CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Venlafaxine Aurovitas, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeVenlafaxine Aurovitas, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeVenlafaxine Aurovitas, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 37,5 mg wenlafaksyny (w postaci wenlafaksyny chlorowodorku).

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 75 mg wenlafaksyny (w postaci wenlafaksyny chlorowodorku).

Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 150 mg wenlafaksyny (w postaci wenlafaksyny chlorowodorku).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda

Venlafaxine Aurovitas 37,5 mg kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

Białe do prawie białych, kuliste do owalnych peletki umieszczone w kapsułkach żelatynowychtwardych rozmiar „3”, o nieprzezroczystym szarym wieczku i nieprzezroczystym brzoskwiniowymkorpusie, z nadrukiem „E” na wieczku i „73” na korpusie wykonanym czarnym tuszem spożywczym.

Venlafaxine Aurovitas 75 mg kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeBiałe do prawie białych, kuliste do owalnych peletki umieszczone w kapsułkach żelatynowychtwardych rozmiar „1”, o nieprzezroczystym brzoskwiniowym wieczku i nieprzezroczystymbrzoskwiniowym korpusie, z nadrukiem „E” na wieczku i „74” na korpusie wykonanym czarnymtuszem spożywczym.

Venlafaxine Aurovitas 150 mg kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twardeBiałe do prawie białych, kuliste do owalnych peletki umieszczone w kapsułkach żelatynowychtwardych rozmiar „0”, o nieprzezroczystym ciemnopomarańczowym wieczku i nieprzezroczystymciemnopomarańczowym korpusie, z nadrukiem „E” na wieczku i „89” na korpusie wykonanymczarnym tuszem spożywczym.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie ciężkich epizodów depresyjnych.

Zapobieganie nawrotom ciężkich epizodów depresyjnych.Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.

Leczenie fobii społecznej.

Leczenie lęku napadowego z agorafobią lub bez towarzyszącej agorafobii.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Ciężkie epizody depresyjne

Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.W przypadku pacjentów nie reagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może byćzwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększaćstopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych kliniczniewynikających z ciężkości objawów, zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, alenie krótszych niż 4 dni.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapiamoże być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów ciężkiej depresji. W większościprzypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jakdawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy odczasu osiągnięcia remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularniedokonywać oceny leczenia, indywidualnie dla każdego pacjenta.

Fobia społeczna

Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże, w przypadku pacjentów nie reagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należyrozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanienależy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, indywidualnie dla każdego pacjenta.

Lęk napadowy

Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez7 dni. Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów nie reagującychna dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej

tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lubdłuższych.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, indywidualnie dla każdego pacjenta.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku(np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości orazpowinowactwa przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosowaćnajmniejszą skuteczną dawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jestzwiększenie dawki.

Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat

Produkt leczniczy Venlafaxine Aurovitas nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży.

Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z epizodami dużejdepresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów(patrz punkt 4.4 i 4.8).

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu Venlafaxine Aurovitas w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyćzmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartościklirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca sięzachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczeniapacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyściwzględem ryzyka.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Choć zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji kłębuszkowej(ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności. W przypadkupacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek(GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentówzmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowaniedawkowania.

Objawy z odstawienia obserwowane podczas przerwania terapii wenlafaksyną

Należy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku przerwania terapii wenlafaksyną zalecasię stopniowe zmniejszanie dawki przez okres trwający co najmniej od 1 do 2 tygodni, w celuzmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji z odstawienia (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jeżeli jednak, pozmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia, wystąpią objawy w stopniu nie tolerowanym przezpacjenta, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarzmoże kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie kapsułek produktu Venlafaxine Aurovitas o przedłużonym uwalnianiucodziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości,popijając płynem. Nie wolno ich dzielić, kruszyć, żuć lub rozpuszczać.

Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostaćprzestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu dawkirównoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tableteko natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni nawenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę.Dawkowanie należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta.

Produkt Venlafaxine Aurovitas kapsułki o przedłużonym uwalnianiu zawiera granulki, z którychsubstancja czynna jest powoli uwalniana do przewodu pokarmowego. Część nierozpuszczalna tychgranulek jest wydalana i może być widoczna w kale.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jestprzeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami, takimi jakpobudzenie, drżenie i hipertermia. Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.

