CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Telmix, 40 mg, tabletkiTelmix, 80 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Telmix, 40 mg, tabletki

Każda tabletka zawiera 40 mg telmisartanu.

Telmix, 80 mg, tabletki

Każda tabletka zawiera 80 mg telmisartanu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Telmix, 40 mg

Białe lub prawie białe, owalne tabletki, z linią podziału po jednej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

Telmix, 80 mg

Białe lub prawie białe, owalne tabletki, z wytłoczoną literą ‘T’ i linią podziału po jednej stronie.Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Nadciśnienie tętnicze

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1).

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

Zmniejszenie częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych u osób dorosłych z:• jawną chorobą miażdżycową (choroba niedokrwienna serca, udar mózgu lub choroba tętnic obwodowych w wywiadzie) lub

• cukrzycą typu 2 z udokumentowanymi powikłaniami dotyczącymi narządów docelowych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego

Zazwyczaj skuteczna dawka wynosi 40 mg jeden raz na dobę. U niektórych chorych poprawa możenastąpić już po dawce 20 mg (pół tabletki 40 mg). W przypadku braku zadowalającego działaniaobniżającego ciśnienie tętnicze, dawka telmisartanu może być zwiększona do 80 mg jeden raz na dobę.Alternatywnie, telmisartan można zastosować w skojarzeniu z tiazydowymi lekami moczopędnymitakimi jak hydrochlorotiazyd, który jak wykazano, posiada działanie addycyjne w stosunku doobniżającego ciśnienie krwi działania telmisartanu. W przypadku, kiedy rozważane jest zwiększenie

1

dawki, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że maksymalne działanie obniżające ciśnienie jest osiągane po 4 do 8 tygodniach od rozpoczęcia leczenia (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1).

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

Zalecana dawka to 80 mg raz na dobę. Nie stwierdzono, czy dawki mniejsze niż 80 mg telmisartanu sąskuteczne w zmniejszeniu częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych.Zaleca się ścisłą kontrolę ciśnienia tętniczego podczas rozpoczynania podawania telmisartanu w celuzmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz w razie koniecznościdostosowanie dawki leków obniżających ciśnienie tętnicze.

Specjalne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Dane dotyczące pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wymagających hemodializoterapii sąograniczone. U tych pacjentów zaleca się podawanie mniejszej dawki początkowej, wynoszącej 20 mg(patrz punkt 4.4).

Dostosowanie dawkowania nie jest konieczne u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanychzaburzeniami czynności nerek.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Telmix jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3).

W przypadku łagodnych do umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby dawka nie może być większa niż 40 mg jeden raz na dobę (patrz punkt 4.4).

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u osób w podeszłym wieku.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego Telmix u dziecii młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Aktualne dane przedstawiono w punkcie 5.1 oraz 5.2, ale brakzaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Tabletki telmisartanu należy przyjmować doustnie, raz na dobę, popijając płynem. Produkt można przyjmować niezależnie od posiłków.

Środki ostrożności, które należy podjąć przed użyciem lub podaniem produktu leczniczego

Telmisartan należy przechowywać w szczelnie zamkniętym blistrze ze względu na właściwościhigroskopijne tabletek. Tabletki należy wyjmować z blistra bezpośrednio przed zażyciem.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną

w punkcie 6.1

• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6)• Zaburzenia w odpływie żółci • Ciężka niewydolność wątroby

2

• Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Telmix z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II u pacjentek w ciąży.O ile kontynuacja leczenia za pomocą antagonisty receptora angiotensyny II nie jest niezbędna,u pacjentek planujących ciążę należy zastosować leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalonyprofil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptoraangiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie (patrz punkty

4.3 i 4.6).

Zaburzenia czynności wątroby

Nie wolno podawać produktu Telmix u chorych z zastojem żółci, zaburzeniami w odpływie żółci lubz ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3), ponieważ telmisartan jest wydalany główniez żółcią. U tych pacjentów można spodziewać się zmniejszenia klirensu wątrobowego telmisartanu.Telmix może być stosowany u chorych z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynnościwątroby jedynie z zachowaniem ostrożności.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

Stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolnościnerek podczas podawania leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron pacjentomz obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej w przypadku jedynejczynnej nerki.

Zaburzenia czynności nerek i przeszczep nerki

U chorych z zaburzoną czynnością nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasui kreatyniny w surowicy. Brak jest danych dotyczących stosowania produktu Telmix u chorychpo niedawno przeprowadzonym przeszczepie nerki.

