17 lat z nadciśnieniem tętniczym, pacjenci spełniający kryteria włączenia (skurczowe ciśnienie krwi ≥
95. percentyla względem wieku, płci i wzrostu) otrzymywali walsartan przez 18 miesięcy w celuoceny bezpieczeństwa i tolerancji leku. Spośród 150 pacjentów biorących udział w tym badaniu, 41otrzymywało jednocześnie inny lek przeciwnadciśnieniowy. Pacjenci otrzymywali dawki w zależnościod kategorii wagowej dla dawek początkowych i podtrzymujących. Pacjenci ważący > 18 do < 35 kg,≥ 35 do < 80 kg i ≥ 80 do < 160 kg otrzymywali odpowiednio 40 mg, 80 mg i 160 mg. Po tygodniudawki zwiększono odpowiednio do 80 mg, 160 mg i 320 mg. U połowy pacjentów włączonych dobadania (50,0%, n=75) występowała przewlekła choroba nerek, w tym u 29,3% (44) pacjentówwystępowała przewlekła choroba nerek stopnia 2. (GFR 60 – 89 ml/min/1,73m2) lub stopnia 3.(GFR 30- 59 ml/min/1,73m2). Średnie zmniejszenie skurczowego ciśnienia krwi wynosiło 14,9 mmHgu wszystkich pacjentów (względem wartości początkowej 133,5 mmHg), 18,4 mmHg u pacjentów zprzewlekłą chorobą nerek (względem wartości początkowej 131,9 mmHg) i 11,5 mmHg u pacjentówbez przewlekłej choroby nerek (względem wartości początkowej 135,1 mmHg). Procent pacjentów,którzy uzyskali ustabilizowane ciśnienie krwi (zarówno skurczowe, jak i rozkurczowe ciśnienie krwi <
95. percentyla) był nieznacznie wyższy w grupie pacjentów ze współistniejącą przewlekłą chorobąnerek (79,5%) w porównaniu z grupą pacjentów bez przewlekłej choroby nerek (72,2%).
Doświadczenie kliniczne u dzieci w wieku poniżej 6 lat Przeprowadzono dwa badania kliniczne z udziałem pacjentów w wieku od 1 do 6 lat, w którychuczestniczyło odpowiednio 90 i 75 pacjentów. Do badań tych nie włączono dzieci w wieku poniżej 1roku. W pierwszym badaniu potwierdzono skuteczność walsartanu w porównaniu
z placebo, jednak nie udało się wykazać zależności reakcji na leczenie od dawki. W drugim badaniu,podawanie większych dawek walsartanu było związane z większym obniżeniem ciśnienia tętniczego,jednak zależność reakcji na leczenie od dawki nie osiągnęła znamienności statystycznej, a różnica wleczeniu w porównaniu z placebo nie była istotna.
Z powodu tych nieścisłości, nie zaleca się stosowania walsartanu w tych grupach wiekowych (patrz punkt 4.8).
Europejska Agencja Leków uchyliła obowiązek przedstawienia wyników badań dotyczącychwalsartanu we wszystkich podgrupach pacjentów pediatrycznych z niewydolnością serca oraz zniewydolnością serca po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego. Patrz punkt 4.2 w celuuzyskania informacja na temat stosowania leku u dzieci i młodzieży.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Po podaniu doustnym samego walsartanu, maksymalne stężenie w osoczu występuje po 2-4godzinach. Średnia bezwzględna biodostępność wynosi 23%. Pokarm zmniejsza narażenie (mierzonejako AUC) na walsartan o około 40%, a maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) o około 50%, chociażod około 8. godziny po podaniu dawki stężenia walsartanu w osoczu są podobne w grupieprzyjmującej lek z posiłkiem i w grupie przyjmującej lek na czczo. Zmniejszenie AUC nie jest jednakzwiązane z klinicznie znamiennym osłabieniem działania terapeutycznego, dlatego walsartan możnapodawać podczas posiłku lub niezależnie od posiłków.
Objętość dystrybucji walsartanu w stanie stacjonarnym po podaniu dożylnym wynosi około 17litrów, co wskazuje na brak rozległej dystrybucji walsartanu w tkankach. Walsartan w dużym stopniuwiąże się z białkami osocza (94–97%), głównie z albuminami.
Walsartan nie ulega biotransformacji w większym stopniu, ponieważ jedynie około 20% dawkijest wykrywane w postaci metabolitów. Hydroksymetabolit został wykryty w osoczu w małychstężeniach (mniej niż 10% pola powierzchni pod krzywą (AUC) dla walsartanu). Metabolit ten jestfarmakologicznie nieczynny.
16