Przyjmowanie wenalfaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO . (patrz punkt 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeniaoraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnejremisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej,pacjentów należy poddać bardzo dokładnej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeńklinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu dozdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również związaneze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogąwspółistnieć z epizodami dużej depresji. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innychzaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodamidużej depresji.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciemleczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzykawystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać bardzo dokładnejobserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczącychleków przeciwdepresyjnych stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymiwykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentóww wieku poniżej 25 lat stosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku i w przypadku zmiany dawki, należy bardzo dokładnieobserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów)należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby,wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ichwystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Dzieci i młodzież

Produkt Venlafaxine Aurovitas nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wiekuponiżej 18 lat. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat zachowaniasamobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowaniabuntownicze i gniew) obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niżw grupie otrzymującej placebo. Jeśli mimo to, ze względu na wskazania kliniczne, podjęta zostaniedecyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawówsamobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowaniau dzieci i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczegoi behawioralnego.

Zespół serotoninowy

Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków serotoninergicznych, zespół serotoninowy,potencjalnie zagrażający życiu stan, może wystąpić podczas leczenia wenlafaksyną, zwłaszczaw przypadku jednoczesnego stosowania z innymi środkami mogącymi wpływać na systemneuroprzekaźników serotoninergicznych [w tym tryptany, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytuserotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), lit,sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanyl oraz jego odpowiedniki,tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna], z produktami leczniczymizaburzającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy), z prekursoramiserotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub z lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymiantagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia),aberracje neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka). Najbardziej ciężka postać zespołu serotoninowego możeprzypominać NMS, z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznejz możliwą szybką fluktuacją objawów życiowych i zmianami stanu mentalnego.

Jeśli jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i innych czynników mogących mieć wpływ naserotoninergiczny i (lub) dopaminergiczny system neuroprzekaźnictwa, jest klinicznie uzasadnione,zaleca się uważną obserwację pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i przy zwiększeniu dawki.

Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jaksuplementy tryptofanu).

Jaskra z wąskim kątem przesączania

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się bardzo dokładnemonitorowanie pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów zezwiększonym ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętymkątem).

Ciśnienie tętnicze krwi

U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonego ciśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U pacjentów leczonychwenlafaksyną zaleca się regularne kontrolowanie ciśnienia tętniczego. Przed rozpoczęciem leczeniawenlafaksyną należy uzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia tętniczego. Ciśnienie tętnicze należy

kontrolować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożnośću pacjentów, u których współistniejące choroby mogą się nasilić w następstwie zwiększenia ciśnieniatętniczego krwi, np. pacjenci z zaburzeniami czynności serca.

Częstość akcji serca

W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie po zastosowaniudużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejącechoroby mogą się nasilić w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko arytmii

Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowegow wywiadzie lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego w przypadku tych pacjentów należyzachować ostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc, częstoskurczukomorowego typu torsade de pointes (TdP), tachykardii komorowej, oraz zaburzeń rytmu serca zeskutkiem śmiertelnym podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lubu pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc/częstoskurczu typu TdP. U pacjentówz podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca oraz wydłużenia odstępu QTc, należyprzed przepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Drgawki

W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych lekówprzeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkamiw wywiadzie. Pacjentów tych należy bardzo dokładnie kontrolować. W razie pojawienia się drgawekleczenie wenlafaksyną należy przerwać.

Hiponatremia

W trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić hiponatremia i (lub) zespół nieprawidłowegowydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. Inappropriate Antidiuretic Hormone, SIADH).Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lubodwodnionych. Ryzyko wystąpienia ww. przypadków jest większe u osób w podeszłym wieku,pacjentów przyjmujących leki moczopędne, pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.

Nieprawidłowe krwawienia

Produkty lecznicze hamujące wychwyt zwrotny serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynnościpłytek krwi. Notowano krwawienia związane ze stosowaniem selektywnych inhibitorów wychwytuzwrotnego serotoniny (ang. SSRI – ang. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor) oraz selektywnychinhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (ang. Serotonin–NorepinephrineReuptake Inhibitors) w postaci wybroczyn, krwiaków, krwawień z nosa oraz wybroczyn, aż dozagrażających życiu krwotoków z przewodu pokarmowego. Ryzyko krwawienia może byćzwiększone u pacjentów przyjmujących wenlafaksynę. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorówwychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osób z predyspozycjamido krwawień, w tym pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i inhibitory płytek.