Zmniejszenie objętości krwi krążącej

Objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po pierwszej dawce produktu Telmix, może wystąpiću chorych ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) zmniejszonym stężeniem soduw wyniku intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia spożycia soli, biegunki lub wymiotów.Zaburzenia te powinny zostać wyrównane przed podaniem produktu Telmix. Niedobory płynów i(lub) sodu powinny zostać wyrównane przed podaniem produktu Telmix.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin-

Aldosterone-system, RAAS)

Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) (ang.Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEi), antagonistów receptora angiotensyny II (ang.Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemiioraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca siępodwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE,antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeśli zastosowaniepodwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie podnadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitóworaz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nienależy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.

3

Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą głównie od aktywności układurenina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lubz chorobami nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej) podawanie produktów leczniczych takichjak telmisartan wpływających na ten układ było związane z gwałtownym obniżeniem ciśnienia krwi,hiperazotemią, oligurią oraz rzadko, z ostrą niewydolnością nerek (patrz punkt 4.8).

Pierwotny hiperaldosteronizm

Chorzy z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie odpowiadają na leczenie lekamiprzeciwnadciśnieniowymi działającymi poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna. Tak więcstosowanie telmisartanu w tych przypadkach nie jest zalecane.

Zwężenie zastawki aortalnej i dwudzielnej, przerostowa kardiomiopatia zawężająca

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachowaćszczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub dwudzielnej, lub przerostowąkardiomiopatią zawężającą.

Pacjenci z cukrzycą przyjmujący insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe

U pacjentów z cukrzycą przyjmujących insulinę lub doustny lek przeciwcukrzycowy oraz telmisartanmoże wystąpić hipoglikemia. Dlatego u tych pacjentów należy monitorować stężenie glukozy;konieczna może być również modyfikacja dawki insuliny lub leków przeciwcukrzycowych.

Hiperkaliemia

Stosowanie produktów leczniczych oddziaływujących na układ renina-angiotensyna-aldosteron może powodować hiperkaliemię.

U pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z niewydolnością nerek, u cukrzyków, u pacjentówprzyjmujących równocześnie inne produkty lecznicze, które mogą zwiększać stężenie potasu i (lub)u pacjentów ze współistniejącymi schorzeniami hiperkaliemia może prowadzić do śmierci.

Przed podjęciem decyzji o jednoczesnym zastosowaniu produktów leczniczych, działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron, należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka.

Do głównych czynników ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą: − Cukrzyca, niewydolność nerek, wiek (> 70 lat).

− Jednoczesne stosowanie jednego lub więcej produktów leczniczych, oddziaływujących na układ renina-angiotensyna-aldosteron i (lub) suplementów potasu. Produkty lecznicze lub grupy terapeutyczne produktów leczniczych, które mogą wywołać hiperkaliemię to substytuty soli kuchennej zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprim.

− Stany współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra niewyrównana niewydolność serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie czynności nerek (np. w przebiegu chorób zakaźnych), rozpad komórek (np. w ostrym niedokrwieniu kończyn, rozpadzie mięśni poprzecznie prążkowanych, rozległym urazie).

Zaleca się szczegółowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy u pacjentów z grupy ryzyka (patrz punkt 4.5).

4

Różnice etniczne

Z obserwacji wynika, że inhibitory konwertazy angiotensyny, telmisartan oraz inne leki z grupyantagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnieniatętniczego u osób rasy czarnej w porównaniu do osób rasy innej niż czarna. Jest to prawdopodobniezwiązane z większą częstością występowania zmniejszonego stężenia reniny w populacji chorych rasyczarnej z podwyższonym ciśnieniem tętniczym.

Inne

Tak jak w przypadku pozostałych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnieniakrwi u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną lub z chorobą wieńcową może powodowaćwystąpienie zawału serca lub udaru mózgu.

Substancje pomocnicze

Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w zalecanej jednostce dawkowania, to znaczy, że lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Digoksyna

Zaobserwowano wzrost mediany maksymalnego stężenia digoksyny w osoczu (49%) i stężeniaminimalnego (20%) gdy podawano telmisartan jednocześnie z digoksyną. Podczas rozpoczynania,dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorować stężeniedigoksyny w celu utrzymania w zakresie terapeutycznym.

Tak jak to ma miejsce w przypadku innych produktów leczniczych działających na układrenina-angiotensyna-aldosteron, telmisartan może wywoływać hiperkaliemię (patrz punkt 4.4).Ryzyko hiperkaliemii może się zwiększać w przypadku leczenia skojarzonego z innymi produktamileczniczymi, które również sprzyjają występowaniu hiperkaliemii (substytuty soli kuchennejzawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptoraangiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2),heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus oraz trimetoprim).

