CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Telmisartan Bluefish, 40 mg, tabletkiTelmisartan Bluefish, 80 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

40 mg: Każda tabletka zawiera 40 mg telmisartanu.80 mg: Każda tabletka zawiera 80 mg telmisartanu.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu

Każda 40 mg tabletka zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg).Każda 80 mg tabletka zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Telmisartan Bluefish, 40 mg, tabletki: białe, podłużne tabletki, z literami LC wytłoczonymi na jednej stronie tabletki.

Wymiary ok. 12,0 mm x 5,9 mm.

Telmisartan Bluefish, 80 mg, tabletki: białe, podłużne tabletki, z literami LC wytłoczonymi na jednej stronie tabletki.

Wymiary ok. 16,0 mm x 8 mm.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Nadciśnienie tętnicze

Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego u osób dorosłych.

Zapobieganie chorobom układu sercowo-naczyniowego

Zmniejszenie częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych u osób dorosłych z: jawną chorobą miażdżycową (choroba wieńcowa, udar mózgu lub choroba tętnic obwodowych w wywiadzie) lub

 cukrzycą typu 2 z udokumentowanymi powikłaniami dotyczącymi narządów docelowych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego

Zazwyczaj stosowana skuteczna dawka wynosi 40 mg jeden raz na dobę. U niektórych pacjentówkorzystne może być już stosowanie dawki 20 mg na dobę. Jeśli nie uzyskano pożądanych wartościciśnienia tętniczego, dawkę telmisartanu można zwiększyć maksymalnie do 80 mg jeden raz na dobę.Telmisartan można również zastosować w skojarzeniu z tiazydowymi lekami moczopędnymi, takimijak hydrochlorotiazyd, który wykazuje addytywne działanie obniżające ciśnienie tętnicze podczas

1

stosowania z telmisartanem. Jeśli rozważane jest zwiększenie dawki, należy pamiętać, że maksymalnedziałanie przeciwnadciśnieniowe jest osiągane zazwyczaj po 4 do 8 tygodniach od rozpoczęcialeczenia (patrz punkt 5.1).

Zapobieganie chorobom układu sercowo-naczyniowego

Zalecana dawka to 80 mg raz na dobę. Nie stwierdzono, czy dawki mniejsze niż 80 mg telmisartanu sąskuteczne w zmniejszeniu częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Zaleca się ścisłą kontrolę ciśnienia tętniczego podczas rozpoczynania podawania telmisartanu w celuzmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz w razie koniecznościdostosowanie dawki leków obniżających ciśnienie tętnicze.

Specjalne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Dane dotyczące pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wymagających hemodializoterapii sąograniczone. U tych pacjentów zaleca się podawanie mniejszej dawki początkowej, wynoszącej 20 mg(patrz punkt 4.4). Dostosowanie dawkowania nie jest konieczne u pacjentów z łagodnymi doumiarkowanych zaburzeniami czynności nerek.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Telmisartan Bluefish jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3).

W przypadku łagodnych do umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby dawka nie może być większa niż 40 mg jeden raz na dobę (patrz punkt 4.4).

Osoby w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u osób w podeszłym wieku.

Dzieci i młodzież

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego Telmisartan Bluefish u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Aktualne dane przedstawiono w punktach 5.1 oraz 5.2, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Tabletki telmisartanu należy przyjmować doustnie raz na dobę, popijając płynem. Produkt możnaprzyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłków.

4.3 Przeciwwskazania

 Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną

w punkcie 6.1.

 Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6). Niedrożność dróg żółciowych.  Ciężka niewydolność wątroby.

Jednoczesne stosowanie z produktami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lubzaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR < 60 ml/min/1,73 m2)(patrz punkty 4.5 i 5.1).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II u pacjentek w ciąży. Jeśli kontynuacja leczenia antagonistą receptora angiotensyny II nie jest konieczna, u pacjentek

2

planujących ciążę należy zastosować inne leki przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilubezpieczeństwa stosowania w ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptoraangiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie (patrz punkty

4.3 i 4.6).

Zaburzenia czynności wątroby

Nie wolno podawać produktu Telmisartan Bluefish pacjentom z zastojem żółci, zaburzeniami wodpływie żółci lub z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3), ponieważ telmisartan jestwydalany głównie z żółcią. U tych pacjentów można spodziewać się zmniejszenia klirensuwątrobowego telmisartanu. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynnościwątroby należy zachować ostrożność podczas stosowania telmisartanu.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

Stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolnościnerek podczas podawania leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron pacjentom zobustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jednej czynnej nerki.