Cholesterol w surowicy

W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększeniestężenia cholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentówprzyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadku terapiidługoterminowej należy okresowo mierzyć stężenie cholesterolu w surowicy.

Jednoczesne podawanie z produktami zmniejszającymi masę ciała

Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z produktami zmniejszającymimasę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się jednoczesnego stosowaniawenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniu

otyłości ani w monoterapii, ani w terapii skojarzonej z innymi produktami.

Mania/hipomania

U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali lekiprzeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jakw przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnieu pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzierodzinnym.

Zachowania agresywne

U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogąwystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczynania leczenia,zmiany dawki i przerwania leczenia.

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosowaćostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia

W przypadku przerwania leczenia występują często objawy z odstawienia, zwłaszcza po nagłymprzerwaniu leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano zdarzenia niepożądanezwiązane z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów z odstawienia może być uzależnione od różnych czynników, w tym odczasu trwania leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawówodstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tymbezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy.Zazwyczaj objawy te mają łagodny do umiarkowanego charakter, jednak u niektórych pacjentówmogą mieć ciężki przebieg. Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dniod przerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów,którzy przypadkowo pominęli dawkę. Zazwyczaj objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni,choć u niektórych osób mogą występować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadkuprzerywania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilkutygodni lub miesięcy, w zależności od odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się subiektywnienieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną częstoz niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilkupierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawkimoże być szkodliwe.

Suchość w jamie ustnej

Suchość w jamie ustnej zgłasza 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może ona zwiększać ryzyko

wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca

U chorych na cukrzycę, leki z grupy SSRI lub wenlafaksyna mogą zaburzać kontrolę glikemii. Dawkowanie insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych może wymagać dostosowania.

Zaburzenia seksualne

Selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRIs)/ inhibitory zwrotnego wychwytuserotoniny i noradrenaliny (SNRIs) mogą powodować objawy zaburzeń seksualnych (patrz punkt 4.8).Zgłaszano długotrwałe zaburzenia seksualne, w których objawy utrzymują się pomimo przerwaniastosowania SSRIs/SNRI.

Interakcje lek-laboratoryjne badania

U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wynikówimmunologicznych testów przesiewowych na obecność fencyklidyny i amfetaminy w moczu. Jest tospowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich wyników można sięspodziewać jeszcze przez kilka dni po zakończeniu terapii wenlafaksyną. Testy potwierdzające, takiejak chromatografia gazowa lub spektrometria mas, pozwolą odróżnić wenlafaksynę od fencyklidynyi amfetaminy.

Sacharoza

Venlafaxine Aurobindo zawiera ziarenka sacharozy. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniamizwiązanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoboremsacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego leku.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)

Nieodwracalne, nieselektywne IMAO

Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie wolno rozpocząćstosowania wenlafaksyny przez okres co najmniej 14 dni od zakończenia podawania nieodwracalnychIMAO. Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczeniawenlafaksyną (patrz punkt 4.3 i 4.4).

Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)

W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksynyz odwracalnymi selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Po zakończeniuleczenia odwracalnym IMAO, przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może byćkrótsza niż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dniod zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Odwracalne, nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)

Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).

Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie wenlafaksynąrozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie IMAO rozpoczętobezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane obejmowały drżeniamięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy,zawroty głowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawkioraz zgon.

Zespół serotoninowy

Tak jak w przypadku innych produktów działających serotoninergicznie, w trakcie leczeniawenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia, zwłaszczagdy jednocześnie stosowane są inne produkty mogące oddziaływać na system serotoninergicznychneuroprzekaźników [w tym tryptany, SSRI, SNRI, lit, sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego(Hypericum perforatum), fentanyl oraz jego odpowiedniki, tramadol, dekstrometorfan, tapentadol,petydyna, metadon i pentazocyna], z produktami leczniczymi osłabiającymi metabolizm serotoniny(takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy), z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementytryptofanu) lub z lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty

4.3 i 4.4).

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego(tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza napoczątku leczenia i w przypadku zwiększania dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześniez prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).