Wystąpienie hiperkaliemii jest uzależnione od obecności czynników ryzyka. Zagrożenie zwiększa sięw przypadku skojarzonego leczenia wyżej wymienionymi produktami leczniczymi. Ryzyko jestszczególnie duże w przypadku skojarzonego leczenia z diuretykami oszczędzającymi potasi substytutami soli kuchennej zawierającymi potas, podczas gdy jednoczesne stosowanie zinhibitorami ACE lub lekami z grupy NLPZ jest mniej ryzykowne jeśli zachowane są ściśle środkiostrożności.

Niezalecane jednoczesne stosowanie

Leki moczopędne oszczędzające potas lub suplementy potasu

Antagoniści receptora angiotensyny II, tacy jak telmisartan, łagodzą utratę potasu, wywołaną przezleki moczopędne. Diuretyki oszczędzające potas np. spironolakton, eplerenon, triamteren lubamiloryd, suplementy potasu lub substytuty soli kuchennej zawierające potas mogą powodowaćznaczące zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Jeżeli ich równoczesne stosowanie jest wskazaneze względu na stwierdzoną hipokaliemię, należy te leki stosować ostrożnie i często monitorowaćstężenie potasu w surowicy.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)

5

Dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron(RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptoraangiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeńniepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tymostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA wmonoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).

Lit

Przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy i jego toksyczności było obserwowanew przypadku jednoczesnego stosowania litu z inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę orazrzadko, z antagonistami receptora angiotensyny II, w tym telmisartanem. Jeżeli jednoczesnezastosowanie jest konieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu w surowicy.

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Niesteroidowe leki przeciwzapalne

Leki z grupy NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach o działaniu przeciwzapalnym, inhibitoryCOX-2 i nieselektywne NLPZ) mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie antagonistówreceptora angiotensyny II. U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenciodwodnieni lub pacjenci w podeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek) jednoczesne podanieantagonistów receptora angiotensyny II i środków hamujących cyklooksygenazę może powodowaćdalsze zaburzenie czynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek, która jest zwykle stanemodwracalnym. Dlatego takie skojarzenie leków powinno być stosowane z dużą ostrożnością,szczególnie u osób w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należyrównież rozważyć konieczność monitorowania czynności nerek po rozpoczęciu terapii towarzyszącej,a później okresowo.

W jednym badaniu skojarzone podawanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5-krotnegozwiększenia wartości AUC0-24 i Cmax rampilrylu i rampirylatu. Znaczenie kliniczne tych zmian niezostało ustalone.

Leki moczopędne (tiazydowe lub diuretyki pętlowe)

Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych, takich jak furosemid (diuretykpętlowy) i hydrochlorotiazyd (diuretyk tiazydowy) może wywołać zmniejszenie objętości krwii powodować ryzyko wystąpienia niedociśnienia w momencie rozpoczęcia terapii telmisartanem.

Jednoczesne stosowanie, które może być rozważone

Inne leki przeciwnadciśnieniowe

Efekt obniżania ciśnienia przez telmisartan może nasilić się przez jednoczesne stosowanie innychprzeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych.

Można oczekiwać, że ze względu na farmakologiczne właściwości, następujące produkty mogąnasilać działanie hipotensyjne przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych, w tym telmisartanu:baklofen, amifostyna. Ponadto, niedociśnienie ortostatyczne może być spotęgowane przez alkohol,barbiturany, opioidowe leki przeciwbólowe i leki przeciwdepresyjne.

Kortykosteroidy (podawane ogólnie)

Zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

6

Ciąża

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w pierwszym trymestrze ciąży(patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w drugimi trzecim trymestrze ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania produktu Telmix u kobiet w ciąży. Badaniaprzeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na proces rozmnażania się (patrzpunkt 5.3).

Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia nainhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są ostateczne; nie można jednak wykluczyćniewielkiego zwiększenia ryzyka. Mimo że nie ma danych z kontrolowanych badańepidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego z antagonistami receptora angiotensyny II,z tą grupą leków mogą wiązać się podobne zagrożenia. O ile kontynuacja leczenia za pomocąantagonisty receptora angiotensyny II nie jest niezbędna, u pacjentek planujących ciążę należyzastosować leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowaniaw ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiastprzerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie.

Narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciążypowoduje działanie toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnieniekostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). (Patrztakże punkt 5.3). Jeżeli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło oddrugiego trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki.

Noworodki, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy ściśle obserwować za względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Karmienie piersią

Z powodu braku informacji dotyczących stosowania produktu Telmix w trakcie karmienia piersią, niezaleca się jego stosowania w tym okresie. W trakcie karmienia piersią, w szczególności noworodkówi dzieci urodzonych przedwcześnie, zaleca się stosowanie innych produktów posiadających lepszyprofil bezpieczeństwa.