Zaburzenia czynności nerek i stan po przeszczepieniu nerki

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu ikreatyniny w surowicy. Brak danych dotyczących stosowania produktu Telmisartan Bluefish upacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zmniejszenie objętości krwi krążącej

U pacjentów ze zmniejszeniem objętości wewnątrznaczyniowej i (lub) stężenia sodu w wynikuintensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia spożycia soli, biegunki lub wymiotów możewystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po podaniu pierwszej dawki leku TelmisartanBluefish. Zaburzenia te należy wyrównać przed podaniem produktu Telmisartan Bluefish. Niedoborypłynów i (lub) sodu należy wyrównać przed podaniem produktu Telmisartan Bluefish.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)

Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE),antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia,hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym,nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorówACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeślizastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzonewyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek,stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.

U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE orazantagonistów receptora angiotensyny II.

Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, u których napięcie ścian naczyń i czynność nerek zależą głównie od aktywności układurenina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub zchorobami nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej) podawanie produktów leczniczychwpływających na ten układ, takich jak telmisartan, było związane z ostrym niedociśnieniem,hiperazotemią, oligurią oraz, rzadko, z ostrą niewydolnością nerek (patrz punkt 4.8).

Hiperaldosteronizm pierwotny

Pacjenci z hiperaldosteronizmem pierwotnym przeważnie nie reagują na leczenie lekamiprzeciwnadciśnieniowymi, działającymi poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna. Dlatego niezaleca się stosowania telmisartanu u takich pacjentów.

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa zawężająca

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachowaćszczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej, lub zkardiomiopatią przerostową zawężającą.

3

Pacjenci z cukrzycą przyjmujący insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe

U tych pacjentów podczas stosowania telmisartanu może wystąpić hipoglikemia. Dlatego należymonitorować stężenie glukozy oraz dostosować dawkę insuliny lub doustnych lekówprzeciwcukrzycowych, jeśli jest to konieczne.

Hiperkaliemia

Stosowanie produktów leczniczych oddziałujących na układ renina-angiotensyna-aldosteron może powodować hiperkaliemię.

U osób w podeszłym wieku, pacjentów z niewydolnością nerek, pacjentów z cukrzycą, pacjentówprzyjmujących jednocześnie inne produkty lecznicze, które mogą zwiększać stężenie potasu i (lub) upacjentów ze współistniejącymi chorobami hiperkaliemia może zakończyć się zgonem.

Przed rozpoczęciem jednoczesnego stosowania produktów leczniczych działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron, należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Do głównych czynników ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą:

- Cukrzyca, niewydolność nerek, wiek (> 70 lat).

- Jednoczesne stosowanie jednego lub więcej produktów leczniczych oddziałujących na układ renina-angiotensyna-aldosteron i (lub) suplementów potasu. Produkty lecznicze lub grupy terapeutyczne produktów leczniczych, które mogą wywołać hiperkaliemię to: substytuty soli kuchennej zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym wybiórcze inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprim.

- Stany współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra niewyrównana niewydolność serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie czynności nerek (np. w przebiegu chorób zakaźnych), rozpad komórek (np. w ostrym niedokrwieniu kończyn, rozpadzie mięśni poprzecznie prążkowanych, rozległym urazie).

Zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia potasu w surowicy u pacjentów z grupy ryzyka (patrz punkt 4.5).

Różnice etniczne

Podobnie jak obserwowano dla inhibitorów konwertazy angiotensyny, telmisartan oraz inne leki zgrupy antagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnieniatętniczego u osób rasy czarnej w porównaniu do osób innych ras. Jest to prawdopodobnie związane zwiększą częstością występowania małej aktywności reniny u osób rasy czarnej z nadciśnieniemtętniczym.

Inne

Tak jak w przypadku pozostałych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnieniatętniczego u osób z kardiomiopatią niedokrwienną lub z chorobami naczyniowo-mózgowymi możepowodować wystąpienie zawału serca lub udaru mózgu.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Digoksyna

Zaobserwowano zwiększenie mediany maksymalnego stężenia digoksyny w osoczu (49%) i stężeniaminimalnego (20%), podczas jednoczesnego podawania telmisartanu i digoksyny. Podczasrozpoczynania, dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorowaćstężenie digoksyny w celu utrzymania w zakresie terapeutycznym.

Podobnie jak inne produkty lecznicze działające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, telmisartanmoże wywoływać hiperkaliemię (patrz punkt 4.4). Ryzyko hiperkaliemii może się zwiększać wprzypadku leczenia skojarzonego z innymi produktami leczniczymi, które również sprzyjająwystępowaniu hiperkaliemii (substytuty soli kuchennej zawierające potas, leki moczopędneoszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, niesteroidowe leki

4

przeciwzapalne (NLPZ, w tym wybiórcze inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprim).