Substancje oddziaływujące na OUN

Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUNnie było systematycznie oceniane. Dlatego też, zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowaniawenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN.

Etanol

Wenlafaksyna nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanego przez etanol.Jednak, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziaływujących na OUN, należy zalecićpacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.

Produkty lecznicze wydłużające odstęp QT

W wypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QTc,wzrasta ryzyko wydłużenia odstępu QTc i (lub) wystąpienia arytmii komorowych (np. typu torsadede pointes). Należy unikać jednoczesnego stosowania takich produktów leczniczych (patrz punkt 4.4).Należą do nich leki z następujących grup:

• leki przeciwarytmiczne - klasa Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid)• niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna) • niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna)

• niektóre leki przeciwhistaminowe

• niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna).

Powyższa lista nie jest pełna, dlatego należy unikać stosowania innych produktów leczniczych oznanych właściwościach znacznego wydłużania odstępu QTc.

Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny

Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)

Badania farmakokinetyki ketokonazolu u osób intensywnie (ang. extensive metabolisers EM) i słabometabolizujących (ang. poor metabolisers, PM) z udziałem CYP2D6 wykazały zwiększenie wartościAUC wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla O-demetylowenlafaksyny(33% i 23% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanieinhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol,posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny możezwiększać stężenie wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zalecana jest ostrożnośćpodczas jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.

Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych

Leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450

Badania in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest względnie słabym inhibitorem CYP2D6.Wenlafaksyna nie hamowała CYP3A4 (alprazolam i karbamazepina), CYP1A2 (kofeina) i CYP2C9(tolbutamid) ani CYP2C19 (diazepam) in vivo.

Lit

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może wywołać zespół serotoninowy (patrz Zespół serotoninowy).

Diazepam

Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu ani jegoaktywnego metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykęwenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetycznei (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.

Imipramina

Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowanozależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczaspodawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa nafarmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jestznane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksynyi imipraminy.

Haloperydol

Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnegoklirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmianyokresu półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowaniahaloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Rysperydon

Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznieoddziałuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydoni 9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Metoprolol

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w badaniachinterakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia metoprololuw osoczu o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu sięnie zmieniło. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem tętniczym nie jestznane. Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny ani jej aktywnegometabolitu O-demetylowenlafaksyny. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadkujednoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu.

Indynawir

Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszeniewartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksynyi O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Doustne środki antykoncepcyjne

Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano zajście w niezamierzone ciąże u kobiet przyjmującychdoustne środki antykoncepcyjne podczas stosowania wenlafaksyny. Nie ma jednoznacznychdowodów na to, że ciąże te były wynikiem interakcji lekowej z wenlafaksyną. Nie przeprowadzonobadań interakcji z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dlaczłowieka nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie, gdyspodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem.

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI),także stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem, może wywołać objawyz odstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksynyw końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły komplikacje wymagające zastosowaniawspomagania oddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłaniamogą wystąpić natychmiast po porodzie.

Dane epidemiologiczne wskazują, że stosowanie leków z grupy SSRI przez kobiety w ciąży,zwłaszcza zaawansowanej, zwiększa ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnegou noworodków (ang. persistent pulmonary hypertension in the newborn, PPHN). Chociaż nie badanozwiązku między PPHN a leczeniem SSRI, to nie można wykluczyć ryzyka takiego działaniaw odniesieniu do wenlafaksyny, biorąc pod uwagę podobny mechanizm działania tego leku(hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny).

Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następująceobjawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub spaniem.Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami ekspozycji na produkt.W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin poporodzie.

Karmienie piersią

Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego.Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki płaczu, drażliwości orazzaburzeń rytmu snu u niemowląt karmionych piersią. Po zaprzestaniu karmienia piersią zgłaszanorównież objawy odpowiadające objawom przerwania leczenia wenlafaksyną. Nie można wykluczyćryzyka wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąćdecyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub o kontynuowaniu bądź przerwaniuleczenia produktem Venlafaxine Aurovitas, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikającez karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia produktem VenlafaxineAurovitas.