Płodność

W badaniach przedklinicznych nie obserwowano wpływu produktu Telmix na płodność u mężczyzn i kobiet.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że w przypadkustosowania produktów przeciwnadciśnieniowych, takich jak produkt Telmix mogą czasami wystąpićzawroty głowy i senność.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Ciężkie działania niepożądane produktu leczniczego obejmują rzadkie reakcje anafilaktyczne i obrzęknaczynioruchowy (≥ 1/10000 do < 1/1000) oraz ostrą niewydolność nerek.

W badaniach kontrolowanych placebo ogólna częstość występowania działań niepożądanych potelmisartanie była podobna jak po placebo (41,4 % vs 43,9 %) u pacjentów leczonych z powodunadciśnienia tętniczego. Częstość występowania działań niepożądanych nie miała związku z dawką,nie wykazała korelacji z płcią, wiekiem czy rasą chorego. Profil bezpieczeństwa telmisartanu

7

u pacjentów leczonych w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych był zgodny z profilem bezpieczeństwa obserwowanym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.

Wymienione poniżej działania niepożądane opisywano w kontrolowanych badaniach klinicznychprzeprowadzonych z udziałem pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego oraz zgłaszanow raportach po wprowadzeniu produktu leczniczego do sprzedaży. Lista obejmuje również poważnedziałania niepożądane i działania niepożądane prowadzące do zaprzestania stosowania leku zgłoszonew trzech długoterminowych badaniach klinicznych z udziałem 21642 pacjentów leczonychtelmisartanem w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych w ciągu6 lat.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z częstością ich występowania, z zastosowaniem następującej klasyfikacji:

bardzo często (≥ 1/10)

często (≥ 1/100 do < 1/10)niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100)rzadko (≥ 1/10000 do < 1/1000)bardzo rzadko (< 1/10000).

W każdej grupie częstości, działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z malejącym nasileniem.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Niezbyt często: Zakażenia dróg moczowych, w tym zapalenie pęcherza moczowego,

zakażenie górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie gardła i zapalenie zatok

Rzadko: Posocznica, w tym zakończona zgonem1

Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: Niedokrwistość

Rzadko: Eozynofilia, małopłytkowość

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: Reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: Hiperkaliemia

Rzadko: Hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą)

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: Bezsenność, depresja Rzadko: Niepokój

Zaburzenia układu nerwowegoNiezbyt często: OmdlenieRzadko: Senność

Zaburzenia oka

Rzadko: Zaburzenia widzenia

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często: Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego

Zaburzenia serca

Niezbyt często: Bradykardia

8

Rzadko: Tachykardia

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: Niedociśnienie2, niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Duszność, kaszel

Bardzo rzadko: Śródmiąższowa choroba płuc4

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: Bóle brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty

Rzadko: Suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieżyt żołądka, zaburzenia smaku

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: Nieprawidłowa czynność wątroby/ zaburzenia wątroby3

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: Świąd, nadmierne pocenie się, wysypka

Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy (również zakończony zgonem), wyprysk, rumień,

pokrzywka, wysypka polekowa, toksyczne uszkodzenie skóry

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często: Ból pleców (np. rwa kulszowa), kurcze mięśni, ból mięśni

Rzadko: Ból stawów, ból kończyn, ból ścięgien (objawy imitujące zapalenie ścięgien)

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: Zaburzenia czynności nerek, w tym ostra niewydolność nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Niezbyt często: Ból w klatce piersiowej, osłabienie Rzadko: Objawy grypopodobne

Badania diagnostyczne

Niezbyt często: Zwiększone stężenie kreatyniny w osoczuRzadko: Zmniejszone stężenie hemoglobiny, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi

1,2,3,4: szczegółowy opis, patrz podpunkt „Opis wybranych działań niepożądanych”

Opis wybranych działań niepożądanych

Posocznica

W badaniu PRoFESS, u pacjentów przyjmujących telmisartan zaobserwowano większą częstośćwystępowania posocznicy w porównaniu do grupy placebo. Zjawisko to może być przypadkowe lubzwiązane z mechanizmem, który nie został jeszcze poznany (patrz również punkt 5.1).

Niedociśnienie

Hipotonia była częstym działaniem niepożądanym u pacjentów z kontrolowanym ciśnieniemtętniczym, którym poza standardowymi lekami podawano telmisartan w celu zmniejszenia ryzykawystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

Nieprawidłowa czynność wątroby/ zaburzenia czynności wątroby

Większość przypadków nieprawidłowej czynności wątroby/zaburzeń czynności wątroby zgłoszonychw okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu wystąpiła u pacjentów z Japonii. U Japończykówistnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych.

