U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym telmisartan obniża zarówno skurczowe, jak i rozkurczoweciśnienie tętnicze, bez wpływu na częstość akcji serca. Udział działania moczopędnegoi natriuretycznego w działaniu hipotensyjnym produktu leczniczego dotychczas nie zostałokreślony. Skuteczność działania przeciwnadciśnieniowego telmisartanu jest porównywalna z produktami reprezentującymi inne klasy produktów leczniczych przeciwnadciśnieniowych (co wykazano w badaniach klinicznych, służących porównaniu telmisartanu z amlodypiną, atenololem, enalaprylem, hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).
Po nagłym przerwaniu leczenia telmisartanem, ciśnienie tętnicze krwi w ciągu kilku dni stopniowopowraca do wartości sprzed rozpoczęcia leczenia, bez wyraźnego zjawiska nadciśnienia z odbicia.
Na podstawie badań klinicznych bezpośrednio porównujących dwie metody leczenia przeciwnadciśnieniowego stwierdzono, że występowanie suchego kaszlu u pacjentów leczonych telmisartanem było znacząco mniejsze niż u pacjentów przyjmujących inhibitory konwertazy angiotensyny.
Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym
W badaniu ONTARGET (ang. ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril Global Endpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego telmisartanem z ramiprylem na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25 620 pacjentów w wieku 55 lat i starszych z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu, przemijającym napadem niedokrwiennym, chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z powikłaniami narządowymi (np. z retinopatią, przerostem lewej komory mięśnia sercowego, makro- lubmikroalbuminurią) w wywiadzie. Jest to grupa pacjentów z ryzykiem wystąpienia choróbsercowo-naczyniowych.
Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z następujących trzech badanych grup: telmisartan80 mg (n = 8 542), ramipryl 10 mg (n = 8 576), leczenie skojarzone telmisartanem 80 mg i ramiprylem10 mg (n = 8 502), a następnie byli obserwowani przez okres średnio 4,5 roku.
Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zmniejszaniu częstości występowaniapierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, na który składał się: zgon z przyczynsercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lubhospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowaniapierwszorzędowego punktu końcowego była porównywalna w grupie telmisartanu (16,7%) i ramiprylu (16,5%). Współczynnik ryzyka dla telmisartanu względem ramiprylu wyniósł 1,01 [97,5% CI 0,93 – 1,10, p (nie gorszy niż) = 0,0019 z marginesem 1,13]. Współczynnik śmiertelności ogólnej wyniósł 11,6% i 11,8% odpowiednio w grupie pacjentów otrzymujących telmisartan i ramipryl.
Telmisartan okazał się również podobnie skuteczny jak ramipryl pod względem zapobiegania wcześniej ustalonemu drugorzędowemu punktowi końcowemu, składającemu się ze: zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózgu niezakończonego zgonem [0,99 (97,5% CI 0,90 – 1,08), p (nie gorszy niż) = 0,0004], będącego pierwszorzędowym punktem końcowym referencyjnego badania HOPE (ang. The Heart OutcomesPrevention Evaluation Study), w którym porównywano działanie ramiprylu z placebo.
W badaniu TRANSCEND (ang. Telmisartan Randomised AssessmeNt Study) pacjenci nie tolerujący inhibitorów ACE zostali przydzieleni losowo według tych samych co w badaniu ONTARGET kryteriów włączenia do grupy stosującej telmisartan 80 mg (n = 2 954) lub placebo (n = 2 972), oba dodane do standardowej terapii. Średni okres obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy. Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w częstości występowania pierwszorzędowego punktu końcowego (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) [15,7% w grupie telmisartanu i 17,0% w grupie placebo ze współczynnikiem ryzyka 0,92 (95% CI 0,81 – 1,05,p = 0,22)]. Wykazano korzyści ze stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo pod względem wcześniej ustalonego drugorzędowego złożonego punktu końcowego, składającego się ze: zgonu z
11