Wystąpienie hiperkaliemii jest uzależnione od obecności czynników ryzyka. Zagrożenie zwiększa sięw przypadku skojarzonego leczenia wyżej wymienionymi produktami leczniczymi. Ryzyko jestszczególnie duże w przypadku skojarzonego leczenia z diuretykami oszczędzającymi potas isubstytutami soli kuchennej zawierającymi potas, podczas gdy jednoczesne stosowanie z inhibitoramiACE lub lekami z grupy NLPZ jest mniej ryzykowne, jeśli zachowane są ścisłe środki ostrożności.

Nie zalecane jednoczesne stosowanie

Leki moczopędne oszczędzające potas lub suplementy potasu

Antagoniści receptora angiotensyny II, np. telmisartan, łagodzą utratę potasu, wywołaną przez lekimoczopędne. Diuretyki oszczędzające potas np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd,suplementy potasu lub substytuty soli kuchennej zawierające potas mogą powodować znacznezwiększenie stężenia potasu w surowicy. Jeżeli ich jednoczesne stosowanie jest wskazane ze względuna stwierdzoną hipokaliemię, należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu wsurowicy.

Lit

Podczas jednoczesnego stosowania litu z inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę oraz zantagonistami receptora angiotensyny II, w tym telmisartanem, obserwowano przemijającezwiększenie stężenia litu w surowicy i nasilenie jego toksyczności. Jeżeli jednoczesne stosowanie jestkonieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu w surowicy.

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Niesteroidowe leki przeciwzapalne

Leki z grupy NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach o działaniu przeciwzapalnym, inhibitoryCOX-2 i niewybiórcze NLPZ) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie antagonistówreceptora angiotensyny II.

U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenci odwodnieni lub osoby wpodeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek) jednoczesne podanie antagonistów receptoraangiotensyny II i środków hamujących cyklooksygenazę może powodować dalsze zaburzenieczynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek, która jest zazwyczaj odwracalna. Dlatego należyzachować ostrożność podczas takiego leczenia skojarzonego, szczególnie u osób w podeszłym wieku.Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz należy rozważyć konieczność monitorowaniaczynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego i okresowo w późniejszym czasie.

W jednym badaniu skojarzone podawanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5-krotnegozwiększenia wartości AUC0-24 i Cmax rampilrylu i rampirylatu. Znaczenie kliniczne tych zmian niezostało ustalone.

Leki moczopędne (tiazydowe lub diuretyki pętlowe)

Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych, takich jak furosemid (diuretykpętlowy) i hydrochlorotiazyd (diuretyk tiazydowy) może wywołać zmniejszenie objętościwewnątrznaczyniowej i powodować ryzyko wystąpienia niedociśnienia podczas rozpoczynanialeczenia telmisartanem.

Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć

Inne leki przeciwnadciśnieniowe

Działanie obniżające ciśnienie tętnicze telmisartanu może być nasilone podczas jednoczesnegostosowania innych leków przeciwnadciśnieniowych.

5

Dane z badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron(RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptoraangiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeńniepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tymostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA wmonoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).

Na podstawie właściwości farmakologicznych można się spodziewać, że następujące produkty mogąnasilać działanie hipotensyjne leków przeciwnadciśnieniowych, w tym telmisartanu: baklofen,amifostyna. Ponadto, niedociśnienie ortostatyczne może być nasilone przez alkohol, barbiturany,opioidowe leki przeciwbólowe i leki przeciwdepresyjne.

Kortykosteroidy (podawane ogólnie)

Osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w pierwszym trymestrze ciąży(patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w drugimi trzecim trymestrze ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania produktu Telmisartan Bluefish u kobiet w ciąży. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozmnażanie (patrz punkt

5.3).

Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia nainhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są ostateczne; nie można jednak wykluczyćnieznacznego zwiększenia ryzyka. Mimo że nie ma danych z kontrolowanych badańepidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego z antagonistami receptora angiotensyny II,podobne ryzyko może dotyczyć tej grupy leków. Jeśli kontynuacja leczenia antagonistą receptoraangiotensyny II nie jest konieczna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne lekiprzeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Postwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i wrazie potrzeby rozpocząć inne leczenie.

Narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciążypowoduje działanie toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnieniekostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia), patrztakże punkt 5.3. Jeżeli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło oddrugiego trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki.

Noworodki, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy ściśle obserwować za względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Karmienie piersią

Ponieważ brak danych dotyczących stosowania telmisartanu w trakcie karmienia piersią, nie zaleca sięstosowania produktu Telmisartan Bluefish w tym okresie. Zaleca się podawanie innych leków, oustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w trakcie karmienia piersią, zwłaszcza w przypadkukarmienia noworodków i dzieci urodzonych przedwcześnie.