9

Śródmiąższowa choroba płuc

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płucpozostające w związku czasowym z przyjmowaniem telmisartanu. Nie ustalono jednak związkuprzyczynowego.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa

Tel.: +48 22 49 21 301 Faks: +48 22 49 21 309

Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Dane dotyczące przedawkowania u ludzi są nieliczne.

Objawy:

Najważniejsze objawy przedawkowania telmisartanu to niedociśnienie tętnicze i tachykardia;opisywano również bradykardię, zawroty głowy, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy orazostrą niewydolność nerek.

Leczenie:

Telmisartan nie jest usuwany przez hemodializę. Pacjenta należy dokładnie obserwować i zastosowaćleczenie objawowe i podtrzymujące. Postępowanie zależy od czasu, jaki upłynął od przyjęcia produktui nasilenia objawów. Zaleca się sprowokowanie wymiotów i (lub) płukanie żołądka. W leczeniuprzedawkowania pomocne może być zastosowanie węgla aktywowanego. Należy często kontrolowaćstężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego,pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach, szybko uzupełniając sole i płyny oraz objętośćwewnątrznaczyniową.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Antagoniści angiotensyny II, produkty proste Kod ATC: C09CA07

Mechanizm działania:

Telmisartan jest czynnym, po zastosowaniu doustnym, wybiórczym antagonistą receptoraangiotensyny II (typ AT1). Dzięki wysokiemu powinowactwu telmisartan wypiera angiotensynę IIz miejsc wiązania z podtypem AT1 receptora, który jest odpowiedzialny za poznany mechanizmdziałania angiotensyny II. Telmisartan nie wykazuje nawet częściowego działania agonistycznegow stosunku do receptora AT1. Telmisartan selektywnie łączy się z receptorem AT1. To połączenie jestdługotrwałe. Telmisartan nie wykazuje powinowactwa do innych receptorów, w tym do receptora AT2oraz innych, mniej poznanych podtypów receptora AT. Funkcja tych receptorów nie jest znana; nieznane są też skutki ich nadmiernego pobudzenia przez angiotensynę II, której stężenie zwiększa siępod wpływem telmisartanu. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu. Telmisartan nie hamujeaktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych. Telmisartan nie hamuje aktywności

10

konwertazy angiotensyny (kininazy II), enzymu odpowiedzialnego także za rozkład bradykininy.Tak więc nie należy się spodziewać nasilenia działań niepożądanych związanych z działaniembradykininy.

U ludzi, dawka 80 mg telmisartanu prawie całkowicie hamuje zwiększenie ciśnienia tętniczegowywołane przez angiotensynę II. To hamujące działanie utrzymuje się przez 24 godz. i można jestwierdzić w dalszym ciągu po 48 godz.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego

Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie hipotensyjne występuje stopniowo w ciągu 3 godz.Maksymalne obniżenie ciśnienia krwi jest osiągane zwykle po upływie 4 do 8 tygodni od rozpoczęcialeczenia i utrzymuje się przez cały okres leczenia.

Ambulatoryjne pomiary ciśnienia tętniczego wykazały, że działanie hipotensyjne utrzymuje się nastałym poziomie w okresie 24 godz. od przyjęcia produktu, obejmując również okres ostatnich 4 godz.przed przyjęciem następnej dawki produktu. Potwierdzają to wyniki badań kontrolowanych placebo,w których stosunek wartości minimalnego do maksymalnego obniżenia ciśnienia tętniczego w ciągudoby (trough to peak ratio), stale wynosił powyżej 80%, zarówno po podaniu dawki 40 mg jaki 80 mg. W przypadku ciśnienia skurczowego istnieje wyraźna zależność czasu powrotu do wartościprawidłowych od dawki leku. W przypadku ciśnienia rozkurczowego dane są sprzeczne.

Telmisartan podany chorym z nadciśnieniem tętniczym obniża ciśnienie rozkurczowe i skurczowekrwi, nie wpływając na częstość akcji serca. Udział działania moczopędnego i zwiększającegowydalanie sodu z moczem w działaniu hipotensyjnym nie został dotychczas określony. Skutecznośćdziałania hipotensyjnego telmisartanu jest porównywalna z innymi produktami leczniczymiprzeciwnadciśnieniowymi (co wykazano w badaniach klinicznych, w których porównywanotelmisartan z amlodypiną, atenololem, enalaprylem, hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).

W przypadku nagłego przerwania leczenia telmisartanem, ciśnienie tętnicze powraca stopniowo, w ciągu kilku dni, do wartości sprzed rozpoczęcia leczenia, bez zjawiska odbicia.