Płodność

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obu płci poddano działaniuO-demetylowenlafaksyny. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest znane(patrz punkt 5.3).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Każdy produkt leczniczy działający na procesy psychiczne może zaburzać proces oceny, myślenieoraz zdolności motoryczne. Dlatego pacjenci przyjmujący wenlafaksynę powinni zostać ostrzeżenio możliwości zaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Do bardzo często (>1/10) zgłaszanych działań niepożądanych podczas badań klinicznych należały nudności, suchość w jamie ustnej, ból głowy i pocenie się (w tym poty nocne).

Tabelaryczna lista działań niepożądanych

Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układów i narządów i częstościąwystępowania oraz zmniejszającym się stopniem ciężkości w każdej częstości występowania.

Częstość występowania jest określona według następującego podziału: bardzo często (≥1/10), często(≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000), bardzorzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfikacja

układów i

narządów

Zaburzenia

krwi i układu

chłonnego

Bardzo często Często Niezbyt często Rzadko Częstość

nieznana

Agranulocytoza*,

niedokrwistość

aplastyczna*,

pancytopenia*

neutropenia* i

trombocytopenia*

Zaburzenia

układu

immunologiczneg

Zaburzenia

endokrynologiczn

Zaburzenia

metabolizmu i

odżywiania

Zaburzenia

psychiczne

Zaburzenia

układu

nerwowego

Zmniejszenie

apetytu

Bezsenność Stan

splątania*,

depersonalizac

ja*,

nietypowe

sny,

nerwowość,

obniżone

libido,

pobudzenie*,

brak orgazmu

Ból głowyc, Akatyzja,

zawroty głowy, drżenie,

senność parestezje,

zaburzenia

smaku

Mania,

hipomania,

omamy,

uczucie

oderwania (lub

oddzielenia) od

rzeczywistości,

zaburzenia

orgazmu,

bruksizm*,

apatia

Omdlenia,

Skurcze

miokloniczne

mięśni,

zaburzenia

równowagi*,

nieprawidłowa

koordynacja*,

dyskineza*

Reakcje

anafilaktyczne

Nieprawidłowe

wydzielania

hormonu

antydiuretycznego

Hiponatremia*

Majaczenie

(delirium)*

Złośliwy zespół

neuroleptyczny

(ang. NMS) *,

zespół

serotoninowy *,

drgawki,

dystonia*

Zwiększone

stężenie

prolaktyny we

krwi*

Dyskineza późna*

Myśli i zachowaniasamobójczea*Agresjab **

Zaburzenia

oka

Osłabienie

widzenia,

zaburzenia

akomodacji,

w tym

niewyraźne

widzenie,

rozszerzenie

źrenic,

Jaskra

z zamkniętym

kątem

przesączania

Zaburzenia ucha i

błędnika

Zaburzenia

serca

Szumy uszne* Zawroty głowy

pochodzenia

błędnikowego

Tachykardia, Torsade de

kołatanie pointes*,

Zaburzenia

naczyniowe

Zaburzenia

układu

oddechowego,

klatki piersiowej i

śródpiersia

Zaburzenia

żołądka i jelit

Nudności,

suchość w jamie

ustnej, zaparcia

serca* częstoskurcz

komorowy *,

migotanie komór,

wydłużenie

odstępu QT

w EKG*

Nadciśnienietę Niedociśnienie

tnicze, nagłe ortostatyczne,

zaczerwienieni niedociśnienie

e (uderzenia tętnicze

gorąca)

Duszność*, Śródmiąższowa

ziewanie choroba płuc*,

eozynofilia płucna

Biegunka*,

wymioty

Krwawienie

z przewodu

pokarmowego*

Zapalenie

trzustki*

Zaburzenia

wątroby i dróg

żółciowych

Nieprawidłowe

wyniki testów

czynnościowych

wątroby*

Zapalenie

wątroby*

Zaburzenia

skóry i tkanki

podskórnej

Zaburzenia

mięśniowo-

szkieletowe

i tkanki łącznej

Zaburzenia

nerek i dróg

moczowych

Zaburzenia

układu

rozrodczego

i piersi

Zaburzenia

ogólne i stany

w miejscu

podania

Badania

diagnostyczne

Nadmierne

pocenie się*

(w tym

poty

nocne*)