Płodność

W badaniach przedklinicznych nie obserwowano wpływu produktu Telmisartan Bluefish na płodnośćsamców i samic.

6

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że w przypadkustosowania produktów przeciwnadciśnieniowych, takich jak produkt Telmisartan Bluefish, mogączasami wystąpić zawroty głowy lub senność.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Ciężkie działania niepożądane produktu leczniczego obejmują reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy (mogą wystąpić rzadko, ≥1/10 000 do <1/1 000) oraz ostrą niewydolność nerek.

W badaniach kontrolowanych placebo ogólna częstość występowania działań niepożądanych popodaniu telmisartanu była podobna jak w grupie placebo (41,4 % v. 43,9 %) u pacjentów leczonych zpowodu nadciśnienia tętniczego. Częstość występowania działań niepożądanych nie miała związku zdawką, nie wykazała korelacji z płcią, wiekiem ani z rasą pacjenta. Profil bezpieczeństwa telmisartanuu pacjentów leczonych w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowychbył zgodny z profilem bezpieczeństwa obserwowanym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.

Wymienione poniżej działania niepożądane opisywano w kontrolowanych badaniach klinicznychprzeprowadzonych z udziałem pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego oraz zgłaszanow raportach po wprowadzeniu produktu leczniczego do sprzedaży. Lista obejmuje również ciężkiedziałania niepożądane i działania niepożądane prowadzące do zaprzestania stosowania leku zgłoszonew trzech długoterminowych badaniach klinicznych z udziałem 21 642 pacjentów leczonychtelmisartanem w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych,prowadzonych w ciągu 6 lat.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z częstością ich występowania, zzastosowaniem następującej klasyfikacji:

bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko(≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000).

W każdej grupie częstości, działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z malejącym nasileniem.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Niezbyt często: Zakażenia dróg moczowych w tym zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie gardła i zapalenie zatok

Rzadko: Posocznica, w tym zakończona zgonem1

Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: Niedokrwistość

Rzadko: Eozynofilia, małopłytkowość

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: Reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: Hiperkaliemia

Rzadko: Hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą)

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: Bezsenność, depresja, Rzadko: Niepokój

7

Zaburzenia układu nerwowegoNiezbyt często: OmdlenieRzadko: Senność

Zaburzenia oka:

Rzadko: Zaburzenia widzenia

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często: Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego

Zaburzenia serca

Niezbyt często: Bradykardia Rzadko: Tachykardia

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: Niedociśnienie2, niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Duszność, kaszel

Bardzo rzadko: Śródmiąższowa choroba płuc4

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: Bóle brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty

Rzadko: Suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieżyt żołądka, zaburzenia smaku

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: Nieprawidłowa czynność wątroby/zaburzenia wątroby3

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: Świąd, nadmierne pocenie się, wysypka

Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy (również zakończony zgonem), wyprysk,

rumień, pokrzywka, wysypka polekowa, toksyczne uszkodzenie skóry

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często: Ból pleców (np. rwa kulszowa), kurcze mięśni, ból mięśniRzadko: Ból stawów, ból kończyn, ból ścięgien (objawy imitujące zapalenie ścięgien)

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: Zaburzenia czynności nerek, w tym ostra niewydolność nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Niezbyt często: Ból w klatce piersiowej, osłabienie Rzadko: Objawy grypopodobne

Badania diagnostyczne

Niezbyt często: Zwiększone stężenie kreatyniny w osoczuRzadko: Zmniejszone stężenie hemoglobiny, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi

1,2,3,4: szczegółowy opis, patrz podpunkt „Opis wybranych działań niepożądanych”

8

Opis wybranych działań niepożądanych

Posocznica

W badaniu PRoFESS, u pacjentów przyjmujących telmisartan zaobserwowano większą częstośćwystępowania posocznicy w porównaniu do grupy placebo. Zjawisko to może być przypadkowe lubzwiązane z mechanizmem, który nie został jeszcze poznany (patrz również punkt 5.1).

Niedociśnienie

Niedociśnienie występowało często u pacjentów z kontrolowanym ciśnieniem tętniczym, którzyotrzymywali telmisartan w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych, pozastandardowymi lekami.

Nieprawidłowa czynność wątroby / zaburzenia wątroby

Większość przypadków nieprawidłowej czynności wątroby/ zaburzeń wątroby zgłoszonych w okresiepo wprowadzeniu produktu do obrotu wystąpiła u pacjentów z Japonii. U Japończyków istniejewiększe prawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych.