W badaniach klinicznych bezpośrednio porównujących dwie metody leczeniaprzeciwnadciśnieniowego częstość występowania suchego kaszlu u pacjentów leczonychtelmisartanem, była znacząco mniejsza niż u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazyangiotensyny.

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

W badaniu ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril GlobalEndpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego telmisartanemz ramiprylem na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25620 pacjentów w wieku55 lat i starszych z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu, przemijającym napademniedokrwiennym, chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z powikłaniami narządowymi(np. z retinopatią, przerostem lewej komory mięśnia sercowego, makro- lub mikroalbuminurią)w wywiadzie. Jest to grupa pacjentów z ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z następujących trzech badanych grup: telmisartan80 mg (n=8542), ramipryl 10 mg (n=8576), terapia skojarzona w postaci telmisartanu 80 mgz ramiprylem 10 mg (n=8502), a następnie byli obserwowani przez średni okres 4,5 roku.

Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zmniejszaniu częstości występowaniapierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, na który składał się: zgon z przyczynsercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lubhospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowania pierwszorzędowego

11

punktu końcowego była porównywalna w grupie telmisartanu (16,7%), ramiprylu (16,5%).Współczynnik ryzyka dla telmisartanu względem ramiprylu wyniósł 1,01 (97,5% CI 0,93–1,10;p (nie gorszy niż) = 0,0019 z marginesem 1,13). Wskaźnik śmiertelności z przyczyn ogólnych wyniósł11,6% i 11,8% odpowiednio w grupie pacjentów otrzymujących telmisartan i ramipryl.

Telmisartan okazał się również podobnie skuteczny jak ramipryl pod względem zapobieganiawcześniej ustalonemu drugorzędowemu punktowi końcowemu, składającemu się ze: zgonuz przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózguniezakończonego zgonem [0,99 (97,5% CI 0,90–1,08); p (nie gorszy niż) = 0,0004], będącegopierwszorzędowym punktem końcowym referencyjnego badania HOPE (The Heart OutcomesPrevention Evaluation Study), w którym porównywano działanie ramiprylu z placebo.

Dwa duże randomizowane, kontrolowane badania kliniczne ONTARGET (ang. ONgoing TelmistartanAlone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. TheVeterans Affairs Nefropathy in Diabetes) badały jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE zantagonistami receptora angiotensyny II.

Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych.

Badanie VA NEPHRON-D było przeprowadzone z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz znefropatią cukrzycową. Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametrynerkowe i (lub) wyniki w zakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczasgdy zaobserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub)niedociśnienia, w porównaniu z monoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwościfarmakodynamicznych tych leków, przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innychinhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Dlatego też u pacjentów z nefropatiącukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptoraangiotensyny II.

Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and RenalDisease Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu dostandardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów zcukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz/lub z chorobą układu sercowo-naczyniowego.Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych.Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren wodniesieniu do grupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstszewystępowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia,niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy placebo.

W badaniu TRANSCEND pacjenci nietolerujący inhibitorów ACE zostali przydzieleni losowo wedługtych samych kryteriów włączenia do grupy stosującej telmisartan 80 mg (n=2954) lub placebo(n=2972), oba dodane do standardowej terapii. Średni okres obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy.Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w częstości występowania pierwszorzędowego punktukońcowego (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udarmózgu niezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) [15,7%w grupie telmisartanu i 17,0% w grupie placebo ze współczynnikiem ryzyka 0,92 (95% CI 0,81–1,05;p = 0,22)]. Wykazano korzyści ze stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo pod względemwcześniej ustalonego drugorzędowego złożonego punktu końcowego, składającego się ze: zgonuz przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózguniezakończonego zgonem [0,87 (95% CI 0,76–1,00; p = 0,048)]. Wykazano brak korzystnego wpływuterapii telmisartanem na częstość występowania śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych(współczynnik ryzyka 1,03, 95% CI 0,85–1,24).

12

Kaszel i obrzęk naczynioruchowy występowały rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niżu pacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze zgłaszane było częścieju osób otrzymujących telmisartan.

Stosowanie telmisartanu w skojarzeniu z ramiprylem nie powoduje uzyskania dodatkowych korzyściw porównaniu do stosowania ramiprylu lub telmisartanu w monoterapii. Śmiertelność z przyczynsercowo-naczyniowych i śmiertelność ogólna były znacząco wyższe w przypadku stosowania leczeniaskojarzonego. Ponadto w grupie otrzymującej leczenie skojarzone zaobserwowano znacząco częstszewystępowanie hiperkaliemii, niewydolności nerek, niedociśnienia tętniczego i omdleń. Z tego powodunie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu w takiej grupie pacjentów.

