non-inferiority) = 0,0019 z marginesem wynoszącym 1,13). Wskaźnik śmiertelnościcałkowitej wyniósł 11,6% i 11,8% odpowiednio w grupie pacjentów otrzymujących telmisartani ramipryl.

Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zakresie drugorzędowego złożonegopunktu końcowego, obejmującego: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca

15

niezakończonego zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem [0,99 (97,5% CI 0,90 – 1,08), p (non-inferiority) = 0,0004], który stanowił pierwszorzędowy punkt końcowy referencyjnego badania HOPE(The Heart Outcomes Prevention Evaluation Study), w którym porównywano działanie ramipryluwzględem placebo.

W badaniu TRANSCEND pacjenci nie tolerujący inhibitorów ACE zostali przydzieleni losowowedług tych samych (jak w badaniu ONTARGET) kryteriów włączenia do grupy otrzymującejtelmisartan 80 mg (n=2954) lub placebo (n=2972), podawanych jako uzupełnienie standardowejterapii. Mediana okresu obserwacji wynosiła 4 lata i 8 miesięcy. Nie wykazano istotnych statystycznieróżnic w częstości występowania pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego obejmującego(zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózguniezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) [15,7% wgrupie telmisartanu i 17,0% w grupie placebo ze współczynnikiem ryzyka 0,92 (95% CI 0,81 – 1,05, p= 0,22)]. Wykazano natomiast korzyści ze stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo podwzględem drugorzędowego złożonego punktu końcowego, składającego się ze: zgonu z przyczynsercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózgu niezakończonegozgonem [0,87 (95% CI 0,76 – 1,00, p = 0,048)].

Nie wykazano różnic między badanymi grupami w zakresie śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych (współczynnik ryzyka 1,03; 95% CI; 0,85-1,24).

Kaszel i obrzęk naczynioruchowy występowały rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niżu pacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze zgłaszane było częścieju osób otrzymujących telmisartan.

Jednoczesne stosowanie telmisartanu w skojarzeniu z ramiprylem nie przyniosło dodatkowychkorzyści w porównaniu do stosowania ramiprylu lub telmisartanu w monoterapii. W przypadkujednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu liczba zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowychoraz zgonów z dowolnej przyczyny była większa. Ponadto w grupie otrzymującej leczenie skojarzonezaobserwowano istotnie częściej występowały: hiperkaliemia, niewydolność nerek, niedociśnienietętnicze i omdlenia. Z tego powodu nie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramipryluw tej grupie pacjentów.

W badaniu PRoFESS (Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) z udziałempacjentów w wieku 50 lat i starszych, którzy ostatnio przebyli udar, odnotowano zwiększoną częstośćwystępowania posocznicy u przyjmujących telmisartan (0,70%) w porównaniu do otrzymującychplacebo (0,49%) [ ryzyko względne RR wyniosło 1,43 (95% przedział ufności 1,00–2,06)]; częstośćwystępowania posocznicy zakończonej zgonem była zwiększona u pacjentów przyjmującychtelmisartan (0,33%) w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo (0,16%) [ryzyko względneRR wyniosło 2,07 (95% przedział ufności 1,14-3,76)]. Zaobserwowane zwiększenie częstościwystępowania posocznicy związane ze stosowaniem telmisartanu może być przypadkowe, albospowodowane aktualnie nieznanym mechanizmem.

Dwa duże randomizowane, kontrolowane badania kliniczne ONTARGET (ang. ONgoing TelmistartanAlone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. TheVeterans Affairs Nefropathy in Diabetes) badały jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE zantagonistami receptora angiotensyny II.

Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych. Bardziej szczegółowe informacje znajdują sięw części "Zapobieganie chorobom układu krążenia". Badanie VA NEPHRON-D było przeprowadzonez udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatią cukrzycową.

Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) wyniki wzakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdy zaobserwowanozwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, w porównaniu zmonoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków,przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innych inhibitorów ACE oraz antagonistówreceptora angiotensyny II.

16

Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.

Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and RenalDisease Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu dostandardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentówz cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz/lub z chorobą układu sercowo-naczyniowego.Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych.Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskirenw odniesieniu do grupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstszewystępowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia,niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy placebo.