Śródmiąższowa choroba płuc

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płucpozostające w związku czasowym z przyjmowaniem telmisartanu. Nie ustalono jednak związkuprzyczynowego.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem

Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów LeczniczychUrzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów BiobójczychAl. Jerozolimskie 181 C

02 - 222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 E-mail:

[email protected]

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Dane dotyczące przedawkowania u ludzi są nieliczne.

Objawy:

Najważniejsze objawy przedawkowania telmisartanu to niedociśnienie tętnicze i tachykardia;opisywano również bradykardię, zawroty głowy, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy orazostrą niewydolność nerek.

Leczenie:

Telmisartan nie jest usuwany przez hemodializę. Pacjenta należy dokładnie obserwować i zastosowaćleczenie objawowe i podtrzymujące. Postępowanie zależy od czasu, jaki upłynął od przyjęcia produktui nasilenia objawów. Zaleca się sprowokowanie wymiotów i (lub) płukanie żołądka. W leczeniuprzedawkowania pomocne może być zastosowanie węgla aktywnego. Należy często kontrolowaćstężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego,pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach oraz szybko uzupełnić niedobory wodno-elektrolitowe.

9

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: antagoniści angiotensyny II, kod ATC: C09CA07

Mechanizm działania

Telmisartan jest czynnym po podaniu doustnym, swoistym antagonistą receptora angiotensyny II (typu AT1).

Dzięki wysokiemu powinowactwu telmisartan wypiera angiotensynę II z miejsc wiązania z podtypemAT1 receptora, który jest odpowiedzialny za poznany mechanizm działania angiotensyny II.Telmisartan nie wykazuje nawet częściowego działania agonistycznego w stosunku do receptora AT1.Telmisartan wybiórczo wiąże się z receptorem AT1. To wiązanie jest długotrwałe. Telmisartan niewykazuje powinowactwa do innych receptorów, w tym do receptora AT2 oraz innych, mniejpoznanych podtypów receptora AT. Funkcja tych receptorów nie jest znana; nie znane są też skutkiich nadmiernego pobudzenia przez angiotensynę II, której stężenie zwiększa się pod wpływemtelmisartanu. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu w osoczu. Telmisartan nie hamujeaktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych. Telmisartan nie hamuje aktywnościkonwertazy angiotensyny (kininazy II), enzymu odpowiedzialnego także za rozkład bradykininy. Takwięc nie należy się spodziewać nasilenia działań niepożądanych związanych z działaniembradykininy.

U ludzi, dawka 80 mg telmisartanu prawie całkowicie hamuje zwiększenie ciśnienia tętniczegowywołane przez angiotensynę II. To hamujące działanie utrzymuje się przez 24 godziny i można jestwierdzić w dalszym ciągu po 48 godzinach.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego

Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie przeciwnadciśnieniowe występuje stopniowo wciągu 3 godzin. Maksymalne obniżenie ciśnienia tętniczego jest osiągane zazwyczaj po upływie 4 do8 tygodni od rozpoczęcia leczenia i utrzymuje się przez cały okres leczenia.

W ambulatoryjnych pomiarach ciśnienia tętniczego wykazano, że działanie przeciwnadciśnienioweutrzymuje się na stałym poziomie przez 24 godziny od przyjęcia produktu, w tym również ostatnie4 godziny przed przyjęciem następnej dawki produktu. Potwierdzają to wyniki badań klinicznychkontrolowanych placebo, w których stosunek wartości minimalnego do maksymalnego obniżeniaciśnienia tętniczego w ciągu doby (through to peak ratio) stale wynosił powyżej 80%, zarówno popodaniu dawki 40 mg jak i 80 mg. W przypadku ciśnienia skurczowego istnieje wyraźna zależnośćczasu powrotu do wartości wyjściowych od dawki leku. W przypadku ciśnienia rozkurczowego danesą niespójne.

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym telmisartan obniża zarówno ciśnienie skurczowe, jak irozkurczowe, nie wpływając na częstość pracy serca. Udział działania moczopędnego inatriuretycznego w działaniu hipotensyjnym nie został dotychczas określony. Skutecznośćprzeciwnadciśnieniowa telmisartanu jest porównywalna ze skutecznością lekówprzeciwnadciśnieniowych z innych grup (co wykazano w badaniach klinicznych, w którychporównywano telmisartan z amlodypiną, atenololem, enalaprylem, hydrochlorotiazydem ilizynoprylem).

W przypadku nagłego przerwania leczenia telmisartanem, ciśnienie tętnicze powraca stopniowo, w ciągu kilku dni, do wartości sprzed rozpoczęcia leczenia, bez wystąpienia nadciśnienia „z odbicia”.