W badaniu PRoFESS (Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) z udziałempacjentów w wieku 50 lat i starszych, którzy ostatnio przebyli udar, odnotowano zwiększoną częstośćwystępowania posocznicy w odniesieniu do telmisartanu w porównaniu z placebo, 0,70% vs. 0,49%[zmniejszenie ryzyka 1,43 (95% przedział ufności 1,00–2,06)]; częstość występowania posocznicyzakończonej zgonem była zwiększona u pacjentów przyjmujących telmisartan (0,33%) w porównaniudo pacjentów przyjmujących placebo (0,16%) [zmniejszenie ryzyka 2,07 (95% przedział ufności 1,14–3,76)]. Zaobserwowane zwiększenie częstości występowania posocznicy związane ze stosowaniemtelmisartanu może być albo przypadkowe, albo spowodowane aktualnie nieznanym mechanizmem.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego Telmix u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Działanie obniżające ciśnienie tętnicze dwóch dawek telmisartanu oceniano u 76 pacjentów znadciśnieniem tętniczym i znaczną nadwagą, w wieku 6 do < 18 lat (masa ciała ≥ 20 kg i ≤ 120 kg,średnia masa ciała 74,6 kg), po podaniu telmisartan u 1 mg/kg (n=29 leczonych) lub 2 mg /kg (n=31leczonych) przez trwający cztery tygodnie okres leczenia. Do momentu włączenia nie diagnozowanoobecności wtórnego nadciśnienia tętniczego. W przypadku niektórych badanych pacjentówzastosowano dawki większe niż dawki zalecane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych,osiągając dawkę dobową porównywalną do dawki 160 mg, którą testowano u osób dorosłych.Po skorygowaniu o grupę wiekową średnia zmiana skurczowego ciśnienia tętniczego w porównaniu zestanem wyjściowym (pierwszorzędowy punkt końcowy) wynosiła -14,5 (1,7) mmHg w grupieprzyjmującej telmisartan w dawce 2 mg/kg, -9,7 (1,7) mmHg w grupie przyjmującej telmisartan1 mg/kg oraz -6,0 (2,4) mmHg w grupie otrzymującej placebo. Skorygowana zmiana rozkurczowegociśnienia tętniczego w porównaniu ze stanem wyjściowym wynosiła odpowiednio -8,4 (1,5) mmHg,-4,5 (1,6) mmHg oraz -3,5 (2,1) mmHg. Zmiana zależała od dawki. Uzyskane w tym badaniu danedotyczące bezpieczeństwa u pacjentów w wieku od 6 do < 18 lat wydają się być zasadniczo podobnedo danych dotyczących osób dorosłych. Nie oceniono długotrwałej terapii telmisartanem u dzieci imłodzieży.

Obserwowanego w tej populacji zwiększenia liczby eozynofili nie stwierdzano w populacji dorosłych.Jego istotność i znaczenie kliniczne nie są znane. Uzyskane dane kliniczne nie pozwalają określićbezpieczeństwa i skuteczności telmisartanu w populacji dzieci i młodzieży.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średniawartość biodostępności bezwzględnej wynosi około 50%. Jeżeli telmisartan jest przyjmowanyz pokarmem to zmniejszenie pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu(AUC0-∞) wynosi w przybliżeniu od 6% (dla dawki 40 mg) do 19% (dla dawki 160 mg). Przezpierwsze 3 godz. od przyjęcia produktu stężenie w osoczu jest podobne, niezależnie od tego czyprodukt był przyjęty na czczo, czy z pokarmem.

Liniowość/nieliniowość

13

Niewielkie zmniejszenie wartości AUC nie powinno powodować zmniejszenia skutecznościterapeutycznej. Brak jest liniowej zależności między dawkami, a stężeniem w osoczu krwi. Cmaxi w mniejszym stopniu AUC zwiększają się nieproporcjonalnie po dawkach większych niż 40 mg.

Dystrybucja

Telmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (> 99,5%), szczególnie z albuminamii kwaśną alfa-1-glikoproteiną. Średnia objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vdss) wynosi około500 L.

Metabolizm

Telmisartan jest metabolizowany w procesie sprzęgania do pochodnych glukuronidowych związkówmacierzystych, nie posiadających aktywności farmakologicznej.

Eliminacja

Farmakokinetykę eliminacji telmisartanu opisuje krzywa wykładnicza, z okresem półtrwania w fazieeliminacji > 20 godz. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) oraz w mniejszym stopniu polepowierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu (AUC) zwiększa sięnieproporcjonalnie do dawki. Nie wykazano by telmisartan stosowany w zalecanych dawkach ulegałkumulacji mającej znaczenie kliniczne. Stężenia w osoczu były większe u kobiet niż u mężczyzn,zjawisko to nie miało istotnego wpływu na skuteczność.