Badania epidemiologiczne nad długotrwałym stosowaniem hydrochlorotiazydu wykazały, że redukuje on ryzyko chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Wpływ złożonego produktu leczniczego zawierającego telmisartan i hydrochlorotiazyd

na chorobowość i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych nie został jeszcze poznany.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry. Na podstawie danych dostępnych z badańepidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC.W jednym z badań uczestniczyło 71 533 osób z BCC i 8 629 osób z SCC, które porównywanoz grupami kontrolnymi z tej samej populacji obejmującymi odpowiednio 1 430 833 i 172462 osoby.Duży stopień narażenia na HCTZ (łączna dawka ≥50 000 mg) wiązał się ze skorygowanym OR dlaBCC rzędu 1,29 (95 % CI: 1,23-1,35), a dla SCC rzędu 3,98 (95 % CI: 3,68-4,31). Stwierdzonowyraźną zależność między łączną dawką a skutkiem zarówno w przypadku BCC, jak i SCC. W innymbadaniu wykazano możliwy związek stopnia narażenia na HCTZ z występowaniem nowotworówzłośliwych warg (SCC): w badaniu porównywano 633 przypadki nowotworów złośliwych wargi 63 067 osób z tej samej populacji tworzących grupę kontrolną z zastosowaniem strategiijednoczesnego zbioru ryzyka. Stwierdzono zależność między łączną dawką a odpowiedzią zeskorygowanym OR rzędu 2,1 (95 % CI: 1,7-2,6), które wzrastało do OR 3,9 (3,0-4,9) w przypadkudużego stopnia narażenia (~25 000 mg) i OR 7,7 (5,7-10,5) dla największych łącznych dawek(~100 000 mg) (patrz również punkt 4.4).

Dzieci i młodzież

Europejska Agencja Leków uchyliła obowiązek dołączania wyników badań telmisartanui hydrochlorotiazydu we wszystkich podgrupach populacji dzieci i młodzieży w nadciśnieniu(stosowanie u dzieci i młodzieży, patrz punkt 4.2).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i telmisartanu zdaje się nie wpływać u zdrowych pacjentów na farmakokinetykę żadnej z tych substancji.

Wchłanianie

Telmisartan: Po podaniu doustnym maksymalne stężenie telmisartanu osiągane jest po 0,5 do1,5 godziny. Całkowita biodostępność telmisartanu w dawkach 40 mg i 160 mg wynosiła odpowiednio42% i 58%. Pokarm nieznacznie zmniejsza biodostępność telmisartanu, zaś pole powierzchnipod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu (AUC) zmniejsza się o około 6% po podaniutabletki w dawce 40 mg i o około 19% po podaniu w dawce 160 mg. Po 3 godzinach od podania,stężenie telmisartanu w osoczu osiąga podobny poziom, niezależnie od tego czy telmisartan byłprzyjęty na czczo czy po posiłku. Niewielkie zmniejszenie pola pod krzywą (AUC) nie powinnopowodować zmniejszenia skuteczności terapeutycznej. Podczas powtarzanego podawania telmisartannie kumuluje się w sposób istotny w osoczu.

Hydrochlorotiazyd: Po doustnym podaniu produktu leczniczego Tezeo HCT, maksymalne stężeniehydrochlorotiazydu zostaje osiągnięte po około 1 do 3 godzinach. Na podstawie skumulowanegowydalania nerkowego hydrochlorotiazydu, jego całkowita biodostępność wynosiła około 60%.

17

Dystrybucja

Telmisartan silnie wiąże się z białkami osocza (>99,5%), głównie z albuminami i z alfa-1-kwaśnąglikoproteiną. Pozorna objętość dystrybucji telmisartanu wynosi około 500 litrów, co wskazujena dodatkowe łączenie się z tkankami.

Hydrochlorotiazyd wiąże się z białkami osocza w 68%, a jego pozorna objętość dystrybucji wynosi 0,83 – 1,14 l/kg.

Metabolizm

Telmisartan jest metabolizowany poprzez sprzęganie do farmakologicznie nieaktywnegoacyloglukuronidu. Glukuronid związku macierzystego jest jedynym metabolitem znalezionym u ludzi.Po podaniu pojedynczej dawki telmisartanu znakowanego węglem 14C glukuronid stanowił około11% mierzonej radioaktywności w osoczu. W metabolizmie telmisartanu nie biorą udziału izoenzymycytochromu P450.

Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie ludzkim.

Eliminacja

Telmisartan: Po podaniu dożylnym lub doustnym telmisartanu znakowanego węglem 14C większaczęść podanej dawki (>97%) została usunięta z kałem drogą wydalania żółciowego. Jedynieniewielkie ilości zostały wykryte w moczu.

Całkowity klirens osoczowy telmisartanu po podaniu doustnym jest >1500 ml/min. Końcowy okrespółtrwania w fazie eliminacji wynosił >20 godzin.

Hydrochlorotiazyd jest prawie całkowicie wydalany w postaci niezmienionej z moczem. Około60% dawki doustnej jest eliminowane w ciągu 48 godzin od przyjęcia. Klirens nerkowy wynosiokoło 250-300 ml/min. Końcowy okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi 10 do 15 godzin.