W badaniach klinicznych bezpośrednio porównujących dwie metody leczenia przeciwnadciśnieniowego, częstość występowania suchego kaszlu u pacjentów leczonych

10

telmisartanem była znacząco mniejsza niż u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny.

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

W badaniu ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril GlobalEndpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego telmisartanem zramiprylem na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25 620 pacjentów w wieku55 lat i starszych z chorobą wieńcową, udarem mózgu, przemijającym napadem niedokrwiennym,chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z powikłaniami narządowymi (np. z retinopatią,przerostem lewej komory serca, makro- lub mikroalbuminurią) w wywiadzie. Jest to grupa pacjentówz ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z trzech badanych grup: grupa otrzymująca telmisartanw dawce 80 mg (n=8 542), grupa otrzymująca ramipryl w dawce 10 mg (n=8 576), grupa otrzymującatelmisartanu w dawce 80 mg w skojarzeniu z ramiprylem w dawce 10 mg (n=8 502), a następnie byliobserwowani przez średni okres 4,5 roku.

Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zmniejszaniu częstości występowaniapierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, na który składał się: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lubhospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowaniapierwszorzędowego punktu końcowego była porównywalna w grupie telmisartanu (16,7%)i ramiprylu (16,5%). Współczynnik ryzyka dla telmisartanu względem ramiprylu wyniósł 1,01 (97,5%CI 0,93 – 1,10, p (non-inferiority) = 0,0019 z marginesem 1,13). Współczynnik śmiertelności zewszystkich przyczyn wyniósł 11,6% i 11,8% odpowiednio w grupie pacjentów otrzymującychtelmisartan i ramipryl.

Wykazano, że telmisartan wykazuje podobną skuteczność do ramiprylu w odniesieniu dopredefiniowanego drugorzędowego punktu końcowego, złożonego ze zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru niezakończonego zgonem [0,99 (97,5%CI 0,90 – 1,08), p (non-inferiority) = 0,0004], który był pierwszorzędowym punktem końcowymreferencyjnego badania HOPE (The Heart Outcomes Prevention Evaluation Study), w którymoceniano działanie ramiprylu w porównaniu z działaniem placebo.

W badaniu TRANSCEND pacjenci nie tolerujący inhibitorów ACE zostali przydzieleni losowo dogrupy stosującej telmisartan w dawce 80 mg (n=2 954) lub do grupy stosującej placebo (n=2 972), wuzupełnieniu leczenia standardowego. Pozostałe kryteria włączenia były takie, jak w badaniuONTARGET. Średni okres obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy. Nie wykazano istotnychstatystycznie różnic w częstości występowania pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego(zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózguniezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) [15,7% wgrupie telmisartanu i 17,0% w grupie placebo, ze współczynnikiem ryzyka 0,92 (95% CI 0,81 – 1,05,p = 0,22)]. Wykazano korzyści ze stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo w odniesieniu dopredefiniowanego drugorzędowego złożonego punktu końcowego, składającego się ze zgonu zprzyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózguniezakończonego zgonem [0,87 (95% CI 0,76 – 1,00, p = 0,048)]. Nie wykazano korzystnego wpływutelmisartanu na częstość występowania zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (współczynnikryzyka 1,03, 95% CI 0,85 – 1,24).

Kaszel i obrzęk naczynioruchowy występowały rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niż upacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze zgłaszane było częściej u osóbotrzymujących telmisartan.

Stosowanie telmisartanu w skojarzeniu z ramiprylem nie powoduje dodatkowych korzyści wporównaniu do stosowania ramiprylu lub telmisartanu w monoterapii. Śmiertelność z przyczynsercowo-naczyniowych i śmiertelność ogólna były większe w przypadku stosowania leczeniaskojarzonego. Ponadto w grupie otrzymującej leczenie skojarzone zaobserwowano znacznie częstsze

11

występowanie hiperkaliemii, niewydolności nerek, niedociśnienia tętniczego i omdleń. Z tego powodunie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu w tej grupie pacjentów.

W badaniu PRoFESS (Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) z udziałempacjentów w wieku 50 lat i starszych, którzy ostatnio przebyli udar, odnotowano większą częstośćwystępowania posocznicy w grupie otrzymującej telmisartan, w porównaniu do grupy otrzymującejplacebo, 0,70% wobec 0,49% [zmniejszenie ryzyka 1,43 (95% przedział ufności 1,00–2,06)]; częstośćwystępowania posocznicy zakończonej zgonem była większa u pacjentów przyjmujących telmisartan(0,33%), w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo (0,16%) [zmniejszenie ryzyka 2,07(95% przedział ufności 1,14– 3,76)]. Zaobserwowane zwiększenie częstości występowania posocznicypodczas stosowania telmisartanu może być albo przypadkowe, albo spowodowane aktualnienieznanym mechanizmem.