Po podaniu doustnym (i dożylnym) telmisartan jest prawie całkowicie wydalany w postaciniezmienionej z kałem. Całkowite wydalanie z moczem wynosi <1% podanej dawki. Całkowityklirens osoczowy (Cltot) jest duży (około 1000 ml/min) w porównaniu z przepływem wątrobowymkrwi (około 1500 ml/min).

Specjalne grupy pacjentów

Dzieci i młodzież

Farmakokinetykę dwóch dawek telmisartanu, która stanowiła drugi cel badania, oceniono u pacjentówz nadciśnieniem tętniczym (n = 57) w wieku od 6 do < 18 lat po przyjmowaniu telmisartanu 1 mg/kglub 2 mg/kg przez trwający cztery tygodnie okres leczenia. Ocena farmakokinetyki obejmowałaustalenie stanu stacjonarnego telmisartanu u dzieci i młodzieży oraz zbadanie różnic związanych zwiekiem. Chociaż badanie było zbyt małe, by umożliwić pełną ocenę farmakokinetyki u dzieci wwieku poniżej12 lat, wyniki są zasadniczo zgodne z wynikami dotyczącymi dorosłych i potwierdzająnieliniowość telmisartanu, zwłaszcza w przypadku wartości Cmax.

Płeć

Obserwowano różnice w stężeniu leku w osoczu, przy czym u kobiet stężenie maksymalne (Cmax) orazpole powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC) były, odpowiednio, około3- i 2-krotnie większe niż u mężczyzn.

Pacjenci w podeszłym wieku

Farmakokinetyka telmisartanu nie różni się u pacjentów w wieku powyżej i poniżej 65 lat.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z łagodną do umiarkowanej oraz z ciężką niewydolnością nerek obserwowano dwukrotnezwiększenie stężenia w osoczu. Natomiast u chorych z niewydolnością nerek poddawanychhemodializie obserwowano zmniejszone stężenia w osoczu. U pacjentów z niewydolnością nerektelmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza i nie może być usunięty poprzez

14

hemodializę. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie zmienia się u chorych z zaburzoną czynnością nerek.

Zaburzenia czynności wątroby

Badania farmakokinetyczne u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby wykazały zwiększeniebiodostępności bezwzględnej prawie do 100%. Okres półtrwania w fazie eliminacji nie ulega zmianieu pacjentów z niewydolnością wątroby.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach przedklinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania, ekspozycja odpowiadającadawkom terapeutycznym powodowała zmniejszenie parametrów czerwonokrwinkowych(erytrocytów, hemoglobiny, hematokrytu) i zmiany w hemodynamicznej czynności nerek(zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi), jak również zwiększenie stężeniapotasu w surowicy u zwierząt z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. U psów stwierdzono poszerzeniez zanikiem kanalików nerkowych. U szczurów i psów stwierdzono również uszkodzenie błonyśluzowej żołądka (nadżerki, owrzodzenia, zmiany zapalne). Tym, wynikającym z działaniafarmakologicznego działaniom niepożądanym, znanym z przedklinicznych badań zarównoinhibitorów konwertazy angiotensyny jak i antagonistów receptora angiotensyny II, zapobiegano przezdoustne uzupełnienie soli kuchennej.

U obu gatunków zwierząt obserwowano zwiększenie aktywności reninowej osocza i przerost/ rozrostaparatu przykłębuszkowego nerek. Nie wydaje się, aby powyższe zmiany, typowe dla inhibitorówkonwertazy angiotensyny i innych antagonistów receptora angiotensyny II, miały znaczenie kliniczne.

Nie zaobserwowano jednoznacznych dowodów na teratogenne działanie produktu, jednakpo zastosowaniu toksycznych dawek telmisartanu obserwowano wpływ na rozwój noworodka,np. mniejsza masa ciała lub opóźniony czas otwarcia oczu.

W badaniach in vitro nie stwierdzono działania mutagennego oraz znaczącego efektu klastogennego. W badaniach na myszach i szczurach nie stwierdzono działania rakotwórczego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu wodorotlenekPowidon typ 30 Mannitol

Skrobia kukurydzianaKarmeloza wapniowaSodu stearylofumaranMagnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

4 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących warunków przechowywania.

15

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.

Wielkości opakowań:

7, 14, 28, 30, 56, 60, 84 lub 90 tabletek

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania

Brak szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Biofarm Sp. z o.o.ul. Wałbrzyska 1360-198 Poznań

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Telmix, 40 mg: pozwolenie nr 20097Telmix, 80 mg: pozwolenie nr 20098

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

IDATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15 maja 2012 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 29 maja 2017

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 15.10.2020

16