Liniowość/nieliniowość

Telmisartan: Farmakokinetyka doustnie podanego telmisartanu jest nieliniowa w zakresie dawek od20 mg do 160 mg ze wzrostem stężenia w osoczu (Cmax i AUC) większym niż proporcjonalny dowzrostu dawki.

Hydrochlorotiazyd wykazuje farmakokinetykę liniową.

Osoby w podeszłym wieku

Farmakokinetyka telmisartanu nie różni się u pacjentów w podeszłym wieku w porównaniu do pacjentów młodszych niż 65 lat.

Płeć

Stężenia telmisartanu w osoczu są na ogół 2-3 razy większe u kobiet niż u mężczyzn. Jednakżew badaniach klinicznych nie wykazano istotnie wzmożonej reakcji na wartość ciśnienia krwi lubzwiększonej częstości występowania niedociśnienia ortostatycznego u kobiet. Nie ma więc potrzebymodyfikacji dawkowania. Zanotowano tendencję do większego stężenia hydrochlorotiazydu w osoczuu kobiet niż u mężczyzn. Nie uważa się jej za istotną klinicznie.

Zaburzenia czynności nerek

Wydalanie nerkowe nie wpływa na klirens telmisartanu. W oparciu o niewielkie doświadczeniaz pacjentami z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny30-60 ml/min, średnio około 50 ml/min) nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentówze zmniejszoną czynnością nerek. Telmisartanu nie można usunąć z krwi poprzez hemodializę.U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, szybkość eliminacji hydrochlorotiazydu jest zmniejszona.W typowym badaniu, u pacjentów ze średnim klirensem kreatyniny na poziomie 90 ml/min, okrespółtrwania eliminacji hydrochlorotiazydu był zwiększony. U pacjentów bez czynności nerek, okrespółtrwania w fazie eliminacji wynosi 34 godziny.

Zaburzenia czynności wątroby

Badania farmakokinetyczne u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wykazały zwiększeniecałkowitej biodostępności do prawie 100%. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie ulega zmianieu pacjentów z niewydolnością wątroby.

18

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach przedklinicznych dotyczących podawania telmisartanu w skojarzeniuz hydrochlorotiazydem u szczurów i psów z prawidłowym ciśnieniem w dawkach powodującychekspozycję porównywalną z klinicznymi dawkami terapeutycznymi, nie powodowały żadnychdodatkowych zmian, które nie byłyby wcześniej odnotowane w przypadku każdej z substancjipodawanej oddzielnie. Obserwacje toksykologiczne poczynione w tych badaniach wydają się nie miećznaczenia w przypadku zastosowania terapeutycznego u ludzi.

Obserwacje toksykologiczne dobrze znane również z badań przedklinicznych inhibitorów enzymukonwertującego angiotensynę oraz antagonistów receptora angiotensyny II wskazują na: zmniejszenieparametrów dotyczących czerwonych krwinek (erytrocytów, hemoglobiny, hematokrytu), zmianyhemodynamiczne nerek (zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi),zwiększenie aktywności reniny w osoczu, hipertrofię lub hiperplazję komórek aparatuprzykłębuszkowego oraz uszkodzenia śluzówki żołądka. Uszkodzeniom przewodu pokarmowegomożna było zapobiegać podając doustnie roztwory soli i poprzez izolowanie zwierząt w grupach.U psów zaobserwowano rozszerzenie i zanik kanalików nerkowych. Uważa się, że działanie to jestzwiązane z aktywnością farmakologiczną telmisartanu.

Nie zaobserwowano jednoznacznych dowodów na teratogenne działanie produktu leczniczego, jednakpo zastosowaniu toksycznych dawek telmisartanu obserwowano wpływ na rozwój noworodka,np. mniejsza masa ciała lub opóźniony czas otwarcia oczu.

W badaniach in vitro nie wykazano działania mutagennego telmisartanu i odpowiedniego działaniaklastogennego, nie ma również dowodów na działanie rakotwórcze u szczurów i myszy. Badaniaz hydrochlorotiazydem w niektórych modelach doświadczalnych wykazały niejednoznaczne działaniegenotoksyczne lub rakotwórcze. Jednakże szerokie doświadczenia ze stosowaniemhydrochlorotiazydu u ludzi nie wykazały związku pomiędzy jego stosowaniem a zwiększonymwystępowaniem nowotworów.

W celu uzyskania informacji dotyczących toksycznego wpływu produktu złożonego zawierającego telmisartan i hydrochlotiazyd na płód, patrz punkt 4.6.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sorbitol

Sodu wodorotlenekPowidon 25 Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

19

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.Wielkość opakowania: 14, 28, 30, 56, 84, 90 lub 98 tabletek.Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE

NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Zentiva k.s.

U kabelovny 130Dolní Mĕcholupy102 37 Prague 10Republika Czeska

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr: 21647

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 02.01.2014

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

04/2019

20