Wysypka, Pokrzywka*, Zespół Stevensa-

świąd* łysienie*, Johnsona *,

siniaki, obrzęk rumień

naczynioruchow wielopostaciowy

y*, reakcje *,

nadwrażliwości martwicze

na światło oddzielanie się

naskórka*

Hipertonia Rabdomioliza*

Słaby

strumień

moczu,

zatrzymanie

moczu,

częstomocz

Krwotok

miesiączkowy

*, krwotok

maciczny*,

zaburzenia

erekcji,

zaburzenie

ejakulacji

Zmęczenie,

astenia,

dreszcze

Nietrzymanie

moczu*

Zmniejszenie

masy ciała,

Zwiększenie

masy ciała,

Zwiększenie

Krwawienie z błon śluzowych *

Wydłużony czas krwawienia*

stężenia cholesteroluwe krwi

* Działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.a W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki myślii zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).

b Patrz punkt 4.4

c Sumarycznie w badaniach klinicznych, częstość występowania bólu głowy po wenlafaksynie i była podobna jak po placebo.

Przerwanie leczenia

Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do objawów z odstawienia. Najczęściejzgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu(w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drgawki,zawroty głowy, ból głowy i objawy grypopodobne. Zazwyczaj objawy te mają łagodny doumiarkowanego przebieg i ustępują samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkiei (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się stopniowe przerywanie leczenia przez stopniowe zmniejszaniadawki (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Dzieci i młodzież

Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profiluwystępującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu,zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy(patrz punkt 4.4).

W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie takiego działania niepożądanego, jakmyśli samobójcze. Obserwowano również zwiększoną ilość zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz,zwłaszcza w przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczania się.

U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail:

[email protected].

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny główniew skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszano następująceobjawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki),rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG(np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), tachykardiękomorową, bradykardię, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.

Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązaćz większym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków przeciwdepresyjnych SSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych.

Badania epidemiologiczne pokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeniczynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, do jakiego stopniazwiększone ryzyko zgonu można przypisać toksyczności wenlafaksyny po przedawkowaniu, a dojakiego innym cechom pacjentów leczonych wenlafaksyną. Wenlafaksynę należy przepisywaćw najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem, tak aby zmniejszyćryzyko przedawkowania.

Zalecane leczenie

Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innychważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołaniewymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone wkrótce poprzyjęciu produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanegomoże również zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzjai transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane swoiste antidotum dlawenlafaksyny.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne; Kod ATC: N06A X16

Mechanizm działania

Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega nawzmocnieniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badanianiekliniczne pokazały, że wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna (ODV) sąinhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabyminhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszająodpowiedź ß-adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniudługotrwałym. Wenlafaksyna i ODV wykazują bardzo podobne działanie w odniesieniu do ichcałkowitego wpływu na wychwyt zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie się z receptorami.

Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,cholinergicznych, H1-histaminowych i α1-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Aktywnośćfarmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi lekówprzeciwdepresyjnych, takimi jak działanie przeciwcholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na układsercowo-naczyniowy.

Wenlafaksyna nie wykazuje zdolności hamowania monoaminooksydazy (MOA).

W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów opioidowych lub benzodiazepinowych.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo Ciężkie epizody depresyjne

Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu ciężkich epizodówdepresyjnych została potwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą,kontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniachz zastosowaniem zmiennych dawek (do 375 mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonymuwalnianiu w leczeniu ciężkich zaburzeń depresyjnych została potwierdzona w dwóchkontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających 8 lub 12 tygodni badaniachz zastosowaniem dawek od 75 do 225 mg na dobę.

W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowymotwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu (75, 150 lub225 mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksynyo przedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzeniaobserwacji nawrotów choroby.

Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu nawrotom epizodów depresyjnych przez okres 12miesięcy potwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z podwójnieślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi nawracającymi,którzy podczas ostatniego epizodu depresji zareagowali na leczenie wenlafaksyną (od 100 do 200 mgna dobę, wg schematu dwa razy na dobę).

Uogólnione zaburzenia lękowe

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionychzaburzeń lękowych została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych kontrolowanych placebobadaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę), w jednym 6-miesięcznymkontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę) orazw jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem zmiennych dawek (37,5,75 i 150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.

Choć istnieją dowody potwierdzające nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo, dawka ta niebyła za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.

Fobia społeczna

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobiispołecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanychplacebo badaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawekoraz w jednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą z grupąkontrolną z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie trwające 6 miesięcy niewykazało wyższej skuteczności w grupie pacjentów stosującej dawki od 150 do 225 mg na dobęw porównaniu z grupą przyjmującą dawkę 75 mg na dobę.