W dwóch dużych, randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych ONTARGET (ONgoingTelmisartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (TheVeterans Affairs Nephropathy in Diabetes) oceniano jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE zantagonisą receptora angiotensyny II.

Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych. W celu uzyskania bardziej szczegółowychinformacji patrz podpunkt „Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym”, powyżej.

Badanie VA NEPHRON-D było przeprowadzone z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz znefropatią cukrzycową. Badania te nie wykazały istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowei (lub) wyniki w zakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdyzaobserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, wporównaniu z monoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków, przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innychinhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.

Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACEoraz antagonistów receptora angiotensyny II.

Badanie ALTITUDE (Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal DiseaseEndpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do standardowegoleczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 iprzewlekłą chorobą nerek oraz (lub) z chorobą układu sercowo-naczyniowego. Badanie zostałoprzedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren w odniesieniu dogrupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstsze występowanie zdarzeńniepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie i niewydolnośćnerek), względem grupy placebo.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania telmisartanu u dzieci i młodzieży w wiekuponiżej 18 lat.

W trwającym cztery tygodnie badaniu z udziałem 76 pacjentów w wieku 6 do < 18 lat z nadciśnieniemtętniczym i znaczną nadwagą, (masa ciała ≥ 20 kg i ≤ 120 kg, średnia masa ciała 74,6 kg) ocenianodziałanie obniżające ciśnienie tętnicze dwóch dawek telmisartanu - 1 mg/kg (n=29 leczonych) lub2 mg/kg (n=31 leczonych). Do momentu włączenia nie weryfikowano obecności wtórnegonadciśnienia tętniczego. W przypadku niektórych badanych pacjentów zastosowano dawki większeniż dawki zalecane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych, osiągając dawkę dobowąporównywalną do dawki 160 mg, którą oceniano u osób dorosłych. Po skorygowaniu o grupęwiekową średnia zmiana skurczowego ciśnienia tętniczego w porównaniu ze stanem wyjściowym(pierwszorzędowy punkt końcowy) wynosiła -14,5 (1,7) mmHg w grupie przyjmującej telmisartan w

12

dawce 2 mg/kg, -9,7 (1,7) mmHg w grupie przyjmującej telmisartan 1 mg/kg oraz -6,0 (2,4) mmHg wgrupie otrzymującej placebo. Skorygowana zmiana rozkurczowego ciśnienia tętniczego w porównaniuze stanem wyjściowym wynosiła odpowiednio -8,4 (1,5) mmHg, - 4,5 (1,6) mmHg oraz -3,5(2,1) mmHg. Zmiana zależała od dawki. Uzyskane w tym badaniu dane dotyczące bezpieczeństwa upacjentów w wieku od 6 do < 18 lat wydają się być zasadniczo podobne do danych dotyczących osóbdorosłych. Nie oceniono długotrwałej terapii telmisartanem u dzieci i młodzieży.

U dzieci i młodzieży obserwowano zwiększenie liczby eozynofilii, którego nie stwierdzano wpopulacji osób dorosłych. Związek z leczeniem telmisartanem i znaczenie kliniczne nie są znane.

Uzyskane dane kliniczne nie pozwalają określić bezpieczeństwa ani skuteczności telmisartanu w populacji dzieci i młodzieży.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średniabiodostępność całkowita wynosi około 50%. Jeżeli telmisartan jest przyjmowany z pokarmem tozmniejszenie pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu (AUC0-∞) wynosi wprzybliżeniu od 6% (dla dawki 40 mg) do 19% (dla dawki 160 mg). Po 3 godzinach od przyjęciastężenie w osoczu jest podobne, niezależnie od tego, czy telmisartan był przyjęty na czczo, czy zpokarmem.

Liniowość lub nieliniowość

Niewielkie zmniejszenie wartości AUC nie powinno powodować zmniejszenia skutecznościterapeutycznej. Brak liniowej zależności między dawkami, a stężeniem w osoczu krwi. Cmax i wmniejszym stopniu AUC zwiększają się nieproporcjonalnie po dawkach większych niż 40 mg.

Dystrybucja

Telmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (> 99,5%), szczególnie z albuminamii alfa-1 kwaśną glikoproteiną. Średnia pozorna objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vdss)wynosi około 500 l.

Metabolizm

Telmisartan jest metabolizowany w procesie sprzęgania cząsteczek macierzystych do pochodnychglukuronidowych, nie posiadających aktywności farmakologicznej.

Eliminacja

Farmakokinetykę eliminacji telmisartanu opisuje krzywa wielowykładnicza, z końcowym okresempółtrwania w fazie eliminacji > 20 godz. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) oraz w mniejszymstopniu pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu (AUC) zwiększa sięnieproporcjonalnie do dawki. Nie wykazano, aby telmisartan stosowany w zalecanych dawkach ulegałkumulacji mającej znaczenie kliniczne. Stężenia w osoczu były większe u kobiet niż u mężczyzn, bezistotnego wpływu na skuteczność.

Po podaniu doustnym (i dożylnym) telmisartan jest prawie całkowicie wydalany w postaciniezmienionej z kałem. Całkowite wydalanie z moczem wynosi <1% podanej dawki. Całkowityklirens osoczowy (Cltot) jest duży (około 1 000 ml/min), w porównaniu z przepływem wątrobowymkrwi (około 1 500 ml/min).

Szczególne grupy pacjentów

Dzieci i młodzież

W trwającym cztery tygodnie badaniu z udziałem 57 pacjentów w wieku 6 do < 18 lat z nadciśnieniemtętniczym oceniano jako wtórny cel badania właściwości farmakokinetyczne dwóch dawektelmisartanu - 1 mg/kg lub 2 mg/kg. Ocena farmakokinetyki obejmowała ustalenie stanu stacjonarnegotelmisartanu u dzieci i młodzieży oraz zbadanie różnic związanych z wiekiem. Chociaż badanie byłozbyt małe, aby umożliwić pełną ocenę farmakokinetyki u dzieci w wieku poniżej 12 lat, wyniki są

13

zasadniczo zgodne z wynikami dotyczącymi dorosłych i potwierdzają nieliniowość telmisartanu, zwłaszcza w przypadku wartości Cmax.

Płeć

Obserwowano różnice w stężeniu leku w osoczu, - stężenie maksymalne (Cmax) u kobiet byłotrzykrotnie, a pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC) dwukrotnie większeniż u mężczyzn.

Osoby w podeszłym wieku

Farmakokinetyka telmisartanu nie różni się u osób w podeszłym wieku i u osób w wieku poniżej 65 lat.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z łagodną do umiarkowanej oraz z ciężką niewydolnością nerek obserwowano dwukrotnezwiększenie stężenia w osoczu. Natomiast u pacjentów z niewydolnością nerek poddawanychhemodializoterapii obserwowano zmniejszenie stężenia w osoczu. U pacjentów z niewydolnościąnerek telmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza i nie może być usunięty poprzezhemodializę. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie zmienia się u pacjentów z zaburzeniamiczynności nerek.

Zaburzenia czynności wątroby

Badania farmakokinetyczne u pacjentów z zaburzeniami czynnością wątroby wykazały zwiększeniebiodostępności całkowitej do prawie 100%. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie ulega zmianie upacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach przedklinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania, narażenie odpowiadającedawkom terapeutycznym powodowało zmniejszenie parametrów czerwonokrwinkowych (liczbyerytrocytów, stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu), zmiany w hemodynamice nerek(zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi), jak również zwiększenie stężeniapotasu w surowicy u zwierząt z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. U psów stwierdzono poszerzeniez zanikiem kanalików nerkowych. U szczurów i psów stwierdzono również uszkodzenie błonyśluzowej żołądka (nadżerki, owrzodzenia, zmiany zapalne). Tym, wynikającym z działaniafarmakologicznego działaniom niepożądanym, znanym z przedklinicznych badań zarównoinhibitorów konwertazy angiotensyny, jak i antagonistów receptora angiotensyny II, zapobieganoprzez doustne uzupełnienie soli.

U obu gatunków zwierząt obserwowano zwiększenie aktywności reninowej osocza i przerost/rozrostaparatu przykłębuszkowego nerek. Nie wydaje się, aby powyższe zmiany, typowe dla inhibitorówkonwertazy angiotensyny i innych antagonistów receptora angiotensyny II, miały znaczenie kliniczne.

Nie zaobserwowano jednoznacznych dowodów na teratogenne działanie produktu, jednak pozastosowaniu toksycznych dawek telmisartanu obserwowano wpływ na rozwój noworodków, np.zmniejszenie masy ciała lub opóźniony czas otwarcia oczu.

W badaniach in vitro nie stwierdzono działania mutagennego oraz znaczącego działania klastogennego. W badaniach na myszach i szczurach nie stwierdzono działania rakotwórczego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu wodorotlenekPowidon K25Meglumina

14

Mannitol (E 421)Magnezu stearynianKrospowidon

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Produkt leczniczy Telmisartan Bluefish pakowany jest w blistry z folii Aluminium/Aluminium.

Wielkość opakowań w opakowaniach zawierających 14, 28, 56 lub 84 tabletki.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Bluefish Pharmaceuticals ABP.O. Box 49013 100 28 SztokholmSzwecja

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

15