Lęk napadowy

Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lękunapadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanychplacebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z lękiemnapadowym z agorafobią lub bez towarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w tym badaniuwynosiła 37,5 mg na dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawkiw zakresie od 75 do 150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.

Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało potwierdzonerównież w jednym długoterminowym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placeboz grupą kontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie open-label.Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonymuwalnianiu, jak na końcu fazy open-label (75, 150 lub 225 mg).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu

O-demetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (ang.SD) wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5±2 godz. i 11±2 godz. Stężenia wenlafaksynyi ODV osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu.Wenlafaksyna i ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.

Wchłanianie

Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulegawchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40 do 45% w zależności od metabolizmuogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu maksymalne stężeniawenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu wenlafaksynyw postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczuwystępują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godz. W przypadku podawania równoważnych dobowychdawek wenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułeko przedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania sięwolniej, ale stopień wchłaniania jest taki sam, jak w przypadku tabletek o natychmiastowymuwalnianiu. Pokarm nie wpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.

Dystrybucja

Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przezbiałka osocza (odpowiednio 27% i 30%). Po podaniu dożylnym objętość dystrybucji w staniestacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4±1,6 l/kg.

Biotrnsformacja

Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania invitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego metabolituODV przy udziale CYP2D6. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jestmetabolizowana do ubocznego mniej aktywnego metabolitu, N-demetylowenlafaksyny, przy udzialeCYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6.Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.

Eliminacja

Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jestwydalane z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaciniesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%), jak i innych ubocznych nieaktywnychmetabolitów (27%). Średni klirens ± SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczuwynosi odpowiednio 1,3±0,6 l/h/kg i 0,4±0,2 l/h/kg.

Szczególne grupy pacjentów

Wiek i płeć

Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.

Osoby z szybkim i wolnym metabolizmem z udziałem CYP2D6

Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6niż w przypadku osób ekstensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksynyi ODV jest podobna w obu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schematleczenia wenlafaksyną.

Zaburzenia czynności wątroby

U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Childa-Pugha) i osóbz umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Childa-Pugha) okresy półtrwaniawenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Popodaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny, jak i ODV, był zmniejszony. Zaobserwowano dużystopień zmienności osobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynnościwątroby są ograniczone (patrz również punkt 4.2).

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirens

zmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów wymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczegowenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działaniamutagennego.

Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na rozród wykazały u szczurów zmniejszeniemasy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie śmiertelnościpotomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów. Zdarzeniate wystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg na dobę, 4-krotnej dobowej dawki wenlafaksynystosowanej u ludzi, 375 mg (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka nie wykazująca działania w przypadkutych zdarzeń wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jestznane.

Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci były poddanedziałaniu ODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawcestosowanej u ludzi, 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jestznane.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sacharoza ziarenkaHypromeloza (5 cps)Talk

Etyloceluloza (20 cps)

Skład wieczka kapsułki:

Żelatyna

Żelaza tlenek czerwony (E 172) (tylko dla 75 mg i 150 mg)Żelaza tlenek czarny (E 172) (tylko dla 37,5 mg)Tytanu dwutlenek (E 171) Sodu laurylosiarczan

Skład korpusu kapsułki:

Żelatyna

Żelaza tlenek czerwony (E 172)Tytanu dwutlenek (E 171)Sodu laurylosiarczan

Skład tuszu do nadruku na kapsułkach:

Szelak

Żelaza tlenek czarny (E 172)

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Venlafaxine Aurovitas dostępny jest w:

Blistrach PVC/PE/PVDC/Aluminium:

Venlafaxine Aurovitas 37,5 mg/75 mg/150 mg: 7, 10, 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 90, 98 i 100 kapsułek.

Butelce HDPE z zakrętką z polipropylenu:

Venlafaxine Aurovitas 37,5 mg/75 mg/150 mg: 30, 100 i 500 kapsułek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Aurovitas Pharma Polska Sp. z o.o.ul. Sokratesa 13D lokal 2701-909 Warszawa

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

37,5 mg: 2480975 mg: 24810150 mg: 24811

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 2018-07-05 Data wydania przedłużenia pozwolenia: 2019-12-11

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

2019-07-23